The Decemberists #1

The Decemberists - Lake Song (Lyric Video)

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 12 februari 2015 21:01 schreef Norrage het volgende:
Ik ga volgende week in Paradiso

quote:

Op donderdag 12 februari 2015 22:09 schreef Zocalo het volgende:

[..]

De 23e pas toch?

quote:

Op dinsdag 24 februari 2015 01:02 schreef MaJo het volgende:
Hoe was het? Ik zou gaan maar moest vanwege een operatie afzeggen

quote:

Op dinsdag 24 februari 2015 01:26 schreef Tourniquet het volgende:
Klopt, er misten wel wat "vaste" nummers van de afgelopen tours (The Chimbley Sweep, Engine Driver, We Both Go Down Together, Yankee Bayonet), maar ze speelden wel weer wat nummers die ik nog niet eerder live had gehoord (The Sporting Life bijvoorbeeld).

quote:

ik ben een relatief late The Decemberists adept. Pas ten tijde van Hazards of Love, het wisselvallige conceptalbum dat niet bij alle fans in de smaak viel, werd ik echt bekend met The Decemberists. Na pakweg 6 jaar kon ik nu eindelijk naar mijn eerste concert van ze, en ik wist niet wat ik van ze moest verwachten behalve dat het een groot feest zou worden. En dat werd het. Daarbij wil ik overigens al meteen de eerste kanttekening maken: ik kan me voorstellen dat je ze niet te vaak moet zien. Hun melige en theatrale optredens zijn al jarenlang praktisch hetzelfde.

Maar voor mij werkte het. Na het tenenkrommend slechte voorprogramma van de ontzettend goede artieste Serafine Steer (hoe krijgen ze het toch voor elkaar om voorprogramma's bijna altijd kapot te mixen, zij verdiende veel meer) was het meteen feest met de charismatische frontman Colin Meloy. Weinig echte The Decemberists klassiekers kwamen langs (geen We Both Go Down Together of Engine Driver), en zelfs mijn favoriete nummers van het wisselvallige nieuwe album kwamen niet langs (Lake Song, Till The Water's All Long Gone). Maar wat wél langskwam was goud. Een weergaloos The Island, een fantastisch Rake's Song (van Hazards of Love) en het opzwepende Down By The Water. En uiteraard moest de band in een tweede toegift afsluiten met het theatrale en hilarische Mariner's Revenge Song, met trucjes die de band al jaren doet, maar wat bij een toegift altijd zal mogen. Wat ik van deze band nog niet precies wist, maar makkelijk had kunnen weten, is de meligheid. Zo kwam er een hilarische (en spontaan ogende) Rock T-shirt contest langs waarbij de band een medley speelde van T-shirts in het publiek (Neutral Milk Hotel, Wilco en The Shins werden in het publiek gespot, en gespeeld), en wist Meloy tussen bijna elk nummer het publiek lekker te maken met droge humor. Jammergenoeg stond het geluid niet altijd perfect afgesteld (niet zo erg als bij het voorprogramma) en verzandde het band-geluid vooral bij de hardere en meer up-tempo nummers in ruis en gekraak, zeker naar het einde van het concert toe. Gelukkig vergoedde het speelplezier van de band dat ruimschoots, met een glansrol voor multi-instrumentaliste Jenny Conlee die alles aan elkaar reeg met accordeon, piano, orgel, gitaar, drums en zang.

Echt legendarische muziek maken The Decemberists (voor mij) niet. De kwaliteit van de band is hun veelzijdigheid, de instrumentatie, hun mix van jolige en serieuze muziek en een van de meest charismatische frontmannen die er is. En al die kwaliteiten kwamen nadrukkelijk naar voren vanavond in Paradiso, waar de band heerlijk bijna 2 en een half uur wist vol te spelen. Veel plezier Doornroosje aanstaande woensdag (nog niet uitverkocht)!
http://pat-sounds.blogspo(...)diso-2015-02-23.html

quote:

Op dinsdag 24 februari 2015 10:37 schreef Norrage het volgende:
Dit is wat ik opschreef over gisteravond:

[..]

quote:

The Decemberists slokken Paradiso op
24 feb 2015

What A Beautiful World. Het is slechts de helft van de titel van het onlangs verschenen zevende album van The Decemberists (What A Terrible World gaat er aan vooraf), maar het is de enige helft die op deze maandagavond in Paradiso van toepassing is. De band, met frontman Colin Meloy als charismatisch middelpunt, blijkt strak, enthousiast, grappig, maar vooral verschrikkelijk goed.

Het eerste half uur is nog redelijk ingetogen. The Singer Addresses His Audience, afkomstig van die recente plaat, is de onvermijdelijke opener, waarna de band zich een tijdje richt op materiaal van What A Terrible World, What A Beautiful World. Songs die, voor Decemberists-begrippen, behoorlijk toegankelijk zijn en wat meer de pop- dan de traditionele folkkant van de band opgaan. Toch blijkt er tussen die nieuwe nummers een aantal pareltjes te zitten, zoals het catchy Philomena en Cavalry Captain. Later in de set bewijzen nieuwe ballads Carolina Low en het prachtige 12/17/12 prima tussen de bestaande tracks te passen.

En tussen die ingetogen nummers blijken The Decemberists er vanavond bijzonder veel zin in te hebben. Want voor een band die regelmatig beeldschoon en serieus klinkt, is de sfeer ontzettend los in Paradiso. Frontman Meloy is bij vlagen hilarisch, bijvoorbeeld wanneer hij vertelt hoe hij Calamity Song ooit als ‘functioneel nummer’ schreef om zijn zesjarige zoontje te laten eten (‘Oh Hank, eat your oatmeal’), of wanneer hij de Rock T-Shirt Challenge introduceert, waarbij de band nummers van bandshirts uit de zaal speelt. Het levert een goedbedoelde, aan alle kanten rammelende medley op van Neutral Milk Hotel, Wilco en The Shins. Bij het eigen werk is er echter totaal geen sprake van, dat rammelen. De zeven bandleden weten een knap, nagenoeg perfect geluid neer te zetten.

Maar Meloy is vanavond niet alleen behendig in het bespelen van de zaal. Ook qua stemgeluid blijkt de zanger in absolute topvorm te zijn en maakt het materiaal van The Decemberists nog altijd indruk. O Valencia! is nog altijd een opzwepende meezinger, waarmee de reguliere set beëindigd wordt, en tijdens de laatste toegift – afsluiter The Mariner’s Revenge Song – laat Meloy de aanwezigen brullen ‘alsof ze worden opgeslokt door een walvis’. Het absolute hoogtepunt van de avond is echter de uitvoering van het ambitieuze The Island. Het elf (!) minuten durende nummer, afkomstig van The Crane Wife, is op de plaat al indrukwekkend – schrijf maar eens zo’n lang nummer dat nergens begint te vervelen – en krijgt live een uitzonderlijk goede versie. De zevenkoppige band mixt het folky geluid met invloeden uit de progrock (orgeltjes!).

Zo gaat de set van The Decemberists vanavond verschillende kanten op: van ontroerend (zoals het prachtige Grace Cathedral Hill), grappig (Dracula’s Daughter, gespeeld als de intro voor O Valencia!) en opzwepend (Sixteen Military Wives krijgt de hele zaal in beweging). Maar wat de insteek van het nummer ook is: de band speelt strak en bijzonder overtuigend. Fenomenaal optreden.

quote:

Hoe hadden The Decemberists hun stijf uitverkochte concert in Paradiso maandag anders kunnen beginnen? Natuurlijk komt songschrijver en frontman Colin Meloy, gehuld in grijs pak, alleen het podium op om solo dat merkwaardig ironische openingsnummer The Singer Adresses His Audience van nieuw album What A Terrible World, What A Beautiful World in te zetten. Waarna de andere bandleden zich bij hem voegen om naar de eerste grote crescendo van de avond toe te werken. De heren keurig in jasjes of een giletje, enkele dames in jurkje; in wezen zo keurig als de muziek sinds vorig, rootsier album The King Is Dead geworden is.

Dat klinkt misschien een beetje flauw, maar het is heus geen diskwalificatie. Want er staan zeker drie handen vol prachtige liedjes op die twee laatste platen, al speelt de band aangevuld met twee achtergrondzangeressen ze ook live wel heel netjes, zeker het eerste dikke half uur van het twee uur durende concert.

Vlekkeloos en geroutineerd inmiddels, en door Meloy met zijn herkenbare stem volmaakt gezongen, maar een vuurtje laait tijdens een wat stroef begin hierdoor nog niet op, terwijl Meloy’s droge praatjes al vroeg de vaart eruit halen. Dit ondanks dat fonkelende nieuwe vintage Decemberists-song Cavalry Captain van de nieuwe plaat zich vroeg in de set bevindt, evenals The King Is Dead-prijsbeesten Down By The Water en het heerlijk aan R.E.M. memorerende Calamity Song. Die laatste wel vooraf gegaan door een flauw deuntje dat Meloy schreef om zijn zoontje zijn pap te laten opeten: ‘Hank, eat our oatmeal.’

Maar zo na een half uur, rond het nieuwe The Wrong Year, laat Meloy de praatjes en flauwe grappen meer voor wat ze zijn, lijkt de hele band wat losser te worden – zonder te vervallen in slordigheden trouwens – en duiken we dieper het hele Decemberists-oeuvre in. Zo komt het concert definitief tot leven met 12 minuten-epos inclusief progneigingen The Island, hoogtepunt van album The Crane Wife. Uit vroeger folkiër tijden zijn daar Grace Cathedral Hill – hoewel tussen het nieuwe werk een tikje gezapig –, Los Angeles I’m Yours en The Legionnaires Lament,

In het intieme Carolina Low van de nieuwe plaat bewijst de aanwezigheid van extra zangeressen Rachel Flotard en Kelly Hogan zijn waarde, evenals in Make You Better, dat met hun harmonieën en met hulp van liefst drie gitaren naar een hoger plan wordt getild. Onverwacht gemeen en badend in bloedrood licht is daar ook The Rake’s Song met z’n babymoordthematiek, uit de rockopera The Hazards Of Love. “That was an awful song, and you are cheering”, leert Meloy ons de les.

Dan zijn huppelende Picaresque-songs The Sporting Life en publieksfavoriet 16 Military Wives inderdaad stukken luchtiger, waarin Meloy net als acht jaar terug de kans grijpt om de zaal in twee helften te verdelen en zijn ‘ladida’s’ steeds luider mee te laten zingen. Met de publieksparticipatie zit het bij The Decemberists kortom ook weer snor, inclusief de ‘rock t-shirt challenge’, waarbij de band covers probeert te spelen aan de hand van bandshirts in de zaal: Neutral Milk Hotel komt er aardig van af, Wilco’s Casino Queen eigenlijk totaal niet. Werkt stukken beter: 1500 man en vrouw laten schreeuwen alsof ze worden opgeslokt door een walvis, in de op Oost-Europese volksmuziek leunende uitsmijter The Mariner’s Revenge Song. Ook al mochten we dat acht jaar terug in dezelfde zaal ook al doen, het publiek vindt het nog steeds schitterend. Die tweede toegift is sowieso welkom na de wat obligaat aanvoelende eerste, met de niet bijster sterke afsluitende songs van What A Terrible World…

Ach, de spetterendste liveband is The Decemberists nog altijd niet, wat niet wegneemt dat dit een flink geprofessionaliseerde groep is geworden die het eigen catalogus en geluid hoorbaar tot in de finesses beheerst.

Zelf zien? The Decemberists spelen woensdagavond 25/2 nog in Doornroosje, Nijmegen. Er zijn nog kaarten.