mijn undercover job als spion

Heden morgen reed ik zoals gewoonlijk weer eens vrolijk naar mijn werk. De Abba Teens op de radio, een heerlijk kopje cappucino in mijn hand en een navigatiesysteem dat me gewillig vertelde waar ik naar toe moest. Gewoon chill, je weet toch. Wat kon er mis gaan op zo’n heerlijke dag?

Aldus vrolijk flierefluitend mijn weg vervolgend, doemden er vanuit het niets een drietal grote, zwarte Chrysler PT cruisers met geblindeerde ramen in mijn binnenspiegel op. Ofschoon een dergelijk patservertoon meestal slechts een direct gevolg is van de bestedingsdrang van de kapitalistische hogere klasse, bekroop mij een ongemakkelijk gevoel. Dat gevoel werd nog eens versterkt toen een cruiser mij met volle snelheid inhaalde, en vlak voor mij op de rem ging staan. Een tweede cruiser kwam links naast mij rijden en de derde bleef vlak achter mij rijden, de twee seconden regel daarbij hardnekkig aan zijn laars lappend.

Mij weinig op mijn gemak voelend, keek ik naar links alwaar in de tweede Chrysler fucking PT cruiser het passagiersraampje naar beneden ging. Hierachter verscheen een soort matrix-achtige mr. Smith figuur, in zwart maatpak, met zonnebril en totaal gebrek aan humor at all. Hij stak zijn hand omhoog en gebaarde dat ik aan de kant moest gaan staan. Nu ken ik de Nederlandse verkeersregels en Koos Spee heeft ons meermalen uitgelegd dat je niet zomaar op de vluchtstrook mag plaatsnemen, derhalve repliceerde ik de verbale aanwijzing met een gebruikelijk en altijd universeel vingergebaar. Dit werd door de andere partij niet gewaardeerd. Om hun argument kracht bij te zetten, schoven de cruisers getlijktijdig naar rechts. Teneinde ongelukken volgend op dit waanzinnig maneuvre te voorkomen, werd ik aldus wel gedwongen om mijn voertuig op de vluchtstrook tot stilstand te brengen.

Nog voordat ik uit kon stappen om het zwarte maatpak met matrix-bril duidelijk te maken dat hij toch wel erg verkeersgevaarlijk bezig was en dat Koos Spee dat zeker niet op prijs zou stellen als ik hem van dit alles op de hoogte zou brengen, stapten er ineens meer maatpakken uit de cruisers die mij uit mijn auto trokken en mij in een van hun voertuigen deden plaatsnemen. Nu heb ik genoeg films gezien om te weten dat je je niet moet verzetten tegen dit soort figuren, dus werkte ik maar vrolijk mee. Ik stak mijn ongerustheid echter niet onder stoelen of banken en vroeg dus beleefd “What the fuck! Wat mot dat! Wiedenkjewelnietdatjebent! Ik ben Vogeltjesdans van fok! Peter R. de Vogeltjesdans! Help! Politie!” Er werd mij door het maatpak links van mij te verstaan gegeven dat ik stil moest zijn. Voordat ik er erg in had, stak maatpak rechts een naald in mij. “Auw! Wat mot dat? Beetje een naald in mij steken! Onvriendelijke meneerzzz…”

Toen ik wakker werd, bevond ik mij in een gezellige kantoorkamer. Er stonden stoelen, een oud houten bureau met schrijfgerei erop, er hingen schilderijen aan de muur en zelf lag ik op een gemakkelijke sofa. Ik stond op en keek om mij heen. Ik wilde naar het raam lopen in een poging om mij enigszins te orienteren, toen er een mooie, stijlvolle vrouw de kamer binnen kwam gestapt en mij begroette in gebrekkig Nederlands. “Goedendag menier Voegeltjesdens, sorry voor die vreamde behendeling. U zult wel geschrokken zain. Wilt oe mai volgen alstoeblieft?” Aangezien deze aantrekkelijke dame een verademing was na het avontuur dat ik heden morgen had meegemaakt, volgde ik gedwee haar heupwiegende, lekkere reet. Mischien had ze wel zin, je weet nooit, toch?

Het mokkel leidde me naar een kamer met gedimd licht. Het leek op een vergaderzaal. Er werd mij gevraagd te gaan zitten. Ze verliet de ruimte. Aan de andere kant van de vergadertafel werd het licht iets omhoog geschroefd alwaar de identiteit van mijn gesprekspartner zich ontvouwde. “Good afternoon, mister Voegeltjesdens, We apologize for the treatment you have been going trough. We hope this hasn’t shock you to much.” Het bleek om president George Bush van de joenaaited steets te gaan, die zojuist het woord tot mij gericht had. “Well, mister president, the shock would be a lot lesser if you’d be so kind to offer me a cup of cappucino. Your people didn’t even give me a chance to finish te one I had in my car this morning.” George knipte met zijn vingers en binnen tien seconden werd een heerlijke capucinno voor me geserveerd.

Toen ik hiervan genipt had, vroeg ik hem: “Damn good capucinno, mister president. But what the fuck am I doing here? I am being missed at fok”. – “It is because of fok that you are here, mister Voegeltjesdens,” sprak George me toe, “We need you to fullfil one of our gravest tasks.” Een beamer werd aangezet en projecteerde een foto van een mij niet onbekend sujet op de muur. George boog naar voren, draaide zijn hoofd schuin naar me toe en fluisterde op samenzweerderige toon: “Do you know this woman, mister Voegeltjesdens?” Op de muur stond de foto van Yvonne geprojecteerd, in vol ornaat met een glas bier in haar hand. Ik schrok en mijn trek in cappucino was in een ruk over. Aarzelend antwoordde ik “Yes mister president, I do. This is Yvonne from fok.” – “Exactly!” veerde George Bush terug in zijn stoel. “We believe that this woman is one of the most dangerous terrorists in the world.” – “What do you mean, mister president?” – “This woman terrorises… users!” fluisterde George me toe, “We need you to track her ways on fok, to get to know her whereabouts and report this directly to me. We know she trusts you becouse you repeatedly said you wanted to fuck her. Well, now you can fuck WITH her, ha ha ha. And in return, we make you an admin at fok. Can you accept this mission and keep it private?” – “When I receive the information you need, I shall report this at once. And you know what they say, nobody can keep a secret like a Voegeltjesdens can, mister president” – “Call me George, mister Voegeltjesdens” – “Call me Voegel, George”

En zo kwam ik dus op fok terecht om informatie te verzamelen over ons aller Yvonne. Inmiddels zijn de eerste rapporten naar oom George verstuurd. Binnenkort zullen er dan ook enkele “major changes” plaatsvinden binnen de crew van fok. En onder mijn adminschap zal het bier rijkelijk vloeien en zullen er veel meer tieten gepost worden. Tot zover deze berichtgeving.

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 11:15 schreef c0nd0r het volgende:
Nu is er nog weinig undercover aan he?

Ow fuck.

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 11:21 schreef kareltje_de_grote het volgende:
kan iemand het even voor me samenvatten?

Ik werd gekidnapt, kwam terecht bij George Bush van wie ik Yvonne moet gaan schaduwen. En iets met cappucino's.

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 11:39 schreef buzzer het volgende:
dit zijn de momenten dat ik naar een Boomlaars topic verlang...
maar vooral goed blijven oefenen

Joh. Dat ik niet een heel uur aan dit topic wil sleutelen omdat ik ook nog eens zoiets als werk te doen heb. Wat zijn jullie ondankbaar zeg. Ik zal jullie wel eens rapporteren bij oom George