Rij ik na een lange schijtdag van werken naar huis toe, ben ik bijna thuis gooit zo'n achterlijke geitenneuker zonder te kijken de deur van de auto open. Voor ik het wist lag ik languit op straat. Godverdomme wat een klootzak. Gelijk even naar mij fiets gekeken, niets aan de hand. Trek ik mijn handschoenen uit, ligt godverdomme mijn hele klauw open. Wat heb ik aan zijn nietszeggende sorry, ik zag je niet. Nee, dat heb ik gemerkt, klootzak. Toen ik die kankerhond nog even verder verrot schold begon die toch nog een beetje link te doen ook. Hij mag van geluk spreken dat ik hem niet met mijn fietsketting naar allah gemept heb. Wat een kankermongeaul. Verder typen is te pijnlijk.
Ik zou graag een zelfhulpgroep willen oprichten voor onzekere mensen, maar ik ben bang dat het mij niet zal gaan lukken.