Het VBL-columnhoekje deel 9: Met genoeg stof tot schrijven

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2006 20:17 schreef Beschouw het volgende:
Staat overigens een groot bord van Bavaria op het dak van het clubhuis daar.

quote:

8:30

Nog eentje dan. Dat waren de laatste woorden die Frits, de linksback van het 13e, zich nog kon herinneren. Even daarvoor had een hevig zoemende wekker hem uit zijn comateuze toestand helpen ontwaken en nu stond hij rochelend naast zijn bed. Een aroma van zweet, alcohol en urine drong zijn neus binnen. Zonder hier enige aandacht aan te schenken liet hij een scheet, waarna hij de trap afging om zijn lichaam datgene te geven waar het om schreeuwde: water. Na zijn dorst gelest te hebben aan de kraan zette hij het koffiezetapparaat aan. Toen zijn blik op zijn horloge viel schrok hij even; het was al 8:25. Vloekend zette hij het koffiezetapparaat uit en begon zijn tas in te pakken.

Om 8:33 liep hij de kantine binnen. Jan, zijn teamgenoot, die zelf altijd irritant op tijd was, omdat hij als bouwvakker toch elke dag vroeg moest opstaan, verwelkomde hem met een irritant “Te laat, lapp’n!” Jan negerend liep Frits door naar de bar en bestelde een kop koffie. In het voorbijgaan schoof hij de aanvoerder van het 13e elftal de afgesproken 10 euro toe. Over zijn koffie gebogen overdacht hij de zonden van de vorige avond. Tenminste, dat probeerde hij, maar de bonkende klont in zijn hoofd liet weinig gedachten toe en hij verviel weer in zijn oude toestand van apathie.

Door het raam zag hij Manderveen 6 aankomen, de tegenstander van die morgen. Voorop liep Alfons, de geslepen spits die jarenlang in het eerste elftal van Manderveen had gespeeld. Een valse glimlach sierde zijn verweerde gezicht. Een harde por wekte Frits uit zijn schijndood, “Kom jongen, we gaan omkleden.” Zuchtend hees hij zijn vermoeide lijf in beweging en volgde zijn teamgenoten naar de kleedkamer. Helaas was er nog maar één plekje vrij in de kleedkamer. Droevig ging Frits naast Harald zitten. Harald keek Frits glimlachend aan en begon direct met zijn beulswerk. Al snel vulde de geur van rottende lijken de kleedkamer.

Het gescheld verstomde en Frits hoorde nog net hoe de aanvoerder de laatste namen van de opstelling bekend maakte: “En dan op linksvoor Sander. Frits en Pieter beginnen even op de bank.” Dat was het beste wat Frits die dag was overkomen. Fluitend schoot hij zijn oude trainingsjack aan, door zijn vrienden ook wel liefkozend ‘de slaapzak’ genoemd.

In de dug-out lag Frits een beetje te soezen. Op de spaarzame momenten dat hij wakker was zag hij hoe Alfons hun defensie vernederde. Bij een 5-0 stand in het voordeel van Manderveen 6 pepte de aanvoerder van het 13e zijn team nog eens op: “Vooruit kerels, het is nog niet te laat. Wij zijn duidelijke de betere ploeg.” Nadat hij aanzette voor een sprintje liet hij zich kermend in het gras vallen. De scheidsrechter, zeer ervaren, zag het meteen; “Die kan niet meer verder.” Frits keek om zich heen en zag dat de andere wissel zijn voetbalschoenen vergeten was. Langzaam drong het tot hem door, hij zou werkelijk moeten spelen. In blinde paniek trok hij zijn trainingspak uit en betrad het veld.

Enigszins zwalkend sleepte Frits zich over het veld, trachtend niet in contact te komen met die rare witte kogel. Plichtmatig rende hij achter zijn tegenstander aan, er wel voor zorgend dat hij niet te dicht bij kwam. Elke teug adem die hij nam voelde als een slok mosterdgas en al gauw begon zijn maag op te spelen. Frits probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling, maar het mocht al niet meer baten. Een grote golf maagvocht vond zijn weg naar buiten, precies over zijn tegenstander Alfons, wiens vale grijns ogenblikkelijk plaatsmaakte voor afgrijzen. Frits liep zo hard als zijn wankele toestand hem toeliet, maar uiteraard wisten enkele woedende spelers van Manderveen 6 hem te achterhalen.

Er ontstond een vechtpartij, waarbij vooral Harald enkele rake tikken uitdeelde. Een van de spelers van Manderveen 6 zou later teruggevonden worden op het dak van het plaatselijke zwembad. De scheidrechter, geheel niet onder de indruk van het tafereel, besloot de wedstrijd maar te staken. Harald klopte hij eens op de rug, onder een welgemeend: “Goed gespeeld, jongen.”

Na de gebruikelijke doucheactiviteiten zat bijna het gehele 13e team in de kantine. Op het veld mochten ze dan geen sterren zijn, in de kantine hadden ze nog status, daar waren zij de vedettes. Frits begon zich iets beter te voelen, het douchen had hem zichtbaar goed gedaan. Al gauw kwam het eerste pilsje op tafel. Kundig ontdeed Frits het flesje van zijn kroonkurk en nam een fikse teug. Halverwege het eerste flesje werd hij overvallen door een euforisch gevoel. Zonder de reden van dat gevoel te weten nam hij nog een slok. Plotseling drong het tot hem door. Het seizoen was eindelijk weer begonnen!

quote:

Maandagavond 21 augustus jongstleden is per direct de samenwerking tussen NIVO Sparta en Joop de Bie beëindigd. Dit houdt in dat Joop geen enkele taak en bevoegdheid meer heeft ten aanzien van de club. Ook niet als consul.

quote:

Op dinsdag 29 augustus 2006 22:23 schreef Beschouw het volgende:
Opa Gevers wordt blijkbaar beter gewaardeerd dan Joop de Bie
[..]

quote:

EERBETOON

De voetbalwereld is behoorlijk groot. Wie op wil vallen in het bonte gezelschap spelers, trainers, bestuurders, bondslieden of arbiters, doet er goed aan een verhaal te hebben. Liefst een goed verhaal. De supporters en volgers smullen van de anekdotes over de hoofdrolspelers in de mooiste sport ter wereld. Wie minder interessant is, kan best populair zijn. Maar op de lange termijn leggen de kleurloze types het altijd af en dat is op zich niet vreemd. Zij hebben geen verhaal, in ieder geval niet zo aansprekend als de rest. Het is de reden waarom iemand als Tomás Galásek door de meeste Ajax-supporters vermoedelijk al weer een vage herinnering is.

Ook de laatste weken wemelt het weer van de anekdotes. Andy van der Meyde die naar het ziekenhuis moest omdat iemand tijdens een avondje stappen iets in zijn drankje gedaan zou hebben, waarna tot overmaat van ramp zijn hond ook nog werd ontvoerd. André Ooijer die zich ziek meldt bij PSV om een transfer af te dwingen. Wesley Sneijder die een interland mist omdat zijn vrouw elk moment kan bevallen, inmiddels nog altijd geen vader is, maar gedreven op de wolk van liefde die het aanstaand vaderschap met zich meebrengt de ene na de andere bal de kruising injaagt. We zien de pikante details aan de overgang van Mark van Bommel naar Bayern München, uitgerekend de club die het afscheid van zijn grote criticaster Johan Cruijff vergalde. Mooi de winnende maken tegen Barcelona in de Champions League straks, dan is de rekening vereffend. Er wordt gegniffeld om de financiële problemen van Feyenoord, de veelbesproken Patrick Kluivert maakt de tongen los als hij alleen maar in verband gebracht wordt met PSV. Op kleinere schaal was er ook nog de Israëlische Nederlander Shmuel Sheimann, die in de zomer van 2005 naar zijn geboorteland trok om er prof te worden, maar vervolgens meer in de schuilkelders zat dan op het trainingsveld stond. Inmiddels is hij terug bij amateurclub Kozakken Boys. Zoals de aanstaande interland van Oranje bij Wit-Rusland direct het verhaal van 1995 en de naam Sergei Gerasimets oproept.

Het zijn verhalen die ook vaak weer opduiken als de hoofdpersoon komt te overlijden. Vorig jaar had iedereen nog wel een mooie anekdote over George Best en onlangs kwam iedere zichzelf respecterende voetballiefhebber wel met zijn herinneringen aan Faas Wilkes over de brug. Faas was echter niet de enige markante persoonlijkheid uit het vaderlandse voetbal die het tijdelijke voor het eeuwige verruilde. Zoals bekend overleed ook de voormalig topscheidsrechter John Blankenstein na een ziekbed op veel te jonge leeftijd. Blankenstein was een opvallende arbiter. Hij kwam, overigens net als Ignace van Swieten, openlijk uit voor zijn homoseksualiteit. In de voetballerij nog altijd een flink taboe, dus dat was een daad van moed. Blankenstein heeft wel eens gezegd dat hij hoopte dat hij een voorbeeld zou zijn voor anderen, voornamelijk voetballers. Die zijn tot op heden nog niet uit de kast gekomen, op de al tijden gestopte en relatief anonieme Wensley Ton na.

In die zin slaagde Blankenstein niet, als arbiter echter wel. In zijn beste jaren hoorde Blankenstein tot de internationale top. Hij had precies die kwaliteit waar het altijd over gaat als een scheidsrechter een fout maakt, namelijk het “fluiten in de geest van de wedstrijd.” Blankenstein herkende emoties bij voetballers en zag dingen door de vingers. Sterker nog, hij diende de heren vaak komisch van repliek als de stoom uit hun oren kwam. De fameuze anekdote rond toenmalig aanvoerder van Vitesse Edward Sturing, die Blankenstein in het heetst van de strijd toebeet dat hij niet kon fluiten, deed weer regelmatig de ronde. Voor hen die het verhaal niet kennen, Blankenstein antwoordde slechts droog dat hij dan bij de goede wedstrijd was, want Sturing en consorten konden volgens hem ook niet voetballen. Het was een voorbeeld van een kwaliteit die niet aan te leren is. Tegenwoordig is deze helemaal zeldzaam. Dick Jol kan het nog, maar dan is het al ongeveer klaar. De Pieter Vinken van deze wereld trekken op een dergelijk commentaar ongetwijfeld direct de gele kaart.

Zijn grootste deceptie was het mislopen van de finale van de Champions League in 1994. AC Milan protesteerde, omdat opponent Barcelona wat Nederlandse inbreng kende en dan wellicht door Blankenstein bevoordeeld kon worden. Hij heeft het nooit echt kunnen vergeten. Vergeten kan men bij de KNVB blijkbaar beter. Want Blankenstein was na zijn actieve loopbaan nog in dienst voor de voetbalbond en deed de nodige dingen op het scheidsrechtersvlak. Hij was, zoals Wilfred Genee afgelopen zondag nog opmerkte, een icoon. Helaas vond de voetbalbond het niet nodig om deze markante man met zoveel verdiensten voor de sport een passend eerbetoon te geven. De minuut stilte in sommige stadions was op initiatief van de clubs. De KNVB deed maar weer eens of de neus bloedde en deed daarmee Blankenstein tekort. Gelukkig zijn er echter de verhalen, die de herinnering aan deze uitstekende arbiter in leven houden. En eigenlijk is dat het mooiste eerbetoon dat je kunt krijgen.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 16:13 schreef methodmich het volgende:

[..]

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 19:39 schreef Beschouw het volgende:
Eerbetoon aan Blankenstein is terecht, maar ik had graag meer anekdotes als die met Sturing in je verhaal gezien, mich. Het had het ongetwijfeld smeuïger gemaakt.