ik lees daar net een discussie die ik wel interessant vind .. Ik vraag me dat zelf ook altijd af. Ik heb ook iets met 'moeilijke' muziek. Muziek waarvan je in eerste instantie zegt van WTF of huh. Dat soort muziek heeft na wat luisterbeurten en wat bezinking vaak een hele diepe impact die van blijvende aard is, als je het eenmaal 'doorhebt'. Dit word ook wel groeimuziek genoemd.
Nu ben ik wel van de groeimuziek maar toch in een lichtverteerbaar punk deuntje ook leuk. En soms kan dit zelfde lichtverteerbare punkdeuntje bij de honderste draaibeurt ineens een snaar raken waardoor ineens dat punk deuntje ook als groeimuziek bestempelt kan worden.
Wat is jullie mening over complexiteit, luisterbaarheid, en groeiplaten in muziek.
quote:ja dat heb ik dus ook, maar soms zijn er van die eerste instantie goed .. tweede instantie niet interessant .. derde instantie toch wel weer heel goed platenOp dinsdag 21 maart 2006 20:56 schreef bartrid het volgende:
Over het algemeen is het bij mij zo dat als ik een plaat bij de eerste keer luisteren goed vind, ik hem later bijna nooit meer draai. Dit in tegenstelling tot groeiplaten waarvan ik de eerste paar keer luisteren meestal zoiets heb van hmmm waarom heb ik dit eigenlijk gekocht.
klinkt lastigmaar die derde keer kan soms getriggert worden door een gevoel, of een gebeurtenis die je ineens naar die plaat doet grijpen. Of soms zelfs een simple iets als het horen van een andere plaat, dat je denkt van dit klinkt als ... enz
Verder moet er natuurlijk wel iets in een plaat zitten dat me prikkelt om er nog eens naar te luisteren. Iets kan bij het eerste gehoor nogal moeilijk te verteren zijn, maar er moet toch wel iets fascinerends inzitten waardoor ik het nog een kans wil geven.
Nou is natuurlijk de vraag: Wat is moeilijk en Wat is makkelijk
Ik denk dat het vooral zit in makkelijk in het gehoor liggend of niet. Maar ook dat kan voor iedereen verschillend zijn. De een ergert zich bont en blauw aan een punkbandje dat 2 accoorrden speelt en vind dat dus helemaal niet makkelijk in het oor liggend terwijl een ander het moeilijk noemt als je niet 1-2-3-4 kunt meetellen...
quote:inderdaad ik zie dat ook bij mezelf muziek die ik vroeger als complex en soms zelfs 'raar' betitelde . Vind ik nu vrij normaal. (zoals primus haha dat vond ik toendertijd het raarste wat ik ooit gehoord had, nu terugluisterend is het lang zo vreemd niet als ik toen dacht) Met andere woorden moeilijkheid ligt inderdaad in the eye of the beholder.Op dinsdag 21 maart 2006 21:02 schreef Zanderrr het volgende:
Ik vind de term "moeilijke muziek" altijd een beetje pretentieus klinken, en het is ook erg afhankelijk van wat voor muziek je verder al hebt gehoord. Ik moet bijv. altijd wel een beetje lachen om mensen die Tool of Radiohead als summum van complexe muziek zien, het zegt m.i. meer iets over wat ze verder zelf aan muziek hebben gehoord.
Verder moet er natuurlijk wel iets in een plaat zitten dat me prikkelt om er nog eens naar te luisteren. Iets kan bij het eerste gehoor nogal moeilijk te verteren zijn, maar er moet toch wel iets fascinerends inzitten waardoor ik het nog een kans wil geven.
Maar toch je luistert naar behoorlijk complexe muziek weerhoud dat je ervan om naar een simpel plaatje te luisteren. Soms zijn er ook behoorlijk goede liedjes. Die absoluut niet complex zijn maar toch iets extra's hebben.
quote:inderdaad stemming is heel belangrijk. Ik pas mn muziek ook altijd hoe ik me op dat moment voel. Ik ben niet altijd in de stemming voor springerige 'vrolijke' muziek en niet altijd voor doom. Alhoewel ik beide wel kan waarderen.Op dinsdag 21 maart 2006 21:03 schreef ranja het volgende:
Hm, ik heb juist vaker dat als ik de muziek meteen goed vind dat ik die ook goed blijf vinden of dat ik er later weer terug op kom. Niet altijd hoor. Voor 'moeilijke' muziek moet ik meer in de stemming zijn en draai ik ook niet vaak lang achter elkaar en kan ik ook ineens de zin afhebben.
quote:en je hebt zowel makkelijke doom als moeilijke vrolijke en andersom natuurlijkOp dinsdag 21 maart 2006 21:12 schreef Bosbeetle het volgende:
inderdaad stemming is heel belangrijk. Ik pas mn muziek ook altijd hoe ik me op dat moment voel. Ik ben niet altijd in de stemming voor springerige 'vrolijke' muziek en niet altijd voor doom. Alhoewel ik beide wel kan waarderen.
quote:iddOp dinsdag 21 maart 2006 21:16 schreef Zanderrr het volgende:
Goed is goed, vind ik, en dan maakt het verder niet uit of het nou complex of makkelijk is. Een goed 'eenvoudig' liedje dat gebaseerd is rond een originele vondst qua accoorden, zanglijn, tekst, de gebruikte samples etc. kan net zo mooi zijn als een of ander complex muziekstuk. En sommige 'ingewikkelde' muziek kan ook weer veel te gekunsteld en vergezocht zijn, vind ik.
en nu naam en rugnummers .. 1 eenvoudig doch briljant liedje en 1 complex maar gekunsteld nummer
Het is ook heel subjectief, bijvoorbeeld "This Mortal Coil" hoorde ik op een herfstdag op reis langs de Oosterscheldedam, geweldig, muziek en sfeer buiten. Had je dat op een warme dag in Griekenland gehoord, had je het misschien afgezet. Terwijl "Song on the radio" van Al Stewart, een tameljik eenvoudig deuntje is, maar perfect op een zonnige vrijdagmiddag op weg naar huis.
Afhankelijk van je stemming kun je sommige platen ook niet altijd draaien, die moet je dan een poosje laten liggen en weer oppakken als je er aan toe bent.
Leuk topic.
quote:zeker en soms ben je in de stemming voor eenvoudig doom en soms voor complex doom. En soms voor simpel vrolijk en soms voor complex vrolijk. En dan is er ook altijd nog zoals zanderrr zegt goed = goed .. dat is voor iedereen anders maar voor jezelf heb je toch echt wel de nummers die je 'goed' vindOp dinsdag 21 maart 2006 21:18 schreef ranja het volgende:
[..]
en je hebt zowel makkelijke doom als moeilijke vrolijke en andersom natuurlijk
quote:doe dat eens wat beter onderbouwen alsjeblieftOp dinsdag 21 maart 2006 21:21 schreef Allochtoon het volgende:
Pink Floyd bijvoorbeeld.
Complex maar gekunsteld: Idioteque van Radiohead
quote:Absoluut en ik denk ook dat Bosbeetle dat bedoelt. Dingen als Merzbow of zo vind ik zelf moeilijk om naar te luisteren (en of het technisch makkelijk of moeilijk is zou ik niet weten), terwijl andere mensen dat juist elke dag draaien.Op dinsdag 21 maart 2006 21:22 schreef ranja het volgende:
Maar moeilijk hoeft toch niet technisch moeilijk te zijn, het kan ook moeilijk zijn omdat het bv een muur van geluid is met weinig structuur (door niet liefhebbers liefkozend 'herrie' genoemd). Of valt dat in een andere categorie?
quote:Nee dat vind ik in deze context ook moeilijk. Hetzelfde geld voor bepaalde minimal waar je echt denkt waar zit hier de verbinding in de noten. Bohren und der club of gore is daar een voorbeeld van in het begin had ik echt zoiets van dit zijn gewoon losse noten. Maar toch interesant genoeg om vaker naar te luisteren en zo wel degelijk een bepaalde structuur te zien.Op dinsdag 21 maart 2006 21:22 schreef ranja het volgende:
Maar moeilijk hoeft toch niet technisch moeilijk te zijn, het kan ook moeilijk zijn omdat het bv een muur van geluid is met weinig structuur (door niet liefhebbers liefkozend 'herrie' genoemd). Of valt dat in een andere categorie?
quote:en moeilijk?Op dinsdag 21 maart 2006 21:21 schreef Allochtoon het volgende:
Pink Floyd bijvoorbeeld.
quote:ideoteque vind ik geweldig maar doet mij niet complex aan ... dat vind ik gewoon een lekker meezing liedje eigenlijk. Ik zet dat altijd hard in de auto en bleer mee met tom .. geen idee of hij hetzelfde zingt als mij maar dat maakt niet uitOp dinsdag 21 maart 2006 21:24 schreef De_Melkboer het volgende:
Eenvoudig maar briljant: Charm Attack van Leona Naess
Complex maar gekunsteld: Idioteque van Radiohead
Simpelere muziek, volgens de meeste mensen dan, kan ik veel langer draaien (niet te vaak hetzelfde natuurlijk).
quote:Veel Beatles-liedjes kan praktisch iedereen na 1 jaar gitaarspelen ook naspelen, maar ze zitten meestal wel erg goed in elkaar. Om een voorbeeld te noemen, "Here, There and Everywhere" (van Revolver): de accoorden zijn niet moeilijk, maar er zitten een aantal modulaties (tijdelijke wisselingen naar een andere toonsoort in) waardoor het toch weer erg goed en origineel in elkaar zit.Op dinsdag 21 maart 2006 21:19 schreef Bosbeetle het volgende:
en nu naam en rugnummers .. 1 eenvoudig doch briljant liedje en 1 complex maar gekunsteld nummer
Complexe muziek die mij erg gekunsteld aandoet, is bijvoorbeeld die modern-klassieke 12-toons muziek van Schonberg of Webern, die puur op een muziektheoretisch idee is gebaseerd en verder moeilijk verteerbare muziek oplevert.
Om ranja's idee ook nog eens te nemen, van die noisemuziek van Merzbow en vergelijkbare artiesten word ik zelf ook niet erg blij. Ik heb het idee dat ik 't zelf ook kan maken als ik het geluid van een cementmixer door een distortion-pedaal haal, en in die zin vind ik het dus ontoegankelijk, en eigenlijk ook weinig interessant. Ik snap wel hoe zo'n man in korte tijd tientallen cds kan opnemen.
quote:De mensen die Tool en Radiohead als voorbeelden gebruiken van complexe muziek kunnen idd te weinig 'kennis' van andere muziek hebben. Aan de andere kant kunnen we moeilijk gaan zeggen dat de genoemde voorbeelden makkelijk te verteren muziek maken. Het 'probleem' is echter dat dat soort lieden overdrijven vanuit hun fanzijn. Als liefhebber van Radiohead en in mindere mate Tool moet ik zelf ook altijd wennen aan de nieuwe plaat als die net uit is. Door niet doorgewinterde muziekvolgers worden deze bands echter wel vaak bestempeld als makers van moeilijke muziek... om over de niet-fans (lees: tegenstanders) maar te zwijgen.Op dinsdag 21 maart 2006 21:02 schreef Zanderrr het volgende:
Ik vind de term "moeilijke muziek" altijd een beetje pretentieus klinken, en het is ook erg afhankelijk van wat voor muziek je verder al hebt gehoord. Ik moet bijv. altijd wel een beetje lachen om mensen die Tool of Radiohead als summum van complexe muziek zien, het zegt m.i. meer iets over wat ze verder zelf aan muziek hebben gehoord.
quote:Heel juist.Verder moet er natuurlijk wel iets in een plaat zitten dat me prikkelt om er nog eens naar te luisteren. Iets kan bij het eerste gehoor nogal moeilijk te verteren zijn, maar er moet toch wel iets fascinerends inzitten waardoor ik het nog een kans wil geven.
Desondanks heeft het wel/niet bestempelen van een plaat als moeilijke muziek niets te maken met smaak. We zijn, denk ik, al snel geneigd te denken dat iets moeilijke muziek is, omdat het 'geniale' kwartje pas later valt, of omdat je er gewoon wat aan moet wennen. Maar dit laten we vooral gelden voor wat wel onze smaak is...
quote:Pink Floyd is in wezen juist heel simpele muziek. Nauwelijks melodiën bijvoorbeeld. Het lijkt vooral complex door de productie. Dat is ook geniaal hoor, daar niet van, maar de muziek is op zich zelf niet moeilijk.Op dinsdag 21 maart 2006 21:21 schreef Allochtoon het volgende:
Pink Floyd bijvoorbeeld.
Stevie Wonder bijvoorbeeld is in wezen veel complexer. Dat merk je alleen niet omdat die man zo muzikaal is en zo veel gevoel voor harmonie heeft dat hij overal mee weg komt. Voor veel Beatle-muziek geldt dat ook.
Ten tweede moeilijk of makkelijk om te luisteren, toegankelijk dus. Complexe muziek kan heel makkelijk om te luisteren zijn, zoals met veel klassieke muziek het geval is en (op een ander niveau) met bv. de Beatles. Meestal komt dat dan doordat de muziek melodisch zo mooi is. Is dat niet het geval, zoals in de 'moderne' klassieke muziek, dan is het meestal zowel complex als moeilijk te luisteren. Maar de melodiën van componisten als Bach, Mozart en Schubert zijn zo levendig en meeslepend dat je ze nafluit en meezingt zonder in de gaten te hebben dat de muziek ontzettend complex en knap in elkaar zit. Helaas is die kunst in de loop van de 20e eeuw langzaam uitgestorven.
Zoals de klassieke componisten dus muzikaal complex én toegankelijk kunnen zijn, is veel moderne populaire muziek muzikaal betrekkelijk eenvoudig maar toch moeilijk doordringbaar. Zoals Pink Floyd en Radiohead en veel van die 'industrial' muziek en 'noise'. Maar van dat laatste weet ik eerlijk gezegd niet zo veel
). Het lijkt mij toch dat het al dan niet als 'toegankelijk' ervaren van muziek vooral ook van je eigen voorkeuren en muzikale vorming afhangt.quote:Precies... dat zei ik al in de post waar ik reageerde op jouw betoog.Op dinsdag 21 maart 2006 22:22 schreef Zanderrr het volgende:
Ik vraag me eigenlijk af of klassieke muziek van Bach of Mozart voor de gemiddelde Nederlander nou werkelijk zo toegankelijk is. Veel mensen die ik ken zijn helemaal niet dol op instrumentale muziek (of op muziek waar geen electrische gitaar in zit, of muziek met blazers, etc. etc.
Maarja ik heb ook geen verstand van muziek om modulaties en harmonieën te horen. Wel vind ik sommige overgangen of melodieën e.d. erg knap gedaan of het raar of muzikaal moeilijk is weet ik niet.
quote:Dat ligt eerder aan de dikke eeltlaag die dat soort mensen in hun oren hebben ontwikkeld door zo lang naar zoveel slechte muziek te luisterenOp dinsdag 21 maart 2006 22:22 schreef Zanderrr het volgende:
Ik vraag me eigenlijk af of klassieke muziek van Bach of Mozart voor de gemiddelde Nederlander nou werkelijk zo toegankelijk is. Veel mensen die ik ken zijn helemaal niet dol op instrumentale muziek (of op muziek waar geen electrische gitaar in zit, of muziek met blazers, etc. etc.
De factor 'smaak' wordt overal zo snel bijgesleept maar dat vind ik dus niet terecht 
Serieus, ik kan me best voorstellen dat als je midden in een uitvoering van de Mattheus-passie op tv valt, of in een strijkkwartet van Mozart en dat is je eerste contact met dat soort muziek, dat het dan wat moeilijk over komt.
Maar de gemiddelde aria van Bach en Mozart, zeker de wat lichtere, dat zijn gewoon melodiën vergelijkbaar met de intro's van popliedjes. Alleen veel muzikaler, interessanter etc, én complexer. Maar dat hoor je er echt niet aan af - zo zijn ze vrijwel allemaal moeiteloos na te fluiten wat bij veel popsongs al niet mogelijk is (bij gebreke van een deugdelijke melodie). En dat het dan met strijk- of blaasinstrumenten is gespeeld ipv met gitaar maakt dan echt niet uit. Melodie is melodie.
Bedenk ook dat veel klassieke muziek vroeger helemaal niet elitair bedoeld was, zeker de concerten en cantates van Bach en Mozarts opera's waren uitdrukkelijk ook bedoeld voor Jan-met-de-Pet die geen A groot van een c klein kon onderscheiden, maar gewoon liedjes wilde die hij zelf mee kon zingen/fluiten/hummen.
Ik hoorde net dat nieuwe nummer van Shakira
. Dat trompetachtige deuntje dat telkens terugkeert, dat lijkt zo weggelopen uit het 2e Brandenburgse concert van Bach. Toch niet ontoegankelijk dunkt me.quote:Ik denk dat de meeste mensen niet alleen naar de melodieen zelf luisteren, maar ook naar de klank van de instrumenten (of zang). Hoe goed een Beatles-liedje ook in elkaar mag zitten, van een uitvoering op de panfluit of de doedelzak word ik zelf niet erg vrolijk, ook al spelen ze dan in feite precies dezelfde melodie.Op dinsdag 21 maart 2006 22:35 schreef Soul79 het volgende:
Maar de gemiddelde aria van Bach en Mozart, zeker de wat lichtere, dat zijn gewoon melodiën vergelijkbaar met de intro's van popliedjes. Alleen veel muzikaler, interessanter etc, én complexer. Maar dat hoor je er echt niet aan af - zo zijn ze vrijwel allemaal moeiteloos na te fluiten wat bij veel popsongs al niet mogelijk is (bij gebreke van een deugdelijke melodie). En dat het dan met strijk- of blaasinstrumenten is gespeeld ipv met gitaar maakt dan echt niet uit. Melodie is melodie.
De vrij marginale positie die klassieke muziek tegenwoordig inneemt (5% of 10% van alle verkochte cds, geloof ik?) toont toch wel aan dat het voor veel mensen kennelijk toch niet zulke toegankelijke muziek is. Mozart of Bach zal ongetwijfeld theoretisch gezien superieur zijn aan het gros van alle popmuziek, de gemiddelde luisteraar ervaart het kennelijk niet zo.
quote:Dat heeft dan eerder met toegankelijkheid in zeer brede zin te maken, waarbij ook sociologische en culturele factoren een rol spelen. Het is niet zo dat mensen die geen klassiek luisteren dat allemaal ooit wel geprobeerd hebben, maar het gewoon niks vonden.Op dinsdag 21 maart 2006 22:46 schreef Zanderrr het volgende:
[..]
De vrij marginale positie die klassieke muziek tegenwoordig inneemt (5% of 10% van alle verkochte cds, geloof ik?) toont toch wel aan dat het voor veel mensen kennelijk toch niet zulke toegankelijke muziek is. Mozart of Bach zal ongetwijfeld theoretisch gezien superieur zijn aan het gros van alle popmuziek, de gemiddelde luisteraar ervaart het kennelijk niet zo.
Binnen de popmuziek zelf heb je inmiddels ook zo'n verschuiving: een hele generatie die niks van voor pakweg 1990 kent. Dat is dan niet omdat ze de oudere popmuziek per se afwijzen, maar omdat ze er gewoon niet op dezelfde manier mee in aanraking komen als met hun 'eigen' muziek.
quote:Precies! En uitgerekend over Mozart doet het verhaal de ronde dat hij de klank van een trompet (in zijn tijd niet bepaald een instrument dat als "kunstzinnig" werd gezien) totaal niet kon uitstaan. Zo zie je maar hoe subjectief het vaak allemaal is.Op dinsdag 21 maart 2006 22:46 schreef Zanderrr het volgende:
[..]
Ik denk dat de meeste mensen niet alleen naar de melodieen zelf luisteren, maar ook naar de klank van de instrumenten (of zang). Hoe goed een Beatles-liedje ook in elkaar mag zitten, van een uitvoering op de panfluit of de doedelzak word ik zelf niet erg vrolijk, ook al spelen ze dan in feite precies dezelfde melodie.
Door de opkomst van de jazz en de uitvinding van de saxofoon zijn de koperblazers enorm in "aanzien" gestegen, en blijkbaar gaat dat ten koste van bepaalde "klassieke" instrumenten. Zo zie je dat een instrument als de piano bv. gemakkelijk opgenomen wordt door de popmuziek, maar dat ligt heel anders voor zeg maar de fagot.
quote:Hehe, dat klopt ja, maar dat kan ook gekomen zijn doordat er in Mozarts tijd maar weinig goede trompettisten waren. De blazers in het algemeen waren erg slecht zodat Haydn en Mozart in hun muziek de blazers vaak 'rugdekking' lieten geven door de strijkers, omdat de uitvoering anders waardeloos had geklonken.Op dinsdag 21 maart 2006 22:58 schreef Clourhide het volgende:
[..]
Precies! En uitgerekend over Mozart doet het verhaal de ronde dat hij de klank van een trompet (in zijn tijd niet bepaald een instrument dat als "kunstzinnig" werd gezien) totaal niet kon uitstaan. Zo zie je maar hoe subjectief het vaak allemaal is.
Maar dit terzijde.
quote:Afwijzen komt ook genoeg voor.Op dinsdag 21 maart 2006 22:57 schreef Soul79 het volgende:
Binnen de popmuziek zelf heb je inmiddels ook zo'n verschuiving: een hele generatie die niks van voor pakweg 1990 kent. Dat is dan niet omdat ze de oudere popmuziek per se afwijzen, maar omdat ze er gewoon niet op dezelfde manier mee in aanraking komen als met hun 'eigen' muziek.
Toen een aantal weken terug een paar 16/17-jarigen in aanraking kwamen met een cd van mij, uit 2002, had je ze eens moeten horen. 'Dat is niks, dat is toch veel te oud, man!'
(Ik ben zelf 24.)
Triest vind ik dat.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 21-03-2006 23:14:10 ]
Muziekwaardering hangt (zeker tegenwoordig) ook samen met een bepaald imago dat mensen zichzelf aanmeten of willen uitstralen. Bij jazzconcerten heb ik ook wel mensen gezien die nog geen trompet van een tenorsax kunnen onderscheiden, maar ze zitten er wel, omdat dat 'nu eenmaal zo hoort', omdat het chique staat etc.
Maar goed, we wijken af van het oorspronkelijke topic..
quote:Omgekeerd is het dan weer zo dat je massa's jongeren hebt vandaag de dag die Nirvana en Rage Against the Machine als "klassiekers" beschouwen, en dat was toen ik "jong" was de pubermuziek bij uitstek. Het gaat in zekere zin in "golven", en het is moeilijk om te begrijpen waarom bepaalde trends opzetten.Op dinsdag 21 maart 2006 23:12 schreef apestaartje het volgende:
[..]
Afwijzen komt ook genoeg voor.
Toen een aantal weken terug een paar 16/17-jarigen in aanraking kwamen met een cd van mij, uit 2002, had je ze eens moeten horen. 'Dat is niks, dat is toch veel te oud, man!'
(Ik ben zelf 24.)
Triest vind ik dat.
Nu zie je bijvoorbeeld een massa mensen die naar Johnny Cash luisteren. Met dat soort van mode-grillen heb ik het nogal moeilijk, zeker als je die mensen al jaren kent en 100 procent zeker weet dat ze 5 jaar geleden nog nooit een plaat van Johnny Cash hadden gehoord.
quote:Hehe, dat zou 50 jaar geleden nog onvoorstelbaar zijn geweest, toen was jazz nog infantiele negermuziekOp dinsdag 21 maart 2006 23:18 schreef Zanderrr het volgende:
Bij jazzconcerten heb ik ook wel mensen gezien die nog geen trompet van een tenorsax kunnen onderscheiden, maar ze zitten er wel, omdat dat 'nu eenmaal zo hoort', omdat het chique staat etc.
quote:Nou ja, de reden dat mensen klassiek 'afwijzen' ligt in de meeste gevallen niet aan de complexiteit ervan. Als ik een plaat als Focus van Cynic heb geluisterd, bizarre metal met jazz-invloeden, moet ik echt even stoom afblazen met een symfonie van Dvorak: heerlijke meeswingmuziek. Nu is dat natuurlijk mijn subjectieve beleving, maar zelfs voor wie dagelijks Opeth opzet en voor wie Dvorak Chinees is, zal Dvorak niet afwijzen om zijn complexiteit, maar om andere zaken als klank, beleving en sociale factoren (geen van zijn vrienden luistert ernaar bijvoorbeeld).Maar goed, we wijken af van het oorspronkelijke topic..
Ik ken een heftige Beethoven/Wagner/Shostakovitsj-fan die Bach enkel associeert met oppervlakkige Vivaldi-barok en hem daarom afwijst, voor hem is Bach dus juist te simpel. Wat ik maar bedoelde te zeggen is dat veel klassieke muziek niet ontoegankelijk klinkt, hoewel het wel complex is.
quote:Bye bye dan. Tenzij je ons uitlegt waar die "kutdiscussie" over ging.Op woensdag 22 maart 2006 02:17 schreef search64 het volgende:
Wat een kutdiscussie. Ik heb al het geblaat hierboven proberen niet te lezen
quote:het is daadwerkelijk een goede discussie met open deuren als "het ligt aan je stemming" en "het ligt aan je sociale factoren" en "wat is nou eigenlijk moeilijk ?"Op woensdag 22 maart 2006 02:17 schreef search64 het volgende:
Wat een kutdiscussie. Ik heb al het geblaat hierboven proberen niet te lezen, maar de opendeur-argumenten zullen ongetwijfeld niet van de lucht zijn. "Ach het heeft allemaal met smaak te maken". Gelul! Ik denk dat iedereen het wel over het al dan complex zijn van een muziekstuk eens kan worden, en het waardeoordeel dat daaraan hangt is puur een mening. Zolang je het met mij eens bent, vind ik dat je een prima muzieksmaak hebt in ieder geval.
Nee ik vind het een goed topic geworden en gelukkig geen samenvatting met "tool das pas moeilijk" of "ik luister alleen bands die meerdere maatsoorten gebruiken"
quote:Als ik het goed begrijp geeft deze boze/dronken meneer mij gelijkOp woensdag 22 maart 2006 02:17 schreef search64 het volgende:
Wat een kutdiscussie. Ik heb al het geblaat hierboven proberen niet te lezen, maar de opendeur-argumenten zullen ongetwijfeld niet van de lucht zijn. "Ach het heeft allemaal met smaak te maken". Gelul! Ik denk dat iedereen het wel over het al dan complex zijn van een muziekstuk eens kan worden, en het waardeoordeel dat daaraan hangt is puur een mening.
quote:Hoezo ?Op dinsdag 21 maart 2006 23:21 schreef Clourhide het volgende:
[..]
Omgekeerd is het dan weer zo dat je massa's jongeren hebt vandaag de dag die Nirvana en Rage Against the Machine als "klassiekers" beschouwen, en dat was toen ik "jong" was de pubermuziek bij uitstek. Het gaat in zekere zin in "golven", en het is moeilijk om te begrijpen waarom bepaalde trends opzetten.
Nu zie je bijvoorbeeld een massa mensen die naar Johnny Cash luisteren. Met dat soort van mode-grillen heb ik het nogal moeilijk, zeker als je die mensen al jaren kent en 100 procent zeker weet dat ze 5 jaar geleden nog nooit een plaat van Johnny Cash hadden gehoord.
Je moet toch ooit een keer beginnen met luisteren naar een artiest. Ik ga ervan uit dat ook mensen die iets trend-gevoeliger zijn geen muziek tegen hun zin luisteren.
Om JC nog eens erbij te pakken; ik had ook nooit veel achting op de man geslagen tot ik een platenspelertje kocht een aantal jaar terug en bij m'n pa op zolder een LP van hem vond. Ik vond het fantastisch. Wie weet had ik de plaat daar laten liggen tussen de Boney M en Neil Diamond, had de man niet al die aandacht gekregen de afgelopen jaren.
quote:In de meeste gevallen zal het bij Johnny Cash zo gaan ja, toch geloof ik ook dat er mensen zijn die door die gril echt liefhebber van zo'n artiest worden. Dan kenden ze het simpelweg niet omdat ze te jong waren of een andere reden. Met deze specifieke aanwas van liefhebbers kan toch niemand problemen hebben?Op dinsdag 21 maart 2006 23:21 schreef Clourhide het volgende:
[..]
Omgekeerd is het dan weer zo dat je massa's jongeren hebt vandaag de dag die Nirvana en Rage Against the Machine als "klassiekers" beschouwen, en dat was toen ik "jong" was de pubermuziek bij uitstek. Het gaat in zekere zin in "golven", en het is moeilijk om te begrijpen waarom bepaalde trends opzetten.
Nu zie je bijvoorbeeld een massa mensen die naar Johnny Cash luisteren. Met dat soort van mode-grillen heb ik het nogal moeilijk, zeker als je die mensen al jaren kent en 100 procent zeker weet dat ze 5 jaar geleden nog nooit een plaat van Johnny Cash hadden gehoord.
Mijn pa heeft Hot August Night, ik las de titel, zag de cover....mijn hart begon te bonzen, dit moest heel wat zijn. Een deceptie als wat ik daarna te horen kreeg komt een mens nimmer meer te boven.