Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel4)

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 09:51 schreef teigan het volgende:
Ik doe het mezelf ook een beetje aan geloof ik CleeJee...

Ik mail mensen niet, spreek ze niet aan, bel niet enes een keertje.... Gewoon omdat ik bang ben dat ze toch niet op mij zitten te wachten...
En deels is het ook gewoon een gevoel, op zich heb ik niets te klagen geloof ik..

Hoe herkenbaar: dat heeft mijn vriendin dus ook. Maar aan mij kun je zien hoe zwaar dat voor de ander kan zijn: het feit dat je geen contact op durft te nemen schept een afstand waar je vrienden waarschijnlijk helemaal niet blij mee zijn. Dus juist omdat je het gevoel hebt dat ze niet op je zitten te wachten, neem je geen contact op, beginnen je vrienden je te missen, moet het contact meer en meer van hun kant komen, en geven ze dat uiteindelijk misschien wel op. Als je vrienden juist wel af en toe contact met jou zoeken, zie dat dan alsjeblieft als bevestiging dat ze je jou net zo aardig vinden als jij hen. Want dat is zo, je wil het alleen zelf niet geloven...

Dus kom op, pak die telefoon en spreek wat af! Iets veiligs bij voorkeur, zodat je je zelf geen zorgen hoeft te maken over of je het gesprek wel draaiende weet te houden! Doorbreek de cirkel, dat is de enige manier meid!

Ik herken het wel Ami80, het is bij mij ook wel een van de redenen dat het de laatste tijd weer minder gaat..

Ik zit hier met een onderzoek wat af moet, mijn hart ligt er niet, en het valt me daardoor ook zo zwaar om te doen. Het einde komt gelukkig wel in zicht, maar soms lijkt het uitzichtsloos, vooral als mijn perfectionisme de kop weer opsteekt...
Mijn ouders vragen zich ook al tijden af waarom ik maar niet verderkom met mijn studie, mijn relatie hebben ze gelukkig weinig op aan te merken, maarja, dat is ook een ander verhaal..

Zou jij met je vriendin geen systeemgesprekken kunnen krijgen? Dat heeft voor mij en mijn vriend wel goed geholpen, we zijn toen weer op het goede spoor gezet...

En CleeJee, waarom ik niets te klagen heb, ik heb een leuke vriend, ik ga een keer in de week schieten, wat ook gezellig is, ik ga misschien een cursus klimmen volgen, en uiterlijk gezien is er toch niets met mij aan de hand? (het gevoel dat het niet goed gaat probeer ik weg te drukken, misschien dat ik daarom contacten ook wel een beetje afhou, dan hoef ik de confrontatie niet aan te gaan)

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 20:47 schreef Ami80 het volgende:
huh?
Was het dan Wolkje die aan de VU studeerde?

U riep mij?

Ja, ik studeer aan de VU

En zo wordt dit topic weer wakker uit "den diepen winterslaep......"

*rekt zich uit*

Ja, misschien wel goed voor mij...

Weer even mezelf met mijn neus op de feiten drukken...
Dat ik weer iets beter voor mezelf mag gaan zorgen...

hoe gaat het nu met iedereen?? Ik heb mezelf een trap gegeven, dus het gaat een stuk beter nu...
Ik begin er weer zin in te krijgen...

Kijk, heerlijk toch om jezelf soms een goede kick te geven...zeker als het je wat oplevert!

Met mij is alles fijn, volgende week vrijdag krijg ik een verrassingsdag van mijn meissie om me te bedanken voor de steun het afgelopen jaar! Ik weet niet wat ze georganiseerd heeft...maar ik ben benieuwd!

(zo goed als een jaar geleden kreeg ik te horen dat zij AN had....)

Ik heb vanmorgen mijn laatste evaluatie nog eens doorgelezen...
Het gaf mij wel een goed gevoel weer...

En nu ik die map toch open heb gehad, ga ik er binnenkort alles eens uithalen en doorlezen en dan opbergen denk ik..

Hier ook iets beter, nog wel wat zwaarmoedig. We hebben zondag wat gewandeld en dat was supergezellig. Ze was voor het eerst wat opener geweest tegen een psych. Nou ja, psych, het was niet haar eigen psycholoog uit de kliniek, maar een stagenemer. Maar goed, ik geloof dat ze er wel trots op was! En ik vond dat natuurlijk hartstikke fijn om te horen...

Het blijft naar om steeds weer te merken dat ze zo ontzettend diep in haar stoornis zit. Ze zit op een punt waarop ze totaal geen zekerheden meer heeft over de dingen die voor haar belangrijk zijn: of ze het wel ooit zal redden om haar studie af te maken, of ze weerstand kan bieden aan alle neersabelingen die soms bij coschappen komen kijken, of ze er ooit weer bovenop komt, hoe lang haar vrienden het nog uithouden, etc. Ik merk dat de kliniek wel een veilige haven is geworden: ze heeft een band met de meiden daar. Dat is voor mij wel een geruststelling...

Met mij persoonlijk gaat het dus weer beter, vooral ook omdat mijn eigen zaak ontzettend goed loopt momenteel: de groei zit er ontzettend in, en het is fijn om iets te zien lukken! Financieel biedt dat ook perspectieven, want ik verdien straks waarschijnlijk genoeg met de part-time werkzaamheden om een huisje te kopen!

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 11:08 schreef CleeJee het volgende:
Kijk, heerlijk toch om jezelf soms een goede kick te geven...zeker als het je wat oplevert!

Met mij is alles fijn, volgende week vrijdag krijg ik een verrassingsdag van mijn meissie om me te bedanken voor de steun het afgelopen jaar! Ik weet niet wat ze georganiseerd heeft...maar ik ben benieuwd!

(zo goed als een jaar geleden kreeg ik te horen dat zij AN had....)

Je laat het wel even horen hier he! Veel plezier alvast in elk geval. Helemaal super hoe die meid van jou suks oppakt!

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 11:11 schreef teigan het volgende:
Ik heb vanmorgen mijn laatste evaluatie nog eens doorgelezen...
Het gaf mij wel een goed gevoel weer...

En nu ik die map toch open heb gehad, ga ik er binnenkort alles eens uithalen en doorlezen en dan opbergen denk ik..

Misschien kun je je evaluatie beter inlijsten

Wat evalueerde die evaluatie?

@ Teigan: altijd goed om die evaluatie er bij te pakken en door te lezen op momenten dat het minder gaat....drukt je nog even met je neus op de feiten hoezeer je gegroeid bent...

@ Ami80: blij te horen dat het allemaal stukje beter gaat met je meissie! Merk ook aan mijn vriendin dat de kliniek echt een mega veilige haven was/is (ze heeft natuurlijk nog elke vrijdag nazorg) en dat ze er zelfs wat vriendinnen aan over heeft gehouden! Dat is natuurlijk helemaal het mooiste, want die snappen elkaar natuurlijk wel!

Ik zal ook weer even een update posten
morgen heb ik een 2e gesprek bij de kliniek om nog wat vragen te beantwoorden zodat ik in de goeie groep terecht kom. Ik ben bezig met een reintegratie groepje om te kijken wat ik wil gaan doen en hoe ik moet solliciteren enzo.

Daarnaast zit ik vast ik durf dus ook niet echt met mensen af te spreken, leuke dingen te gaan doen, de veiligheid van me huis te verlaten en weer te gaan leven. Ik ben letterlijk en figuurlijk bang om te leven De maatschappelijkwerkster kwam ook al aanzetten met dat we niet verder komen in de gesprekken en misschien er dus maar mee te stoppen.
Het slapen gaat nog steeds slecht waardoor ik ook niet echt in een fijn ritme kan komen van optijd opstaan en sjit in huis doen enzo. Denk teveel en tevaak waardoor ik me somber en futloos blijf voelen, ik zie het! krijg het alleen niet voor elkaar het te stoppen en dat frustreert me enorm omdat ik helemaal zo niet wil zijn! Ik was vroeger een super vrolijk kind en kijk me nou eens Stiekum hoop ik dat ik de 5 daagse therapie mag gaan volgen zodat ik gedwongen wordt dagelijks optijd eruit en bezig te zijn.

Blegh, al met al, niet echt geweldig dus

Ami80, die evaluatie evalueerde de laatste 6 weken van mijn behandeling... Je kreeg elke 6 weken ongeveer een evaluatie, en daarin werd bekeken hoe je vooruit ging volgens het behandelteam..
Ik schreef dan zelf ook een evaluatie, en de groepsgenoten schreven er eentje voor mij..

Ik merk juist dat het contact met d emensen uit de eetgroep snel minder wordt als je eruit bent, ws. ook gewoon doordat dit losser is... Hetgene wat je bind is minder geworden, je krijgt je eigen leven weer, sommigen zakken weer terug, anderen gaan juist door, en vooral als een van beiden langer blijft, dan mis je een hoop mijlpalen...

purple rose, ik herken me wel in jou.... Ook nu vind ik het nog heel moeilijk om met mensen af te spreken, of sowieso contacten te onderhouden en/of aan te trekken.. Ik blijf het maar uitstellen, al moet ik zeggen dat ik er nu wel weer mee bezig ben om dat te overwinnen..

Ik ben ergens een beetje trots op mijzelf... Mijn vriend is op schoolreis, en meestal gaat mijn eten slecht als ik alleen ben... Maar het gaat nu eigenlijk best goed... Ik snoep ietsje meer, maar dat is in de trand van 2 paaseitjes ofzo...
Het is fijn om te merken dat ik dit ook kan hebben..

Het probleem bij mij is dat ik het NU wil veranderen ipv blij te zijn met de kleine stapjes die ik wel zet. Als het alles goed gaat ga ik volgende week woensdag of donderdag weer es een fotoshoot met een bevriende amateur fotograaf al zal ik twijfelen tot aan de laatste minuut of ik wel of niet zal gaan Ik wil gewoon dat er ala minuut weer flink beweging in me leven zit en dat kan nou eenmaal niet dat weet ik rationeel maar gevoelsmatig wil ik dat wel.

Gaat mijn ratio ooit nog op een zelfde lijn zitten als mijn gevoel?

Ik denk dat dat pas gebeurt op het moment dat je tevreden bent met jezelf. En daarvoor zul je de confrontatie met jezelf moeten aangaan. Cognitief denken: waarom zou je niet naar die fotoshoot gaan? Omdat je bang bent om naar buiten te gaan, omdat je onzeker bent om je lichaam? Hoe ga je daarmee om: de confrontatie aangaan en kijken of je er iets leuks van kunt maken en zo tevreden kunt zijn dat je iets hebt ondernomen? Of kies je voor de veilige weg en blijf je thuis? Op die manier.

Ik weet, een ander kan het zo makkelijk zeggen, maar toch moet je soms proberen om jezelf over een dood punt heen te zetten. Teigan kan het, dat heeft ze laten zien. Kun jij het ook?

Het helpt voor mijn gevoel al om het uit te gaan spreken naar anderen..

Ik zei anderhalve week geleden tegen mijn vriend dat het niet echt goed met mij ging, en hij zag dat al een paar weken, terwijl ik dacht dat het niet opviel..
En toen had ik ook gewoon zoiets van ik heb hier geen zin in, en ben weer stapjes gaan nemen.. Ik begin zelfs weer beter voor mijn lichaam te zorgen (bv. gezichtscreme gebruiken, handcreme gebruiken), en dat is een teken dat het beter gaat met mij..

Ja, ik ben ook van plan mezelf op te blijven peppen tot ik bij hem in de auto zit en we onderweg naar de studio zijn. ik heb ook moeite met voor mezelf en me lijf te zorgen en lief voor mezelf te zijn. Gedachtes van het niet waard zijn zitten dan in de weg

jij bent niet degene die bepaald of je iets waard bent of niet... Die vriend van jou wil graag met jou een middag doorbrengen, en nee, hij is niet gek dat hij dat wil ofzo..

Begin eens met iets kleins om lief voor jezelf te zijn, koop eens een lekkere douchegel, en bouw het zo langzaam op..

Het is moeilijk om je eigenwaarde te ontlenen aan de mening van een ander. Het is misschien ook niet eens de goede manier om je status te ontlenen aan wat anderen van je vinden. Maar als andere mensen je waarderen om wie je bent (zoals de fotograaf dus), en hun mening wijkt af van je eigen mening, dan kun je daar wel even bij stilstaan: 'kennelijk ben ik niet de ... persoon die ik denk te zijn', of 'als hij/zij contact met mij zoekt, dan ben ik kennelijk de moeite waard'. Misschien kun je dat soort gedachten gebruiken om iets beter over jezelf te denken?

Mijn vriendin heeft precies hetzelfde trouwens: ze vindt dat ze niks waard is, niet slim genoeg, geen leuke verhalen heeft, etc. Telkens als zij daar iets van laat merken zeg ik iets positiefs over haar, bijvoorbeeld dat ik VIND dat ze lief is, of dat ik VIND dat het een supergezellige dag was samen met haar. Ze heeft soms moeite om dat te geloven (herken je iets?), maar ze vindt het volgens mij toch ook wel fijn om te horen. Het is tegenwicht voor haar, maar ze zal er zelf in moeten gaan geloven.

Gister heeft mijn vriendin afgesproken met een meisje dat ze van de kliniek kent....en het bovenstaande onderwerp kwam ook aan bod, daar hadden we het toevallig nog over:
een hele belangrijke gedragseigenschap van de groep blijft dat ze anderen eigenlijk altijd belangrijker vinden dan zichzelf!

Het lijkt toch weer de verkeerde kant op te gaan.

Mijn vriendin had twee weken geleden een motivatieweekje om na te denken over hoe ze verder wilde en zo een plan van aanpak te maken. Waarom vertel ik dit eigenlijk, ik weet het even niet, ben even van slag maar typ hier toch maar even wat want misschien dat het helpt. In elk geval net te horen gekregen dat de motivatieweek heeft gegolden als een "time-out", waarvan je er twee mag hebben, en bij de derde word je ontslagen. Ze had er al eerder een gehad. Maar nu zit ze weer onder haar lijn (de reden achter de eerste "time-out", eigenlijk een "time-in" maar goed), en als ze niet voor volgende week weer op haar lijn zit dan is het dus mis. Vriendin had bij het overleg om een motivatieweek te nemen echter niet te horen gekregen dat die zou gelden als "time-out". Dat kreeg ze vandaag te horen, dus ze is bloedlink. Naar eigen zeggen zou ze dan die motivatieweek nooit hebben opgenomen. Nu zit er dus een groot risico in dat ze wordt ontslagen uit de kliniek.

En ik zou zaterdag op wintersportvakantie gaan maar zou haar dan helemaal niet kunnen steunen terwijl ik dat veel belangrijker vind dan die hele vakantie. Godver.

Hmmm Ami80.....nu baal ik dat ik gister zo een lang telefoongesprek had (en ja, het was (zoasl je al dacht) mijn meissie, ook met minder nieuws, heeft nu beetje eerste serieuze terugval na ontslag uit kliniek) en je je verhaal dus niet bij mij kwijt kon....\

wat een verrotte situatie zeg....en inderdaad juist nu nu je voor jezelf wilde kiezen met een ski-vakantie.... weet je al wat je gaat doen?

Dat telefoongesprek zat nergens tussen: mijn vriendin belde me pas om 11 uur, dus toen waren we beiden al niet meer online...

Vervelend om te horen dat je vriendin een terugval heeft. Je weet van te voren dat het erbij hoort, maar je hoopt dat het niet komt omdat het zo goed gaat. En als het moment dan toch daar is dan baal je verschikkelijk. Maar een terugval is niet erg, zolang ze maar niet teveel teruggrijpt naar haar oude methodes om met tegenslag om te gaan. Wens haar succes van me....

Of ik al weet wat ik ga doen? Mijn eerste reactie was inderdaad zo van 'Ok, hoe groot is de kans dat dit mis gaat? Die kans is zeer reeel. Ok, dan blijf ik thuis.' In mijn emotie heb ik nog even naar haar gebeld, maar ze nam niet op. Gesmst met dezelfde vraag, stom stom stom, en met de tekst erbij dat ik haar veel belangrijker vind dan die vakantie. Toen belde zij, met de tekst 'jij gaat gewoon op vakantie' en hing op. En die benadering is precies de reden waarom dit helemaal spaak kan gaan lopen: als ze op dezelfde manier met haar psych/socio in de clinch gaat dan kun je er gif op in nemen dat ze inderdaad weggeschopt wordt.

Oké, goed te horen dat het later speelde....

Ik schrok er wel even van ja...heb het ook wel aan zien komen hoor...maar het is nu wel concreet in haar hoofd ook, ze wil graag een paar kilo kwijt, op zich moet dat kunnen, zit ze nog boven haar pinpoint gewicht, maar het is nu aan een plan werken om die paar kilo op een gezonde manier kwijt te raken.... Ze voelt zich nu even verre van happy, ging ook de tijd van haar ES weer verheerlijken, gelukkig kon ik gelijk op haar inpraten en neem ze ook dingen van mij aan! Ze vond het gesprek gisteravond eerst verschrikkelijk, maar aan het eind voelde ze wel opluchting en we sloten af met een lach samen, dus dat is super!

Ja, haar die vraag sms'en is inderdaad niet zo slim, want je weet dat ze nooit voor zichzelf kiest en nooit hulp vraagt....dus jou er bijna op uit stuurt!