quote:Klaas Annink (Bentelo, 18 juni 1710 - Oldenzaal, 13 september 1775), beter bekend als Huttenkloas, was een berucht misdadiger uit het Nederlandse Twente. Hij was een zoon van Jannes Annink en Jans Geere. Samen met zijn vrouw Aarne en zijn zoon Jannes was hij verantwoordelijk voor een groot aantal diefstallen en moorden in de regio rondom Bentelo en Hengevelde, die zij pleegden vanuit een hutje bij de Deldeneresch. Ook heeft hij een poosje in het nabijgelegen Hengevelde gewoond.
Toen in 1774 een kousenkoopman uit Hannover niet van de Goorse wintermarkt huiswaarts keerde, ging diens vader op onderzoek uit. Hij vond overtuigende bewijzen dat Klaas Annink voor de verdwijning verantwoordelijk was. Huttenkloas werd daarop gearresteerd en enkele maanden vastgehouden in een speciaal daarvoor gemaakte stoel. Na een spraakmakend proces werd hij in 1775 levend geradbraakt. Zijn vrouw Aarne werd ook ter dood veroordeeld en gewurgd.
De stoel waarop Klaas Annink 114 dagen heeft vastgezeten is nog steeds te bezichtigen in de Oudheidskamer in Oldenzaal.
Maar ik bedoelde eigenlijk sprookjesachtige dingen met kabouters en witte wieven.
Zal er zometeen even naar zoeken, ik kwam er laatst nog een mooi stuk over tegen.
De legende van de Witte Wieven
Lang geleden woonde in Zwiep aan de rand van de berg een boer met veel bezittingen. Uitgestrekte landerijen waren van hem, maar hij had geen zonen, alleen een dochter. Ze heette Johanna en ze groeide op tot een struise boerendochter. De vader wilde haar naar zijn keus laten trouwen met Hendrik, zoon van een welgestelde boer. Johanna echter had haar zinnen gezet op Albert, zoon van een keuterboertje. Deze Albert werd de deur gewezen door Johanna’s vader.
Albert, verdrietig omdat hij Johanna niet meer mag ontmoeten, rijdt op een avond met zijn paard de berg op. Nu had zijn moeder hem altijd op het hart gedrukt, dat hij in de nacht nooit bij de kuil moest komen, omdat de Witte Wieven niet gestoord wilden worden. Albert denkt aan Johanna en niet aan de wieven. Hij rijdt met zijn oude paard de berg op en het wordt steeds donkerder. Hij verdwaalt! Opeens komen uit het niets witte gedaanten opdoemen. Deze pakken paard en ruiter op en zetten deze andersom in de richting vanwaar hij was gekomen. Albert schrikt geweldig en ziet nog net de afgrond van de witte wieven-kuil, waar hij ingestort zou zijn als de Witte Wieven hem niet hadden geholpen. Hij komt behouden thuis en weet zijn zuster Aaltje te bewegen de volgende dag een koek te bakken. Deze koek wordt op een schotel naar de kuil gebracht als dank voor zijn redding.
Hendrik, de uitverkorene, bracht Johanna een bezoek, maar zij liet blijken dat ze hem niet mocht. De vader van Johanna gaf de moed niet op en komt met zijn dochter tot overeenstemming dat de beide rivalen een proef moeten afleggen.
Hij geeft de jongens opdracht om op hun paard in het nachtlijk duister een ijzeren spit in de kuil te werpen, waarbij ze moeten roepen: "Witte wieven wit, hier breng ik oe het spit". Degene, die het eerst terug is, krijgt Johanna als vrouw!
De jongens aanvaarden de opdracht, al weet albert dat hij kansloos is, omdat Hendrik over een veel beter paard beschikt. Hendrik, ondanks zijn snelle paard, wordt in het donkere bos bang; hij werpt het spit in de struiken en snelt naar huis.
Albert, door liefde verblindt, drijft zijn paard naar de kuil; werpt het haarspit in de kuil en roept: "Witte wieven wit, hier breng ik oe het spit". De rust is verstoord!
De Witte Wieven komen krijsend uit de kuil te voorschijn. Albert keert zijn paard, achtervolgd door de Witte wieven. Hij ziet de bloeddoorlopen ogen en het haar op hun tanden. Eén van hen heeft het spit opgevangen en zit Albert zo dicht op de hielen, dat hij de hete adem van het Witte Wief in zijn nek kan voelen. Toch blijft hij op wonderbaarlijke wijze voor en weet de boerderij van Johanna te bereiken.
Johanna, in haart hart hopend dat Albert de proef zal doorstaan, heeft de deuren van de boerderij open gezet en een lamp op de deel geplaatst. Albert rijdt met zijn paard de deel op en Johanna, niet mis, staat achter de deur, gooit deze dicht, vlak voor het witte wief. Deze ziet haar prooi ontsnappen en gooit van woede het spit achter Albert aan. Het spit blijft echter trillend steken in de deur. Albert en Johanna omarmen elkaar; Johanna’s vader houdt woord. Ze trouwen in het voorjaar.
De dag na de bruiloft vindt Albert in de nevels op de stoep van de boerderij van het bruidspaar een haarspit op een schotel, gelijkend op de schotel waar de koek op had gelegen. Haarspit én schotel blijken van goud te zijn.!
De Witte wieven bleken Albert en Johanna goed gezind te zijn en ze leefden nog lang en gelukkig.
Deze legende speelt in Lochem in de Gelderse Achterhoek. Op de Lochemse berg in het buurtschap Zwiep zit een diepe kuil, de Witte Wievenkuil. De oude boerderij van Albert en Johanna is verdwenen. Het haarspit en een gedeelte van de deur is bewaard gebleven en staat tegen de bakkerswinkel in Zwiep.
In Zwiep heb je nog steeds de uitspanning de Witte Wieven. De bakker van Zwiep heeft allerlei Witte Wieven van hout etc gemaakt. Kinderen kunnen er spelen, en je kan er een bak koffie drinken.
Ook organiseert hij Witte Wieven tochten. Je gaat dan 's nachts met de bakker mee, en hij vertelt dan het verhaal van de Witte Wieven, bij de leemkuil. Frappant genoeg kom je ook altijd Witte Wieven tegen als je de tocht doet.
Mijn opa was vroeger nog bakkersknecht bij de bakker.
quote:WOW ja, daar zeg je wat! Ik zat niet al te lang geleden met m'n ouders wat te drinken bij een restaurant dichtbij het Drie-Landen-Punt in Limburg dat de Bokkerijder(s) ofzo heette. En op de menukaart stond dus de hele legende beschreven wat erg interessant was. (Verhaal is me even ontschoten).Op zaterdag 18 februari 2006 15:29 schreef MouseOver het volgende:
Bokkerijders
Zal er zometeen even naar zoeken, ik kwam er laatst nog een mooi stuk over tegen.
quote:deep down in drenthe?Op zondag 19 februari 2006 17:34 schreef Wojworshebn het volgende:
de handyman
en een koffer met latex artikelen drenthe afstruint naar de meest afschuwlijke wezens, genaamde de witte wieven en heksen. Waarna hij deze brakke filmpjes aan de man probeert te brengen dmv een heel vreemd medium genaam het cybernet, maar daarover later meer 
Deze man is allerlei mensen langsgegaan en heeft alles opgeschreven. Van de enge tot de humoristische legendes.
Erg leuk om te lezen
Het gebeurde op een mooie wintermorgen in de maand Februari van het jaar 1701. Jonkvrouwe Ida van Eerde verlaat haar kasteel om een bezoek te brengen aan haar vriendin in Coevorden, jonkvrouwe Kunigonda. Zij draagt een kostbare pelsmantel en is gezeten op een prachtige kastanjebruine hit. Tesamen met haar page, op eenzelfde paard, rijdt ze een tijd lang door de wildernis tot plotseling de paarden hun snelle gang staken en de oren spitsen. Er klinkt een wild gehuil en een troep van zeven wolven duikt op uit het struikgewas. De leider van de wolven vliegt het paard van de jonkvrouw aan en zij wordt weggeslingerd. De page en zijn paard vallen ten prooi aan de andere wolven. Hulpeloos ligt de jonkvrouw temidden van het bloedbad en schreeuwt om hulp. Haar kreten worden opgevangen door jonker Rudolf van Collendoorn, die haar, in de hoop op een rendez-vous, tegemoet was gereden. Hij redt haar leven en met betraande ogen valt zij in zijn armen en kust hem. Sedert die tijd staat er aan de Coevorderweg, op enige afstand van het gebeurde een herberg, die de naam "De Hongerige Wolf" draagt.
Terwijl mijn Oma me weer een ander verhaal vertelde....dat er een kind uit de wieg was gehaald door de Wolf maar nooit meer terug gevonden is...duh ^_^. Niet echt sprookjesachtig dus daarom de volgende ook nog.
ALFEN (FEEËN)
Men veronderstelt dat alfen in heuvels en rotsen wonen. Wie hen gezien heeft beweert dat zij qua uiterlijk en manieren net als mensen zijn, maar wel wat beter gekleed en met een knapper uiterlijk. Mensen moeten ervoor oppassen dat ze niet door groen- of blauwgeklede feeën bovenin de bergen worden betoverd en soms worden boerendochters uit de bewoonde wereld door hen ontvoerd. Gewoonlijk kunnen alleen helderzienden alfen zien. Het is een oud geloof dat in de 15e en 16e eeuw gebloeid moet hebben. Het is gebruikelijk dat alfen in barensweeën een bezoek aan mensenvrouwen brengen om een kind van de moeder weg te halen uit de wieg (het kind van de alf wordt er dan ingelegd, men spreekt van wisselkinderen; zulke kinderen worden nooit volwassen). Om ervoor te zorgen dat dit niet gebeurt is het goed om bij een pasgeboren kind op de rug en borst een kruisteken te maken.
quote:M'n betoveroverovergrootvader was er een.. hij is samen met z'n zoon opgehangen op het vrijthof in maastrichtOp zondag 19 februari 2006 17:16 schreef Erick1985 het volgende:
[..]
WOW ja, daar zeg je wat! Ik zat niet al te lang geleden met m'n ouders wat te drinken bij een restaurant dichtbij het Drie-Landen-Punt in Limburg dat de Bokkerijder(s) ofzo heette. En op de menukaart stond dus de hele legende beschreven wat erg interessant was. (Verhaal is me even ontschoten).
gelukkig had hij zich eerst voortgeplant
Over de borg:
quote:Legende 1:In het dorp Leek in Groningen staat achter een oude poort een groot wit landhuis. De Nienoord is niet zo'n heel oude borg, maar zij werd wel gebouwd op dezelfde plaats waar vroeger een oude burcht stond.
quote:Legende 2:Spokende krijgers van de Nienoord
Het spookt rond deze borg. Het zijn de geesten van twee krijgers, vader en zoon, die bij de borg hun leger van vierduizend man bijeenroepen. Dit gebeurt echter steeds weer tevergeefs; de soldaten zijn er niet meer.
Het is een verhaal uit de Tachtigjarige Oorlog. Wigbold van Ewsum, `ridder Nienoort' zoals hij, naar zijn kasteel, werd genoemd had als ridder uit Groningerland dienst genomen in het Spaanse leger. Omdat de Groningers hem dat kwalijk namen, was hij opgestapt en had op eigen kosten een legertje van 4.000 man op de been gebracht, nu om de Spanjaarden te bestrijden.
In een van zijn gevechten raakte hij zwaargewond. Zijn zoon, die bij hem was, wist hem door velden en poelen uit het strijdveld weg te dragen. Hij heeft zijn vader zelfs, terwijl deze al stervende was, helemaal naar zijn kasteel teruggebracht. Daar stierven beiden in elkaars armen, want ook de zoon was zwaargewond...
Nu roepen zij nog steeds om hun soldaten.
quote:De schatkamer van de Nienoord
In de borg Níenoord woonde eens een jonker, die op een dag eerst de hele familiegalerij aan stukken sloeg en daarna ook nog de oude borg in brand stak. In zijn eentje ging hij toen aan het graven en breken in de puinhopen. `Dat doet-ie om te kijken hoe jonker sien veurolders bouwd hadd'n,' zeiden de mensen. Het kasteel werd weer opgebouwd en is nu een museum van oude koetsen.
Maar dicht hierbij staat nog de schelpengrot, de oude schatkamer van de borg. Daar stonden kisten vol goud en zilver, vol sieraden en juwelen.
Op het kasteel werkte eens een meisje uit het dorp. Ze zou zo graag eens stiekem in de schatkamer gaan kijken. Toen op zekere dag de kasteelheer en zijn vrouw op reis waren, riep het kindermeisje de jonge freule, op wie zij moest passen, bij zich. Ze wist haar te overreden de sleutel uit de kamer van haar vader te halen en mee naar de schatkamer te gaan, waar het dienstmeisje niet uitgekeken raakte. Ze danste in het rond tussen al die schatten en juwelen en ze droeg het ene sieraad na het andere. Maar de jonge freule had er al gauw genoeg van. Ze liep weg, maar deed voor alle zekerheid de deur van de schatkamer op slot. Toen ze weer aan het spelen was, vergat ze het kindermeisje helemaal.
Bij thuiskomst van haar ouders moest ze natuurlijk het geheim wel verklappen. Kwaad liep de kasteelheer naar de schatkamer, waar hij het kindermeisje huilend aantrof. Uit straf voor haar pronkzucht moest ze in de schatkamer gevangenzitten totdat de muren bedekt waren met schelpen. Er kwamen kisten met schelpen op de plaats van de kisten met juwelen en door een luik kreeg het meisje eten en kaarsen. Tientallen jaren werkte het meisje hier aan de schelpenmuren, en eindelijk had zij het werk klaar. Toen mocht ze eruit. Zij liep blij weer in de buitenlucht, vrij! Meteen ging zij naar het meer in het dorp, maar in het heldere water schrok zij hevig van haar gezicht, dat na al die jaren mager en oud geworden was. Het meisje zakte in elkaar en is nooit meer opgestaan.
Nog altijd bestaat die schatkamer bij de Nienoord, waar alle muren vol schelpen zitten.
quote:Op zaterdag 18 februari 2006 15:46 schreef piepster het volgende:
In Zwiep heb je nog steeds de uitspanning de Witte Wieven. De bakker van Zwiep heeft allerlei Witte Wieven van hout etc gemaakt. Kinderen kunnen er spelen, en je kan er een bak koffie drinken.
[afbeelding]
Inderdaad! Grappig daar, die heksentuin, met echte heksenwaag!
quote:Echt??Op maandag 20 februari 2006 21:09 schreef MouseOver het volgende:
[..]
M'n betoveroverovergrootvader was er een.. hij is samen met z'n zoon opgehangen op het vrijthof in maastricht
gelukkig had hij zich eerst voortgeplant
quote:Wat een prachtige kamer zegOp dinsdag 21 februari 2006 10:47 schreef MrBean het volgende:
Borg Nienoord in Leek (Groningen) is ook goed voor 2 legenden:
Over de borg:
[..]
Legende 1:
[..]
Legende 2:
[..]
[afbeelding]
http://www.theghosthunter.nl/spijkenisse.htm
Dat er mensen zijn die vinden deze site lachwekkend om zijn naam, of geloofwaardigheid interesseert me geen bal. Er gebeuren dingen mensen!