LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Ode aan de stront
Zaterdag 18 maart 2006 - Eindelijk ligt het boek in de winkel: ‘Komrij's kakafonie. Encyclopedie van de stront'. Gerrit Komrij verzamelde meer dan veertig jaar teksten over menselijke en dierlijke fecaliën. Het resultaat is een vrolijk, satirisch boek over wat we iedere dag doorspoelen, maar waar we nauwelijks aandacht aan besteden. Ten onrechte.
Wist u dat Gulliver door de Yahoos op zijn hoofd werd gepoept? In de jeugdversie van Gullivers reizen zoals iedere jongen die heeft gelezen, kan ondergetekende zich geen poepende wezentjes herinneren. En dat is vreemd voor een jongen die, net als vele jongetjes van zijn leeftijd over de hele wereld, in kranten verpakte drollen door brievenbussen duwde en rond oud en nieuw het liefst een superkanonslag in een vers gedraaide hondenbolus drukte om de stront in de rondte te laten vliegen.
Bekentenissen omtrent stront. Het is, net als praten over de stoelgang, nog steeds not done. Het laatste taboe. Mannen onder elkaar hebben er al minder moeite mee, maar als man met een vrouw over uitwerpselen of winden praten is dat niet slim. Lees de geestige dialoog van Martin Bril in Gerrit Komrij's Kakafonie. Encyclopedie van de stront.
Met dit schitterende werk over stront heeft Gerrit Komrij taboedoorbrekend werk verricht. In het Vooraf schrijft hij: ‘Minutieuze aandacht schenken we aan hoe het erin gaat – de structuur, de kook- en baktijd, het kleurenpalet – maar hoe het eruit gaat, daar doen we giechelig over. En het gaat er weer uit, bij iedereen. Het boek dat u nu in handen heeft is een omgekeerd kookboek, onafscheidelijk deel uitmakend van een tweedelig gastronomisch hoofdwerk. Het toont het ware gezicht van de mens.’
Komrij gaat nog verder. ‘Stront is schandalig en toch giert iedereen om een scheet. Zo veroordelen we onszelf tot hypocrisie. Zolang dit strontboek in de Nederlandse literatuur ontbrak was de Nederlandse literatuur niet volwassen. Met dit boek wordt de laatste handicap genomen. De laatste drempel van de moralisten is nu geslecht.’
En dan volgen ruim driehonderd rijkelijk geïllustreerde, prachtige bladzijden over stront. En lezer, laat ik u verzekeren: lezen over stront is toch echt iets anders dan stront zien en stront ruiken. Of, zoals Komrij – buitenlid van de Orde van de Bruine Boon, schrijver van De Idylle van de Achterpoort – zegt: ‘Het woord stront stinkt niet.’
Gerrit Komrij is, laten we het maar gewoon zeggen, een liefhebber van stront. Om het iets minder plat te maken, kunnen we ook zeggen dat Komrij de scatologie aanhangt; de liefde voor al wat op uitwerpselen betrekking heeft. (U kent in uw omgeving vast ook aan scatomanie lijdende personen. Dat zijn figuren die dwepen met de eigen feces. Die handenwrijvend van het toilet terugkeren met de mededeling: ‘Ik heb me nu toch een...') Maar goed. Als één ding duidelijk wordt, dan is het wel dat er al eeuwen over stront wordt geschreven. Men raakt niet van het onderwerp los, zogezegd. Kakafonie is geen wetenschappelijke studie, maar een ode aan de stront. Komrij voert ons mee op zijn reis door de scatologische literatuur.
Kakafonie is opgedeeld in zeven grote hoofdstukken. We komen alles te weten over het aarsgat, laxeermiddelen, geur, scheten (ordinaire en sublieme winden), latrines en coprofagen (poepeters), de structuur – waarover de Haarlemse biljartkoning Kuvener ooit zei: ‘Poep is pas goede poep als je er poppetjes van kunt kneden’ – en het kakken zelf.
En zo komen we bijvoorbeeld terecht bij Jonathan Swift en zijn Gulliver's Travels’ (uit 1726). Ook geen kleine jongen, die Swift, als het om voorliefde voor stront gaat. Hij belijdt zijn voorliefde voor het poepen in de open lucht. En hij laat in zijn roman iemand op een academie menselijke poep analyseren met als doel die terug te leiden tot het oorspronkelijke voedsel.
En dan is er de interessante kwestie van de benaming. Wat is het verschil tussen drol, kak, schijt, stront en poep? Wanneer spreken we over wat? Van H.J.A. Hofland zijn delen van zijn in 1986 in het Nieuw Wereldtijdschrift verschenen sublieme artikel getiteld Stront opgenomen. Hij vraagt zich terecht af waarom niet de hele stofwisseling tot de grote thema's van de literatuur behoort, en heeft een duidelijke voorkeur voor het titelwoord. ‘Het is stront, omdat dit woord het wezen van de substantie het best uitdrukt: het dichtbij zijn, de vertrouwdheid ermee, in alle opzichten, in de geladenheid van zijn ambivalentie. Ook bij veelvuldig gebruik gaat er niets van de sterkte van dit woord verloren.’ Stront is het woord.
Normaal lees ik de VPRO-gids op het toilet.
Maar ik ga snel dit boek kopen.
Iemand het boek al in huis ?
Zaterdag 18 maart 2006 - Eindelijk ligt het boek in de winkel: ‘Komrij's kakafonie. Encyclopedie van de stront'. Gerrit Komrij verzamelde meer dan veertig jaar teksten over menselijke en dierlijke fecaliën. Het resultaat is een vrolijk, satirisch boek over wat we iedere dag doorspoelen, maar waar we nauwelijks aandacht aan besteden. Ten onrechte.
Wist u dat Gulliver door de Yahoos op zijn hoofd werd gepoept? In de jeugdversie van Gullivers reizen zoals iedere jongen die heeft gelezen, kan ondergetekende zich geen poepende wezentjes herinneren. En dat is vreemd voor een jongen die, net als vele jongetjes van zijn leeftijd over de hele wereld, in kranten verpakte drollen door brievenbussen duwde en rond oud en nieuw het liefst een superkanonslag in een vers gedraaide hondenbolus drukte om de stront in de rondte te laten vliegen.
Bekentenissen omtrent stront. Het is, net als praten over de stoelgang, nog steeds not done. Het laatste taboe. Mannen onder elkaar hebben er al minder moeite mee, maar als man met een vrouw over uitwerpselen of winden praten is dat niet slim. Lees de geestige dialoog van Martin Bril in Gerrit Komrij's Kakafonie. Encyclopedie van de stront.
Met dit schitterende werk over stront heeft Gerrit Komrij taboedoorbrekend werk verricht. In het Vooraf schrijft hij: ‘Minutieuze aandacht schenken we aan hoe het erin gaat – de structuur, de kook- en baktijd, het kleurenpalet – maar hoe het eruit gaat, daar doen we giechelig over. En het gaat er weer uit, bij iedereen. Het boek dat u nu in handen heeft is een omgekeerd kookboek, onafscheidelijk deel uitmakend van een tweedelig gastronomisch hoofdwerk. Het toont het ware gezicht van de mens.’
Komrij gaat nog verder. ‘Stront is schandalig en toch giert iedereen om een scheet. Zo veroordelen we onszelf tot hypocrisie. Zolang dit strontboek in de Nederlandse literatuur ontbrak was de Nederlandse literatuur niet volwassen. Met dit boek wordt de laatste handicap genomen. De laatste drempel van de moralisten is nu geslecht.’
En dan volgen ruim driehonderd rijkelijk geïllustreerde, prachtige bladzijden over stront. En lezer, laat ik u verzekeren: lezen over stront is toch echt iets anders dan stront zien en stront ruiken. Of, zoals Komrij – buitenlid van de Orde van de Bruine Boon, schrijver van De Idylle van de Achterpoort – zegt: ‘Het woord stront stinkt niet.’
Gerrit Komrij is, laten we het maar gewoon zeggen, een liefhebber van stront. Om het iets minder plat te maken, kunnen we ook zeggen dat Komrij de scatologie aanhangt; de liefde voor al wat op uitwerpselen betrekking heeft. (U kent in uw omgeving vast ook aan scatomanie lijdende personen. Dat zijn figuren die dwepen met de eigen feces. Die handenwrijvend van het toilet terugkeren met de mededeling: ‘Ik heb me nu toch een...') Maar goed. Als één ding duidelijk wordt, dan is het wel dat er al eeuwen over stront wordt geschreven. Men raakt niet van het onderwerp los, zogezegd. Kakafonie is geen wetenschappelijke studie, maar een ode aan de stront. Komrij voert ons mee op zijn reis door de scatologische literatuur.
Kakafonie is opgedeeld in zeven grote hoofdstukken. We komen alles te weten over het aarsgat, laxeermiddelen, geur, scheten (ordinaire en sublieme winden), latrines en coprofagen (poepeters), de structuur – waarover de Haarlemse biljartkoning Kuvener ooit zei: ‘Poep is pas goede poep als je er poppetjes van kunt kneden’ – en het kakken zelf.
En zo komen we bijvoorbeeld terecht bij Jonathan Swift en zijn Gulliver's Travels’ (uit 1726). Ook geen kleine jongen, die Swift, als het om voorliefde voor stront gaat. Hij belijdt zijn voorliefde voor het poepen in de open lucht. En hij laat in zijn roman iemand op een academie menselijke poep analyseren met als doel die terug te leiden tot het oorspronkelijke voedsel.
En dan is er de interessante kwestie van de benaming. Wat is het verschil tussen drol, kak, schijt, stront en poep? Wanneer spreken we over wat? Van H.J.A. Hofland zijn delen van zijn in 1986 in het Nieuw Wereldtijdschrift verschenen sublieme artikel getiteld Stront opgenomen. Hij vraagt zich terecht af waarom niet de hele stofwisseling tot de grote thema's van de literatuur behoort, en heeft een duidelijke voorkeur voor het titelwoord. ‘Het is stront, omdat dit woord het wezen van de substantie het best uitdrukt: het dichtbij zijn, de vertrouwdheid ermee, in alle opzichten, in de geladenheid van zijn ambivalentie. Ook bij veelvuldig gebruik gaat er niets van de sterkte van dit woord verloren.’ Stront is het woord.
Normaal lees ik de VPRO-gids op het toilet.
Maar ik ga snel dit boek kopen.
Iemand het boek al in huis ?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dus geen recensies ?
Jammer
Jammer
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ja iedereen heeft het.Maar niemand heeft het gelezenquote:Op dinsdag 28 maart 2006 01:24 schreef I.R.Baboon het volgende:
Haha, het klinkt als het ultieme koffietafelboek.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ook het praten over een boek over stront is denk ik taboe.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik praat regelmatig over poep, eigenlijk.
Doet het ook altijd goed op feestjes, als er weer eens een onaangename stilte valt.
Doet het ook altijd goed op feestjes, als er weer eens een onaangename stilte valt.
...dass wir fliegen.
Terwijl er toch zoveel interessants over te vermelden valt!quote:Op dinsdag 28 maart 2006 10:02 schreef Isabeau het volgende:
Ook het praten over een boek over stront is denk ik taboe.
Wat is voor jullie nu precies het verschil in gevoelswaarde tussen 'stront', 'kak', 'poep' en schijt? Dit is tenslotte TTK, dus laten we hier eens een discussie over hebben. Geen valse schaamte!
Stront is voor mij gezond, stevig en redelijk bruin. Het product van een normale stoelgang.
Kak is veel viezer. Dat is eerder van die glimmende, gladde poep. Het soort dat door die kleine hondjes afgescheiden wordt.
Poep is gewoon poep. (Ik merk trouwens dat ik vaak peop type, hebben jullie dat ook? Is dit nu Freudiaans, of komt het door de volgorde van de toetsen op het toetsenbord?). Eigenlijk stront dus zonder al te veel connotaties. Wanneer je het over ontlasting van kinderen heb praat je (over) poep. Niet écht vies, zolang je het niet aan je vingers krijgt.
Schijt. Daar kan over gelachen worden. Het minst stevig van structuur van alle stoelgangen, op 'dunne' en 'diarhee' na dan. Je bent 20 en staat met je vrienden op een camping in Renesse. Door het vele bierdrinken en het onregelmatige en vette voedsel produceer je dus schijt. Lichtbruin van kleur en stinkt ontzettend. Maar wel de ontlasting met de meeste humor.
Ontlasting is voor zieken- en bejaardenhuizen. Kleur- en geurloos eigenlijk. Totdat je met je neus op de feiten gedrukt worden. Wanneer over ontlasting gepraat wordt zie je zacht, wit, natgeworden papier-maché voor je. Iets wat je inlevert bij het laboratorium.
The End Times are wild
Laten we het bespreekbaar maken in de stijl van het boek
Stront - dit associeer ik toch met name met de poep van dieren, koeienstront, paardenstront, hondenstront. Iets waar je niet in wilt stappen, dan is er stront aan de knikker.
Kak - is inderdaad en beetje week, glad, glanzende lichtbruine poep
Poep - het woord dat ik het meest gebruik als ik denk aan wat ik achterlaat in de wc, ik poep en na het poepen laat ik poep achter.
Schijt - dan heb je diarree, lekkere dunne poep die er zo uitfloept. Schijt stinkt inderdaad eigenlijk ook altijd. "Heb je weer zitten schijten" verwijst dan ook in weze naar de geur en niet echt naar de bezigheid zelf.
Ontlasting - mijn dokterstaaltje. Staat op hetzelfde niveau als 'stoelgang'. Neutraal, tot patiënt je in geuren en kleuren (letterlijk) alle details toevertrouwt. En daar hoort uiteraard een begrijpende, neutrale blik bij.
Drol - Een drol is poep dat er lang over deed om uit je darm te komen, eventueel begeleid met enig persen, kreunen en steunen. Je bent opgelucht als De Drol in de wc plonst.
Hoop/Hoopje - Woordgebruik voor oma's en tante's tegenover kleine kinderen en huisdieren. "Ga maar een hoopje doen!" kan zowel tegen kleuter als puppie worden gebruikt.
Stront - dit associeer ik toch met name met de poep van dieren, koeienstront, paardenstront, hondenstront. Iets waar je niet in wilt stappen, dan is er stront aan de knikker.
Kak - is inderdaad en beetje week, glad, glanzende lichtbruine poep
Poep - het woord dat ik het meest gebruik als ik denk aan wat ik achterlaat in de wc, ik poep en na het poepen laat ik poep achter.
Schijt - dan heb je diarree, lekkere dunne poep die er zo uitfloept. Schijt stinkt inderdaad eigenlijk ook altijd. "Heb je weer zitten schijten" verwijst dan ook in weze naar de geur en niet echt naar de bezigheid zelf.
Ontlasting - mijn dokterstaaltje. Staat op hetzelfde niveau als 'stoelgang'. Neutraal, tot patiënt je in geuren en kleuren (letterlijk) alle details toevertrouwt. En daar hoort uiteraard een begrijpende, neutrale blik bij.
Drol - Een drol is poep dat er lang over deed om uit je darm te komen, eventueel begeleid met enig persen, kreunen en steunen. Je bent opgelucht als De Drol in de wc plonst.
Hoop/Hoopje - Woordgebruik voor oma's en tante's tegenover kleine kinderen en huisdieren. "Ga maar een hoopje doen!" kan zowel tegen kleuter als puppie worden gebruikt.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Kak kan ook verschillende kleuren hebben. Dat het voorste stuk nog donkerglanzend is en dat het langzaam naar het einde overgaat naar lichtbruin. Of zo'n geelbruine streep er in de lengte overheen.
Verder heb ik trouwens helemaal niks met peop.
Verder heb ik trouwens helemaal niks met peop.
The End Times are wild
Kale kak is dan weer een term voor misplaatste arrogantie uit het hogere milieu.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Volgens mij is kale kak de term voor mensen die niet veel geld hebben, maar zich wél zo voordoen, en betekent koude kak misplaatste arrogantie.
The End Times are wild
Je hebt gelijk. Ik realiseerde het me net
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
