R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Heb jij nu hulp alsin een psycholoog oid? Als je die achter je hebt staan kom je al een heel eind .quote:Op donderdag 9 februari 2006 13:22 schreef Electrified het volgende:
[..]
Ik ben 24. Medische dossiers van voor die tijd heb ik helaas niet omdat ik me er toen nog niet van bewust was dat er iets met me aan de hand was. De bal is pas aan het rollen gegaan op het moment dat Sociale Zaken me heeft doorverwezen naar het UWV. De keuringsarts heeft me toen verteld dat ik in principe recht had op WAJONG, maar dat ik hem dus te laat heb aangevraagt. Daarna ben ik op last van Sociale Zaken door een arbeidsmedisch adviesbureau getest, om te kijken welke belemmeringen er zijn. Daar is toen een rapport opgemaakt waar in staat dat er wel degelijk belemmeringen zijn. Alleen lijkt Sociale Zaken dat rapport niet te erkennen omdat het (voor hen) nadelig heeft uitgepakt, wat weer veel stress en agressie met zich meebrengt en dat de situatie er niet makkelijker op maakt.
. Een wajong is trouwens niet veel qua geld.
Ik heb zelf ook een wajong en heb wel het geluk dat ik zwart op wit heb staan dat ik nooit meer gekeurd hoef te worden.
ijs_beer fan!
Nee m'n huisarts heeft me weleens doorverwezen, maar daar kwam ik ook niet verder mee. Die psychotherapeut en ik lagen niet bepaald op 1 lijn. Echt een starre, zwartwit-denkende kerel was dat.quote:Op donderdag 9 februari 2006 13:27 schreef NanKing het volgende:
[..]
Heb jij nu hulp alsin een psycholoog oid? Als je die achter je hebt staan kom je al een heel eind .
Een wajong is trouwens niet veel qua geld.
Ik heb zelf ook een wajong en heb wel het geluk dat ik zwart op wit heb staan dat ik nooit meer gekeurd hoef te worden.
Ik heb BPS en een gedeeltelijke WAO-uitkering.
Ik werkte fulltime, maar na mijn 'instorting' heb ik voor twee dagen ontslag genomen. Het boeide mij niet of ik mijn inkomen door het UWV aangevuld zou krijgen of niet. Ik wist en weet dat drie dagen voor mij precies goed gedoseerd is. Dagje werken, twee dagen vrij, twee dagen werken. Daar gedij ik over het algemeen heel goed bij.
Tijdens mijn eerste WAO-keuring was mijn diagnose nog niet bekend bij mij. Ik werd helemaal doorgezaagd qua klachten en beperkingen (terecht vind ik) en ben op basis daarvan afgekeurd voor 25-35%. Een jaar later herkeuring. Inmiddels had ik op papier staan dat ik BPS heb. Klachten/beperkingen waren wat verbeterd. Immers, therapie ging vruchten afwerpen. Echter, ik ben toen afgekeurd op 35-45%.... Een klasse gedegradeerd dus, puur op het feit dat mijn klachten een 'naam' hebben die in DSM-IV staat.
Ik ben nu 5 jaar lang jaarlijks gekeurd, omdat de basis van mijn arbeidsongeschiktheid idd niet als statisch werd beschouwd. Ik ben eigenlijk continu 35-45% afgekeurd, hoewel ik meer werkte. Maar door alle regeltjes en papieren toestanden werd ik dus arbeidsongeschikter beschouwd dan ik feitelijk ben. Snapt u het nog?
Inmiddels is mijn percentage bijgesteld tot 25-35%. Niet omdat de klachten verminderd zijn (want officieel valt dat nog steeds in de klasse 35-45), maar omdat de praktijk uitwijst dat ik stabiel ben en ik 3 dagen wil werken ipv bv. maar twee, en dus functioneer op het niveau van 25-35% WAO. Ik geloof dat ik voorlopig niet meer hoef te worden gekeurd.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen: het is een heel bureaucratisch gedoe gebonden aan allerlei regeltjes waarmee eigenlijk 'de persoon als geheel' uit het oog wordt verloren, in mijn beleving. Al snap ik ook dat er richtlijnen en grenzen nodig zijn. Ik ben blij dat het voor mij niet negatief is uitgepakt, maar ik weet dat veel mensen er wel onder te lijden hebben. Een officiele diagnose op papier kan echt een behoorlijk verschil maken in mate van afkeuring.
Ik werkte fulltime, maar na mijn 'instorting' heb ik voor twee dagen ontslag genomen. Het boeide mij niet of ik mijn inkomen door het UWV aangevuld zou krijgen of niet. Ik wist en weet dat drie dagen voor mij precies goed gedoseerd is. Dagje werken, twee dagen vrij, twee dagen werken. Daar gedij ik over het algemeen heel goed bij.
Tijdens mijn eerste WAO-keuring was mijn diagnose nog niet bekend bij mij. Ik werd helemaal doorgezaagd qua klachten en beperkingen (terecht vind ik) en ben op basis daarvan afgekeurd voor 25-35%. Een jaar later herkeuring. Inmiddels had ik op papier staan dat ik BPS heb. Klachten/beperkingen waren wat verbeterd. Immers, therapie ging vruchten afwerpen. Echter, ik ben toen afgekeurd op 35-45%.... Een klasse gedegradeerd dus, puur op het feit dat mijn klachten een 'naam' hebben die in DSM-IV staat.
Ik ben nu 5 jaar lang jaarlijks gekeurd, omdat de basis van mijn arbeidsongeschiktheid idd niet als statisch werd beschouwd. Ik ben eigenlijk continu 35-45% afgekeurd, hoewel ik meer werkte. Maar door alle regeltjes en papieren toestanden werd ik dus arbeidsongeschikter beschouwd dan ik feitelijk ben. Snapt u het nog?
Inmiddels is mijn percentage bijgesteld tot 25-35%. Niet omdat de klachten verminderd zijn (want officieel valt dat nog steeds in de klasse 35-45), maar omdat de praktijk uitwijst dat ik stabiel ben en ik 3 dagen wil werken ipv bv. maar twee, en dus functioneer op het niveau van 25-35% WAO. Ik geloof dat ik voorlopig niet meer hoef te worden gekeurd.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen: het is een heel bureaucratisch gedoe gebonden aan allerlei regeltjes waarmee eigenlijk 'de persoon als geheel' uit het oog wordt verloren, in mijn beleving. Al snap ik ook dat er richtlijnen en grenzen nodig zijn. Ik ben blij dat het voor mij niet negatief is uitgepakt, maar ik weet dat veel mensen er wel onder te lijden hebben. Een officiele diagnose op papier kan echt een behoorlijk verschil maken in mate van afkeuring.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik heb mezelf een aantal jaren geleden laten keuren voor de Wajong. Ik had er voor die tijd nog nooit van gehoord.
Maar ik kwam er niet voor in aanmerking omdat ik een te hoge opleiding had, en omdat ik geen psychische klachten ondervind van mijn handicap. Vooral dit laatste vond ik nogal een dubieus argument Want ik ondervind wel degelijk nadelen ervan, alleen ben ik nu eenmaal geen psychisch wrak
En verder kan ik TS geen tips geven, het is aan de keuringsarts om te bepalen wat en hoe.
Maar ik kwam er niet voor in aanmerking omdat ik een te hoge opleiding had, en omdat ik geen psychische klachten ondervind van mijn handicap. Vooral dit laatste vond ik nogal een dubieus argument Want ik ondervind wel degelijk nadelen ervan, alleen ben ik nu eenmaal geen psychisch wrak
Want ik ondervind wel degelijk nadelen ervan, alleen ben ik nu eenmaal geen psychisch wrak 
En verder kan ik TS geen tips geven, het is aan de keuringsarts om te bepalen wat en hoe.
No. I don't drink vodka every day. And it's so close today...
Een te hoge opleiding? Zo een vreemd argument heb ik nog nooit gehoord. Ik heb zelfs een HBO gehad van het UWV nav mijn wajong.quote:Op donderdag 9 februari 2006 19:13 schreef Thisbe het volgende:
Ik heb mezelf een aantal jaren geleden laten keuren voor de Wajong. Ik had er voor die tijd nog nooit van gehoord.
Maar ik kwam er niet voor in aanmerking omdat ik een te hoge opleiding had, en omdat ik geen psychische klachten ondervind van mijn handicap. Vooral dit laatste vond ik nogal een dubieus argument Want ik ondervind wel degelijk nadelen ervan, alleen ben ik nu eenmaal geen psychisch wrak
En verder kan ik TS geen tips geven, het is aan de keuringsarts om te bepalen wat en hoe.
ijs_beer fan!
Ik ben WO-opgeleid. Dus idd, hoezo te hoog opgeleid? Vaag argument.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
weet ik veel, er zouden genoeg banen voor me zijn ondanks mijn handicap. Waarmee ik dus meer zou gaan verdienen dan die Wajong-uitkering omvat. Ik ben ook uitstekend in staat om fulltime te werken.quote:Op donderdag 9 februari 2006 19:18 schreef Moonah het volgende:
Ik ben WO-opgeleid. Dus idd, hoezo te hoog opgeleid? Vaag argument.
Ik had in ieder geval lichtelijk het gevoel dat psychische wrakken voorgetrokken worden
No. I don't drink vodka every day. And it's so close today...
Dat bedoel ik. Al die nare regeltjes die geen rekening houden met jou als persoon.quote:Op donderdag 9 februari 2006 19:20 schreef Thisbe het volgende:
[..]
weet ik veel, er zouden genoeg banen voor me zijn ondanks mijn handicap. Waarmee ik dus meer zou gaan verdienen dan die Wajong-uitkering omvat. Ik ben ook uitstekend in staat om fulltime te werken.
Ik vind de term "psychische wrakken" niet erg ehm.... sympathiek overkomen... Al kan ik me je frustratie goed voorstellen.quote:Ik had in ieder geval lichtelijk het gevoel dat psychische wrakken voorgetrokken worden
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nou ik ben niet gefrusteerd, ik had er van te voren al op gerekend dat ik er niet voor in aanmerking zou komen. Een familielid van me was ervan overtuigd dat ik wel in aanmerking zou komen voor een uitkering.quote:Op donderdag 9 februari 2006 19:29 schreef Moonah het volgende:
Ik vind de term "psychische wrakken" niet erg ehm.... sympathiek overkomen... Al kan ik me je frustratie goed voorstellen.
Het gekke is dat alle mensen van "mijn" groep van het ziekenhuis deze uitkering wel hebben, zij hebben dan wel allemaal in meer of mindere mate psychische klachten, en ik dus niet. Terwijl we verder in vergelijkbare situaties zitten. Ik heb bij een aantal van hen ook lichtelijk het idee dat de psychische klachten wat "gecultiveerd" worden
Maar goed, dit begint wat offtopic te worden allemaal!
No. I don't drink vodka every day. And it's so close today...
Je zou het op een iets andere manier kunnen zeggen.. Maar nadelen er van ondervinden op zichzelf doet het denk ik niet. Het gaat denk ik om ernstige nadelen. In jouw geval is waarschijnlijk de redenatie dat je met wat meer inspanning en moeite een baan kan aanhouden.quote:Op donderdag 9 februari 2006 19:13 schreef Thisbe het volgende:
Want ik ondervind wel degelijk nadelen ervan, alleen ben ik nu eenmaal geen psychisch wrak
Ben je trouwens voor of na 2003 gekeurd?
[ Bericht 18% gewijzigd door Alicey op 09-02-2006 20:23:29 (Reactie veranderd) ]
Ik ben geen arts, maar ik ben ervan overtuigd dat parttime werken en dus enige 'normale' structuur hebben, 'normale' contacten, normale verantwoordelijkheden en daarbij ook het gevoel dat je niet helemaal aan de zijlijn staat, absoluut te prefereren is boven helemaal met werken kappen en fulltime "de patient uit gaan hangen" als ik het zo mag verwoorden van de moderators.quote:Op donderdag 9 februari 2006 01:14 schreef duymelijntje het volgende:
Ik ben echt niet in staat om te werken, het lukt al jaren niet, probeer het steeds, maar mijn problemen zitten veel te veel in de weg.
In de toekomst zal het vast wel goedkomen, maar nu heb ik eerst een lange tijd structureel therapie nodig en kan ik kijken of ik kan leren met mezelf omgaan en daarnaast te gaan werken.
Ik weet dat als ik 5 dagen in therapie ga dat ik recht heb op een bijstandsuitkering omdat ik dan geen tijd heb om te werken, maar weet iemand of een persoonlijkheidsstoornis ook genoeg is om voor een wajong in aanmerking te komen. Dan wordt het 'opnieuw' je leven opbouwen toch iets makkelijker. Er staat veel meer druk achter bij een bijstandsuitkering.
Niet alleen bij borderline maar bij zo ongeveer alle psychische stoornissen waarbij je het contact met de realiteit niet helemaal verloren bent - voor wie werkelijk gelooft dat hij Napoleon is is parttime werken wellicht wel te hoog gegrepen
Je zegt dat werken totaal niet lukt, maar heb je het ook weleens parttime geprobeerd? Een rustig, niet al te stressvol baantje dat niet al te veel van je eist en met prettige collega's?
Lijkt mij niets mis met die bewoording.quote:Op donderdag 9 februari 2006 20:50 schreef thaleia het volgende:
en fulltime "de patient uit gaan hangen" als ik het zo mag verwoorden van de moderators.
Verder ben ik het ook met je eens. Je verliest een hoop contact en verantwoordelijkheid door in het geheel niet te werken. Persoonlijk zou ik er heel veel moeite mee hebben als ik om wat voor reden dan ook geen werk meer zou kunnen doen.. Maar misschien is dat ook omdat ik erg graag onafhankelijk ben..
Volledig mee eens.quote:Op donderdag 9 februari 2006 20:50 schreef thaleia het volgende:
[..]
Ik ben geen arts, maar ik ben ervan overtuigd dat parttime werken en dus enige 'normale' structuur hebben, 'normale' contacten, normale verantwoordelijkheden en daarbij ook het gevoel dat je niet helemaal aan de zijlijn staat, absoluut te prefereren is boven helemaal met werken kappen en fulltime "de patient uit gaan hangen" als ik het zo mag verwoorden van de moderators.
Niet alleen bij borderline maar bij zo ongeveer alle psychische stoornissen waarbij je het contact met de realiteit niet helemaal verloren bent - voor wie werkelijk gelooft dat hij Napoleon is is parttime werken wellicht wel te hoog gegrepen
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
ik ben het er ook mee eens dat het beter is een baan te hebben.. doe er dus ook alles voor het weer zover te krijgen.. helaas ben ik afgekeurd wegens psychische redenen en heb ik een incomplete dwarsleasie... het zal dus moeilijk worden.. maar zoals ik al zei met de juiste begeleiding moet ik part-time werk aankunnen... nu nog hopen dat ik ook een bedrijf vind dat de gok aandurft...
Tja.... je bent voor hen dan idd niet 'de ideale werknemer'...quote:Op donderdag 9 februari 2006 21:51 schreef EdwinHeijmen het volgende:
nu nog hopen dat ik ook een bedrijf vind dat de gok aandurft...
Succes!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Sorry, wil niet lullig zijn, maar denk je echt dat ik zomaar dit alles aan het regelen ben. Ik doe dit echt niet voor mijn lol. Tuurlijk heb ik het parttime geprobeerd. Ik probeer het al sinds mijn 17e en nog steeds houd ik niks vol. Duizenden baantjes gehad. Als ik parttime had kunnen werken (wat ik ook vaak genoeg heb geprobeerd) had ik dat allang gedaan. Jezelf een 'wajong' plaatje op laten plakken en schulden hebben omdat je tijden niet kan werken is echt geen pretje.quote:Op donderdag 9 februari 2006 20:50 schreef thaleia het volgende:
[..]
Ik ben geen arts, maar ik ben ervan overtuigd dat parttime werken en dus enige 'normale' structuur hebben, 'normale' contacten, normale verantwoordelijkheden en daarbij ook het gevoel dat je niet helemaal aan de zijlijn staat, absoluut te prefereren is boven helemaal met werken kappen en fulltime "de patient uit gaan hangen" als ik het zo mag verwoorden van de moderators.
Niet alleen bij borderline maar bij zo ongeveer alle psychische stoornissen waarbij je het contact met de realiteit niet helemaal verloren bent - voor wie werkelijk gelooft dat hij Napoleon is is parttime werken wellicht wel te hoog gegrepen
Je zegt dat werken totaal niet lukt, maar heb je het ook weleens parttime geprobeerd? Een rustig, niet al te stressvol baantje dat niet al te veel van je eist en met prettige collega's?
Daar komt bij, ik heb vwo gedaan, wil dolgraag studeren, heb het tot 3 keer toe geprobeerd en ook dat hou ik niet vol.
Dit is echt frustrerend, ik ben slim genoeg om te zien dat mijn leven voorbij vliegt en ik niet eens in staat ben voor mezelf te zorgen.
Ben al met de wajong bezig, was alleen benieuwd wat ervaringen van anderen waren. Heb liever tijdje bijstand om verder alles op een rij te zetten dan te stressen over een uitkering die toch 'te hoog gegrepen is' en was gewoon even benieuwd naar de regels enzo.
Besef wel dat deze positie geen keuze van mij is geweest en dat ik er niks aan kan doen dat ik als depressieve tiener al keer op keer niet serieus ben genomen en mij verteld is dat ik me niet zo moet aanstellen.. Ben nu 7 jaar verder en kan nog steeds niet voor mezelf zorgen.
Das echt geen lekker gevoel hoor.. vind dat ik gewoon even het recht heb om aan mezelf te denken en dat de 'samenleving' over een tijd weer 100% van mijn diensten gebruik kan maken in plaats van mijn hele leven uitkering trekken en nooit volledig zou kunnen werken, want dat is niet wat ik in gedachte had voor de toekomst.
[ Bericht 0% gewijzigd door duymelijntje op 09-02-2006 22:36:45 ]
Heb uw naaste lief
want dat ben ik - Loesje
want dat ben ik - Loesje
En nog een klein dingetje. Heb ook een aantal keren werkgevers gevraagd of ze iets meer rekening met me wilden houden en verteld dat ik af en toe lastige dagen heb en dat parttime werken beter zou gaan, maar bij de baantjes waar ik in het begin 'eerlijk' was ben ik niet aangenomen..
Dus het is niet allemaal mijn schuld.
Je moet toch toegeven dat er voor mij 10 andere zijn en ik snap best dat werkgevers kiezen voor de sterke en meest arbeidsproduktieve mensen.
Of ik heb misschien nog niet de juiste bazen op mijn pad gehad.. who knows
Vind mezelf overgens niet zielig en ik kom er wel.. heb alleen even flink opstapje nodig en als ik eenmaal in staat ben om te gaan werken maakt het me tijdelijk weinig uit wat ik doe, weet zelf alleen niet wanneer dat zal zijn. Dat zal nog wel even duren en tot die tijd therapie en vrijwilligerswerk proberen en vandaar de uitkering.
Dus het is niet allemaal mijn schuld.
Je moet toch toegeven dat er voor mij 10 andere zijn en ik snap best dat werkgevers kiezen voor de sterke en meest arbeidsproduktieve mensen.
Of ik heb misschien nog niet de juiste bazen op mijn pad gehad.. who knows
Vind mezelf overgens niet zielig en ik kom er wel.. heb alleen even flink opstapje nodig en als ik eenmaal in staat ben om te gaan werken maakt het me tijdelijk weinig uit wat ik doe, weet zelf alleen niet wanneer dat zal zijn. Dat zal nog wel even duren en tot die tijd therapie en vrijwilligerswerk proberen en vandaar de uitkering.
Heb uw naaste lief
want dat ben ik - Loesje
want dat ben ik - Loesje
Er gaan alarmbellen bij mij af als ik bovenstaand verhaaltje lees, heb al veel mensen precies hetzelfde horen zeggen wat jij hierboven zegt en mijn idee is dat mensen zichzelf volledig kunnen blokkeren door zichzelf voortdurend te vertellen dat ze het echt echt niet aankunnen allemaal en dat ze hier echt niet zelf voor gekozen hebben hoor, en dat ze het heus graag anders zouden zien, maar ze kunnen het nou eenmaal echt echt echt niet. Daar kan voor een heel groot deel 'aanpraten' in zitten, ik ken jou niet maar bij veel mensen in mijn omgeving is dat naar mijn idee wel het geval.
Hiermee zeg ik echter niet dat je je aanstelt of dat zij zich aanstellen, want een gezond mens zou zichzelf nooit aanpraten dat hij niks kan, dus alleen al het feit dat iemand zichzelf aanpraat dat er vanalles mis is wijst er al op dat er inderdaad iets mis is En daarvoor is idd wellicht therapie nodig, om die cirkel te doorbreken. Neem dan wel goeie, want ik zie veel teveel mensen die door slechte therapie alsmaar verder in de patientrol komen te zitten en dan wordt het echt een gebed zonder eind en dat wil je ongetwijfeld niet als ik eea zo lees
Hiermee zeg ik echter niet dat je je aanstelt of dat zij zich aanstellen, want een gezond mens zou zichzelf nooit aanpraten dat hij niks kan, dus alleen al het feit dat iemand zichzelf aanpraat dat er vanalles mis is wijst er al op dat er inderdaad iets mis is En daarvoor is idd wellicht therapie nodig, om die cirkel te doorbreken. Neem dan wel goeie, want ik zie veel teveel mensen die door slechte therapie alsmaar verder in de patientrol komen te zitten en dan wordt het echt een gebed zonder eind en dat wil je ongetwijfeld niet als ik eea zo lees
duymelijntje begint steeds met echt goed moed aan dingen en dat vind ik echt goed van haar... maar thaleia heeft wel gelijk... laat je niet door slechte therapie naar benedenb gaan... je weet volgens mij zelf waar je wat aan hebt... dit betekend niet dat je dingen die je niet kent gelijk moet afwijzen... maart wees er bewust van wat het doet voor je... alle succes gewenst...
Ten eerste, heb al vaak therapie gehad, maar omdat ze nooit de moeite hebben genomen een goede diagnose te stellen kwam ik vaak in groepen terecht waar ik niet inpaste en ten tweede, ik snap wat je wil zeggen. Kan ik goed begrijpen, maar mijn probleem is juist dat ik mezelf even moet blokkeren. Ik ben namelijk iemand die juist overal vol goede moed aan begint en mezelf al jaren volhou: Kom op meis, zo moeilijk is het niet, gewoon je best doen, je komt er wel. Maar juist omdat ik steeds mijn eigen problemen heb onderschat (met daarbij de hulpverleners) heb ik nooit echt de tijd genomen en kunnen nemen voor volledig herstel.quote:Op donderdag 9 februari 2006 22:44 schreef thaleia het volgende:
Er gaan alarmbellen bij mij af als ik bovenstaand verhaaltje lees, heb al veel mensen precies hetzelfde horen zeggen wat jij hierboven zegt en mijn idee is dat mensen zichzelf volledig kunnen blokkeren door zichzelf voortdurend te vertellen dat ze het echt echt niet aankunnen allemaal en dat ze hier echt niet zelf voor gekozen hebben hoor, en dat ze het heus graag anders zouden zien, maar ze kunnen het nou eenmaal echt echt echt niet. Daar kan voor een heel groot deel 'aanpraten' in zitten, ik ken jou niet maar bij veel mensen in mijn omgeving is dat naar mijn idee wel het geval.
Hiermee zeg ik echter niet dat je je aanstelt of dat zij zich aanstellen, want een gezond mens zou zichzelf nooit aanpraten dat hij niks kan, dus alleen al het feit dat iemand zichzelf aanpraat dat er vanalles mis is wijst er al op dat er inderdaad iets mis is En daarvoor is idd wellicht therapie nodig, om die cirkel te doorbreken. Neem dan wel goeie, want ik zie veel teveel mensen die door slechte therapie alsmaar verder in de patientrol komen te zitten en dan wordt het echt een gebed zonder eind en dat wil je ongetwijfeld niet als ik eea zo lees
Heb volgende week gesprek voor een vrijwilligersbaantje om toch maar in de structuur te blijven, maar heb wel voor iets gekozen wat ik echt heel leuk vind en dat ook mijn hobby is en hoop daarmee genoeg zelfvertrouwen en realisme voor mezelf te kunnen creeeren dat ik uiteindelijk wel weer op de rails kom. Maar dat gaat nou eenmaal niet zo snel.
Hoop dingen uit mijn jeugd en ook de afgelopen jaren die ik moet gaan verwerken, praat genoeg, maar er echt mee leren omgaan heb ik nooit gekunt.
En alles is nu zo opgestapeld dat ik letterlijk op ben en ook even niet meer de kracht heb om een gewone baan aan te gaan.
En over dat aanpraten ik heb mijn slechte momenten waarop ik me niks waard voel en me een heel ander persoon voel (en ook ben voor mijn gevoel), maar op de momenten dat ik 'mezelf' ben, ben ik juist heel trots op mezelf en weet ik dat ik uiteindelijk toch wel kan bereiken wat ik wil, dus ben vergeleken met een hoop ps-patienten vaak erg positief is mij opgevallen bij mijn groepstherapieen.. Heb juist vaak zulke heftig negatief denkende mensen meegemaakt die mij juist alleen maar verder meetrokken waardoor ik vaak uit groepstherapieeen ben gestapt omdat ik niet de hele dag depressief ben en ongelukkig, maar juist al meer naar de toekomst kijk.
Ik loop alleen steeds vast. Maar als je zo denkt raken een hoop psychologen ook in de war, sommige verwachten juist alleen maar verdriet, wanhoop en woede.
zo lastig
zo lastig Ben het wel eens met mensen die zeggen dat het een welvaartsziekte is. Als het mogelijk was een boomhuisje te bouwen en je eigen groenten te telen op een stukje land zonder meteen boer te worden zou ik daar dolgelukkig mee zijn. Maar het is nou eenmaal zo dat je voor een eigen kamer een hoop geld moet hebben en ook nog verplicht verzekerd moet zijn. De druk wordt er niet minder op. Zonder geld heb je een probleem. Zonder geld wordt een leven opbouwen erg onmogelijk, dat maakt het zo frustrerend. maar goed bladibla.. we wonen nou eenmaal hier en niet in de rimboe, maar het lijkt me wel heerlijk om even buiten al dat materialisme te staan, want daar heb ik erg weinig mee.
Maar dank u allen voor uw mening altijd fijn om de visie van andere te lezen.
Heb uw naaste lief
want dat ben ik - Loesje
want dat ben ik - Loesje
als je contact met me op weilt nemen om verder te praten weet je hoe dat kan, misschien kun je mij zelfs verder helpen... ik ben op dit moment heel erg positief over mijn leven en de kant die ik uit wil... vroeger hebben we veel gepraat toen ik zelf nog in de penarie zat, maar misschien kunnen we nu wel beter praten... denk erover... en isschien tot binnenkort..
het is alleen wel jammer wanneer je een wajong uitkering hebt je wel verplicht bent het patientje uit te hangen. studeren zit er niet in, vrijwilligerswerk zit er niet in, want je bent volledig afgekeurd. als je wel zou kunnen studeren en vrijwilligerswerk kan doen, dan ben je toch niet voor 100% afgekeurd?
ik zie dit bij mn eigen vriend, een autistische (asperger) jongen. Er zit verschrikkelijk veel potentie in die gast, maar op zn eigen plaats en tijd. En voor "eigen plaats en tijd" is gewoon geen ruimte in deze maatschappij. Het kost teveel moeite, het kost teveel geld. Hem z'n plekkie leren vinden, het plekkie dat hoogstwaarschijnlijk eens in de zoveel tijd toch zal veranderen, gaat waarschijnlijk meer kosten dan z'n wajong nu, maar ondertussen mag ie z'n talenten niet benutten. Vrijwilligerswerk is stiekem, want wee als ze dr achter komen, dan ben je zwaar de lul.
Dus nu zit ie thuis de godganse dag achter z'n pc, en regelmatig hobbieert ie. Maar zoals duymelijntje hierboven ook zei, is hij ook meer van het type, eigen huis met groentetuin erom heen en het geluk wordt in de schoot geworpen. Maar nee, we zijn met zn allen afhankelijk.
ik zie dit bij mn eigen vriend, een autistische (asperger) jongen. Er zit verschrikkelijk veel potentie in die gast, maar op zn eigen plaats en tijd. En voor "eigen plaats en tijd" is gewoon geen ruimte in deze maatschappij. Het kost teveel moeite, het kost teveel geld. Hem z'n plekkie leren vinden, het plekkie dat hoogstwaarschijnlijk eens in de zoveel tijd toch zal veranderen, gaat waarschijnlijk meer kosten dan z'n wajong nu, maar ondertussen mag ie z'n talenten niet benutten. Vrijwilligerswerk is stiekem, want wee als ze dr achter komen, dan ben je zwaar de lul.
Dus nu zit ie thuis de godganse dag achter z'n pc, en regelmatig hobbieert ie. Maar zoals duymelijntje hierboven ook zei, is hij ook meer van het type, eigen huis met groentetuin erom heen en het geluk wordt in de schoot geworpen. Maar nee, we zijn met zn allen afhankelijk.
ik heb wel een studie gevolgd terwijl ik in de wajong zat... een reintegratiecursus geheel gesteund door het uwv... dus niks doen is niet een verplichte...
Ik ken een meisje met borderline die een wajonguitkering krijgt, ze moet iets van 1 keer per jaar op keuring komen geloof ik. Ze doet nu zelfs een studie en bij mijn weten krijgt ze toch nog steeds die uitkering.
Ik herken trouwens veel van wat mensen hier schrijven over dat vastlopen in je leven enzo.
Ik zit nu al 2 jaar thuis. ben vastgelopen op mn stage voor mn studie (ik deed hbo pedagogiek)
toen ben ik weer die hele hulpverleners molen ingegaan en toen bleek dat ik een vermijdende persoonlijkheidsstoornis heb (in vrij erge mate). Ik heb in die twee jaar nog een half jaar twee dagen per week vrijwilligerswerk gedaan maar dat is mede stuk gelopen omdat er twee nieuwe werknemers kwamen waar ik totaal niet mee om kon gaan.
Nu ben ik wel druk op zoek naar pattimewerk maar voor mij is het aanbod beperkt omdat ik ten eerste dus geen diploma heb en ten tweede een werkplek wil waar ik zelfstandig kan werken zonder al te veel mensen om me heen.
Ik herken trouwens veel van wat mensen hier schrijven over dat vastlopen in je leven enzo.
Ik zit nu al 2 jaar thuis. ben vastgelopen op mn stage voor mn studie (ik deed hbo pedagogiek)
toen ben ik weer die hele hulpverleners molen ingegaan en toen bleek dat ik een vermijdende persoonlijkheidsstoornis heb (in vrij erge mate). Ik heb in die twee jaar nog een half jaar twee dagen per week vrijwilligerswerk gedaan maar dat is mede stuk gelopen omdat er twee nieuwe werknemers kwamen waar ik totaal niet mee om kon gaan.
Nu ben ik wel druk op zoek naar pattimewerk maar voor mij is het aanbod beperkt omdat ik ten eerste dus geen diploma heb en ten tweede een werkplek wil waar ik zelfstandig kan werken zonder al te veel mensen om me heen.
|
|
