Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel4)

Maar je bent dus enerzijds heel erg van plan hieruit te komen, en anderzijds vind je niet dat je het waard bent, waardoor je passiever wordt. En hoe denk je daaruit te komen? Je kunt proberen te beginnen met je therapie om je beter in je vel te gaan voelen. Maar je kunt het misschien ook andersom doen: eerst wat ondernemen/organiseren waardoor je jezelf beter gaat voelen. Echt ervoor gaan. Dan ga je misschien ook met een beter gevoel je therapie in...

Meis, je bent het waard...

Purplerose, ik was een jaar geleden ook zoiets, ik liep overal vast in mijn leven, en ik ben ook al 24 hoor, dus ik zou het ook voor elkaar moeten hebben..

Bij mij heeft het geholpen, ik begin me eindelijk weer te voelen als het meisje dat ik was toen ik een jaar of 18/19 was, het vrolijke, het onbezorgde, het spontane, enzovoorts..

Het is zo heerlijk, en het komt echt doordat ik die therapieen heb gehad..
het is de moeite waard, jij wil hier vanaf, dat lees ik wel, dus het kan jou ook makkelijk lukken!!

Mja, ik heb dus ook al aangemeld voor reintegratieplantrajectthing dus dat loopt ongeveer tegelijk op met de therapie, en dan begin ik met een cursus genaamd 'aanzet' van dat reintegratie gebeuren om ook eerst weer structuur aan te wennen en opnieuw leren solliciteren enzo. Dat is 1 dag in de week en de therapie zal denk 3 zijn ofzo?

Ik weet ook de details nog niet van hoe of wat maar het gaat ongeveer gelijk op

Dat is mooi, dan heb je straks na je therapie ook iets te doen... Als je dan weer thuis zou komen te zitten is de kans op terugval een stuk groter

Al moet ik zeggen dat werken en alles eromheen wat erbij hoort mij doodsangsten aanjaagt

Nu nog wel ja..

Als het goed gaat straks al veel minder...

Je kunt het je nu nog niet voorstellen....maar uit werk kun je ook enorm veel energie halen!

tvp

Hoe staat het leven met één ieder?

het staat hier wel goed...

Ben langzamerhand de gatenin mijn verslag aan het aanvullen, en dat begint op maandag altijd moeizaam, maar loopt dan later in de week steeds beter..

Ik begin deze week met een paar nieuwe vakken, en dat is wel eng ergens, weer allemaal nieuwe mensen..

Is inderdaad weer eng Teigan, moet je je 'plekje' ook weer gaan vinden tussen die nieuwe mensen....

Maar, ook wel weer leuk nieuwe mensen leren kennen!

Hier gaat alles wel. Beetje zwaarmoedig misschien, maar dat gaat wel weer over. Met vriendin-lief gaat het niet echt best momenteel, hoewel ik geen enkele zekerheid heb in of er op dit moment progressie is of niet. Het enige wat ik zie is dat ze het erg zwaar heeft momenteel, erg in zichzelf gekeerd en verdrietig is. Dus dat valt me wel zwaar natuurlijk en door dat non-communicatieve raak ik zelf ook een beetje het spoor bijster in hoe ik nu met haar moet omgaan. Er is bar weinig over van het meisje op wie ik verliefd ben geworden. Ik hou ontzettend veel van haar, maar af en toe herken ik haar niet meer.

Maar goed, ik probeer maar geduldig te blijven hoewel ik dat op dit moment erg moeilijk vind. Ik moet erg oppassen dat ik niks forceer, want daar heb ik soms een beetje de neiging toe hoewel ik weet dat dat geen enkele zin heeft. Maar ja, er zit wat wrijving tussen het eerlijk zijn tegen haar en het positief overkomen. Steunen wil ik haar, er voor haar zijn ook, maar ik krijg zo weinig toegang dat dat me niet lukt. Dus tja, waar blijf je dan als vriend? Geduldig afwachten tot ze zelf contact zoekt? Tja, dat is een mogelijkheid, maar om je eerlijk te zeggen denk ik niet dat dat gaat werken, want ze is veel te bang om contact te zoeken.

Kortom, het oude dilemma. Soms zou ik willen dat ik haar wat langer had gekend voordat ze zo ziek werd...

Purplerose, hoe ging je afspraak? Alles ok met je?

Hai, even een update

Afspraak ging goed, veel vragen uiteraard en zij dacht uiteindelijk aan een eetstoornis NAO maar vond de klachten ernstig genoeg om deeltijd therapie voor te stellen wat dan de eerste 3 maanden 5 dagen is en daarna 3 dagen per week. Ze moet dit uiteraard nog met de indicatie staf overleggen enzo en heb komende dinsdag een advies gesprek met der. Als er plek is kan ik gelijk beginnen, zoniet dan start ik in de pre-groep tot er plek is

Was mega nerveus! had namelijk ook al bijeenkomst in de ochend van het reintegratie project dus 2x ergens helemaal nieuw komen was erg eng!
Maar gelukkig overleeft

NAO staat voor Niet Anderzins Omschreven, dat is er bji mij ook vastgesteld, hoewel dat van mij dus wel richting Binge Eating ging, maar net niet helemaal...

Fijn dat er nu schot inkomt, met een beetje geluk begin je over een week of 2 dus al met de eerste dingen..

Gaaf van je! Best stoer om er nu zelf zo voortvarend mee bezig te zijn. Het wordt ongetwijfeld bestwel eng om erheen te gaan, maar afgelopen dinsdag lukte het ook, dus waarom zou dat straks niet lukken! Zie je er tegenop, of vind je het juist fijn dat er wat staat te gebeuren? In elk geval vind ik je erg moedig, op naar het geluk meid!

een goede vriendin van me heeft een hele tijd boulimia gehad. ik ken haar pas een jaar maar we gaan erg goed met elkaar om en ze heeft het redelijk snel aan me verteld.
het gaat nu goed met haar maar ze maakt er af en toe grapjes over en dan weet ik toch niet zo goed wat ik moet zeggen

en wilde even zeggen dat ik erg veel respect heb voor mensen die hulp zoeken en er weer bovenop komen! succes!

Kickje!!! Hoe is het met iedereen??

Mijn meissie is nu op wintersport...wel even weer een lichte vorm van trigger, omdat dat altijd een plek was waar ze bijna niets at...maar volgens haar gaat het toch goed!

Met mij gaat het niet zo super geloof ik..

Ik voel me de laatste tijd toch best wel weer eenzaam... Het eten gaat redelijk, het wil soms nog wel eens een beetje de verkeerde kant uitgaan

Met mij gaat het ook kut. Gisteren weer zo'n fijn gesprek gehad met mijn ouders waarbij weer even flink duidelijk werd dat er weinig in mijn leven is waar ze blij mee zijn. En ik ook geloof ik, dus wat dat betreft klopt het wel. Hoe het met mijn vriendin is weet ik ook niet trouwens: die had vorige week een motivatieweekje en was thuis. Toen leek het wel goed te gaan (door de telefoon), maar van het weekend was het weer minder nadat ze haar plannen had voorgelegd aan de kliniek. Verder nog steeds hetzelfde liedje: het is vechten voor contact, en dat begint me behoorlijk op te breken.

Sorry, niet erg positief dus, maar ik laat het koppie een beetje hangen.

@ teigan: je voelt je de laatste tijd best wel weer eenzaam zeg je...hoe komt dat...ben je echt eenzamer? of zijn het gevoelens?

@ ami80: kunnen je ouders je niet steunen in deze moeilijke periode in je leven? moeten zij nou juist nu benadrukken dat ze niet zo blij zijn met hoe je je leven nu ingevuld hebt?
wat betreft je vriendin: ik kan me zo voorstellen dat het je begint op te breken.....ook jouw energie-emmer speciaal voor haar raakt eens uitgeput en leeg.....zeker als je telkens weer ziet dat ze eigenlijk niet vooruit komt..... Moet ineens denken aan een zin die jij eerder een keer schreef: had je haar inderdaad maar eerder leren kennen en langer, zodat je je beter kon herinneren hoe ze toen was....

En Ami80, mail me gewoon hoor als je ergens mee zit!

Ik doe het mezelf ook een beetje aan geloof ik CleeJee...

Ik mail mensen niet, spreek ze niet aan, bel niet enes een keertje.... Gewoon omdat ik bang ben dat ze toch niet op mij zitten te wachten...
En deels is het ook gewoon een gevoel, op zich heb ik niets te klagen geloof ik..

Oké, het jezelf even wegdrukken...herkenbaar...heeft mijn meissie ook wel eens last van...wat helpt is haar te confronteren met het gevoel wat ze meestal heeft als ze weer uit die 'dip' komt: "ik had zoveel leuke dingen kunnen doen, en heb dat mezelf gewoon ontnomen...."

Maar jij mailt hun dus niet, nemen zij dan ook geen contact met jou op?

Op zich heb je niets te klagen zeg je....hoezo niet? schrijf dat eens uit?

Kut, had hier net een stukje getypt, maar drukte op de verkeerde toets.

Nou, waar het eigenlijk op neer komt is dat ik nergens vat op heb in mijn leven, en dat wordt ook flink benadrukt.

- mijn studie gaat kut: ik heb al een jaar vertraging opgelopen met mijn scriptie, simpelweg omdat mijn hoofd er niet naar staat, het te complex is, en ik er echt totaal geen zin meer in heb. Maar ja, in het zicht van de haven stranden is ook zo zonde en zou voelen als falen. Falen voor een studie die ik nota bene deels voor mijn ouders heb ondernomen, want ik had 'maar' een hogeschool diploma op zak.

- geen idee wat mijn relatie nog inhoudt, en mijn ouders zien alleen maar het verdriet. Ze zien hoe ik het hoofd boven water probeer te houden en probeer nog een relatie te onderhouden terwijl de relatie eigenlijk helemaal nergens meer over gaat: ik zie haar nauwelijks, krijg nog steeds geen toegang, maar blijf wel achter haar staan en dat waardeert ze. Elke keer dat ik haar zie verovert ze mijn hart. Het houden van komt nog steeds van beide kanten (denk ik), maar ze kan er nauwelijks uitdrukking aan geven. Dat is zwaar als dat al zo lang duurt. Dus het is tobben, en mijn ouders zouden me eigenlijk liever voor mezelf zien kiezen. Mijn moeder heeft zelfs meermaals gezegd dat ze niet denkt dat mijn vriendin eruit komt, en dat ze me eigenlijk ook niet bij haar vindt passen. Tnx mum, ik had wel genoeg aan mijn eigen twijfels.

- ik ben bezig met het zoeken naar woningruimte, want het zou veel beter zijn om het huis uit te gaan: pa en ma zouden mijn ellende niet zien en vice versa. Ik ben er ook echt aan toe. Daarin steunden ze me heel lief door te kijken naar een constructie waarbij ik een hypotheek neem met de overwaarde van hun huis als onderpand. Dus we zijn gezamelijk op huizenjacht geweest, maar alle woningen die zij aardig vonden voor mij waren veel te duur: wat ik wil is gewoon een klein woninkje, om zo min mogelijk maandlasten te hebben. Ook hier wordt de lat dus hoog gelegd.

- wat te doen met het inkomen? Dat is nu dus nog niet hoog genoeg om een hypotheek van 500 in de maand (+ servicekosten) te financieren en dan ook nog een beetje lekker te kunnen leven. Ik heb samen met mijn zakelijk partner een eigen softwarebedrijf en dat gaat hartstikke goed, maar ik haal er nog geen volledig salaris uit omdat we het langzaam opstarten en maar twee dagen in de week werken. Daarnaast heb ik mijn studie en heeft hij zijn andere baan. Je raad het al: mijn ouders zouden nooit voor de weg van een eigen bedrijf kiezen omdat het veel te onzeker is. Eigenlijk zouden ze me veel liever een vaste baan zien hebben met financiele zekerheid. Maar mijn bedrijf is wel iets wat ik zelf heb opgebouwd, iets wat lukt in mijn leven, dus het is me veel waard.

Veel onzekerheden dus. Onzekerheden die ik zo zou kunnen verhelpen: stoppen met de uitzichtsloze strijd, studie overboord, en een baan nemen. Nou is dat wel heel kort door de bocht, maar soms voelt het wel zo. Maar mijn hart ligt er niet, dat zullen jullie begrijpen.