Ik merk de laatste tijd dat ik nogal "ziekelijk" naar mijn ( en soms ook naar andermans ) uiterlijk kijk.
Wat ik daarmee bedoel is dat ik constant bezig ben met hoe ik eruit zie.
Ik ben opzich niet lelijk en hoor vaak van anderen dat ik er goed uitzie. Maar ik kijk misschien wel 20x per dag in de spiegel, om te kijken naar mijn huid of naar hoe mijn haar zit.
Als ik bijvoorbeeld s'avonds een puistje zie zitten, slaap ik slechter, en de volgende morgen is het eerste waar ik aan denk of het puistje al verdwenen of minder geworden is. Ook smeer ik constant met creme's voor mn huid.
Ik heb zelfs een medicijn tegen acne besteld via internet, waarvan mijn dokter het niet wilde voorschrijven omdat mijn acne te licht is ( je ziet er nu helemaal niks meer van, althans, anderen niet ) Wanneer ik nu ook maar een klein bultje boven het UV-licht in de badkamer zie, begin ik gelijk te krabben en te smeren. Een ander mens zou het in geen jaren ontdekken
Ik ben ook steeds bezig met sporten ( bodybuilding ) en heb vaak gedachtes over steroidegebruik om mezelf nog gespierder te maken dan dat ik nu al ben.
Eigenlijk komt het erop neer dat hoe ik eruit zie, bepaalt hoe ik me voel. Als mijn huid gaaf is, voel ik mezelf heel goed. Zit mn haar minder, kan ik nergens anders meer aan denken.
Het lijkt op een soort van extreme ijdelheid....
Herkent iemand dit? Ik vind het eigenlijk best irritant, dus misschien heeft iemand tips??