Techno! #6 - De minimal-hype voorbij?

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 21:24 schreef amornl87 het volgende:
kutmuziek

quote:

succes van 'Dorant' werd het meer dan tijd voor de eerste officiële langspeler van Mikkel Metal op Kompakt. Mikkel Meldgaard schrapte materiaal van eerdere e.p.'s en 12-inches bij elkaar, voegde daar enkele nieuwe tracks aan toe en klaar was Kees. Of Mikkel. Dit is echter geen snel door de Kompakt-moloch bij elkaar geraapt allegaartje om ook niet-vinyl kopers een product te kunnen aanbieden. Integendeel, het samenbrengen van tien verschillende Mikkel Metal tracks toont de rode draad die doorheen mans minimale house gewoven is en biedt een meerwaarde bovenop zijn eerdere vinylwerk. Victimizer is een housealbum geworden, en dat klinkt niet zo evident als u zou denken.

Hoewel minder omnipresent aanwezig dan op debuut-LP Close Selections staat dub nog altijd centraal in Mikkel Metals house. Mikkel Metal is een meester in het opbouwen van een langzame spanningsboog die nergens explodeert in een climax. Er schuilt dan ook enige waarheid in degenen die Victimizer brandmerken als het autistische neefje van Basic Channel. Tracks als 'Dorant' of 'Aligen' zijn als een loopband op revalidatietempo: snel gaat het niet, maar effectief is het wel. Victimizer is voornamelijk een grote dosis prozac-house: sloom, minimaal, verslavend en je krijgt er een warm gevoel van. Zelfs als je niet aan een depressie lijdt.

quote:

Op maandag 20 februari 2006 18:40 schreef teknomist het volgende:
Voor de komende maand wordt het debuutalbum van Guido Schneider verwacht. . En in de maand daarna presenteert Steve Bug het tweede deel van Bugnology!

quote:

Even within the minimal scene, it's difficult not to be infected with a collective sense of enthusiasm-- or perhaps that should be an enthusiastic sense of collectivism. A visit to Luciano's studio in Kreuzberg, a stone's throw from Hardwax, revealed a salon atmosphere: Thomas Melchior was there, collaborating on a new track; the guys from Mobilee/Lan Muzic act Exercise One, who inhabit the studio next door, wandered through every now and then, munching on bananas; Guido Schneider dropped by to test out six new tracks for Poker Flat on Luciano's brain-scramblingly massive speakers. (The tracks themselves were pretty brain-scrambling as well, deep and sprawling and relentlessly funky, bristling with tiny little hooks and formal trapdoors. At one point, when a track went scurrying off exactly where you'd least expect it to go, you could hear a sharp intake of breath, not to mention a dizzy laugh or two, from everyone in the room.) By the time Jackson, another new arrival to the city, traipsed in and everyone headed off to dinner, it felt like the freaking Super Friends Hall of Justice in there.