Arme meid. Ik heb het echt te doen met je.
Ik vind het *fijn* om te horen dat je 'tevreden' bent met hoe het verlopen is met je moeder en ik merk dat je de moed niet zult opgeven, moet je ook niet doen. Er zijn mensen die het veel beter hebben en de moed helaas wél opgeven. Ik hoop dat je moeder altijd in je gedachten blijft en een speciaal, mooi, plekje in je hart krijgt.
Als het even kon, zou ik je een dikke knuffel geven, maar dat is niet mogelijk. Bij deze wens ik je dus veel sterkte, net als je familie en andere bekenden.
Blijf altijd het zonlicht zien vallen door de duistere ramen van de grote donkerte waarin je je nu waarschijnlijk bevindt. Er komt een moment dat die ramen weer helder en groter worden en het prachtige licht van je moeder weer doorlaten, zodat je omgeving weer vrolijk en helder verlicht is.