Om te beginnen heb, net als de rest van hiphop liefhebbend Nederland een ontzettende tyfushekel aan die Lange Frans en zn homofiele vriendje.
Zit ik net op de fiets, radio aan, hoor ik op 538:
''Lange Frans en Baas B hebben een nieuwe single! Samen met Tim*! Het heet 'Ik wacht al zo lang'. Maak het of kraak het!"
Ik denk: Tim? Tim! Natuurlijk, Tim van VSOP! Die kan Frans niks dan goeds brengen.
Het liedje begint met uitermate teleurstellende kutlyrics, zoals te verwachten.
Dan hoor ik ineens een paar rock-gitaren door mn kop loeien, ik denk: wat de hoer krijgen we nou dan weer? Eerst maken ze een scheitnummer met alleen piano en nu gaan ze á la Limp Bizkit gitaren er bij doen? Wat een paupers.
Na het eerste couplet hoor ik ineens een castraat met een hoog wijvenstemmetje een paar regels tekst uitkramen die (vooral in het Nederlands) tot de diepste der triestheden behoort.
Op dat moment viel het kwartje, het was niet Tim van VSOP, maar Tim van Di-Rect.
![]()
Dat ga je toch niet menen? Dat ze geld willen, oké, maar op zo'n manier?
Dan besteel ik nog liever Chileense kindsoldaten van hun laatste centen.
![]()
Godvertyfus, ik had al een hekel aan die ijsklontjesvreter, maar dit slaat helemaal alles.
Verraad je stijl, ga met een ander uitermate publiekslieverdje een scheitnummer maken! Wat is de volgende? Marianne Weber? Jannes? André fucking Hazes?
Goed zo, Frans en Baas. Ga nu maar weer met Kimo spelen.
![]()
Way to go, fuckers
Ons soort mensen, trapt reeds jaren blij van zin, het vuile plebs de modder in.
Ons soort mensen, steunpilaar van vaderland en koningin.