Depressief door de hormonen

quote:

Op maandag 23 oktober 2006 06:31 schreef Belana het volgende:
ingrid, dat hoort bij het wennen aan die medicijnen voor zover ik weet, erg veel bijwerkingen de eerste tijd, niet meteen opgeven.

Doe ik ook niet. Denk dat ik na een maand toch wel verbetering moet ontdekken.

Dinsdag intakegesprek bij maatschappelijk werk.

quote:

Op zondag 29 oktober 2006 20:19 schreef dutchie het volgende:
En Sugar, misschien heb je hier ook wat aan: niet teveel over alles nadenken (en dus die beren zien) en gewoon maar eens de dingen op zijn beloop laten. Niet telkens denken 'ja maar', laat het gaan. Is moeilijk, maar ms helpt het naast alle andere tips. Je probeert zoveel dingen te analyseren, maar dat werkt gewoon niet altijd met kindjes. Waarschijnlijk is dit een manier om het voor jezelf te blijven behappen, maar als het dan weer anders gaat is dat weer zo'n teleurstelling.
Ik wou dat ik echt iets voor je kon, het klinkt allemaal zo zwaar.
Maar als ik dan die foto's zie van Maria en Storm dan zie ik toch echt 2 gelukkige kindjes.

Dutchie, dat is nou net wat niet gaat, wat idd wel lukt misschien als je niet depressief bent. Ik kan de dingen niet (altijd) overzien en soms is het feit dat Maria's nagels geknipt moeten worden al een Mount Everest waar ik enorm tegenop zie. Rechtlijnig structuur aanbrengen en knopen doorhakken om vooral geen knopen meer te hebben is dan het enige wat werkt. Gewoon maar eens dingen op zijn beloop laten, dat is juist zo onmogelijk. Wanneer ik dat weer kan, dan voel ik me denk ik ook weer gelukkiger.

De laatste dagen heb ik weer vooral de angst dat dit allemaal toch over mij gaat en dus eeuwig is. In plaats van "dit komt doordat ik depressief ben en het gaat dús over". Gelukkig steunen anderen me juist wel (overtuigend) in die laatste gedachte. Ik merk alleen dat mijn gevoel totaal geen vertrouwen heeft in het idee dat ik ooit weer iets leuk ga vinden.

Ik ben ook even mee verhuisd.

-laat maar, volgens mij komt dit toch niet zo over als ik het bedoel-

[ Bericht 73% gewijzigd door dutchie op 29-10-2006 21:07:57 ]

Ik vind het zo rot voor je, Sugar. Wat kunnen simpele dingen ontzettend zwaar zijn als je depressief bent he? Krijg je medicijnen? Antidepressiva zijn zeker geen wondermiddel hoor, maar ze kunnen net de scherpe randjes ervanaf halen. Leven wordt iets minder zwaar en je krijgt wat meer energie. Vaak lukt het dan beter om dingen wel wat meer los te laten, waardoor je je weer iets beter voelt, waardoor het weer makkelijker wordt om los te laten, etc. Zo kunnen medicijnen helpen om de negatieve spiraal om te zetten in een positieve waardoor langzaam aan je herstel kunt gaan werken.

Hoe dan ook, ik hoop dat het leven snel weer wat leuker en makkelijker voor je gaat worden.

quote:

Op zondag 29 oktober 2006 20:41 schreef Sugar het volgende:

[..]

Dutchie, dat is nou net wat niet gaat, wat idd wel lukt misschien als je niet depressief bent. Ik kan de dingen niet (altijd) overzien en soms is het feit dat Maria's nagels geknipt moeten worden al een Mount Everest waar ik enorm tegenop zie. Rechtlijnig structuur aanbrengen en knopen doorhakken om vooral geen knopen meer te hebben is dan het enige wat werkt. Gewoon maar eens dingen op zijn beloop laten, dat is juist zo onmogelijk. Wanneer ik dat weer kan, dan voel ik me denk ik ook weer gelukkiger.

De laatste dagen heb ik weer vooral de angst dat dit allemaal toch over mij gaat en dus eeuwig is. In plaats van "dit komt doordat ik depressief ben en het gaat dús over". Gelukkig steunen anderen me juist wel (overtuigend) in die laatste gedachte. Ik merk alleen dat mijn gevoel totaal geen vertrouwen heeft in het idee dat ik ooit weer iets leuk ga vinden.

Hoi Suggie: ik wil hier even het volgende over zeggen. ER zitten namelijk twee kanten aan de zaak. Allereerst; ja, het gaat over. Het wordt beter en je ziet straks niet meer als een berg tegen alles op. Echt niet! Ik spreek uit ervaring en ik weet dondersgoed waar je doorheen gaat. Het is gewoon een rotperiode, maar op een gegeven moment kan je echt wel weer genieten en dingen op z'n beloop laten.

Aan de andere kant is een depressie wel iets waar je toch aanleg voor moet hebben , ondanks dat je depressie misschien getriggerd wordt door je hormonen (en ook hier spreek ik helaas uit ervaring met twee postnatale depressies). Depressief word je namelijk niet zomaar. Er moet een basis voor zijn.
Als je uit dit dal geklommen bent is het misschien een goed idee om je eigen gedachtengang eens goed onder de loep te nemen. Hoe ga je om met tegenslagen, wat maakt je depressief, waar ben je gevoelig voor. En het belangrijkste, hoe kan je voorkomen dat dit je nogmaals overkomt.

Ik zal een voorbeeld geven over mezelf, zodat misschien wat duidelijker wordt wat ik bedoel. NOrmaal gesproken sta ik sterk in mijn schoenen en ben ik stabiel en positief van aard. Maar... als ik één á twee nachten niet goed slaap of te weinig tijd krijg om even tot mijzelf te komen, word ik treurig. Duurt deze situatie te lang, dan word ik depressief. Hormonen zijn bij mij nog een extra trigger.

Na de geboorte van Thomas heb ik heel bewust mijn leven anders ingericht. Vroeg naar bed, veel regelmaat en niet te veel hooi op mijn vork nemen. En het belangrijkste: schijt aan anderen. Als ik bezoek heb, ga ik toch naar bed als ik moe ben. Als ik dat niet doe, dan voel ik me de volgende dag rot. En ik heb mijn eigen grenzen leren kennen en mezelf er in geaccepteerd. En sinds ik dat doe, en goed naar mezelf luister, heb ik geen dipje meer gehad.

Beetje warrig verhaal misschien, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik wil zeggen.

Sugar.

Fijn dat je weet dat structuur en geen keuzes hoeven te maken voor je werkt!
Nu dus maar even helemaal blind vertrouwen op het vertrouwen en observatievermogen van anderen Suug! Goed dat je dat doet.


_{Oh ja, als geheugensteuntje: Al die gedachten komen echt omdat je depressief bent. Ze gaan over! Net zo goed als dat je vroeger grip hebt leren krijgen op al die andere dingen die speelden en die over 'jou' gingen}

Lieve Sugar meis! ^{ik bel je zo even...}

quote:

Op zondag 29 oktober 2006 21:28 schreef Tinkepink het volgende:

[..]

Aan de andere kant is een depressie wel iets waar je toch aanleg voor moet hebben , ondanks dat je depressie misschien getriggerd wordt door je hormonen (en ook hier spreek ik helaas uit ervaring met twee postnatale depressies). Depressief word je namelijk niet zomaar. Er moet een basis voor zijn.
Als je uit dit dal geklommen bent is het misschien een goed idee om je eigen gedachtengang eens goed onder de loep te nemen. Hoe ga je om met tegenslagen, wat maakt je depressief, waar ben je gevoelig voor. En het belangrijkste, hoe kan je voorkomen dat dit je nogmaals overkomt.

Ik zal een voorbeeld geven over mezelf, zodat misschien wat duidelijker wordt wat ik bedoel. NOrmaal gesproken sta ik sterk in mijn schoenen en ben ik stabiel en positief van aard. Maar... als ik één á twee nachten niet goed slaap of te weinig tijd krijg om even tot mijzelf te komen, word ik treurig. Duurt deze situatie te lang, dan word ik depressief. Hormonen zijn bij mij nog een extra trigger.

Na de geboorte van Thomas heb ik heel bewust mijn leven anders ingericht. Vroeg naar bed, veel regelmaat en niet te veel hooi op mijn vork nemen. En het belangrijkste: schijt aan anderen. Als ik bezoek heb, ga ik toch naar bed als ik moe ben. Als ik dat niet doe, dan voel ik me de volgende dag rot. En ik heb mijn eigen grenzen leren kennen en mezelf er in geaccepteerd. En sinds ik dat doe, en goed naar mezelf luister, heb ik geen dipje meer gehad.

Beetje warrig verhaal misschien, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik wil zeggen.

Ik ben het hier helemaal mee eens en je verwoordt heel netjes zoals ik me al tijden voel. Gelukkig heb ik ook al snel hulp. Maar ik heb er zeker aanleg voor en weet waar het ongeveer aan ligt. Maar het is die schakel die ik om moet zetten. Hiermee wil ik de aandacht niet naar mij trekken hoor. Ik vond het gewoon erg duidelijk weer hoe het soms zit bij mij.

Sugar ik heb niet alles gevolgt, maar ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen en het is echt zo. Het is maar tijdelijk En je hebt het halve werk al verricht met jezelf te uiten over hoe je je voelt. Door het hier al neer te schrijven zou al kunnen werken. Dikke knuf en ik hoop echt dat je je snel wat beter gaat voelen. Dan kun je eindelijk lekker van je kindjes genieten.

Sugar nogmaals sterkte!
Ik weet niet of ik het hier of in " hoe gaat het met de moeders" neer moet zetten. Doe het dus eerst maar hier.
Ik ben gelukkig niet meer zo duizelig. En iets minder somber. Denk dat de medicijnen (ad) nu aanslaan.
Ik word er wel heel moe van. En ze zouden helpen met slapen, helaas is dat niet zo.
Morgen dus de intake bij maatschappelijk werk. Best spannend. Gelukkig past mijn moeder op.

hoelang ben je nu bezig met je medicijnen ingrid?
denk dat nu inderdaad de eerste tijd van "de symptomen kunnen nu iets erger gaan worden" voorbij bent.
dat is wel heerlijk! jammer dat je er toch zo moe van wordt.
staat dat misschien ook bij de bijwerkingen? _{vaak zijn bijwerkingen van medicijnen bijna gelijk aan de symptomen waar je ze voor inneemt}

spannend, naar de maatschappelijk werker.
succes

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 20:12 schreef pinquit het volgende:
hoelang ben je nu bezig met je medicijnen ingrid?
denk dat nu inderdaad de eerste tijd van "de symptomen kunnen nu iets erger gaan worden" voorbij bent.
dat is wel heerlijk! jammer dat je er toch zo moe van wordt.
staat dat misschien ook bij de bijwerkingen? _{vaak zijn bijwerkingen van medicijnen bijna gelijk aan de symptomen waar je ze voor inneemt}

spannend, naar de maatschappelijk werker.
succes

Ik ben nu zo'n maand bezig. Eerst 2 weken 25mg(als het goed is) en nu zo'n 2 weken 50mg.
Bij de bijwerkingen staat wel dat je suffig kan worden. Daarom heb ik deze ook, omdat ze zouden helpen om in slaap te komen.

Vind het wel spannend morgen en hoop dat ze me kunnen helpen.

Ingrid, neem je je medicijnen 's morgens of 's avonds in? Omdat je zo moe bent, maar ze niet echt helpen voor het slapen. Misschien als je ze op een ander moment van de dag inneemt (bv 's avonds ipv 's morgens?, wellicht wel slim om zoiets even te overleggen met je huisarts of degene die het voorgeschreven heeft...). Wat slik je?
Succes bij het maatschappelijk werk!

Sugar, sterkte! Fijn dat je veel steun hebt van anderen!

Tink, duidelijk verhaal juist, hoor! Dankjewel ervoor. Gelukkig laat je me hiermee niet schrikken, met dat deel "eigen invloed" hou ik ook rekening. Als ik maar weer ooit wel kan genieten van dingen en iets écht leuk vind om te doen.

Ingrid, niet slapen lijkt me slopend, daarvan heb ik gelukkig geen last. Succes morgen.

Ik had vandaag voor het eerst echt het gevoel dat de psych me misschien wel verder kan helpen. Ook voor het eerst daar mijn verdriet kunnen laten zien. Voelt nu wel alsof we iets kunnen doen eraan, misschien.

Jongens, ik vind het fijn dat jullie steeds zo prettig reageren en ook steeds weer tips of eigen verhalen hebben. Ik heb er echt wat aan, dus bedankt.

Sugar sterkte ermee, ben trouwens blij te lezen dat je een goed gevoel krijgt bij de psych en dat je misschien samen verder kunt komen

Sugar, fijn om te lezen dat je een goed gesprek hebt gehad bij de psych. Nog even een om te laten weten dat er aan je gedacht wordt.

in contact komen met je gevoel, das zo belangrijk. (loop zelf bij een psych momenteel, dus herkenbaar... duurt ff voor je je emoties kan laten zien daar) maar ik merk aan mezelf dat dat in contact komen me goed doet. sterkte weer meid!

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 20:48 schreef Nijna het volgende:
Ingrid, neem je je medicijnen 's morgens of 's avonds in? Omdat je zo moe bent, maar ze niet echt helpen voor het slapen. Misschien als je ze op een ander moment van de dag inneemt (bv 's avonds ipv 's morgens?, wellicht wel slim om zoiets even te overleggen met je huisarts of degene die het voorgeschreven heeft...). Wat slik je?
Succes bij het maatschappelijk werk!

Sugar, sterkte! Fijn dat je veel steun hebt van anderen!

Ik neem ze 's avonds in, voor het slapen gaan.
Het heet tryptozyl oid.

Het ging wel goed bij mw. Leuke vrouw. Kon alles goed vertellen en door haar vragen kwam er veel uit, zeg maar.
Ze denkt dat het een combi van dingen is. Gedeeltelijk hormonaal.
Ze gaan het in het team over mij hebben, om te kijken of ik bij hun op het juiste adres ben.

Iig volgende week vrijdag terugkomen.

Sugar, fijn dat je steun hebt in oa dit topic. Heb ik ook trouwens.
Mooi dat je een goed gesprek hebt gehad.

Ingrid, fijn dat je een goed gevoel had bij dat gesprek. En heel prettig dat er nu serieus gekeken gaat worden waar je de beste hulp kunt krijgen. Is toch wel een belangrijke stap hoor, vanaf nu wordt het vast stukje bij beetje elke keer iets beter.

Hou er wel rekening mee dat het echt een tijd kan duren voordat je helemaal bent ingesteld op zo'n anti-depressivum. De bijwerkingen kunnen zelfs na een maand of drie nog wat minder worden, maar die slaperigheid is helaas wel een van de bekendste en vervelendste bijwerkingen van het soort middel dat jij slikt (dat is voor mij toen de reden geweest over te stappen naar een nieuwer middel).

Niet of te weinig slapen is trouwens funest, dan kun je helemáál niet meer relativeren. Wel belangrijk om te zorgen dat dat verbetert. Je zou misschien aan je huisarts kunnen vragen of je daar misschien tijdelijk iets als oxazepam voor kunt krijgen, totdat het allemaal weer wat stabieler is. Er zijn ook wel wat truukjes die het makkelijker kunnen maken om los te laten en dus te kunnen slapen, daar weten de meeste therapeuten (en ook maatschappelijk werk) wel van. Ik kan je ook wel eea toemailen als je denkt er wat aan te hebben (phileine@gmail.com)

Sugar, klinkt goed. Stapje voor stapje he? Ik mail je binnenkort weer eens, even erg druk geweest hier maar ik volg wel steeds hoe het met je gaat.

quote:

Op dinsdag 31 oktober 2006 22:21 schreef phileine het volgende:
Ingrid, fijn dat je een goed gevoel had bij dat gesprek. En heel prettig dat er nu serieus gekeken gaat worden waar je de beste hulp kunt krijgen. Is toch wel een belangrijke stap hoor, vanaf nu wordt het vast stukje bij beetje elke keer iets beter.

Hou er wel rekening mee dat het echt een tijd kan duren voordat je helemaal bent ingesteld op zo'n anti-depressivum. De bijwerkingen kunnen zelfs na een maand of drie nog wat minder worden, maar die slaperigheid is helaas wel een van de bekendste en vervelendste bijwerkingen van het soort middel dat jij slikt (dat is voor mij toen de reden geweest over te stappen naar een nieuwer middel).

Niet of te weinig slapen is trouwens funest, dan kun je helemáál niet meer relativeren. Wel belangrijk om te zorgen dat dat verbetert. Je zou misschien aan je huisarts kunnen vragen of je daar misschien tijdelijk iets als oxazepam voor kunt krijgen, totdat het allemaal weer wat stabieler is. Er zijn ook wel wat truukjes die het makkelijker kunnen maken om los te laten en dus te kunnen slapen, daar weten de meeste therapeuten (en ook maatschappelijk werk) wel van. Ik kan je ook wel eea toemailen als je denkt er wat aan te hebben (phileine@gmail.com)

Sugar, klinkt goed. Stapje voor stapje he? Ik mail je binnenkort weer eens, even erg druk geweest hier maar ik volg wel steeds hoe het met je gaat.

De slapeloosheid is echt irritant. Ik kon voordat ik met de medicijnen begon, al moeilijker in slaap komen en doorslapen. Maar nu is het erger. Ik ben gewoon zowat de hele dag moe!
Ik ga toch maar naar de huisarts, want zo is het ook niks. Ik moet gewoon 's morgens bijslapen.
Ben al een paar keer bijna van de trap gevallen van vermoeidheid. En ben bang dat het straks echt gebeurd, al dan niet met Kim.

Ik ga je ff mailen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ingrid19 op 01-11-2006 12:14:48 (stond een foutje in) ]

Lijkt me wel goed om even te overleggen Ingrid, als je er zo moe van bent dat je bijna van de trap valt... brrr.
Het kan even duren voordat je effect merkt van antidepressiva en soms kan het een tijdje duren voordat je het middel hebt gevonden wat jou helpt. Ik had pas bij mn 5e middel (prozac) het idee dat het wat doet...

Voor iedereen die het nodig heeft een , zet em op hoor!

Je kunt van die medicatie ook veel levendiger en heftiger gaan dromen, maar dat trekt na een tijdje wel weer weg (of gaat wennen)

Ik had vandaag weer een afspraak met de huisarts. Die afspraak hadden we vooral gemaakt om te kunnen bekijken of medicatie nodig is. Ik vind van niet, omdat het wel al beter gaat dan eerst. Daar ben ik ook blij om. Ze vond dat een prima besluit, controleerde door allerlei vragen een beetje mijn gevoel en dat was oké.

Ze vroeg of mijn werk wel ruimte gaf en ik vertelde dat ik het daar nog helemaal niet heb aangekaart. Ik moet over 3 weken weer beginnen. Ze gaf meteen aan dat ze dat echt te vroeg vond. Volgens haar moet mijn rust, herstel en alles nu pas beginnen, nu het wat beter gaat. ze denkt dat het verstandig is om aan te geven dat ik waarschijnlijk pas eind december of begin januari weer zal werken. Mocht het dan toch meevallen, dan kan ik altijd eerder aan de slag gaan.
Ik denk dat ze wel gelijk heeft, maar ik zag ook niet echt tegen werken op. Maar misschien ga ik te snel en moet ik echt een overgangsgebied inlassen door inderdaad nog niet te gaan werken.

lastig sugar. maar wel goed dat je huisarts zo actief meedenkt. lijkt me op zich geen slecht idee om haar raad nu te volgen en het weer beginnen met werken nog even op te schuiven. beter zo dan dat je straks moet besluiten dat je te hard van stapel gelopen bent denk ik.

Ingrid!!!! Ik dacht al laast al toen je met dat slaperig zijn kwam. Ik heb ook een tijd een heel lage dosis triptisol geslikt (stofnaam amitriptiline) niet als ad maar als medicijn voor fibromyalgie. je wordt meestal een paar uur nadat je het ingenomen hebt slaperig en dat werkt dan weer een tijdje. Als je de pillen dus vlak na het avondeten inneemt heb je kans dat het beter werkt bij het inslapen (een paar uur later). Zo werkte het bij iig wel. Als ik ze te laat in nam was ik 's morgens nog ontzettend duf en sloom. succes meis!

[ Bericht 1% gewijzigd door Jelief op 02-11-2006 12:41:21 ]

Fijn dat de huisarts zo meedenkt Sugar. Lastige keuze, maar misschien niet verkeerd om het werken nog een stukje op te schuiven, zeker als je zelf ook wel denkt dat de huisarts gelijk heeft...