Het grote Purrel Fränkel-fantopic Deel 2

quote:

Emigratie beroofde Purrel Fränkel (25) ooit ruw van zijn geliefde straatvoetbal, maar schonk hem een perspectief als professional. De snelle linksback groeide via Telstar en De Graafschap uit tot de toekomstige opvolger van Marc van Hintum bij Vitesse. 'Maar ik voel me nog steeds een Surinaamse boer.'

Purrel Fränkel: "Vitesse haalt mij volgend seizoen binnen als de opvolger van Marc van Hintum en dat streelt me. Hij heeft toch in Oranje gespeeld. Het gedaalde imago van de club interesseert me niet. Vitesse is voor mij een stap omhoog, het is nog steeds een club met veel ambitie. Ze hebben een goede jeugdlichting en willen hogerop. Schulden zeggen me niets, welke club heeft die niet? Real Madrid kampt met een hoge schuld, terwijl ook AC Milan een uitverkoop is begonnen. Die clubs doen echter wèl altijd bovenin mee.

Ook de problemen met Nuon en Karel Aalbers spelen voor mij geen rol. Veel mensen vroegen me: "Weet je het wel zeker?" Tja, ik ga niet naar Vitesse om hun schulden weg te werken... Daar houd ik me niet mee bezig. Als je rekening moet houden met geldproblemen van clubs, dan kom je niet ver in deze tijd. Want ik merk dat de voetballerij het moeilijk heeft. Clubs betalen niet meer lukraak alle salarissen. Ook drie andere clubs toonden belangstelling en ik vond de aanbiedingen nogal tegenvallen. Maar de keuze voor Vitesse heeft niets te maken met geld. Ik kan me hier simpelweg het best ontwikkelen. Ik vind Vitesse een heel mooie club. Supporters van De Graafschap zullen wel opkijken dat ik dit zeg. Toen ik bij Telstar speelde, was het ook altijd haat en nijd met de fans van Haarlem. Maar voor een speler telt dat niet. In het bedrijfsleven ga je ook naar de concurrent als dat een sportieve en financiële verbetering is.

Vaak is mij gezegd dat ik al eerder hogerop moest. Onterecht. Nu pas ben ik rijp genoeg. Ik heb vier seizoenen voor De Graafschap gespeeld, net als voor Telstar. Ik houd mijn loopbaan graag in eigen hand en sluit daarom liever geen langdurige contracten af. Bij Telstar heb ik mijn verbintenis jaarlijks verlengd en bij De Graafschap tekende ik twee keer voor twee jaar. Natuurlijk heb je met een langdurig contract meer zekerheid. Maar ik ga er nooit van uit dat ik een blessure oploop. Ik redeneer altijd vanuit mijn ontwikkeling als speler. Bij Vitesse heb ik voor het eerst wat langer getekend: drie jaar. De Graafschap is een mooie club om je te ontwikkelen op eredivisieniveau, maar ik ben uitgeleerd. Dat is het leven: je moet nieuwe stappen durven nemen.

Ik zag mezelf lange tijd niet uitgroeien tot profvoetballer. Ik speelde bij Telstar jarenlang in de jeugd, maar had nooit de drang om door te breken. Ik studeerde aan de mts, richting elektronica, en voetbalde puur voor het plezier. Telstar was mijn club, omdat vrienden me daarnaartoe hadden gesleurd toen ik nog speelde voor Amstelland. Ik wilde daar weg, mijn ambitie was de landelijke jeugd van DWS. Maar jongens die ook bij Amstelland voetbalden haalden me over eens mee te gaan naar een proeftraining van Telstar. Ik was direct verkocht toen ik het stadion zag. En we kregen broodjes en sokken, dat was ik allemaal niet gewend.

Linksback was toen nog niet mijn favoriete positie. In de jeugd van Telstar speelde ik altijd linkshalf, pas later werd ik uitgeprobeerd als back. Daar heb je het spel voor je en moet je ook kunnen aanvallen. Maar ik scoor nauwelijks, nog maar één keer in het betaalde voetbal. Meestal denk ik aan afspelen, ga ik niet voor eigen succes. Ik ben gek op opkomen. Als ik dat een wedstrijd niet doe, dan heb ik geen voldaan gevoel. Het is prachtig als mijn tegenstander constant achter me aan moet lopen. En niet andersom, wat ook weleens gebeurt. Vooral tegen spelers die continu een-tweetjes aangaan. En als je dat probeert te voorkomen door kort te dekken, dan draaien ze snel weg. Dan haal je Dennis Rommedahl echt niet meer in. Ook Jat- to Ceesay is zo'n moeilijke tegenstander.

Als back ontwikkelde ik me goed bij Telstar, maar mijn eerste trip met het eerste kwam toch onverwacht. Een gekke ervaring. Een verslaggever belde dat ik plotseling mee moest naar FC Zwolle. Hij kwam me ophalen, want de bus was al weg. Na de wedstrijd sprak ik met de trainers Simon Kistemaker en Toon Beijer en op de terugweg verstopte ik me helemaal achter in de bus. Ik kon het niet geloven. Niet veel later kreeg ik mijn eerste contractje. Wauw, een contract bij Telstar!, was mijn eerste gedachte. Jaren later werd ik gebeld: "Hallo, ik ben Hylke Enzerink, We hebben je een tijdje gevolgd, wil je bij ons komen voetballen? Ik had geen enkel idee wie ik aan de telefoon had en vroeg: Om welke club gaat het? Bleek hij de voorzitter van De Graafschap te zijn. Zo belandde ik in de eredivisie.

Die intentie heb ik als kleine jongen nooit gehad. Ik heb de eerste veertien jaar van mijn leven in Suriname gewoond. Daar zou ik mijn oude dagen wel willen slijten. Twee jaar geleden ben ik er met De Graafschap op trainingskamp geweest, voor het eerst in tien jaar kwam ik weer even thuis. Het leek wel een droom. Alle plekjes waar ik vroeger speelde met mijn vriendjes waren nog precies zoals in mijn herinnering. Dat was overweldigend. Ik ging terug naar waar het allemaal begon. Waar ik op Straat voetbalde en waar ik naar school ging. Ik herinner me nog de vliegramp met de Suriprofs in 1989. De lessen gingen die dag niet door en ik heb de hele dag televisie gekeken. Wekenlang rouw, vreselijk. In een vliegtuig wil ik nu altijd bij het staartstuk zitten, want passagiers die daar zaten behoorden tot de overlevenden.

Liever was ik na dat trainingskamp nog twee weken gebleven, want ik had nog zoveel willen zien. Met pijn in mijn hart keerde ik terug. Ik wil er nog eens heen met mijn ouders en mijn vriendin, want Suriname heeft een prachtig binnenland. Ik voel me ook eigenlijk maar gewoon een Surinaamse boerenjongen. Mijn ouderlijk huis stond net iets buiten Paramaribo. maar mijn opa en oma woonden op het platteland. En zij hebben me tussen me vijfde en achtste opgevoed. Mijn ouders werkten voor een verzekeringsmaatschappij en hadden te weinig tijd om ons op te voeden. Opa hield koeien. Hij had heel veel grond en aan het eind van de dag moest dan die vijf losgelaten beesten terug zien te krijgen in de stal. Wat een rotwerk! Ik was nog te jong om ze te melken, maar had wel een andere taak. 's Avonds verwarmde opa de melk om bacteriën te doden. Ik moest dan achter de pot staan en het vuur uitzetten zodra de melk begon te koken. Maar dat waren enorme hoeveelheden, het duurde lang en soms viel ik dan ook in slaap. Tot ik wat begon te ruiken. Haha, wat een geweldige tijd!

Suriname heeft het niet gemakkelijk. Het is een derde-wereldland en er heerst armoede. Dat kan ook niet anders als je kijkt naar de economie. Veel mensen zijn dakloos en wat me voral opviel bij terugkomst, was het grote verschil tussen arm en rijk. Want ik zag ineens casino's, mooie winkels en de duurste auto's, van die Amerikaanse jeeps. De problemen daar raken me, want het blijft mijn land. Dan is het spijtig te zien dat mensen het zo moeilijk hebben. Zelf heb ik dat nooit ondervonden, wij hadden het helemaal niet slecht. Maar we zijn toch naar Nederland gegaan. Mijn ouders zagen hier meer mogelijkheden voor mij en mijn broertje, onder meer op het gebied van studie. Aanvankelijk zouden we naar Amerika gaan. Mijn vader reisde naar New York om aan een woning te komen en te ontdekken hoe het daar in elkaar zat. Maar hij kwam erachter dat Amerika niet het juiste land is om je kinderen te laten opgroeien. Toen werd het Nederland. Dat was ook makkelijker, want we spraken de taal en familieleden woonden er al.

Ik hoorde allerlei verhalen. Nederland zou zo mooi zijn. Ik was benieuwd en zag ook niet op tegen de nieuwe stap. Samen met mijn broertje vertrok ik enkele maanden later dan mijn ouders, Ik dacht: Lekker verhuizen. Maar het viel tegen, de eerste dagen ging ik kapot van de heimwee. In Suriname was ik gewend aan een huis met een groot erf, nu kwamen we terecht in een flatje in het centrum van Amsterdam. Ik kon niet wennen aan school en al helemaal niet aan het weer. Het was zo ontzettend koud, we kwamen ons huis bijna niet uit. Met dekens over onze benen zaten we op de bank. Ik dacht dan ook echt niet aan voetballen, terwijl ik in Suriname altijd op het veld te vinden was. Daar speelde ik met mijn vrienden, maar ook met mannen die tien tot vijftien jaar ouder waren dan ik. Mijn vrienden gingen vaak naar een bar, daar speelden ze videospelletjes. Ik wilde dan nog voetballen. Zeiden ze: "Zou je dat wel doen?" Straks breken ze je poten". Maar ik ben er alleen maar sterker van geworden. Dat viel weg na de emigratie. Ik ging pas weer voetballen toen mijn vader naar me toe kwam met een advertentie. Osdorp zocht jeugdspelers. Ik had nog nooit in clubverband gespeeld. Het niveau van het Surinaamse voetbal is niet best. Ik weet niet wat er van me geworden was als ik daar was gebleven. Als je iets wilt bereiken in het profvoetbal, moet je verhuizen naar een ander Zuid-Amerikaans land of naar Europa.

Ook moest ik wennen aan de Nederlanders, zij willen alles plannen. Precies weten wat ze volgend jaar willen bereiken. Dat heb ik nooit overgenomen. Alles is perfect geregeld, maar je hebt zo weinig tijd hier. Surinamers leven van dag tot dag. Dat is ook mijn motto: maak je niet zo druk, alles komt goed. Toch is Nederland perfect, want de tolerantie is geweldig. Als ik in Frankrijk of Duitsland met mijn Nederlandse Vriendin rondloop, kijken mensen ons raar aan. Hier niet. Ik voel me welkom in Nederland, ondanks de uitspraken van Pim Fortuyn. Het is zo jammer dat zo'n man zoveel publiciteit krijgt. Hij verschijnt veel te vaak in de media. De mensen willen wat anders en dat krijgen ze. Ik hoop dat hun ogen nu eens opengaan en zien wat voor persoon hij werkelijk is. Mensen zijn bang dat asielzoekers hun plaats innemen. Dat heeft niets te maken met racisme, maar alles met angst. Begrijpelijk. Maar daarom is het wel gevaarlijk op iemand te stemmen met zulke vreselijke ideeën. Zelf voel ik me niet aangevallen, dat soort uitspraken gaan langs me heen. Zolang ik persoonlijk geen last van hem heb, interesseer hij me weinig."

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 17:18 schreef Dubnobasswithmyheadman het volgende:
Deze werken als het goed is wel. Als DeVinger of een modje ze even naar OP gooien?

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 20:53 schreef DeVinger het volgende:

Als een mod deze ff in de OP willen verwerken?purrel in sneeuw en in gelderse derby

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 15:01 schreef DeVinger het volgende:
@ Suijk: thnx
[..]

haha, het was cynisch bedoeld hoor

Klaar is kees, is men tevreden?

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 18:24 schreef brighton het volgende:
[afbeelding]

Twee man op Purrel, en nog houdt 'ie de bal

quote:

Op zaterdag 18 februari 2006 00:49 schreef DeVinger het volgende:

[..]