David Gilmour

quote:

Op zondag 19 maart 2006 11:51 schreef webfreak het volgende:
Nog een paar uurtjes en dan is 't zover

quote:

Op maandag 20 maart 2006 18:07 schreef Soli het volgende:
gaat er trouwens iemand naar Roger Waters & friends op het Arrow classic rock festival?

quote:

Op maandag 20 maart 2006 17:29 schreef webfreak het volgende:
Zééér gave show.
Met name de 2e helft (met het Floyd-materiaal dus) was meesterlijk.

Hoogtepunten:
Echoes (met stip)
Shine on you crazy diamond
Comfortably Numb

quote:

WEINIG FRANJE VOOR DROMERIGE DAVID GILMOUR (CONCERTVERSLAG) :: 21-3-2006

Wat werd aangekondigd als een soloconcert van DAVID GILMOUR bleek in werkelijkheid een avondje Pink Floyd ‘light’: naast de zanger/gitarist zelf is ook toetsenist Richard Wright van de partij, evenals bassist Guy Pratt, saxofonist Dick Parry en duizendpoot Jon Carin uit de vaste touring band van de Floyd.

Het visuele spektakel dat we van deze muzikanten gewend zijn, blijft in de uitverkochte Heineken Music Hall echter uit. Niet dat de 5.500 aanwezigen vooraf in de illusie verkeerden een stadionact met alle toeters en bellen aan het werk te gaan zien, maar de aankleding en presentatie van de show is ronduit sober en summier.
Geen opblaasbare varkens, lasereffecten, achtergrondprojecties of andere fratsen, gewoon een aantal gerespecteerde muzikanten op leeftijd op een podium. Op zich geen enkel probleem, maar door de opbouw van de voorstelling wordt het een buitengewoon lange zit. Gilmour is in Amsterdam om zijn nieuwe soloplaat On An Island te promoten en dat neemt hij wel heel letterlijk: de hele eerste helft van het concert speelt hij louter materiaal van dit album.

Nu is On An Island een heerlijke plaat om thuis of in de auto lekker bij weg te mijmeren, maar de ingetogen, dromerige sound en het uitgesponnen karakter van de songs laten zich moeilijk vertalen naar een sfeerloze hal als de HMH. De publieksreactie is het eerste uur dan ook ronduit tam; slechts een mager applausje kan er na elk nummer vanaf. Je wordt haast ongemakkelijk van de lange stiltes tussen de bedrijven door, zeker omdat het hier een toch vrij uniek optreden van de doorgaans zeer teruggetrokken Gilmour betreft. Pas bij het stevige Take A Breath, met eindelijk een vage hint van een lichtshow, zitten de aanwezigen weer rechtop – iets dat Gilmour niet ontgaat, getuige zijn commentaar ‘hope that woke you up’. Maar na deze korte opleving vervalt de band weer in de soundscapes en gitaarsolo van On An Island.

Op muzikaal-technisch vlak valt er weinig te klagen, al moet Gilmour duidelijk een paar solo’s warm lopen en blijft zijn stem de hele avond op het randje van schor. Naast bovengenoemde Floyd-veteranen krijgt hij steun van Roxy Music’s Phil Manzanera en drummer Steve DiStanislao uit de band van Crosby & Nash. Het gebrek aan ambiance plus het feit dat het gros van de aanwezigen simpelweg nog niet bekend is met het nieuwe materiaal, maken het gedeelte voor de pauze echter tot een misser.

Gelukkig wordt de revanche direct na de pauze ingezet: Shine On You Crazy Diamond staat in haar licht aangepaste arrangement als een huis, Wot’s Uhh... The Deal van de soundtrack Obscured By Clouds maakt een goedkeurend applaus los, het door Wright gezongen Wearing The Inside Out van The Division Bell kan ook op enige herkenning rekenen, maar bij het intro van Breathe lijken de bezoekers eindelijk pas echt blij om er bij te zijn. Time klinkt daarna ouderwets fel, om vervolgens als vertrouwd naadloos over te lopen in de reprise van Breathe.

De Syd Barrett-cover Dominoes zwabbert een beetje, omdat Wright vijfendertig jaar na dato alsnog van de wijs wordt gebracht door de bizarre timing van het nummer. High Hopes, opnieuw van The Division Bell, is nauwelijks van de Pulse-versie te onderscheiden en dan is het tijd voor het echte hoogtepunt: Echoes, het sleutelstuk van Meddle, in haar volle, twintig minuten durende glorie. De samenzang van Gilmour en Wright, beiden gevangen in een gespiegelde spotlight, blijkt ondanks het verstrijken der jaren nog steeds sporen van de oude magie te vertonen en vooral Gilmour leeft zich uit in gierende solo’s en ronkende power chords – alsof hij definitief wil afrekenen met het gekabbel van voor de pauze.

De toegiften Wish You Were Here en Comfortably Numb zetten de Heineken Music Hall, na een lange zit, eindelijk in beweging; met stramme botten, een stijve nek en pijnlijk zitvlak stormen enkele honderden, vooral oudere, mannen richting podium, waar Gilmour er de laatste soli van de avond uit perst. Dezelfde man die zijn gitaar geselde in de brandende zon van Pompeii, hemelse klanken zong bovenop The Wall en bij de laatste Floyd-concerten in ons land niet meer was dan een stipje in de verte staat ineens drie meter voor je neus, in een eenvoudig zwart t-shirt, beleefd te zwaaien naar zijn fans. Hij kan na tweeënhalf uur eindelijk even gaan zitten. Wij zijn blij dat we eindelijk weer kunnen staan... WILLEM BEMBOOM

Gezien: HEINEKEN MUSIC HALL, AMSTERDAM (19 MAART 2006)

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 12:19 schreef rheingold het volgende:
tja, lekker laten zeuren daar bij de oor. alles wat ik leuk vind door de jaren heen word in de oor altijd afgekraakt. en als ik de oor moet geloven dan moet ik al die hype bandjes leuk vinden die niemand een jaar later nog kent.


btw er circuleren opnames van de heineken music hall op internet.....slsk.

heb jij ze?

anders neem je even contact met me op slsk,je kunt me altijd vinden in de
psychadelic/acid rock room
dan post ik ze op m'n blog,zo dat niemand lang in de wachtrij hoeft te staan