[Adoptie] Waar blijft die ooievaar nou...? deel 2

poohtje, wat ontzettend verdrietig.
Lijkt me heel moeilijk om definitief dat boek dicht te moeten doen.
Dit gaat natuurlijk ook wel een heel mooi 'boek' worden, maar het is toch even anders.

Succes in de procedure!

Wat een moedige stap

Heel veel succes met deze procedure.

TVP-tje
_{ik meld me heel voorzichtig ook een klein beetje in dit topic...}

Poohtje, moeilijk hoor. Ik hoop dat het adoptie-traject jullie groot geluk zal brengen!

quote:

Op donderdag 9 november 2006 17:14 schreef Yoni het volgende:
TVP-tje
_{ik meld me heel voorzichtig ook een klein beetje in dit topic...}

Hoi
_{Het spijt mij, waarschijnlijk heb ik jouw verhaal gemist, maar wat is de reden bij jullie dat je voor adoptie zou gaan (ik dacht namelijk dat ik jou eens gezien had in het rammel-topic?)}

Yoni, ik vind je stoer!

quote:

Op donderdag 9 november 2006 17:19 schreef leonieke het volgende:

[..]

Hoi
_{Het spijt mij, waarschijnlijk heb ik jouw verhaal gemist, maar wat is de reden bij jullie dat je voor adoptie zou gaan (ik dacht namelijk dat ik jou eens gezien had in het rammel-topic?)}

Mijn 'verhaal' is ook niet echt volledig bekend, dus geen reden tot verontschuldigingen hoor Het verhaal heeft bij mij een beetje twee kanten. Het eerste is dat ik sowieso altijd al wel een adoptiekindje wilde, al dan niet in combinatie met een biologisch kindje.

De tweede kant is een beetje lastiger. Ik ben nu 27 en heb al in geen jaren meer een relatie gehad die langer duurde dan enkele maanden. Zo ondertussen werd ik wel een beetje moedeloos van het wachten op de 'ware' en op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik écht alleen nog maar op zoek was naar iemand die snel snel snel wilde settelen zodat ik toe kon gaan geven aan mijn kinderwens. Ik heb hiermee ook best wat druk gelegd op partners

Inmiddels blijft het rammelen wel onverminderd doorgaan en dus ben ik me gaan verdiepen in adoptie voor alleenstaanden. Als ik nu de procedure start, zou ik mijn kindje krijgen rond mijn 32/33e en dat lijkt mij een prima leeftijd Een paar weken terug heb ik besloten om de procedure ook daadwerkelijk te starten. Waar het schip dan uiteindelijk strand zien we dan wel weer

Dan kan ik enkel zeggen: wauw dat je dit doet
En zoals BE zegt: Stoer

Veel succes met de procedure

Is het trouwens dezelfde procedure die je dan moet doorlopen?

quote:

Op donderdag 9 november 2006 17:33 schreef leonieke het volgende:
Is het trouwens dezelfde procedure die je dan moet doorlopen?

Ja, het is gewoon dezelfde procedure. Alleen de keuze qua landen is iets beperkter omdat er landen zijn die geen kinderen door alleenstaanden willen laten adopteren.

Jeetje Yoni, goed hoor!

Yoni, wat stoer!
Ben erg benieuwd naar de voortgang

Poeh-tje, ik had 't al een keer gezegd.. het lijkt me een vreselijk moeilijke stap om het ene hoofdstuk af te moeten sluiten en dan met open vizier het volgende in te gaan. Heel veel sterkte en heel veel succes en ik hoop dat jullie snel een kindje in jullie armen mogen sluiten

Voorlopig valt het met de 'stoerheid' voor mijn gevoel nog wel mee. De eerste tijd gebeurt er namelijk gewoon echt nog niks, behalve dat je een nummer krijgt Het kan de komende jaren nog zoveel kanten op. Ik had alleen gewoon best sterk het gevoel dat het misschien wel goed zou zijn om het heft in eigen handen te nemen

Nou, dat vind ik dus juist zo stoer. Niet af gaan zitten wachten maar gewoon alvast een paar stappen zetten.

Yoni, inderdaad heel stoer van je! Mijn buurvrouw heeft nog niet zo heel lang geleden een jongetje uit China geadopteerd. Zij is ook alleen. Het is volgens haar best zwaar maar het gaat zo goed dat ze nu de procedure voor een tweede kindje op gaat starten.

_{Je kan een keertje met Kai komen oefenen als je wil}

ik vind je ook stoer yoni dat je die stap durt te maken.

poohtje jullie veel sterkte

Wat een stap Yoni en ik vind je ook heel dapper.

Poohtje het is dus nu toch echt zover dat jullie je eerste stappen gaan zetten op adoptiegebied. Ik zou zo snel mogelijk een BKA nummer aanvragen hoor want dat duurt het langste van het hele traject en in de tussentijd kun je ernaar toe leven en je hoofd en hart vrijmaken voor jullie adoptiekindje. Heel veel sterkte met het verwerken van jullie mmm verdriet en ik stuur jullie heel veel geduld toe voor jullie adoptietraject. Tijdens het wachten op de VIA cursus kunnen jullie natuurlijk alvast gaan kijken naar wat voor soort landen jullie aanspreken en je bijvoorbeeld inschrijven op een BKA mailinglijst zodat je met gelijkgestemden kan toeleven naar het grote moment dat je je kindje toch uiteindelijk in je armen zal houden. Hele dikke knuffel voor nu

Yoni wat een goed (en stoer) besluit om je in te schrijven voor je BKA nummer. Er zijn behoorlijk wat alleengaanden die een kindje adopteren dus daar zal het niet aan liggen. Er kan in de tussentijd natuurlijk nog heel wat gebeuren in je leven, maar je hebt groot gelijk als je het heft in eigen handen wil nemen. Ook voor jou een

yoni, wat leuk zeg! goed van je dat je die stap genomen hebt! (en stoer )ik hoop op een voorspoedige procedure voor je!

Yoni wat superleuk dat je deze stap zet. Spannend!!!!!!

Jee Yoni, wat een moedig besluit! Je vertelde dat de landen waaruit je kunt kiezen beperkt zijn voor jou, welke landen blijven over? Ook ik wens je heel veel succes!

Ik heb al sinds februari dit jaar het BKA nummer binnen. Ik had gewoon zo'n gevoel dat de IVF niet zou gaan lukken en we wisten dat het lang wachten was, dus vandaar dat we ons nummer al hebben aangevraagd.

Etoile, we willen heel graag voor Polen gaan, omdat mijn man vliegangst heeft (anders zouden we ook nog voor china willen gaan). De cultuur van polen lijkt wat meer op die van ons en als het kindje nog eens terug wil, dan kunnen we er eigenlijk zo heen zeg maar.
Als een kindje uit polen daar door het hele traject heen is, is het ongeveer een maand of tien, dat is ongeveer de leeftijd waarop je het kindje krijgt.
Onofficieel mag je kiezen voor een meisje of een jongen, maar je weet nooit wat het wordt, maar we gaan voor een meisje. Vraag me niet waarom, geen idee, is het een jongetje zijn we net zo blij.
In polen hebben de kinderen vaak een ontwikkelingsachterstand die vaak blijvend is, dus hebben we gekozen voor een "zo gezond mogelijk kindje", wat dat precies inhoudt weten we dus niet, want het kan lichamelijk helemaal gezond zijn, maar qua ontwikkeling of sociaal of motorisch niet volledig ontwikkeld zijn.

We hebben ook eigenlijk al een adoptiebureau uitgezocht, dat was heel makkelijk, want zij zijn de enige die bemiddelen in Polen. Ik krijg dus ook al info krantjes van dat bureau en daar staat vaak wat in over Polen.

Aan de ene kant ben ik blij dat ik van de onzekerheid af ben; het is niet gelukt, ik zal niet zwanger zijn, ik hoef geen priktoestanden meer uit te halen, geen ziekenhuis en geen vreselijke wachtweken meer. We storten ons volledig op de adoptie.
Maar aan de andere kant heb ik "iets" verloren en zijn we in de rouw. Ik kan nu vreselijk over mijn toeren raken als ik een zwanger persoon in de supermarkt tegen kom die lieflijk over haar eigen buik streelt. Dan breek ik en loop ik gauw weg. Geboortekaartjes doen extra pijn als ze op de deurmat vallen en zwangere klagers zijn niet aan het goede adres bij mij.

Ik word een beetje verlegen van jullie hoor Maar ik vind alle positieve reacties wel heel fijn Zoals ik al zei heb ik zelf nog niet zo'n gevoel van "stoerheid", het voelt voorlopig voor mij nog steeds wel eerder als een 'back-up' dan als echt een definitieve beslissing, hoewel ik eigenlijk stiekem hoop dat een eventuele toekomstige partner gewoon verder met me mee wil gaan dit traject in (zoals ik al eerder schreef, heb ik al heel lang het gevoel dat ik 'liever' een kindje adopteer dan dat ik een biologisch kindje krijg)

De "makkelijkste" landen om uit te adopteren voor een alleenstaande vrouw zijn Haïti en China. Tegenwoordig is het ook mogelijk te adopteren uit Lesotho, maar de informatie hierover is nog wat vaag.
Er zijn nog meer landen die in principe openstaan voor adoptie voor alleenstaanden, maar vaak blijkt dat in de praktijk dan toch tegen te vallen (rechters die voorrang geven aan echtparen etc.). Polen is ook zo'n land: in theorie is adoptie als alleenstaande mogelijk, in praktijk blijkt het dus gewoon helemaal niet mogelijk te zijn.

Mijn voorkeur nu gaat uit naar China, omdat in Haïti de wachttijd ná voorstel erg lang is (en dat lijkt mij echt zo moelijk). Maar echt concreet is het allemaal nog niet voorlopig Er kan nog zoveel veranderen tenslotte in de regelgeving voor landen.

Zo kom je nog eens in OUD, nooit verwacht.

Ik ben zelf ook geadopteerd. zo nu en dan vragen mijn ouders nog wel eens of ik mijn echt ouders zou willen ontmoeten, dan geef ik gewoon aan : "Waarom zou ik, ik heb het goed hier." Dat vinden ze altijd wel fijn om te horen. Het is alleen wel eens irritant als ze het vaker in een week vragen..

Mocht je willen dan kan ik je eventueel wel een keertje aan mijn buurvrouw voorstellen Yoni. Misschien dat zij wat tips of adviezen voor je heeft aangezien zij dus net het traject heeft doorlopen wat jij nu in gaat. Volgens mij woon je hier niet zover vandaan

quote:

Op zondag 12 november 2006 22:48 schreef m@x het volgende:
Mocht je willen dan kan ik je eventueel wel een keertje aan mijn buurvrouw voorstellen Yoni. Misschien dat zij wat tips of adviezen voor je heeft aangezien zij dus net het traject heeft doorlopen wat jij nu in gaat. Volgens mij woon je hier niet zover vandaan

Graag m@x!