Over een tweetal weken zijn mijn vriendin en ik precies drie jaar bij elkaar. Dat ging niet altijd even gemakkelijk, ze heeft het vroeger erg zwaar gehad en vooral in het begin van onze relatie zorgde dat geregeld voor problemen en misverstanden op zowel het emotionele als het seksuele vlak. Maar de afgelopen 1,5 jaar heb ik nu echt het gevoel dat wat wij hebben niet kapot te maken is en dat zij zich heeft aangepast op een positieve manier; ze vertrouwt me en weet dat ik een stabiele factor in haar leven ben, een soort steunpilaar.
Het enige probleem is eigenlijk nog dat ze ontzettend onzeker is over zichzelf: over haar uiterlijk, haar gedrag en haar kwaliteiten. Die eerste twee punten zijn aan mij om aan te werken, maar bij dat laatste kan zij wel wat hulp gebruiken. En vandaar dit bericht.
Wat ze voor iedereen geheim probeert te houden is een hobby waarin ik kan zien dat ze een grandioos talent heeft, een talent dat ze nu verbergt uit schaamte. Het is nog niet zo heel lang geleden dat ze aan mij openbaarde dat ze regelmatig gedichten schrijft. Nieuwsgierig geworden naar de inhoud heb ik op haar computer gezocht naar de bestanden, waarna ik een map vond met daarin om precies te zijn 138 gedichten. Ik heb ze stuk voor stuk gelezen en werd laaiend enthousiast over de gave (sorry voor de overdreven woordkeuze, maar zo zie ik het dus echt) die zij heeft om gevoelige en intelligente gedichten te schrijven. Dat ze hier niets mee doet, doet mij veel verdriet. En het maakt me ook een beetje boos, het is zo zonde.
Daarom heb ik besloten om een kleine selectie hier neer te zetten om haar een duwtje in de rug te geven, ik begin met vijf gedichten maar op verzoek kunnen dit er natuurlijk ook meer worden.
GEDICHT 1:
Onze wortels in de grond, ons leven, doordrenkt met ons bloed.
Vruchtbare aarde, kap de wortels om, laat alles tot stof vergaan en begin opnieuw.
De geur van schande, brandbare schande, ik geef je vuur, verbrand de wortels.
En bouw een nieuw huis van de as.
GEDICHT 2:
Onzichtbare touwen, mijn armen buigen naar achteren.
Ik wil bewegen, ik wil bewegen.
Het glas waar ooit je ogen zaten, ik zie mijn spiegelbeeld:
De angst, ik wil bewegen.
Onzichtbare touwen houden me daar
Waar ik ben.
En waar ik ben hoort niemand me.
Behalve jij.
GEDICHT 3:
De man in het zwart bezoekt mijn bed,
geen groet, geen kus, geen hand.
De man in het zwart herken ik niet.
Het licht gaat uit, de man in het zwart
Onherkenbaar herkenbaar, alles vertrouwd.
Morgen weer de man in het wit.
GEDICHT 4:
Verlaat me niet zoals je ooit deed.
Verlaat me niet, niet weer.
Verlaat me niet.
De pijn is mijn houvast.
GEDICHT 5:
Je handen
Het vuur dat mijn huid verbrandt met iedere aanraking van je handen
Het vuil dat ik voel op mijn lijf, niet weg te wassen met water en zeep
Een brandmerk op mijn ziel, in de vorm van je handen.
Ze zou echt kunnen opbloeien als mensen haar vertelden wat ze van de gedichten vinden en hoe deze hen weten te raken, dat weet ik zeker. Graag lees ik jullie eerlijke en positieve reacties, zodat ik dit later deze week aan Charlotte kan laten zien. En mochten er geïnteresseerde uitgevers zijn die dit lezen, dan kunt u natuurlijk altijd hier reageren of mailen naar: <edit>
Bij voorbaat dank.
![]()
Victor.
[ Bericht 0% gewijzigd door Copycat op 21-05-2006 21:24:46 ]