[pol sc 831] half januari

quote:

Op zondag 15 januari 2006 20:49 schreef Monidique het volgende:
UFO's, natuurlijk.

quote:

Op zondag 15 januari 2006 20:40 schreef Johan_de_With het volgende:

[..]

Ja, de roemruchte paljas Verbeke;

quote:

Op zondag 15 januari 2006 20:54 schreef sigme het volgende:

[..]


Lieve hemel, ik had laatst iemand helemaal over de rooie toen ik die "paljas" noemde, is er enig verband tussen dat woord & de holocaust(ontkenning)?

quote:

Op zondag 15 januari 2006 21:13 schreef RichardQuest het volgende:
[afbeelding]

Is het een Tasmaanse duivel? Is het een kęnkergezwel?

quote:

Op zondag 15 januari 2006 21:19 schreef Yildiz het volgende:
Een 21-jarig pikkie heeft het gewoon gewonnen in Lakeside, van die Barneveld, in de finale.

21, en wereldkampioen darten. Die krijgt een leven darten-nabeschouwingen en kroeg-advies voor zich.

Maar wel tof, 21 jaar, en het dan gewoon winnen. Echt een underdog.

quote:

Op zondag 15 januari 2006 20:47 schreef Monidique het volgende:
[[url=http://tinypic.com/kb598i_th.jpg]afbeelding][/url]

quote:

Op zondag 15 januari 2006 21:18 schreef Tafkahs het volgende:
Het aardgas moet dan wel vrijgegeven worden, maar nee, de regering kan nou eenmaal niet tegen inkomsten, het moet verbrast worden ten koste van datgene dat wel nodig is. De oudministers die voor het eerst met het gas te maken hadden, zijn het er wel over eens dat als zij 1 ding moesten noemen om het geld aan uit te geven, dat dat dan onderwijs moet zijn.

quote:

Op zondag 15 januari 2006 20:57 schreef Johan_de_With het volgende:

[..]

Het enige verband dat ik kan bedenken, is dat je verontwaardigde gespreksgenoot hem als een autoriteit beschouwt.

quote:

‘Ik rook een joint, arresteer mij!’

Boedapest, 14 jan. Het uitblijven van een eenduidig Europees drugsbeleid leidt in Hongarije tot wilde acties „tegen de hypocrisie”. Cannabisgebruikers geven zichzelf bij de politie aan.

Met een in cadeaupapier verpakte hennepplant op schoot wacht de Hongaarse cannabisactivist Péter Juhász in de rechtbank in Boedapest op het vonnis. Juhász’ medestanders, actievoerders, hopen op een wonder. Maar na een tumultueus verlopen zitting oordeelt de rechter alsnog streng: „Gebruik van verdovende middelen brengt de samenleving in gevaar.” Juházs krijgt een boete van 650 euro, bijna tweemaal het gemiddelde maandinkomen in Hongarije.

De enorme aandacht van zowel Hongaarse als buitenlandse media voor de rechtszaak tegen Juhász (34), begin deze week, is het gevolg van een verhit debat over het strenge softdrugsbeleid in Hongarije. Autoriteiten hanteren er ‘zero tolerance’: iederen die softdrugs (marihuana of party drugs) gebruikt is strafbaar. Wie betrapt wordt op het roken van een stickie riskeert maximaal twee jaar gevangenisstraf.

Ondertussen wordt het aantal gebruikers van softdrugs in Hongarije (10 miljoen inwoners) geschat op ruim een half miljoen. Een gedoogbeleid, zoals in Nederland, bestaat niet. Gebruikers moeten zich wenden tot softdrugdealers in het criminele circuit.

„Onder de huidige Hongaarse wetgeving is iedereen die een keer high wil worden meteen een crimineel”, zegt Juhász na de zitting. „Dit beleid strookt niet langer met het beleid in de meeste landen binnen de Europese Unie.”

De herhaalde oproep van de Maastrichtse burgemeester Gerd Leers voor een ‘gezamenlijk Europees drugsbeleid’ klinkt Juhász als muziek in de oren. „Nu komt onze cannabis uit andere landen, zoals Nederland, waarmee je dus indirect de Nederlandse autoriteiten de beheersing van een Europese drugshandel in de schoenen schuift. We moeten de verantwoordelijkheid zélf nemen, door toe te staan om, ook in Hongarije, je eigen hennep thuis te kweken. Ik zeg niet dat dat goed is voor de Hongaarse jeugd, maar je doorbreekt daarmee wel de hypocrisie in de aanpak van een probleem.”

Onder het communisme deed het fenomeen drugsgebruik pas in de jaren zeventig zijn intrede. Vooral hard drugs – opiumthee of zelfgestookte heroďne uit Polen (compote) – zorgden voor een groot probleem onder jongeren, waarop de autoriteiten geen antwoord hadden. Het gebruik van drugs werd eenvoudigweg ontkend; jongeren die met verslavingsproblemen in het ziekenhuis werden opgenomen kregen de verhullende diagnose ‘niet nader te specificeren klachten’.

Halverwege de jaren negentig, na de omwentelingen, steeg het drugsgebruik explosief, met 250 procent.

De geur van cannabis is in het Hongaarse uitgaansleven inmiddels niet meer te vermijden, maar het politiek-maatschappelijke debat over softdrugs wordt nog altijd gekenmerkt „door ontkenning en repressie”, vinden de actievoerders van de Beweging Burgerlijke Gehoorzaamheid. Onder die geuzennaam startten in maart 2005 Hongaarse cannabisactivisten hun eerste grote protest. Softdrugsgebruikers togen naar een politiebureau in Boedapest om zich daar vrijwillig te laten inrekenen. ‘Ik rook wel eens een joint, dus: arresteer mij!’

Politie en justitie werden door de ludieke actie in verlegenheid gebracht en gingen slechts in sommige gevallen over tot vervolging. Chaos en willekeur waren troef.

„We willen onze verontwaardiging uiten over hoe in Hongarije iedere roker van een joint tot een staatsgevaarlijk sujet wordt gemaakt”, zegt Péter Sárosi van de Beweging Burgerlijke Gehoorzaamheid.

In de maanden die volgden bleven cannabisgebruikers zich bij de politie melden, onder wie de bekende activiste-schrijfster Julia Lángh. „Ik ben nu 63 en grootmoeder”, zegt Lángh. „Al veertig jaar ben ik een probleemloos en veilig consument van cannabis.”

Hoewel de politie Lángh ongemoeid liet, groeide mede door haar betrokkenheid de Burgerlijke Gehoorzaamheid-actie uit tot een mediahype, en even leek ook het politieke debat geopend. Maar ondanks beloftes van de huidige socialistische regering om hervorming van het drugsbeleid te agenderen, is de situatie onveranderd.

„Ik ben geen crimineel, ik kweek thuis mijn eigen cannabis”, klonk afgelopen maandag voor de rechter de verdediging van Juhász, één van de prominente ‘burgerlijke gehoorzamen’.

Met zijn voor Hongaarse begrippen milde straf, een geldboete, neemt hij geen genoegen. „Dit is een principiële kwestie.” Hij gaat in hoger beroep. Drie dagen na zijn rechtszaak deed de politie bij Juhász thuis een inval en nam al zijn hennepplanten, vijf in totaal, in beslag.

Juhász: „Voor die planten heb ik nu een nieuw proces aan mijn broek. Het kan ditmaal wél twee jaar gevangenisstraf worden. Maar ik ben niet bang. Ik werk als zelfstandig adviseur voor bedrijven in de telecommunicatie. Ook al ben ik met mijn kop op tv, ik heb daardoor nog geen opdrachtgever verloren. De meeste Hongaren vinden het een lachwekkende situatie.”

quote:

Op zondag 15 januari 2006 21:23 schreef Yildiz het volgende:

[..]

Leuk, alleen, die 4 lelijke antenne's? Zijn dat het symbool der 4 fallussen?

quote:

‘Ziekenhuizen moeten hard zijn’

Den Haag, 14 jan. In Rotterdam en Den Haag krijgen onverzekerde patiënten alleen nog de hoognodige zorg. „Levensbedreigend is niet hetzelfde als acuut levensbedreigend.”

Door onze redacteur Esther Rosenberg

Toen een chirurg in het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam bij een patiënte een knobbeltje in de borst ontdekte, belde hij de bestuursvoorzitter van dat ziekenhuis, Piet Batenburg. De vrouw verbleef illegaal in Nederland. Batenburg: „Op ons advies is zij voor behandeling teruggekeerd naar het land van herkomst. Dat is best hard ja, maar ziekenhuizen zitten in een spagaat: wil je verzekerden dure medicijnen tegen bijvoorbeeld kanker kunnen blijven geven – waar zij recht op hebben – dan moet je grenzen trekken.”

De ziekenhuizen in de regio Rijnmond besloten in november 2005 onverzekerde patiënten alleen nog te behandelen voor medische zorg die geen uitstel vergt. Ze vreesden meer onverzekerden in het nieuwe zorgstelsel, terwijl ze daar van de regionale zorgverzekeraar steeds minder geld voor krijgen. In Den Haag hebben ziekenhuizen vergelijkbare afspraken gemaakt over de zorg aan onverzekerde patiënten. In Amsterdam niet, want daar vergoedt de regionale zorgverzekeraar vrijwel alle kosten.

Ziekenhuizen praten niet graag over hun onverzekerde patiënten. Als ze zeggen dat ze die voor alles behandelen, komen ze ook voor alles. Als ze zeggen onverzekerden níet voor alles te behandelen, zoals het MC Haaglanden dat eind december deed, leidt dat tot verontwaardiging.

Het MC Haaglanden liet eind december weten dat het, net als andere Haagse ziekenhuizen, onverzekerde patiënten alleen nog behandelt als die „een gevaar zijn voor zichzelf of anderen”. Alleen nog voor zorg die echt niet meer kan worden uitgesteld, dus voor acuut levensbedreigende aandoeningen en voor besmettelijke ziekten als open tuberculose. Huisartsen in Zoetermeer reageerden, woedend. Ze dreigden geen patiënten meer door te verwijzen. En de bestuursvoorzitter van het Amsterdamse AMC schreef in deze krant dat ze hoopte dat de Haagse ziekenhuizen „gewoon hun maatschappelijke verantwoordelijkheid” zouden nemen. Dat het „nergens voor nodig is” dat ziekenhuizen onverzekerde patiënten medisch noodzakelijke zorg onthouden.

Van de vier niet-academische ziekenhuizen in de grote steden die het meest te maken hebben met illegalen, zwervers en andere onverzekerden zijn drie directeuren het daar niet mee eens. Zij zeggen om financiële redenen niet iedereen te kunnen behandelen. Het MC Haaglanden legde afgelopen jaar een miljoen euro toe op de onverzekerden, het HagaZiekenhuis een half miljoen, het Rotterdamse ziekenhuis 800.000 euro.

De ziekenhuizen doen hun best om iedere onverzekerde patiënt die in het ziekenhuis komt alsnog te verzekeren. Als dat niet mogelijk is, krijgen die patiënten een rekening en sommigen betalen die. Wie niet betaalt, heeft in die ziekenhuizen niet meer zomaar overal recht op. Het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG) in Amsterdam is milder. Maar in tegenstelling tot de andere drie ziekenhuizen krijgt het OLVG van de regionale verzekeraar wél vrijwel alle kosten voor onverzekerden vergoed.

De vier ziekenhuizen zeggen onverzekerden vanzelfsprekend te behandelen voor een hartinfarct en niet voor een vruchtbaarheidsbehandeling. De medisch specialist bepaalt in alle vier de ziekenhuizen wat noodzakelijke zorg is. Douwe Hemrika, van de raad van bestuur van het OLVG: „Een specialist weet of de ingreep uitstelbaar is of niet en of die kosten dus moeten worden gemaakt.”

Batenburg van het Rotterdamse Sint Franciscus Gasthuis: „Medische zorg die geen uitstel vergt is zorg die acuut levensbedreigend is – wat niet hetzelfde is als levensbedreigend –, zorg die invaliditeit voorkomt – een gebroken been moet worden gezet – en voor aandoeningen die besmettelijk zijn voor de omgeving. Een illegaal met een liesbreuk moet de helft vooruit kunnen betalen. Een illegaal die in het eindstadium van nierlijden is, dialyseren we als dat in het land van herkomst niet mogelijk is. Een knobbel in de borst is niet acúut levensbedreigend.”

Chiel Huffmeijer, bestuursvoorzitter van het HagaZiekenhuis: „Een mevrouw die hier al eens bevallen was met een keizersnede kwam bij een tweede zwangerschap weer. Ze was drie, vier maanden zwanger. Tegen haar hebben we gezegd: Komt u maar terug als u zich verzekerd heeft. Die hebben we niet meer teruggezien.”

Arnoud Boesten, bestuursvoorzitter van het MC Haaglanden: „Zo'n vraag verdampt dan”.

Huffmeijer: „Ja, of zo iemand gaat naar een ander ziekenhuis waar ze wel wordt behandeld.”

Hemrika van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis: „Een knobbeltje in de borst verdient onverwijld nader onderzoek. En een zwangere vrouw kun je niet aan haar lot overlaten, vind ik. Er is natuurlijk wel een grijs gebied. Daar dient de dokter een oordeel te vellen. Bij een vrouw die veel menstrueert bijvoorbeeld, kan de baarmoeder worden verwijderd. Bij een onverzekerde vrouw zou ik die ingreep wél doen als het overmatige bloedverlies leidt tot chronische bloedarmoede. Niet uitsluitend wegens het ongemak. Een nieuwe heup is er ook zo één, als die meneer of mevrouw door de pijn niet voor- of achteruit kan.”

Ziekenhuizen verwachten dat het aantal onverzekerden zal toenemen van 250.000 nu tot misschien wel een miljoen in de loop van dit jaar. Verzekeraars mogen wanbetalers na drie maanden royeren. Door de identificatieplicht kunnen onverzekerden zich niet langer voordoen als verzekerden.

Verzekeraars stellen zich ook naar ziekenhuizen steeds zakelijker op, waardoor die worden gedwongen datzelfde te doen. Eerst bespraken de ziekenhuizen in Rotterdam en Den Haag achteraf met hun verzekeraar wat de onverzekerden het afgelopen jaar hadden gekost.

Boesten: „Nu worden we op voorhand gelimiteerd. En een verzekeraar heeft steeds meer inzicht in gedeclareerde behandelingen waardoor ze achteraf kunnen zeggen: Die zorg vonden wíj niet noodzakelijk.” Zijn Haagse en Rotterdamse collega's knikken.

Batenburg: „Het wordt als een taboe ervaren als een ziekenhuis grenzen aan behandelingen stelt.”

Boesten: „Het idee dat in Nederland mensen onbehandeld rondlopen is voor sommigen onverteerbaar. Het is inmiddels wel realiteit. De politiek heeft bepaald dat niet alle dure geneesmiddelen worden vergoed en dat ziekenhuizen niet alle kosten voor onverzekerden vergoed krijgen.”

Hemrika: „Met een zwerver die onder een brug vandaan wordt gehaald en een weekje op de intensive care ligt, ben je al gauw een ton verder.”

Huffmeijer: „Wij hebben allemaal ook te maken met een in Nederland verblijvend kind dat een van zijn ouders uit een ander land hier letterlijk achter de deur stopt en achterlaat. Een buitenlands sprekende vrouw wordt door de familie op de spoedeisende hulp binnengebracht. Wanneer ze is uitbehandeld, geeft niemand thuis. Verpleegkundige mee aan de deur, bellen, bellen en niemand doet open.”

Boesten: „Je hebt er altijd wel een paar die een jaar of langer in het ziekenhuis liggen. Die eigenlijk naar een verpleeghuis zouden moeten, maar verpleeghuizen hebben al helemaal geen budget.”

De ziekenhuizen vinden dat het niet aan artsen moet zijn om op financiële gronden te beslissen wie wel en wie niet wordt behandeld. Ze willen dat de politiek geld voor onverzekerden beschikbaar stelt en dat duidelijk vooraf wordt gesteld aan welke voorwaarden die zorg moet voldoen. Het liefst voor 1 april wanneer de eerste verzekerden geroyeerd zullen worden.

Door het nieuwe zorgstelsel dreigen meer mensen onverzekerd te raken waardoor ze geen aanspraak meer maken op medische zorg. Een interdepartementale werkgroep adviseerde daarom in december aan minister Hoogervorst (Volksgezondheid, VVD) een waarborgfonds voor onverzekerden op te richten. Dat fonds „biedt soelaas aan de zorgaanbieders wanneer deze medisch noodzakelijke zorg moeten leveren”, zo schrijft de werkgroep. Wat er niet in staat is wat onder medisch noodzakelijke zorg wordt verstaan. Sommige ziekenhuizen menen dat dit zorg is die in de basisverzekering wordt vergoed, waaronder ook vruchtbaarheidsbehandelingen. Het zou ook zorg kunnen zijn die niet uitgesteld kan worden.

De kosten voor onverzekerde patiënten krijgen ziekenhuizen nu deels vergoed van de regionale zorgverzekeraar vanuit de regeling ‘dubieuze debiteuren’. Soms kunnen specialisten net als huisartsen voor zorg aan illegale patiënten aanspraak doen op de Stichting Koppeling.

Als een nadeel ziet de werkgroep dat met al deze maatregelen patiënten niet worden gestimuleerd om zich te verzekeren. Ziekenhuizen en verzekeraars zouden bovendien een „soepel incassobeheer” kunnen voeren, omdat ze de kosten toch wel vergoed krijgen. De werkgroep acht het daarom noodzakelijk dat „uitsluitend een bepaald percentage” van de kosten uit het fonds zal worden vergoed.