quote:
Op maandag 20 maart 2006 23:09 schreef Wickedangel het volgende:[..]
Ben ook fan sinds de live single van I Will Follow en de lp October! Nog steeds heb ik emotioneel het meest met October, hoewel ik Achtung hun allerbeste cd vind.
Helaas vond ik de laatste twee cd's stukken minder
Vooral Atomic Bomb kan ik echt niet horen, ik begreep niets van de lovende kritieken over de terugkeer naar de 'oude' sound. Als ik die oude sound wil, draai ik de oude cd's wel
Volgens mij gaat het in de muziek om het verkennen van grenzen en nieuwe wegen inslaan (zonder je wortels te verloochenen), maar de heren laten het imo flink afweten.
mja ik begrijp dat gekraai over 'de oude sound' eerlijk gezegd ook niet zo. Tis nou niet dat wanneer ik HTDAAB opzet dat ik denk "goh, Boy II". Het vernieuwende a la achtung, zoo, pop dat is er inderdaad een beetje af, en toch denk ik dat ze hun sound wel vernieuwd hebben hoor. Daar na zo'n mega-spectakel-concept als Pop was terug te gaan naar de basis (van muziek dus, niet terug naar het begin van U2) te gaan is redelijk extreem. Nu vind ik All That You Can't Leave Behind zeker geen meesterwerk, HTDAAB vind ik dat wel. En waarom...? Das een verrekte goeie vraag.
Om dan gelijk maar eens aan te haken bij het onderwerp hoe kwam jij bij U2....
We schrijven begin jaren negentig, en ik was nog een klein dandelionnetje van een 13 jaren jong. Mijn grote broer was zwaar fan van U2, maar ik toch echt niet. U2, dat was voor mietjes, ik was van de 'echte' ruige rockers, ik was 'voor' Guns n' Roses, Iron Maiden en Metallica, voor Grunge met Kurt. Ach ja. Je bent jong en je wil niks, zeg maar. Mijn broer ging naar Zoo-tv van U2, in het goffertpark in Nijmegen. Samen met wat vrienden van mijn ouders en mijn pa had zich, om een of andere onbegrijpelijke reden ook een kaartje aan laten smeren. Omdat we nogal een rare zomer haden toen (gezin technisch gezien) zag hij er maar van af om te gaan en kon ik met mijn grote broer mee, omdat ik toch wel veel van muziek in het algemeen hield. ofzo. Dus toch maar een wat cd's van die mietjesband aangezet, want ja, je moet wel mee kunnen zingen natuurlijk. Nou ja en dat was wel aardig.
Op de grote dag kwamen we net in het park toen U2 begon. Ik hoorde een boel herrie, en terwijl we bijna verblind werden door het licht van de schermen kwam Bono omhoog, in zijn zwarte pak, voor het fel witte scherm, met zijn maffe Zoo Station dansje. En sinds dien ben ik verkocht. Terwijl ik muziekaal steeds verder groeide in de obscure metalbandjes ben ik steeds trouw gebleven aan U2. En daar ben ik blij om ook.
Get on your boots!
16-11-09 Muse - Lanxess Arena Keulen
Last.fm |
Twitter