Krieg!!!

Krieg.





Ik ben geen schrijfster.
En heb al helemaal niet die pretentie, ik schrijf weblog-stukjes over WO1, en forum-stukjes over WO1 die je leuk kunt vinden of he-le-maal niets vindt.
De stukjes zijn zorgvuldig gemaakt maar kunnen ondanks vaak nakijken best fouten bevatten, ik doe dan ook geen studie en kijk niet 10 verschillende bronnen na , mijn stukjes zijn meestal wel in een paar dagen gemaakt.

Andere mensen daarentegen schrijven wel, en succesvol.
Stoppen alle tijd die ze hebben in research en zorgvuldigheid.
Ze bedienen een hongerig leespubliek op hun wenken.
Sommigen werken wel meer dan 7 jaar aan een boek om maar iets neer te zetten dat het lezerspubliek geriefd.
Dat er in die 7 jaar geen cent verdiend wordt en allerlei andere zaken blijven liggen, is een keuze van een schrijver, het is een drive, iets moois neer te zetten, iets zorgvuldigs te maken, de groep lezers die zijn boeken leest te plezieren.
En als lezer blijf je geduldig wachten tot er weer iets moois verschijnt.
Je weet dat het wachten altijd beloond wordt. Sommige schrijvers zijn nu eenmaal geen veelschrijvers om een groot publiek tevreden te stellen, ze zetten kwaliteit boven kwantiteit.


Dan ga je een boek schrijven waarvan je weet dat je behoorlijk je nek uitsteekt, er is namelijk in 90 jaar na dato geen enkel boek over deze kant verschenen.
De Duitse kant van de zaak, de overwinnaar schrijft nu eenmaal geschiedenis en veelal zijn het dan ook Britse boeken en bronnen die gebruikt worden.
Heel summier gebruikt men Duitse bronnen. De vergeten stemmen blijven vergeten, alsof daar geen ellende en verdriet was, alsof daar geen lijden is geweest.
Ze mochten niet bestaan, want ze hebben verloren.

Als je de lang vergeten stemmen ( de Duitse kant) wilt laten horen weet je als schrijver dat je nog zorgvuldiger te werk moet gaan.
Blijkbaar liggen zaken nog zo gevoelig dat een veroordeling snel gemaakt is.
Voor je het weet trekt men een verkeerde koppeling naar WO2 en voor je het weet wordt je uitgemaakt voor Nazi.
Mensen lijken wel op de loer te liggen om met dit soort termen als eerste te kunnen gaan strooien.
Dat historici al sinds de jaren ’50 bezig zijn met dingen nuanceren en met zorgvuldig onderzoek en allang niet meer de 100% schuld bij alleen Duitsland ligt doet blijkbaar niet terzake.
WO2 kleurt alles! Iets positiefs over Duitsers zeggen, wat denk je wel niet!
Dat dit boek geschreven is met zorgvuldig bronnengebruik, dagboeken, brieven, dat dit boek een menselijke stem van lijden laat horen is voor een bepaald soort mensen niet voldoende.
Voor het boek verschenen is zijn er al mensen die gillen en trekken de vergelijking met ene Irving zelfs! Ze bestaan het zelfs deze woorden in de mond te nemen:

De schrijver weet welk risico hij neemt, hij zegt er zelf dit over:

“Natuurlijk was me duidelijk dat er, doordat ik hoofdzakelijk gebruik zou maken van Duitse bronnen en de verhalen van hun tegenstanders alleen maar ter ondersteuning zou aanwenden, kritiek kan komen. Want nog steeds leven er anti-Duitse sentimenten en die verdwijnen niet door een bezoek van de Duitse bondskanselier Schröder aan de stranden in Normandië als gast van de Franse regering tijdens de herdenkingen van D-day in 2004, of door zijn aanwezigheid tijdens de herdenking van de Tweede Wereldoorlog te Moskou in 2005. Ik was me er terdege van bewust dat het gebruik van overwegend Duitse bronnen beperkingen met zich mee brengt. Een deel ervan werd door het Hitler-regime bezoedeld. De verhalen werden als middel gebruikt om het Duitse volk opnieuw in een oorlog verzeild te doen raken. Vandaar dat ik met name de Duitse boeken die tussen 1933 - de machtsovername door Hitler - en 1945 zijn verschenen met een gezonde argwaan heb bekeken om er zoveel mogelijk zeker van te zijn dat ik niet alsnog een verlengstuk zou worden van nazi-propaganda. Een boek als bijvoorbeeld het aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog verschenen Mein Tätigkeit im Weltkriege 1914 – 1918 van generaal Fritz von Lossberg - tussen de regels door lijkt het af en toe een soort open sollicitatie - heb ik buiten beschouwing gelaten. Lossberg eindigt zijn voorwoord met de woorden: ‘Dit boek draag ik op aan het prachtige leger. Het kon de overwinning niet behalen, omdat de politieke leiding in het Duitse vaderland teleurstelde. Als oude soldaat beleef ik met opgewonden hart de opkomst van de Wehrmacht van het Derde Rijk.’ Ik raak op een heel andere manier opgewonden als ik denk aan wat de legers van het Derde Rijk teweeg hebben gebracht en neem dan ook met nadruk afstand van iedere vorm van nazirevisionisme. Wel heb ik passages gebruikt waaruit Duits patriottisme blijkt. Deze uitspraken hoeven wat mij betreft beslist niet onzuiverder van toon te zijn dan de vele vaderlandslievende getuigenissen van de tegenstanders van Duitsland die in boekvorm verschenen zijn. Ze vertonen zelfs grote overeenkomsten. En dat kan haast ook niet anders. De soldaten die elkaar naar het leven stonden, waren over het algemeen jonge mannen die, vol levenslust en trots op hun herkomst, vastbesloten waren de vaderlandse belangen te dienen. Aan welke zijde van het front ze zich bevonden, werd alleen maar bepaald door waar hun wieg had gestaan.”


Voor mij is het in ieder geval een boek om naar uit te kijken, voor de schrijver uiteraard ook, alleen zal hij zich deze keer moeten verdedigen tegen mensen die niets presteren en die een totaal blinde vlek hebben voor alles wat Duits is.
Dat er mensen over hem heen zullen vallen is zeker!
Dat het boek staat, is ook al zeker 

KRIEG - Ieper, het martyrium van 14/18 door Duitse ogen
- Richard Heijster
Verschijnt eind deze maand, een kleine 400 pagina’s, geschreven zeker voor mensen die niets van WO1 afweten en die het zelfs niet interesseert, menselijk lijden, verdriet en doffe, doffe ellende.
Uitgever: Lannoo
ISBN: 90-209-6515-8
Pagina's: 380
Prijs: 24,95 EUR

[ Bericht 0% gewijzigd door yvonne op 07-03-2006 18:43:24 ]

quote:

Op dinsdag 7 maart 2006 19:29 schreef Chowi het volgende:
Het lijkt me interessant om het verhaal eens van de andere kant te lezen, wat Isa zegt. Ik denk dat ik hem ga kopen.

Braaf, het boek is heel vloeiend geschreven, stel dat je niets over WO1 zou weten, zuigt het je nog het verhaal in.

quote:

Op dinsdag 7 maart 2006 18:49 schreef Isabeau het volgende:
Geweldig! De andere kant van het verhaal, lijkt me uitermate boeiend. Deze ga ik zeker lezen.

Geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars, maar het is erg verfrissend dat tegenwoordig ook de verliezer aan het woord mag komen om een duidelijker beeld te scheppen van wat gebeurd is.

Klopt, de overwinnaar schrijft de geschiedenis, en veel schrijvers gebruiken bronnen die door de overwinnaars geschreven zijn!
Ik ben in ieder geval heel erg benieuwd hoe het boek ontvangen wordt,
of "men"eindlijk eens af kan stappen van dat anti-duitse gevoel en eens naar de vergeten stemmen luistert.

KRIEG
Ieper, het martyrium van 14/18 door Duitse ogen
Richard Heijster

De belangstelling voor 14/18 is enorm, iets dat bijvoorbeeld blijkt uit de enorme stroom boeken die over dit onderwerp verschijnt. Verreweg het grootste deel van de boeken is geschreven door Britten en wat betreft opinie en invalshoeken verschillen de boeken over het algemeen weinig van elkaar. Het lijkt daardoor alsof 'de overwinnaar nog steeds de geschiedenis schrijft' en bovendien zijn maar weinig boeken helemaal vrij van chauvinisme.

Eigenlijk is er maar weinig veranderd aan de beeldvorming zoals die vlak na de oorlog aanwezig was. De toen heersende opinie is in de recente Britse boeken over het algemeen nog steeds dominant aanwezig. Als we kijken naar de bibliografieën van toonaangevende hedendaagse auteurs op het gebied van de Eerste Wereldoorlog dan valt op dat ze weinig tot geen Duitse bronnen, en slechts heel af en toe een Franse bron, gebruiken. De vraag komt zelfs op of deze auteurs wel toegang tot de Duitse taal hebben en tot het in de meeste Duitse primaire bronnen gebruikelijke Frakturschrift. In ieder geval is er sprake van een op zijn minst eenzijdig beeld.

Richard Heijster, een Nederlandse auteur die o.a. de bestsellers Verdun. Breuklijn der Beschaving, Ieper 14/18 en Mysterie 14/18, de Eerste Wereldoorlog onverklaard schreef, doorbreekt dit beeld zonder partij te willen kiezen.

Aan de hand van 300 citaten en met behulp van ruim 180 illustraties en kaarten vertelt Heijster in zijn Krieg.

Ieper, het martyrium van 14/18 door Duitse ogen het schokkende verhaal van de strijd bij Ieper tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij citeert daarvoor hoofdzakelijk Duitse ooggetuigen. Verhalen afkomstig uit het geallieerde kamp gebruikt hij slechts ter ondersteuning van de Duitse verhalen. Duidelijk wordt dat de Duitse soldaten, in tegenstelling tot WOII, toen niet voor verderfelijke idealen vochten. Rassenhaat was niet een van de drijfveren. Net zoals hun tegenstanders dachten de meeste Duitsers voor een rechtvaardige zaak te strijden. De ellende aan de fronten was bij geen enkele partij uniek en de dood die in het verschiet lag was voor iedereen gelijk: uiteengereten worden door een granaat of kogel, creperen door ingeademd strijdgas, opengesneden worden door een bajonet, levend begraven worden door een instortende loopgraaf of overlijden aan zoiets weinig heroīsch als een ziekte opgelopen door de erbarmelijke leefomstandigheden. Het werkelijke onderscheid tussen de elkaar op leven en dood bestrijdende soldaten was het dragen van een ander uniform en het spreken van een verschillende taal. De tegenstanders waren lotgenoten en zelfs de passages waaruit Duits patriottisme blijkt, lijken sterk op die van hun opponenten. Ze zijn net zo zuiver van toon; aan welke zijde een soldaat zich bevond, werd alleen maar bepaald door waar zijn wieg had gestaan.

Wat betreft de schuldvraag over het ontstaan van de Grote Oorlog zijn de historici het nu nog steeds oneens. Wel is inmiddels duidelijk dat de Duitse alleenschuld, zoals in het Verdrag van Versailles werd opgenomen, flink achterhaald is en dat de daaruit voortvloeiende sancties alleen maar tot wraakgevoelens konden leiden. Ook is duidelijk dat het sfeerbeeld van 'those glorious days' toe is aan een revisie. De mannen die zich bij Passchendaele centimeter na centimeter vooruitvochten of zich er verdedigden, terwijl ze tot hun middel in de ijskoude modder stonden, probeerden op de eerste plaats te overleven en hielden zich niet bezig met zoiets nobels als King and Country of Volk und Vaterland. Nog steeds willen sommige Britse historici ons doen geloven dat hun legers in het Vlaanderen van 1917 een klinkende overwinning behaalden, terwijl maarschalk Haig daar zijn strategische doelstelling opportunistisch bijstelde in een tactische en dat ten koste van maar liefst 310.000 geallieerde mannen.

De kracht van Heijsters boek is de neutraliteit en het vermogen van de auteur de juiste nuances te kiezen. Hij laat eindelijk de stemmen horen van hen die vergeten leken: de Duitsers die vochten tijdens het volkomen uit de hand gelopen conflict dat de 20e eeuw vorm gaf. De grote verdienste van het boek is dat het de heersende opinie wat betreft de gevechten bij Ieper bijstelt en zo een belangrijke aanvulling vormt op de eerder verschenen literatuur. Heijster komt tot de conclusie dat de gevechten bij Ieper geen strijd van Het Goed tegen Het Kwaad was, maar een strijd waarbij mensenlevens niet meer dan cijfertjes voor statistieken waren. Dat gold voor zowel de Britse als de Duitse zijde. De Duitse officier Franz Schauwecker had gelijk toen hij over Third Ypres schreef 'daß der Mensch sich nicht mehr der Maschine, sondern die Maschine sich des Menschen bedient…' (De mens maakt niet meer gebruik van machines, maar de machines maken gebruik van mensen.)


* 22,50 euro
* Paperback
* 392 pagina's
* ISBN 90 209 6515 8
* Verkrijgbaar in de (online) boekhandel.

Graag gedaan, het is schitterend geworden!

quote:

Op dinsdag 7 maart 2006 19:29 schreef Chowi het volgende:
Het lijkt me interessant om het verhaal eens van de andere kant te lezen, wat Isa zegt. Ik denk dat ik hem ga kopen.

Hup, hup, ligt nu in de winkel

De boekwinkel is maandag ook open dago

Het gaat gruwelijk offtopic, maar ik ben wel nieuwsgierig.
Geschiedenis wordt altijd geschreven door de overwinnaars.

quote:

Op vrijdag 23 juni 2006 10:03 schreef LXIV het volgende:

[..]

In welk opzicht zouden de Duitsers de "slechten" zijn in de Eerste Wereldoorlog? Zijn zij dan meer verantwoordelijk voor het uitbreken hiervan dan Rusland of Frankrijk? Hebben zij minder eervol gevochten? Waren zij onmenselijker in het toepassen van krijsmiddelen?
Het enige wat ik kan bedenken is dat de Duitsers als eerste begonnen zijn met het inzetten van gifgas, maar dat kan eerder als een technische innovatie gezien worden. Hier staan de hongerblokkades van de Engelsen weer tegenover (gericht tegen de Duitse burgerbevolking, dus vanuit het oorlogsrecht bezien veel fouter)

Nee,
Nee,
Nee,
Nee.
Mwoah
En ja.

quote:

Op vrijdag 23 juni 2006 10:09 schreef LXIV het volgende:

[..]

Ben je nu eens of niet eens?

Met wat je schrijft, ja.
Maar in de boeken van de overwinnaar zul je dit tot op de dag van vandaag niet tegenkomen.