zijn er tijden in het jaar waarin het allemaal veel erger wordt. En ik de dingen waar ik ontevreden
over ben en alles wat ik mis mij nog meer dwars gaan zitten.
Ik kom mezelf gewoon heel erg tegen in mijn tekortkomingen in zomer/lente
Dag in dag uit ben ik alleen, sinds afgelopen winter sluit ik mezelf nog meer op.
Na een eczeem aanval afgelopen december en een kapotte gezichtshuid, die gelukkig geheeld is,
ben ik nog meer het kluizenaars bestaan gaan leiden. Ik durf mezelf niet te tonen.
(heb wat littekens)
En de enige mensen die ik tegenkom zijn de meisjes aan de kassa.
Zelfs de buren spreek ik niet. vrienden ook niet. Mijn familie al jaren niet.
Nu met het mooie weer zie ik allemaal mensen die zich klaar maken voor de zomer en allen
lijken ze erg gelukkig.te zijn. "Spring is in the air".
Ik zie allemaal jonge stelletjes kussen en friemelen etc.
En dan denk ik shit, weer een zomer van onthouding en maar pikken dat openlijk vertoon.
Mooie jonge meisjes die al aan seks doen en straks weer lekker kort gaan.
Mooie jongens met een mooi huidje en een smile die het allemaal voor mekaar lijken te hebben.
En dat vreet aan me.
Een jeugd vol lichamelijke problemen en geen warm thuis.
Een huid dat nu over rug en borst en adrmen onder heel grote verschillende donkere vlekken zit
die maar niet weg blijken te gaan (ik merkte het jaren geleden op)
En het ziet er erg smerig uit.
Ik wil er graag wat aan doen (mijn huid) en naar de sportshool om te gaan bodybuilden
(daar heb ik best wel het gestel voor) Maar de huisarts zie ik niet zo zitten.
Hij is een nogal racistisch en conservatief ofzo. Jaar geleden vroeg hij aan mij waarom
ik de vlekken weg wilde hebben, "Je doet er niets meer aan" Het zou toch ook niets meer uimaken
voor mij, zei ie. Je moet er maar mee leren leven.
Dat is zeker iets wat een patient met jarenlange verleden van ernstig zwaar eczeem,
En die er nogsteeds niets aan kan doen en er zeker niet om heeft gevraagd, wil horen.
Hij wou me wel verwijzen naar het ziekenhuis/huidarts aldhier. Omdat de kleine vlekken
op mijn armen wel besmettelijk leken (op het oog) ofzo.
Maar dan weet ik het alweer he. Dat is sinds me 9e al zo gegaan.
> Huisarts > ziekenhuis "ziekenhuis-specialst > pot met zalf en "specialst" weet het verder niet
(dus naar AMC) of hij kan er gewoonweg niets aan doen/weet gewoonweg niet wat het is.
Waardeloos.
Ze komen enkelt in actie als de situatie zo ernsitg is dat je vrijwel zeker
met littekens door het leven moet gaan na een ongeval/behandeling.
Of moet ik zeggen niet meer dan een doekje vor het bloeden?
Nu begrijp ik goed waarom er particuliere specialisten bestaan die grof geld vragen
voor spceiale behandleingen. Niet weggelegd vor de kleine man.
En dit alles vreet aan me.
Maarja je wordt toch niet serieus genomen als je zielig bent en er slecht uitziet,
tot alles uit de hand loopt/er iets gbeurt.
Maarja, de politie wil je alleen achter slot en grendel, die worden niet betaald om
de psycholoog te gaan uithangen.
Mensen die het goed hebben schijnen nog harder te gaan lachen als ze me passeren.
Kennisen op MSN die online zijn zijn ook in ene heel vlug weer weg.
En ik heb het nooit met ze over min problemen he.
Wat dat is het eerste waar mensen hier aan denken als ze dit lezen.
Zou er dan toch een hoger macht zijn die niet begrepen wordt maar er wel is
en mensen die het al goed hebben en alles al hebben nog meer geluk toewenst dan mensen die
juist de aandacht nodig heben maar er heel slecht uitzien?
'Hoewel iedereen graag schijnt te denken dat ze zelf best ingewikkeld in mekaar steken
Steekt 9 v/d10 toch toch eigenlijk heel erg simpel in mekaar.
Idereen kijkt omhoog naar iets beters, de rest is niet interessant.
Maar das mijn mening. Ik met het weinige dat ik heb in deze westere maatschappij heb gewoon
niet veel te mogen. Daar ben ik me al wel van bewust.
Aandacht komt alleen de mensen toe die het al goed hebben lijkt wel.
Mensen die wegkwijnen en geen liefde kennen daar kijkt niemand naar om.
Die zijn niet interessant.
Gelukkigen worden gelukkiger en de lijders worden alsmaar grimmiger en
niet begrepen.
Punt met dit hele verhaal is dat Ik denk dat ik na jarenlange "struggle" met gevoelens
en mensen en twee-gezichten en mijn eigen problemen dat ik
idd. gewoon ga accepteren dat mijn situatie niet meer beter wordt
Maar of ik er vrede mee heb is natuurlijk een twee.
Er is 1 ding dat me nog tegenhoud. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik wel iemand
ben die van aanpakken weet als ik weet wat ik wil.
Kijk een huidprobleem oplossen is nog een stukje ingewikkelder omdat je van anderen afhankelijk
bent en hun berediheid daartoe.
Maar de rest is niet.
Als ik het alemaal opgeef he, wat dan?
En met opgeven bedoel ik niet mijn leven.
Waarom vind ik het moeilijk dat opgeven?
Niemand heeft ooit echt van mij gehdouden, ik heb niemand gekend die echt om mij gaf.
Waarom zou ik juist nu me zorgen gaan maken om anderen en hun gevoelens?
Ben ik nu bang voor mezelf en waar ik toe in staat ben?
Ik ben integenstelling tot wat je mischien zou denken geen pauper met een uitkering
dat het dagelijks zijn leven doelloos lijdt en er wel tevreden mee is omdat er toch onmacht heerst he.
Ik ben niet knap maar kan wel heel veel. Is sinds de lagere school al zo geweest.
Ik ben gewoon bang dat als ik alles opgeef ik met hele rare ideen ga spelen.
Dingen waar ik me jarenlang van heb weerhouden omdat ik toch dacht aan betere tijden.
Dingen waarvan niemand openlijk begrip voor zal hebben.
Snapt iemand dit? Weet iemand waar ik het over heb?
Of wordt ik ws. weer bestempelt als pauper en aandachtzoeker?
Tja human niature. Stoer doen en doen alsof er niks aan de hand is tegenover anderen
tot er werkelijk iets gebeurt.
Mijn leven en emoties brand als de pest. Ik ben ook flink pissed op alles en iedereen.
Jonge sletjes die alles hebben en waarbij alles hun als vanzelf toekomt. En die het lef hebben om op mij neerte kijken.
Mooie jongens uit een goed thuis met een mooi gezichie en een fris mooie huidje.
Ik heb echt zin om de hallve burt afte schieten.
En mensen te gaan neersteken, zal me nog plezier bezorgen ook.
Ik weet niet meer wat ik noet doen.
Al mijn problemen een voor een oplossen schijnt ook al te moeilijk.
De vicieuze cirkel is zo groot dat er niet meer tegen valt op te boksen lijkt wel.
Dan maar opgeven?
het zit je echt heel erg hoog. Het laatste wat je moet doen is opgeven joh. Je weet dat het altijd erger kan, denk aan mensen met brandwonden overal enz. (beetje cliche maar 't is gewoon zo!)Ik was vroeger (en nog steeds beetje) supermager, je kon me ribben tellen.. Ik weet niet hoe 't is om eczeem te hebben, maar het gevoel van shit de zomer, nu moet ik me schaars kleden ken ik maar al te goed. Vond het vreselijk om te zien hoe 'mooie mensen' het zo naar hun zin hadden en argeloos en schaamteloos volop lol maakten.
Laatst zat ik te denken, soms dan ben je je ff niet bewust van je uiterlijk en je lichaam, en dan voel je je gewoon stukken beter. Soms kijk je in de spiegel en denk je mwoah niet verkeerd
maar toch kan iemand met 1 foute opmerking, je hele stemming, en je goede gevoel erover om zeep helpen. Er was laatst ook ergens een topic hierover, dat ging over als je nu je geest echt helemaal losziet van je lijf.. 't is echt zo, het zijn andere mensen die jou terugstoppen in je lijf waar je niet tevreden mee bent -door die klote-opmerkingen-, maar waar je het wel mee moet doen
fuck die mensen en laat zien wat voor persoon erin zit.. er zijn echt wel mensen die bereid zijn verder te kijken dan dat.quote:Dit is idd erg grimmig, zoals je het schrijft. Ik verwacht sowieso niet dat dingen eerlijk zijn, hier is niets eerlijks aan, dus ik zou niet door die bril ernaar kijken. Hoe kom je van die jaloersheid af jegens mensen waarvan jij op 't eerste gezicht denkt dat ze het allemaal op-en-toppie hebben.Aandacht komt alleen de mensen toe die het al goed hebben lijkt wel.
Mensen die wegkwijnen en geen liefde kennen daar kijkt niemand naar om.
Die zijn niet interessant.
Gelukkigen worden gelukkiger en de lijders worden alsmaar grimmiger en niet begrepen.
Misschien is die jongen die zo vrolijk lacht met een meisje net uit z'n dip... je weet het niet toch?
Zou je het je kunnen voorstellen, dat jij dalijk in de zomer in een kei-goede bui bent, lol aan 't maken bent met een leuke meid, en dat iemand anders -met een vreselijk probleem- naar jou kijkt zoals jij er nu naar kijkt? zou toch zomaar kunnen
[ Bericht 14% gewijzigd door Sander_K op 31-03-2006 21:51:11 ]
Ik denk echter wel dat je jezelf tekort doet door je te blijven focussen op alles wat je niet hebt, en dat het tijd wordt dat je jezelf gaat leren focussen op hoe jij met jezelf gelukkig kan worden.
Enorm makkelijk gezegd en enorm moeilijk gedaan. Dat beaam ik meteen.
Maar ik denk wel dat dat het enige opbouwende is dat je kan doen. En ik denk ook dat je daar hulp bij moet accepteren, want zo'n klus kan niemand helemaal alleen klaren.
En kun je trouwens niet switchen naar een andere huisarts, iemand bij wie je je prettiger voelt?
Ik ben zelf sinds vorige week bij de sportschool begonnen, en ik begin nu al gespierder te worden
. Daarnaast is het ook een lekkere manier om meteen goed wakker te worden (ik ga altijd 's ochtends). Ik ben normaal namelijk de halve dag sloom, dan ga ik niets doen omdat ik sloom ben, en omdat ik niets doe blijf ik sloom. De sportschool helpt mij hier echt bij.Daarnaast is het ook een manier om nieuwe mensen te leren kennen, en je zit i.i.g. niet meer de hele dag thuis. Als je alleen maar eenzaam thuiszit, ga je doemdenken. Dan bedenk je hoe stom het is dat je eenzaam thuiszit, en blijf je in een neerwaartse spiraal zitten.
Verder, zou je niet kunnen proberen om werk te zoeken? Je vertelt niet of je werk hebt (maar ik ga ervanuit van niet, omdat je zegt alleen mensen achter de kassa tegen te komen). Als je meer geld hebt, kun je meer leuke dingen doen, en natuurlijk leukere kleren kopen, zodat je er alvast iets beter uitziet
.Je zegt ook geen contact meer te hebben met je ouders. Waarom is dat? Erge ruzie, of is het contact gewoon verwaterd? Ik raad je aan om i.i.g. weer contact met ze (proberen) op te nemen. Ik weet niet wat er is gebeurd, maar het blijft natuurlijk altijd je familie, en ik kan me niet voorstellen dat die jou zomaar laten stikken.
Ik voelde ook een enorme onmacht en ik vond het allemaal godsoneerlijk. En op dat moment WAS het ook oneerlijk: het merendeel (niet allemaal, zeker niet) van mijn klasgenoten had inderdaad een betere thuissituatie, en meer kansen, en zag er ook stukken beter uit.
Nu heb ik de mazzel dat mijn omstandigheden stukken beter zijn en dat mensen jaloers op mij zijn om bepaalde dingen....da's fijn, maar grotendeels een kwestie van toeval: de dingen ZIJN gewoon oneerlijk verdeeld, het is nu eenmaal zo, en je zult het moeten doen met wat jij hebt, daarmee moet jij er het beste van maken. Een ander heeft meer mazzel en kan er dus makkelijker wat van maken....maar jij moet er het beste van maken qua wat er in JOUW omstandigheden in zit. Het heeft geen enkele zin om te gaan schoppen tegen het feit dat het allemaal zo oneerlijk verdeeld is, kost je alleen maar energie, je wordt er enorm negatief van en je komt er niet verder mee....het IS gewoon oneerlijk verdeeld. Wij leven in het rijke westen en een ander zit nu middenin een hongersnood of een oorlog.
Op de middelbare school had ik het echt slechter getroffen dan de meeste van de mensen waar ik mee omging, dat was gewoon zo, en het had geen enkele zin dat ik daarvan baalde en het zo graag anders zou zien, want het WAS gewoon niet anders snap je? Het heeft geen zin om energie te steken in balen van hoe het is, het was nu eenmaal zo.
Tegenwoordig heb ik het beter getroffen dan de meesten maar de kuttijd heeft tot zeker m'n twintigste geduurd....en ook voor de huidige mazzel geldt: het IS gewoon zo en ik geniet ervan, en het kan ook weer verkeren....en hoe de dingen ook lopen, of je mazzel hebt in je leven of grotendeels pech, je zult het ermee moeten doen en het is jouw taak om er in jouw omstandigheden het beste van te maken.
Ik weet niet meer uit welke film deze quote komt maar ik gok op Donnie Brasco: "zo is het leven: je speelt met de kaarten die je krijgt". De een krijgt betere kaarten dan de ander, het is nu eenmaal zo....maar zorg dat je zo goed mogelijk speelt, dan kun je jezelf niets verwijten. Als je het bijltje erbij neergooit, wel.
Sterkte, op dit moment zit het je inderdaad allemaal niet mee en zo te lezen al lange tijd niet, en dat IS ook gewoon kut.
[ Bericht 1% gewijzigd door thaleia op 01-04-2006 01:12:24 ]
Heb je al uitgezocht of voeding, of zonnebankkuren e.d. van invloed zijn op je huid? Ik heb er zelf geen verstand van, maar meld je aan bij een patientenvereniging die weten wellicht meer.
Probeer niet je leven in de wacht te zetten tot je huidproblemen opgelost zijn, want dat zijn ze misschien wel nooit. En mocht je huidprobleem opgelost zijn, dan zit je nog steeds opgescheept met jezelf.
Waarmee ik overigens niet je probleem wil bagateliseren, tuurlijk: grijp elke kans aan om ervoor te zorgen dat je er beter uit gaat zien. Als het bij anderen niet zou helpen om jezelf meer geaccepteerd te krijgen, dan helpt het wel voor je eigen zelfvertrouwen om je meer geaccepteerd te voelen (wat, op zijn beurt, er weer voor zorgt dat je alsnog meer geaccepteerd wordt).
Maar onderschat ook de waarde van je persoonlijkheid niet. Als jij een prettig persoon bent in de omgang, en je jezelf ertoe kunt zetten om jezelf te zijn (qua humor, je mening, je smaak, whatever) zonder jezelf bij voorbaat af te schrijven als kansloos vanwege je uiterlijk... dan zul je alsnog veel waardering oogsten en vrienden maken.
quote:Zie bovenstaande.Op zaterdag 1 april 2006 01:11 schreef Xennia het volgende:
Begin bij je huidprobleem, dat belemmert je functioneren in aanzienlijke mate. Neem een andere huisarts of laat je inderdaad doorverwijzen naar een dermatoloog.
Heb je al uitgezocht of voeding, of zonnebankkuren e.d. van invloed zijn op je huid? Ik heb er zelf geen verstand van, maar meld je aan bij een patientenvereniging die weten wellicht meer.
Probeer niet je leven in de wacht te zetten tot je huidproblemen opgelost zijn, want dat zijn ze misschien wel nooit. En mocht je huidprobleem opgelost zijn, dan zit je nog steeds opgescheept met jezelf.
De patiëntenvereniging op dit gebied is www.vmce.nl.
Ik heb zelf, net als jij, ernstig eczeem. Mensen die denken dat het gaat om een plekje op je elleboog zullen niet begrijpen waar het om gaat als je vertelt dat je eceem hebt, ze hebben dan geen idee dat een ziekte is die gepaard gaat met dag in dag uit jeuk, astma, bronchitus, oogontstekingen en infecties aan de wonden. Dit jaar is mijn eczeem heel erg geweest. Maar nooit heeft he me ervan weerhouden om contacten te leggen. De meeste mensen kijken daar wel omheen, en sommigen zien het sowieso niet.
Misschien is het idd goed de hele ziekenhuis molen weer te doorlopen met dermatologen en bla, ik neem aan dat je dat al gedaan hebt. Maar er zijn altijd nieuwe methoden. Want je zult elf ook wel weten dat slecht in je vel zitten een van de belangrijkste oorzaken zijn van eczeem (vandaar ook de uitrdukking he). En je zit overduidelijk slecht in je vel. Dus gebruik die belachelijk hoge basispremie waarvoor hij bedoeld is, en ga op zoek naar een middel dat voor jouw werkt! Veel alternatieve artsen worden vergoed. De voornoemde link op www.vmce.nl is idd een goede, ik ben er ook actief
.En verder kwam er in je stukje wel vier keer het woord lijken voor. "Idereen op straat lijkt wel gelukkig voorbij te lopen'. Op dat moment projecteer je je eigen ideeen op hen. Tien tegen 1 dat deze mensen vol zitten met zorgen, twijfels, verlegenheid en schaamte. Maar vanuit jouw postie denk je dat zij een ideaal leven hebben. Welnu: dat heeft bijna niemand. Maar wellicht laten zij deze gevoelend de overhand niet nemen, waar jij dat wel doet. Geen beste aanpak dus!
Aan de slag jongen, geen andere optie mogelijk. Het weer is idd veel te lekker om binnen te blijven zitten!
Een paar dingen wil ik nog wel kwijt. M.b.t. je huisarts, want dat vind ik echt niet kunnen wat hij zegt.
6 jaar geleden moest ik medicijnen slikken...die waren zo zwaar dat ik daar erg slaperig en depressief van werd..bijna al mijn sociale contacten gingen verloren..op een paar na..die ik gelukkig wel in stand heb weten te houden. Ik kwam ook heel veel aan waardoor mijn zelfverzekerdheid minimaal werd en iedere kleine opmerking raakte me enorm. Na twee jaar ben ik met deze medicijnen gestopt, mijn huisarts was het daar niet mee eens maar, ik trok het niet. Ik had de ziekte toen ook niet geaccepteerd...
Het ging 2 jaar lang prima met me, 20 klilo's ( dat wat ik dus door die medicijnen was aangekomen) vlogen eraf alles werd weer zoals het was, ik maakte weer vrienden, ging werk zoeken, stappen....genieten van het leven dus..
Toen kreeg ik weer een aanval..dus we gingen een paar dagen later ( ik zat toen in het buitenland) naar mijn huisarts. Hij vertelde me gelijk waar ik echt als de dood voor was, dat het dus weer terug was, weer geen rijbewijs, geen sociale contacten, en weer die medicijnen,wat dus gepaart gaat met alle bijwerkingen. Ik zakte echt door de grond toen ik dat hoorde.
Ik werd ook gelijk doorverwezen naar de specialist. De vorige die ik had was een beetje 'stil' hij antwoordde alleen ja of nee..en ik voelde me niet echt op mijn gemak bij hem, dus besloot ik om een andere te vragen.
En wat een opluchting!! Hij gaf mij meteen meer opties! Ik hoefde helemaal niet aan dezelfde medicijnen, en kon mijn rijbewijs over een jaar halen ( als alles goed ging iig). Hij vertelt me ook echt alles wat hij erover weet en zoekt ook dingen uit, bij mij is de ziekte niet erfelijk, en er zijn ook andere manieren om er vanaf te komen. Bijvoorbeeld door alternatieve geneeskunde, nou zeg ik niet dat het altijd het geval is. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat er artsten zijn die niet alleen uit boeken een arts zijn maar ook echt in hun hart een arts zijn.
Dat wat jouw huisarts zei deed me veel denken aan wat mijn huisarts zei, het was erg kort door de bocht namelijk, geen verdere opties bekijken ofzo. En ik vond dat heel erg om te horen dus ik kan me voorstellen hoe jij je voelde.
Ik wens je veel succes, het leven is te kort om je zorgen te maken
quote:Op zaterdag 1 april 2006 11:28 schreef marsterretje het volgende:
-knip-
quote:Op zaterdag 1 april 2006 01:51 schreef HenryHill het volgende:
-knip-
quote:Op zaterdag 1 april 2006 01:11 schreef Xennia het volgende:
-knip-
Als je de sportschool een eng idee vindt kun je natuurlijk ook als begin gaan fietsen ofzo, nu het lekker weer wordt. Of skaten, of hardlopen. Op die manier kom je alvast wat op gang en krijg je vanzelf meer zin om iets anders te gaan doen, inspanning is altijd goed voor je humeur. En wissel van huisarts, een groot deel van je negatieve gevoel lijkt je ook door hem aangepraat te zijn.
Ik voel me al een week strak van de spanning,
Mijn gevoel heeft geen zin om leuke relaxte dingen te gaan doen met mensen.
Ik denk dat ik mensenschuw wordt ofzo. Of was ik dat al?
Altijd als iemand ook maar ff naar me kijkt sta ik al klaar om te vechten. Ik snap ook wel dat de meerderheid
niet met me wil vechten. Maar ik wel.
Mijn gevoel wil nog alleen maar mensen gaan pijnigen. Hoe mooier de zon schijnt
(wat ik wel kan waarderen op een bepaald emanier)
hoe erger mijn friustraties worden. Niet nog een jaar. Niet nog een zomer. Ik kan die hitte niet uitstaan.
Ik kom niet van die anger af. En ik slaap slecht en heel onrustig. Schreeuw het uit snachts.
Overal waar ik jonge meisjes zie wordt ik echt pissed en kijk ik ze vuil aan.
Helpt niet he. Wnat ze fietsen je gewoon voorbij alsof je niet bestaat.
Ik kan nietens normaal naar een discovery-docu kijken over jongeren en sex.
Als er gezoend wordt op tv ga ik weer 10x tegen de muur slaan om afte reagren, en als ik politie zie wil ik ze uiitdagen.
Wat nu?
In ieder geval bedankt voor de normale reacties. Het viel me wel weer mee dat niemand
me ging afzeiken als zijnde aandachtzoekend ofzo.
quote:Ik geloof er geen zak van. Tot nu toe heb ik je op Fok alleen maar zien zwelgen in je ellende en je verschuilen achter je huidprobleem. Ik wil dat probleem niet bagatelliseren, ik geloof heus dat het erg is en dat jij eronder lijdt. Maar man, je laat het je leven bepalen. Je wordt boos op de hele wereld en al helemaal op mensen die het volgens jou zo goed (en oh zo veel gemakkelijker) zouden hebben. Ik vind die jaloezie van jou eng en ziekelijk.Op vrijdag 31 maart 2006 21:01 schreef a-child-in-chains het volgende:
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik wel iemand
ben die van aanpakken weet als ik weet wat ik wil.
quote:Wat the fuck kunnen die mensen er aan doen dat jij je kut voelt? De enige die er werkelijk wat aan kan doen ben jij. En of je nu wel of geen eczeem hebt, dat doet er feitelijk niet toe. Je hebt het, je zult het ermee moeten doen. Net zoals elk ander zijn/ haar beperkingen/ bagage in het leven heeft. En nee, daarmee bagatelliseer ik dus niet je eczeem. Het is deel van jou, en dat zal het blijven.Op dinsdag 4 april 2006 17:31 schreef a-child-in-chains het volgende:
Mijn gevoel wil nog alleen maar mensen gaan pijnigen.
<knip>
Overal waar ik jonge meisjes zie wordt ik echt pissed en kijk ik ze vuil aan.
<knip>
Als er gezoend wordt op tv ga ik weer 10x tegen de muur slaan om afte reagren, en als ik politie zie wil ik ze uiitdagen.
Dus kun je kiezen. Blijven klagen, zwelgen en steeds gefrustreerder en kwader worden op de boze buitenwereld. Of je laat (aan jezelf!) zien dat je dus wél iemand bent die van aanpakken weet.
Wie zegt dat hun het allemaal zo mooi voor elkaar hebben? Je bent ook vooral gewoon jaloers. Wat ik op zich wel kan begrijpen, maar als jij niet wilt dat mensen op je neerkijken doe dan zelf ook niet zo triest.quote:Bedoel je deze? Waarom voelen mensen zich standaard niet kiplekker?Op vrijdag 31 maart 2006 21:35 schreef Sander_K het volgende:
Er was laatst ook ergens een topic hierover, dat ging over als je nu je geest echt helemaal losziet van je lijf.. 't is echt zo, het zijn andere mensen die jou terugstoppen in je lijf waar je niet tevreden mee bent -door die klote-opmerkingen-, maar waar je het wel mee moet doen
[..]
Nog even als toevoeging voor de TS.
Als iemand er van buiten goed uitziet betekent niet dat hij of zij meteen gelukkig is.
Je moet het geluk niet zoeken in materiële dingen of dingen die je zijn opgelegd door de maatschappij zoals dat iedereen maar mooi moet zijn.
Zoek het eerst van binnen, hierna merk je dat je je ook van buiten gelukkiger voelt.
Lees het bovenstaande topic gewoon even door, ik vond het in ieder geval erg interessant en heeft me ook wel geholpen met bepaalde dingen.
Sterkte
quote:Lees een boekje of laat je voorlichten over de boeddhistische filosofie. Ik zeg niet dat je er aanhanger van moet worden of iets dergelijks, maar ik denk wel dat het je er veel van kan leren. Dit uiteraard in combinatie met eerder aangedragen advies hier.[b]Op dinsdag 4 april 2006 17:31
Wat nu?
Klinkt heel religieus en klef, maar ik kan het je helaas niet anders brengen. Het heeft mij in ieder geval een boel goeds gedaan. (Plus de boekjes zijn niet zo dik
)
- Richt je niet op meiden
- Zoek een hobby (bij voorkeur, artistiek en/of muzikaal)
- Zoek mannelijke vrienden
- Ga uit met die vrienden
- Doe niet alsof eczeem hetgene is wat je onzeker maakt (als t voor jou een probleem is...is t dat voor iemand anders waarschijnlijk ook)
en last but not least
- Denk niet dat fittness je leven gaat veranderen.
- Meiden komen vanzelf wel naar je toe als je je leven op de rails hebt
Je moet gewoon niet zeiken en een seksfrusti zijn. Hoe meer je t wilt hoe minder snel je iets krijgt.
Ben alleen te bescheiden om mijn eigen werk en heel kritisch (een perfectionist)
Ik raak altijd erg depressief als ik in de spiegel kijk en dan dat verrote oud-uitziende
gezicht zie met een kutsmoel en al die putten in me gezicht met schilfers en pijn enzo.
Dan denk ik, dit komt echt noit meer goed.
quote:Wees er trots opOp zaterdag 8 april 2006 23:56 schreef a-child-in-chains het volgende:
Ik ben artistiek en muzikaal.
Ik wou dat ik dat van mezelf kon zeggen..
Uiterlijk is niet alles. Succes ermee!
daar staan wel zoveel idioten op
dat een meer of minder ook niet meer opvalt
Zijn die datingsites werkelijk zo erg?
quote:gewoon lachen man, heb schijt aan die kutexzeemOp zaterdag 8 april 2006 23:56 schreef a-child-in-chains het volgende:
Ik ben artistiek en muzikaal.
Ben alleen te bescheiden om mijn eigen werk en heel kritisch (een perfectionist)
Ik raak altijd erg depressief als ik in de spiegel kijk en dan dat verrote oud-uitziende
gezicht zie met een kutsmoel en al die putten in me gezicht met schilfers en pijn enzo.
Dan denk ik, dit komt echt noit meer goed.
heb zelf sinds mijn geboorte tot een jaar of 13 last gehad van vrij erge exzeem op m'n handen, je krapt je hele handen eraf en slaat gigantische veel kraters in die poten. Heb vet veel littekens op m'n handen, net een oorlogslagveld ofzo
(mja.. misschien wat overdreven hehe)Zag er toen wel vies uit, snap dus wel een beetje hoe je je voelt..
Ga gewoon naar die sportschool en babbel wat met mensen, voel je je waarschijnlijk veel zelfverzekerder door en vooral veel vrolijker. Je gaat je leven toch niet verkloten door naar de klok te kijken? Die loopt toch wel, hoef je niet te controleren
quote:ga eens kijken johOp zondag 9 april 2006 00:26 schreef a-child-in-chains het volgende:
Ik moet daar eigeblijk wel om lachen jouw opmerking
Zijn die datingsites werkelijk zo erg?
knap je van op, echt meen het!
quote:Hey Eikel, je bent heus niet de enige met een probleem. Je hoeft niet heel de tijd zo gefrustreerd te doen, is echt nergens voor nodig!Op dinsdag 9 mei 2006 20:04 schreef a-child-in-chains het volgende:
[..]
Hoe weet je nou zo zeker dat ik er niks aan probeer te doen?
Wie zegt dat ik alleen maar klaag? Waar de fuck haal je dat vandaan?
Weet je hoe moeilijk bv. huid problemen kunnen zijn? En nee het is ws. niet zo erg
als een spierziekte en je nog maar een jaar te leven hebt. Maar als je met een
huidziekte zit, is ook geen pretje.
Typisch nederlandse mentaliteit. Ik post hier en dat is het enige dat jullie zien,
en denk je automatisch dat ik zoals je witte dikke neef of zus met een brilletje of sproeten ben,
die IDD heel zielig doet en niks aan zijn problemen doet? Die zie ik ook he. GET LOST!
Je weet niet waar je het over hebt.
EDIT Cc: Doe je even normaal!
Wie zegt dat ik, of wie er dan ook in je topics post, een "eenvoudig" leven leid?? Iedereen heeft zn eigen problemen, ieder op zn eigen niveau, maar dat houdt niet in dat je zomaar elke keer dat je in discussie gaat die shit erbij moet halen. Jij moet eens stoppen met dat verdrinken in zelfmedelijden van je en proberen de positieve dingen van het leven in te zien. En als die er niet voor je zijn, nou dan weet je wat je kan doen
. Doe gewoon niet zo negatief in alles wat je zegt/postquote:Slachtofferschap kan heel veilig en vertrouwd voelen.Op woensdag 10 mei 2006 23:07 schreef Entonie het volgende:
verhaal waar ik me op zich bij aansluit en dat vele anderen TS ook hebben proberen duidelijk te maken...
Blijkbaar levert het TS wél iets op...
quote:Luister gast, Ik kan me goed vinden in jou verhaal. Ik heb dan geen eczeem maar ik ben dun (vind ik dan) en ik voel me ook kut als ik weer eens een kudde meisjes voorbij zie fietsen die naar het zwembad ofzo gaan, ik heb dan het gevoel of iemand me in mijn maag trapt, Als ik naar de clips op TMF of MTV kijk of spuiten&slikken wil ik me ook afreageren tegen iets zeer breekbaars, Ik durf ook niet naar het zwembad te gaan omdat ik bang ben over hoe ik eruit zie. 6 jaar heb ik me eenzaam gevoeld, ik had wel vrienden enzo. Maar echt uit ging ik niet met ze. Maar toen 2006 begon had ik met mezelf afgesproken dat ik wat aan mijn eenzaamheid zou doen. Ik ga nu meer uit, ik heb meer sociale contacten, en ik ga met meisjes uit, ben zelf van plan te gaan zwemmen deze zomer (na 4 jaar). Ik voel me nou ook beter dan ik in lange tijd gevoeld heb.Op dinsdag 4 april 2006 17:31 schreef a-child-in-chains het volgende:
Bedankt voor de reacties! Ik kan er denk ik wel wat mee.
Ik voel me al een week strak van de spanning,
Mijn gevoel heeft geen zin om leuke relaxte dingen te gaan doen met mensen.
Ik denk dat ik mensenschuw wordt ofzo. Of was ik dat al?
Altijd als iemand ook maar ff naar me kijkt sta ik al klaar om te vechten. Ik snap ook wel dat de meerderheid
niet met me wil vechten. Maar ik wel.
Mijn gevoel wil nog alleen maar mensen gaan pijnigen. Hoe mooier de zon schijnt
(wat ik wel kan waarderen op een bepaald emanier)
hoe erger mijn friustraties worden. Niet nog een jaar. Niet nog een zomer. Ik kan die hitte niet uitstaan.
Ik kom niet van die anger af. En ik slaap slecht en heel onrustig. Schreeuw het uit snachts.
Overal waar ik jonge meisjes zie wordt ik echt pissed en kijk ik ze vuil aan.
Helpt niet he. Wnat ze fietsen je gewoon voorbij alsof je niet bestaat.
Ik kan nietens normaal naar een discovery-docu kijken over jongeren en sex.
Als er gezoend wordt op tv ga ik weer 10x tegen de muur slaan om afte reagren, en als ik politie zie wil ik ze uiitdagen.
Wat nu?
In ieder geval bedankt voor de normale reacties. Het viel me wel weer mee dat niemand
me ging afzeiken als zijnde aandachtzoekend ofzo.
Wat ik probeer te zeggen is, zet je over de drempel die je voor jezelf gemaakt hebt. Kom uit het sociaal isolament. Toen ik begon uit te gaan (naar clubs enzo) zag ik er enorm tegenop, ik had het gevoel dat ik naar een concentratie kamp gestuurd werd, Maar naar een tijdje word het leuk als je nieuwe mensen leert kennen, je voelt je dan ook wat zekerder als die kudde meisjes komt langs fietsen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. ps: let niet op mijn spelling
quote:Vol in de roos. Andere mensen neigen voornamelijk naar personen die een dusdanige uitstraling hebben, waardoor ze zichzelf beter gaan voelen. Klagers en depressieve mensen vallen daar sowiezo niet onder - dus goed dat je je problemen niet zomaar op tafel gooit. Bewaar dat voor mensen die je vertrouwt met die informatie, en waarvan je ook verwacht dat ze je willen helpen.Op vrijdag 31 maart 2006 21:01 schreef a-child-in-chains het volgende:
En ik heb het nooit met ze over min problemen he.
Wat dat is het eerste waar mensen hier aan denken als ze dit lezen.
(...)
Aandacht komt alleen de mensen toe die het al goed hebben lijkt wel.
Mensen die wegkwijnen en geen liefde kennen daar kijkt niemand naar om.
Die zijn niet interessant.
Gelukkigen worden gelukkiger en de lijders worden alsmaar grimmiger en
niet begrepen.
Maar: als je echt vrienden en meisjes wil hebben die om je geven en die zich graag in je gezelschap vertoeven, dan moet je ervoor zorgen dat je jezef op een of andere manier dusdanig ontwikkelt, dat jij diegene bent die hun zich beter laat voelen over zichzelf. Door je gevoel voor humor, door je respect voor anderen, door je kritische blik op zaken, door je relativeringsvermogen, kortom: door je persoonlijkheid.
quote:Ach kom.Ik heb echt zin om de hallve burt afte schieten.
En mensen te gaan neersteken, zal me nog plezier bezorgen ook.
Andere mensen pijn bezorgen omdat jij niet lekker in je vel zit, dat zal je echt niet beter laten voelen hoor. Erger nog: jouw relaas lezende, denk ik dat je jezelf nog beroerder gaat voelen vanwege het schuldgevoel. En misschien zelfs al van het schuldgevoel van alleen de gedachte dat je iemand zou willen neersteken.
Je wil toch opklimmen op de sociale ladder, niet verder afzakken?
quote:Omdat hij dan de problemen niet meer kan afschuiven op anderen dan zichzelfOp zaterdag 13 mei 2006 17:13 schreef Alicey het volgende:
Is je probleem niet meer dat je niet iets wil doen aan je problemen? In je OP lees ik niet zo snel dat je hulp van een psycholoog of psychiater hebt gezocht. Waarom niet?
quote:Wat ik begrijp uit het verhaal van de TS is dat het juist het besef is dat dat nooit zal lukken, hetgeen is wat hem zo erg dwars zit.Op zaterdag 13 mei 2006 02:22 schreef HenryHill het volgende:
Je wil toch opklimmen op de sociale ladder, niet verder afzakken?
Maar ja, als ik dan zie hoe hij telkens weer zielig zit te doen en zijn frustraties afgeeft op zaken die er helemala niet doen, dan kan ik totaal geen medeleven voor zo iemand opbrengen
Maar het is duidelijk dat je probleem meerdere aspecten heeft waar je allemaal aan moet werken.
Ten eerste het medische aspect van je huidprobleem. Volgens mij heb je hier nog niet de juiste hulp voor gevonden, dus gewoon doorzoeken. Alle basisverzekeringen geven geld voor een second opinion. Huidbehandelingen zijn misschien standaard beperkt, maar als er sprake is van psychisch lijden is er vaak meer mogelijk.
Ten tweede heb je bepaalde denkbeelden die niet reeel zijn. Zoals dat je mislukt bent als je huid niet perfect is, of dat het onmogelijk voor je is om uit je huidige situatie te komen. Dat de wereld tegen je is. Sommige van deze denkbeelden komen me trouwens bekend voor; ik heb ook wat chronische shit en het is normaal dat je daarvan af en toe moedeloos en kwaad wordt, of zelfs depressief (wat al een medische zaak op zich is). Ik vind het in ieder geval goed dat je het op een forum dropt in plaats van het stil te houden. Alleen zal een forum je niet constructief helpen. Daarvoor is het probleem te groot. Je hebt dus, of je het nou wil of niet, psychologische of psychiatrische hulp nodig. Ook hiervoor geldt dat niet elke psychiater je zal liggen. Ik moet er zelf niet zo veel van hebben, maar een aantal mensen die ik ken hebben er echt serieus veel aan gehad.
Aangezien je je nu constant klote voelt heb je weinig te verliezen, dus ik zou voor beide problemen zo snel mogelijk (verder) zoeken.
Sterkte!
quote:Nee, idd. Ik geloof ook niet dat dat in dit topic aan de orde is.Op zaterdag 13 mei 2006 21:41 schreef soylent het volgende:
Trollen lijkt me nou niet echt de oplossing.