Geluk ...

quote:

---

op 06-17-2000 om 03:57 AM schreef TheMarco het volgende:

En voor degenen die denken dat ze er maar alleen voor staan hoop ik dat ze inzien dat er altijd mensen zijn die het WEL wat kan schelen, en dat er mensen zijn die er voor je willen zijn...

---

HHmmmm.. het is altijd wel duidelijk dat er altijd wel iemand is in je omgeving die je wilt helpen en er voor je is... Maar vaak is het porbleem dat het niet degene is die je wilde hebben... Ik spreek nu vanuit mijzelf natuurlijk.. en het kan gigantisch egoistisch klinken... en misschien ook niet...

Een tijd terug had ik hulp nodig en van degene waar ik het van wilde hebben, kreeg ik niets, of het tegenovergestelde... uiteindelijk heb ik mijzelf eruit moeten halen...
Nu ook weer, wil ik iemand waar ik veel van houd om mij heen hebben om mij afleiding te geven, mij te steunen, de nodige knuffel te geven wanneer nodig, juist omdat deze persoon vrijwel precies weet hoe ik in elkaar zit, en mij aanvoelt kan zij mij als geen ander helpen... en juist zij zal er niet zijn wanneer ik haar nodig heb.. Tuurlijk heb ik zat mensen, vrienden en kenissen om mij heen die mij dan willen helpen, en hun pogingen zijn ook zeer gewaardeerd, maar ik heb uit eerdere ervaringen meegemaakt, dat dit juist meer frustratie oplevert, en meestal aafrechts werkt...

Nu ook zit ik met mijzelf te worstelen, en doe ik het alleen... wanneer ik erover probeer te praten met mensen, helpen zij mij eventjes, maar uiteindelijk werkt het niet..

Maar wees gerust, want de zon breekt weer door, en al snel hoop ik mij gelukzalig te kunnen voelen...

Wat mij op het volgende brengt... is het werkelijk zo dat je doordat je moeilijke tijden doorstaat je je gelukkiger gaat voellen wanneer je ze weer eens hebt doorstaan, en zo het cirkeltje rondgaat, maar het gevoel steeds erger en overtuigender en meer aanweziger wordt...
Ik bedoel, je beleeft eenr ot tijd, er gebeurd iets geweldig goeds, en je voelt je meteen gelukzaliger dan ooit, dan val je weer in een rottijd, deze keer nog rottiger dan de vorige, waarom moet wel duidelijk zijn, en dus wanner je je er weer doorheen hebt geslagen voel je je nog gelukzaliger dan de vorige keer.. en zo kan dit doorgaan, waardoor je gigantische ups en downs krijgt, en op een gegeven moment neit meer weet hoe je je voelt omdat je bijvoorbeeld het gevoel hebt dat je je dat gelukkige gevoel zit aan te praten, want twee seconden erna loop je weer gigantisch te huilen... dan is het alsof je gewend bent aan het leven in een zwart gat ofzo...

quote:

---

op 06-17-2000 om 03:57 AM schreef TheMarco het volgende:

En voor degenen die denken dat ze er maar alleen voor staan hoop ik dat ze inzien dat er altijd mensen zijn die het WEL wat kan schelen, en dat er mensen zijn die er voor je willen zijn...

---

en die mensen zijn er zeker voor mij. Al ken ik ze via ICQ, en heb ik ze nog maar 1 of 2 keer gezien. Als ik het nodig heb, zijn ze er voor me. Ook al zijn het maar 2 mensen, ze luisteren naar me, en proberen me op te vrolijken.
Ze zijn zelfs in staat om te bellen, of om langs te komen, mocht ik dat nodig vinden.
Ik had dit echt niet verwacht zeker niet na mijn verleden. En ik ben er nog lang niet, zal nog vaak een beroep op ze doen. Maar zolang zij het niet erg vinden, ben ik nog in dit leven te vinden.....

quote:

---

op 06-17-2000 om 03:57 AM schreef TheMarco het volgende:

En voor degenen die denken dat ze er maar alleen voor staan hoop ik dat ze inzien dat er altijd mensen zijn die het WEL wat kan schelen, en dat er mensen zijn die er voor je willen zijn...

---

PEACE exactly!

Ik denk dat ik me goed aan kan sluiten bij Hel&. Vaak is het zo dat er wel mensen voor je willen zijn, maar dat dat dan net verkeerd overkomt. Jij verlangt dan net van een ander persoon dat hij/zij er voor je zou zijn, dat hij/zij die arm om je heen slaat en jou er doorheen sleurt. Maar die persoon heeft daar dan net de mogelijkheden niet voor en dus voelt het net alsof je het alleen moet doen.
Ik weet nu ook dat er mensen voor mij zijn, als ik ze vraag of ze langs willen komen, zouden ze dat doen, dat weet ik. Nou vraag ik dat sowieso niet zo snel, omdat ik vind dat ik dat niet waard ben, maar dat is een heel ander verhaal. Ik weet dat ze het zouden doen...en dat gevoel op zich, is al positief, het heeft een goede uitwerking, dus dat werkt ook al mee.

Wat is ook nog even kwijt wilde, is dat het er, volgens mij, niet om gaat hoe klein of groot iemands probleem is, maar hoe goed degene die dit probleem dragen moet dat aankan. Iemand kan door een hele kleine gebeurtenis (in de ogen van een ander) helemaal diep in de put zitten en een ander kan bij iets heel groots nog altijd gemeend lachen. Het ligt heel erg aan de persoon, hoe goed kan iemand zijn/haar probleem(pje) dragen. De problemen van iemand kunnen niets lijken, maar ze zijn zeker wel belangrijk (en erg rottig) voor de persoon die ermee zit.

Ikzelf vind al veel steun aan postings doen als deze, proberend alles op een rijtje te zetten en tegelijkertijd hopend dat ik een ander er ook mee kan helpen.

Ik denk dat ik zelf op dit moment niet veel meer voor anderen kan betekenen, behalve een telefoontje of een mailtje en daar voel ik me rot over. Meer zit er alleen voorlopig nog even niet in, heb het te druk met mezelf en ik neem daar nu eindelijk eens de tijd voor. Dat heeft mij vanavond weer een beetje doen opklaren, het gevoel nu eens een keer wel voor mezelf te kiezen en me niet door anderen op de kop te laten zitten, omdat ik hen iets zou moeten bewijzen.
Op dit moment doe ik het voor mezelf en voor niemand anders en ik denk dat een mens ook moet leven voor zichzelf en niemand anders, al is dat vaak erg moeilijk.

Liefs,
Yvette

Tis idd hoe je met die "problemen" omgaat. Wat ik heel belangrijk vind is het feit dat je het leven meer gaat waarderen. Je gaat een heel proces door; janken, ongeloof, onbegrip, lachen, weer janken... Het belangrijkste is dat je er 10x sterker uitkomt.

Ik vind het mooi om te zien dat TheMarco zich realiseert dat hij zoveel geluk heeft. Het is zo erg een kwestie van hoe je tegen dingen aankijkt. Ik ben zelf een nogal negatief denkend iemand, en ik WEET gewoon dat als ik in precies dezelfde situatie zat als Marco, ik genoeg dingen zou kunnen bedenken om te vinden dat ik het toch maar HEEL slecht getroffen had.

Tuurlijk, iedereen maakt dingen mee die kut zijn, en sommige mensen maken dingen mee die echt heel erg zijn, maar het maakt ook zo'n verschil wat voor instelling de persoon zelf heeft, hoe hij tegen dingen aankijkt enzo.

Als ik weer eens depressief loop te zijn vind ik mezelf zo super zielig, met mijn kutjeugd en de immer voortdurende toestanden met mijn moeder. Maar op andere momenten denk ik: "jemig meid, je bent kerngezond, hebt een leuke baan, leuke vrienden, eigenlijk heb je gewoon super mazzel". Juist omdat ik steeds wissel tussen heel negatief en tamelijk positief denken weet ik hoeveel verschil dat maakt. Daarom TheMarco, je hebt inderdaad geluk, en dat geluk bestaat er vooral in dat je zo positief tegen de dingen aan kunt kijken.

Waar Marco met zijn post heen wilde kan ik goed inkomen, hoewel op zijn post op zich weinig te reageren valt, een waar stuk tekst over het gevoel dat ik ook wel eens (Marco en ik hebben het er wel vaker persoonlijk over gehad). De mensen hier hebben volgens mij meer zelf bedacht wat zij erbij dachten en dat gepost, dus dat doe ik ook.

Het is altijd moeilijk relatief te zien hoe moeilijk iemand het heeft met zijn of haar problemen. Geluk is dus ook heel relatief en je moet denk ik ervan proberen te genieten op het moment dat je realiseert welke positieve delen je leven heeft.

Hoe meer problemen je hebt hoe kleiner het zal zijn, vermoed ik. Een mooie bloem in de lente kan voor de een voldoende zijn om even uit je rotheid te ontsnappen terwijl de ander zich nog ongelukkig voelt terwijl hij net de liefde van zijn leven heeft ontmoet - en het wederzijds is.

Er zit echter ook iets tussen hoeveel problemen je zelf hebt en hoeveel je anderen kan of wil helpen. Ik heb vele mensen gezien die het zelf erg zwaar hebben maar er ook voor anderen willen zijn. Sterker nog die mensen schijnen soms een bepaald gevoel te hebben dat zij anderen ook moeten helpen om het 'goed te maken' dat zij hulp hebben ontvangen.

In navolging van Marco wil ik daar nog maar even bij zeggen dat er echt mensen zijn die er gewoon voor je willen zijn als je dat wil, als je maar een hand uitsteekt. En dan is het dus soms gewoon zo dat de stroom problemen 'een kant op gaat', dwz dat een van de twee mensen vaker problemen heeft, of vaker 'wil praten' dan de ander. En dat is niet erg. Zoals Marco ook al zei 'er is gewoon helemaal niks met mij aan de hand'. Tenminste niet iets dat ik ook maar een beetje kan of durf te vergelijken met wat ik om mij heen zie. Hetgene dat telt hier is echter niet dat er een soort balans zit in de hoeveelheid problemen die vrienden elkaar vertellen, maar enkel en alleen het feit DAT je iemand hebt om te kunnen vertellen wat er aan de hand is.

Ik weet gewoon dat er een paar mensen zijn waar ik bij terecht kan als er iets is. Daar gaat het om.

Mensen zijn dus heel voorzichtig om hun problemen bij iemand neer te leggen. Ik denk niet dat het met vertrouwen te maken heeft, niet omdat het niet een vertrouwens kwestie is, maar omdat mensen eigenlijk niet echt enorm bewust selecteren wie ze dingen vertellen (is mijn ervaring hoor).

Volgens mij is het waarschijnlijker dat de onwil om het aan mensen te vertellen, de angst om hulp te vragen meer onbewust zit. Ik bedoel wie in onze maatschappij zou nu nog durven claimen dat iemand met een probleem 'niet moet zeuren en gewoon zichzelf eroverheenzetten zonder anderen lastig te vallen'. - Niemand toch?

In de natuur is het heel simpel, elk individu dat zwakte laat zien, op welke manier dan ook, zal door roofdieren worden uitgekozen om 'opgegeten te worden'. Door de eigen soort zal het worden afgewezen omdat het of een gevaar voor de groep is of geen 'gezonde' genen zijn om als partner in geintresseerd te zijn. Toegeven dat je steun zoekt is eigenlijk onmenselijk, als je het zo bekijkt.

Maar, in de huidige wereld geldt bovenstaande redenering helemaal niet meer. Er zijn al hele volksstammen nu nog in leven omdat er techniek en medicijnen zijn, omdat er eten is, en er geld te verdienen is met dingen die niks met 'voedsel vergaren' te maken hebben. De klassieke definitie van 'zwakheid' is sowieso niet meer van toepassing, maar ook is het hele principe van vriendschap iets dat in sommige gevallen er juist voor is om elkaar te steunen in good times maar ook, of juist in bad times.

Er zijn ook grote verschillen zitten in hoeveel, en hoe goed mensen om kunnen gaan met problemen van anderen. Hoe goed het met jou gaat heeft dus volgens mij redelijk weinig te maken met hoe goed je om kunt gaan met problemen van anderen. (Met als kanttekening dat er wel een bepaald punt is waarbij je misschien wel wil, maar het eigenlijk niet aan kunt om mensen te helpen als het heel slecht met jou gaat.) Ik hoop dat mensen er bewust van zijn dat echt mensen met grote problemen steunen niet eenvoudig is. Wat met name moeilijk is is te onderscheiden wie wanneer welke hulp nodig heeft.

-Er zijn situaties waar je echt als 'amateurtje' niet aan moet raken, niet omdat je het zelf misschien niet aan kan, maar juist omdat het verkeerde woord op het verkeerde moment rampzalig kan zijn.
-Is een grapje hier gepast en/of welkom?
-Moet je nu luisteren of argumenteren, discussieren, suggesties aandragen? Er is een moment voor al die dingen en ik heb er altijd moeite mee wanneer wat te doen. Sommige mensen willen alleen tegen iemand aan zitten maar moeten wel even iets vertellen, maar willen niet 'uitgehoord' worden, terwijl anderen eigenlijk normaal proberen te doen en hopen dat jij er als 'goede vriend' doorheen prikt en vraagt wat er is, en dan al dan niet doorvraagt.
-enz enz enz.

Bovenstaand heeft allemaal een bepaald soort 'invoeling' nodig om goed te doen. Dit kan lang niet iedereen, en mensen met problemen begrijpen dat ook wel. Je bent geen mindere vriend als je zegt 'sorry, ik wil er voor je zijn maar ik heb geen idee wat ik moet doen, of moet zeggen', of zelfs 'ik kan hier niet mee omgaan'.Goedbedoelde maar verkeerd uitpakkende hulp is soms erg gevaarlijk. Maar wat Hel& hier in deze thread ook al zei, jammer genoeg is het proces van hulpzoeken heel gevoelsmatig en kun je ook mensen pijn doen door eerlijk te zeggen dat je niet kan helpen, want ze wilden graag met je delen.

Maar toch is mijn eindconclusie heel duidelijk: Er zijn vast mensen te vinden die er voor jou willen en kunnen zijn, zonder dat je nou direct je schuldig hoeft te voelen, of dat je die persoon opeens iets meer verschuldigd bent als je naar ze toekomt. Ze verwachten eigenlijk waarschijnlijk alleen maar vriendelijkheid terug.