2000
quote:
Wie is toch die man die zich altijd verstopt achter de krant? Morgen is het vaderdag. Dan denk je even aan je eigen vader. En kom je voor de zoveelste keer tot dezelfde conclusie dat je hem helemaal niet zo goed kent. Lang niet zo goed als je wel had gewild. Niet dat je een slechte vader had. Integendeel. Hij zorgde juist heel goed voor jullie gezin. Zo goed dat je hem bijna nooit zag. Waarschijnlijk was je vader altijd aan het werk. En als hij niet werkte was hij druk. En als hij niet druk was wilde hij eindelijk eens rust aan zijn hoofd. Veel mannen die nu zo tussen de 35 en 40 zijn kennen hun vader als een hoofd dat 's avonds om de slaapkamerdeur stak. Als een man die 's ochtends altijd haast had. Of in het weekend, als twee handen aan de krant. Morgen is het vaderdag. En word je wakker gemaakt met zwaar bevingerde croissants uit zo'n blikje. Nu ben jij de vader. Nu ben jij degene die voor de kost zorgt. Nu ben jij degene die de krant leest. Een mooie dag om je af te vragen hoe je kinderen zich hun vader (jou dus) gaan herinneren. En hoeveel plezier jij aan je kinderen beleeft. Hoe meer tijd je met ze besteedt, hoe beter de band met ze wordt. Tijd = band, om het wiskundig uit te drukken. Kinderen vinden het leuk als je voor ze zorgt. Dagelijkse dingen. Dat je weet wie hun juf of meester is. Dat je hun boterhammen smeert. Dat je weet waar hun tafeltje in de klas staat. Dat ze roze sokken dragen omdat jij de was hebt gedaan. Nu is het niet de bedoeling dat je helemaal klem wordt gezet. Dat je én al het geld moet verdienen, én de zorg van de kinderen op je moet nemen. Steeds meer vrouwen werken. Daardoor zijn ook de gezinsstructuren aan het veranderen. Mannen en vrouwen worden samen verantwoordelijk voor het geld. En samen verantwoordelijk voor de zorg van de kinderen. Zodat jij nu de vader kan zijn die je zelf had willen hebben.
Mannen zijn thuis net zo onmisbaar als op het werk.
2015
Nieuwe campagne van de SIRE
Wie is nu die vrouw die elke avond sjaggerijnig thuiskomt, en zeurt dat de kinderen niets hebben opgeruimd, de afwas niet hebben gedaan en de magnetron vuil hebben gemaakt.
Morgen is het moederdag,en dan kom je tot de conclusie dat je moeder eigenlijk een totale vreemde voor je is, en dat je haar eigenlijk niet zo goed kent.Weekends wilde zij altijd uitslapen omdat ze moe was van haar drukke werkweek en de overvolle agenda.'s Avonds had zij het altijd druk met haar clubjes, activiteiten en culturele uitstapjes, die toch echt nodig waren om haar snelle carriere te verwezelijken.Vaak heb je jaloers gekeken naar je vriendjes en vriendinnetjes, waar thuis zo'n echte moeder zat, na schooltijd wachtende met een verse pot thee, en altijd bereid om te luisteren na hun verhalen over de dagelijkse dingen die een kind bezig houden.Jij zat op een creche of naschoolse opvang, waar door de overbevolking van kinderen en het vaak vrijwillige personeel , geen tijd was voor echte persoonlijke aandacht en je vaak huilend in een hoekje zat.Het geschoolde personeel van de creches had het vaak te druk met zichzelf en het bespreken van de roosters voor de vrijwilligers.
Ik heb even twijfels gehad over de plaats voor deze topic,mocht hij niet thuis horen in "relaties", dan graag verplaatsten ,maar liever niet sluiten, omdat ik een discussie hierover niet uit de weg wil gaan
[Dit bericht is gewijzigd door Quenda® (Datum 10 Juni 2000).]
Zo af en toe geloof ik dat ik bij een bedreigd diersoort ben gaan horen
Zo eentje die je in een kooitje kunt zetten en hoofdschuddend naar kunt kijken, zo van, goh zielig hè, nooit carriere willen maken, altijd maar voor de kindjes en haar man willen zorgen, altijd maar meehelpen op school, mee naar zwemlessen, sportdagen, schoolkampen, tjee tjee tjee. En weet je wat ze ook nog deed, niet te geloven joh, ze deed onbetaald werk, vrijwilligerswerk heet dat, telt niet mee op haar curriculum, dom dom dom!
En lachend en wijzend kunnen ze dan voor het kooitje staan zo van stom dier daar valt niet mee te praten, moet je niet eens naar kijken, totaal niet interessant!
Laat die vrouwen maar lekker carriere maken, lopen stressen, boos worden als de kinderen 's morgens niet willen opschieten, boos worden als de kinderen onverwacht vrij van school zijn, boos worden dat de voetbalvereniging geen opvangplek blijkt te zijn maar dat er van ouders ook wat verwacht wordt
Ik had de mogelijkheid om te kiezen en ik heb er voor gekozen om geen betaald werk te doen en ik ben er nog steeds blij om dat ik toen die keuze gemaakt heb !
Een van de mooiste complimenen kreeg ik van mijn man toen hij zei: "jij hebt thuis een atmosfeer geschapen waarin de kinderen zich veilig gevoeld hebben, daardoor zijn het de mensen geworden die ze nu zijn".
ik heb een hele goede band met mijn ouders.
mijn moeder werkte thuis (eigen sireadenlijn) en mijn vader werkte meestal thuis in zijn atelier (kunstenaar)
dus ik heb een jeugd gehad waarin ik mijn ouders altijd kon aanspreken of om hulp kon vragen
het lijkt mij verschrikkelijk om ouders te hebben die er nooit zijn...
(nu ook met betrekking op die trend van kindercrches)
je mist toch het "verwerken" van de dag en eventueel advies van je ouders...
maarja, ik denk dat ik dan verwend ben
Vanmorgen lekker met de kinderen gespeeld, nu weer tijd om wat in huis te gaan doen.
dus
verantwoordelijkheid en zo, en ik ging maar weer..
de avond van tevoren had brechtje, mijn dochtertje, gevraagd of ik haar wou wekken als ik weg zou gaan - kon ze nog afscheid nemen
dus dat deed ik, ze wenste me een fijne dag met haar zilveren stemmetje en ik wou dat ik niet hoefde..
en toen las ik dit topic, en nu bedenk ik me hoe het ooit was - bv de eerste knoop die ze in mijn schoenveters legde heb ik 3 weken lang laten zitten, me gewoon in mijn schoen gewrongen en iedereen die knoop laten zien.. zelfs op heel serieuze vergaderingen
en nu, zit ik hier... wat doe ik hier.. ik zal een noodscenario in gang zetten, een paar mensen instrueren en ik ben met een uurtje weer thuis...
was dit je bedoeling, quenda?
[Dit bericht is gewijzigd door iteejer (Datum 10 Juni 2000).]
quote:
op 06-10-2000 om 10:23 AM schreef just me het volgende:
Eigenlijk moet ik het bovenstaande stukje uitprinten en bewarenZo af en toe geloof ik dat ik bij een bedreigd diersoort ben gaan horen
Zo eentje die je in een kooitje kunt zetten en hoofdschuddend naar kunt kijken, zo van, goh zielig hè, nooit carriere willen maken, altijd maar voor de kindjes en haar man willen zorgen, altijd maar meehelpen op school, mee naar zwemlessen, sportdagen, schoolkampen, tjee tjee tjee. En weet je wat ze ook nog deed, niet te geloven joh, ze deed onbetaald werk, vrijwilligerswerk heet dat, telt niet mee op haar curriculum, dom dom dom!
En lachend en wijzend kunnen ze dan voor het kooitje staan zo van stom dier daar valt niet mee te praten, moet je niet eens naar kijken, totaal niet interessant!
Laat die vrouwen maar lekker carriere maken, lopen stressen, boos worden als de kinderen 's morgens niet willen opschieten, boos worden als de kinderen onverwacht vrij van school zijn, boos worden dat de voetbalvereniging geen opvangplek blijkt te zijn maar dat er van ouders ook wat verwacht wordt
Ik had de mogelijkheid om te kiezen en ik heb er voor gekozen om geen betaald werk te doen en ik ben er nog steeds blij om dat ik toen die keuze gemaakt heb !
Een van de mooiste complimenen kreeg ik van mijn man toen hij zei: "jij hebt thuis een atmosfeer geschapen waarin de kinderen zich veilig gevoeld hebben, daardoor zijn het de mensen geworden die ze nu zijn".
Dit is mijn hart gegrepen , want ik heb precies zo'n vrouw. Maar ook eentje, waarmee ik na 26 jaar nog steeds kan lachen en kan dollen en waarover ik nog precies zo den k als toen ik haar ontmoette: "Jij bent dé vrouw, de moeder voor mijn kinderen."
Hé, is best lekker, omdat ook es zo voor Jan en Alleman uit te spreken.
De redenen (je jeugd) kan ik als geen ander begrijpen, ook ik had van die ouders die er nooit waren en het altijd te druk hadden en waarbij je moest zeuren om een plaatsje in hun agenda als je eens een persoonlijk gesprek wilde of iets anders wat een kind, mijns inziens , wel degelijk nodig heeft.
Helaas dwingt de regering tegenwoordig zelfs bijstandsmoeders om te gaan werken, terwijl zij vaak bij het krijgen van hun kinderen , de weloverwogen keuze hadden gemaakt om juist niet te werken en 100% aandacht en liefde te geven aan hun kinderen.
Ook heb ik in het begin, net zoals Just Me beschrijft, weleens het gevoel gehad dat ik als mens niet voor vol aan werd gezien omdat ik de keuze had gemaakt om voor mijn zoon te zorgen.
Ik zeg niet dat het per definitie slecht is om als moeder te gaan werken, maar had vorig jaar al, na het lezen van die vaderdagcampagne een rare bijsmaak in mijn mond bij het lezen van het laatste stukje, zo'n onbestemd gevoel van "jaja, en dan over een jaar of 15 de volgende campagne", vandaar dus mijn "aanvullende scenario" eronder.
Overigens denk ik dat het tegenwoordig moeilijk is om kinderen bewust te maken van de waarde van de "niet materialistische"dingen....de ouders van de Nike kids van tegenwoordig,werken zelf mee aan de scheve verhoudingen tussen kinderen op school......
Ik heb een vader zonder gevoel die er nooit voor mij, mijn broertjes of mijn moeder geweest is. En dat zal ook wel nooit meer gebeuren ook. Bij mij zijn er op erg jonge leeftijd al dingen misgegaan. Daar heb ik nu nog steeds last van. Mijn moeder heeft altijd hard gewerkt, net als mijn vader, dat deed ie nog wel. Ook al is ie nu ziek, hij heeft Parkinson. Maar voor mijn moeder was het dus ook niet mogelijk om ons voldoende liefde te geven. Ik weet niet of mijn vader ooit gevoelens gehad heeft, maar hij heeft ze nooit kunnen uiten. Nu zie ik hem ook alleen maar als een blok beton die iedereen pijn doet zonder dat hij het zelf door heeft. Dat is het erge eraan. Ik heb zelf ook absoluut geen gevoel voor mijn vader. Ik snauw hem alleen maar af als ie wat zegt, hij laat me echt totaal koud. Als hij dood zou gaan zou ik er geen traan om laten. Klinkt misschien hard, maar het is echt zo.
Als ik al de verhalen hierboven lees springen de tranen in mijn ogen. Jullie hebben geen idee hoe blij ik zou zijn als ik ook maar 1 van jullie als mijn ouder gehad had....
Opvoeden wordt een luxe 
Morgen wordt mijn dochter 5 en dat betekent voor mij als alleenstaande (bijstands)moeder, dat ik verplicht ben om te solliciteren. Nou kan ik dat best een beetje opzettelijk saboteren, maar uiteindelijk krijg ik daar toch de rekening van gepresenteerd. Ik baal er goed van. Niet dat ik niet wil werken, integendeel.
Maar mijn eerste en belangrijkste verantwoordelijkheid ligt in de zorg en opvoeding van mijn dochter. Met het hebben van een baan komt dat toch wel in het geding. Ik vind het vreselijk als mijn dochter na schooltijd naar een naschoolse opvang zou moeten (van het ene lokaal naar het andere). Bovendien betekent het voor haar dat ze dan niet meer na schooltijd met haar vriendjes/vriendinnetjes kan spelen, dat ze niet meer naar judo kan, niet meer naar zwemles, niet meer naar skateles, niet meer turnen... maar wat het vooral betekent is dat ze na schooltijd niet meer haar verhaal kan vertellen aan mij. En dat vind ik heel erg. En ja, ik ben bang voor de verwijten die ik dan later ongetwijfeld zal krijgen
Ik vraag me af wat ze nu eigenlijk verwachten van een 5 jarige. Dat het zijn/haar ouder niet meer nodig heeft? Wordt een 5 jarige geacht voor zichzelf te kunnen zorgen? Ik vind het maar triest allemaal.
Prole
quote:
op 06-13-2000 om 09:39 PM schreef chuckie het volgende:
Anton, ik snap heel goed dat het moeilijk voor je is om liefde te geven wanneer je het zelf nooit ontvangen hebt. Toch zou het goed voor je zijn om je gedrag t.o.v. je vader te veranderen. Misschien gaat hij wel eens nadenken over zijn gevoelens als jij nu ineens heel aardig tegen hem gaat doen. Probeer je wrok opzij te zetten en bedenk eens waarom je vader zo geworden is en dat hij er misschien zelf helemaal niets aan kan doen. Je zegt nu wel dat het je niets zou schelen als je vader dood ging, maar ik denk toch dat je je daarin lelijk kan vergissen.Ik hoop niet dat je boos op me wordt om deze raad, je denkt waarschijnlijk dat ik niet weet waar ik over praat, maar ik wil altijd zo graag het goede in de mens zien en ik geloof ook dat in iedereen iets goeds zit en dat iedereen een tweede kans verdient, misschien zelfs jouw vader.
Geloof me, dat stadium zijn we allang voorbij. Heb ik ook geprobeerd, maar dat werkte dus absoluut niet. En omdat ik er zelf alleen maar aan kapot ging heb ik me helemaal afgesloten, dat werkt prima.
De fase waarin jij nu zit met je vader, begrijp ik heel goed, ik krijg geen "contact"met mijn ouders, nu niet en nooit niet, hoe en wat ik ook probeerde...en op een gegeven moment blijft er maar 1 ding over, afstand nemen, vooral emotioneel afstand nemen voor jezelf.
Alleen is het juist wél degelijk aan ons,(oneerbiedig "de producten van liefdeloze ouders of geestelijk kindermishandeling") om DIE vicieuze cirkel te doorbreken en liefde en aandacht door te geven aan je kinderen.
Ook dat is een keuze die je voor jezelf maakt, denk ik...
Wat jou vader en moeder betreft, eerst komt de haat of boosheid(onmacht) en later "het berusten"..je kunt er nix aan de situatie veranderen...helaas...
Denk overigens dat Chucky wel gelijk heeft als ze zegt dat er in ieder mens wel iets goeds moet zitten...en je je vader iets milder zou moeten proberen te benaderen, Sta ver boven haatgevoelens...verbittering over de gang van zaken helpt namelijk geen zier.
Prole 
Tipje, zorg dat je van het arbeidsbureau bij je consulent een zogenaamde "noodzakelijkheidsverklaring"
krijgt, waardoor je je kansen op de arbeidsmarkt vergroot door het volgen van een studie (sommige deeltijdstudies nemen amper tijd in beslag, en je kunt er 3 jaar over doen, zonder dat je sollicitatieplicht hebt .
Je kiest een leuke studie, de sociale dienst is verplicht deze te betalen(zowel je studie als je eventuele reiskosten, als mede de vriendin die een paar uurtjes op je dochter zou passen, mag zelfs familie zijn, mits je een goed "contractje" maakt...)
Een deeltijdopleidng = doorgaans 2 dagdelen naar school, soms heb je zelf de keuze tussen 's ochtends ,s middags of 's avonds, soms zijn het 2 volledige dagen.
Meer info staat trouwens op http://www.dds.nl/~vr-bijst/
Het telefoonnummer van het landelijk steunpunt in Utrecht kun je daar ook wel vinden (ze bellen je meestal na een minuutje terug , dus kosten heb je hier niet aan 
)
Prole alvast van Harte Gefeliciteerd met je dochter morgen!!
[Dit bericht is gewijzigd door Quenda® (Datum 13 Juni 2000).]
Het zal nl de laatste vaderdag zijn voor mijn vader, die van volgend jaar zal hij niet meer meemaken... Er is een nogal agressieve vorm van kanker bij hem ontdekt, onbehandelbaar. 
Waar ik hem dit keer mee blij kan maken? Gewoon, door er te zijn!
Wat je niet zaait zal je ook nooit oogsten.
Geef je kinderen alle mogelijke liefde zonder erbij na te denken dat jij die niet gekregen hebt toen je jong was.
Anders blijft die negatieve lading aanwezig. Ook bij het groot brengen van je eigen kinderen.