Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez.
Een kloon van mij schreef hierover ooit:
quote:
Wat is het eigenlijk niet voor boek? Het heeft wat mij betreft bijbel-achtige proporties: je kan het boek tig keer lezen en iedere keer ontdek je weer wat nieuws. Familiekroniek, avonturenroman, quasi-historisch verslag; humor, drama, tragedie, magie, mysterie, satire, echt alles zit erin. Telkens wanneer ik dit boek lees (de teller staat op 5x nu), voelt het als een koortsdroom waarin ik ronddwaal.
Het is in feite een kroniek van de familie Buendía. Aan het hoofd daarvan staat José Arcadio Buendía, stichter van de mythische stad Macondo, mannetjesputter, mafketel, geniaal wetenschapper, tovenaar, machtswellusteling, filantroop. Hij is getrouwd met Ursula Iguarán: wijs, streng, stoïcijns en visionair.
José Arcadio Buendía en Ursula Iguarán krijgen twee zoons: José Arcadio en Aureliano. (let op die twee namen). Zij zijn elkaars volstrekte tegenpolen (sterk & onbezonnen vs slim & sluw) en in hun persoonlijke geschiedenis weerspiegelt zich de geschiedenis van hun nageslacht.
José Arcadio heeft een kolossale piemel waarmee hij iedere vrouw in katzwijm brengt. Op jonge leeftijd gaat hij mee met de zigeuners, om voor jaren weg te blijven.
Aureliano groeit uit tot een legendarisch rebellenleider en verliest zich volkomen in de oorlog.
Elke zoon die na hen geboren wordt, heet óf José Arcadio, óf Aureliano. Allen dragen het lot der Buendía's met zich mee: in iedere generatie herhaalt zich de geschiedenis en niemand lijkt daar van te leren.
Het boek is een kluwen van verhalen en personages: in een tijdsbestek van honderd jaar wordt de opkomst en ondergang van Macondo verteld, in geuren en kleuren en met fantastische zijwegen, bijrollen, onverwachte wendingen, met flashbacks en flashforwards.
Het mooie is: ondanks de jungle aan verschillende verhaallijnen staat het boek als een huis. Het is echt een boek met een kop en een staart: alles klopt, je leest van a naar z en aan het eind valt alles op zijn plaats. Ik ben elke keer weer totaal van stuk gebracht als ik de laatste pagina omsla.
O o o ik ben mezelf schaamteloos aan het herhalen maar voor sommige stokpaardjes heb ik nu eenmaal een zwak.