Ik quote uit een word-documentje;
De Put.
Het is alsof ik in een metersdiepe put ben gevallen en het lijkt alsof ik er niet meer uit kan klimmen.
Iemand heeft een deksel op de put gedaan en heeft daarmee al het licht in mijn leven ontnomen.
In de put zitten nog meer mensen, maar die begrijpen mij niet en maken me belachelijk.
Ze vinden me gek, raar en laten me het liefst met rust.
Af en toe mag ik naar boven, even ruiken aan de aardse wereld, aan plezier, aan liefde.
Maar al heel gauw komt er een man die me weer terugduwt in de put, verder dan ik klimmen kan en ik kan weer helemaal opnieuw beginnen met de reis naar het licht, de reis naar boven.
Soms komt er een meneer in de put, met een grote zwarte cape. Hij pakt mijn hand en vraagt of ik met hem meega.
Ik vind die meneer heel erg aardig en hij begrijpt me, maar elke keer als ik met hem meega, verdwaal ik en ben ik hem kwijt.
Hij zegt me dan dat het mijn tijd nog niet is, maar ik ben het bijna nooit met hem eens.
Daarna moet ik zelf de weg weer terugvinden naar dat licht, waar ik zo naar verlang. Er zijn ook mannetjes die me helpen bij het vinden van die weg. Er is wel een voorwaarde die de mannetjes me stellen; ik moet ze voor altijd bij me dragen, ik moet ze meenemen. Omdat ik graag de weg naar het licht weer wil vinden, neem ik de mannetjes mee. Ze leiden me terug naar het licht, maar ze zorgen er ook voor dat het moeilijker voor me word. Ze schudden zo hard dat ik ga trillen en omdat ik zo snel moet wandelen, val ik heel veel af. Ook eet ik heel weinig, want de mannetjes hebben mijn eten nodig om te overleven.
Als ik dan uiteindelijk weer bij de put ben, ben ik zo moe, dat ik eerst heel erg lang moet slapen. Als ik wakker word, zie ik door een schim het licht van de put en besef ik dat het nog heel lang duurt voor ik weer bij het licht ben.
Mariska.
Wat mij heel erg heeft geholpen is het besef dat er helemaal niet zo'n enorme afstand is tussen mij en "het geluk". Ten eerste omdat ik dat geluk altijd heel erg heb geidealiseerd, en toen ik me realiseerde dat niemand zijn hele leven lang in een paradijs leeft leek mijn geluk ineens een stuk minder ver weg en een stuk bereikbaarder. Ten tweede omdat ik ontdekte dat het niet zo zwart/wit was van dat ik gek ben (heb ik echt lange tijd gedacht!), in tegenstelling tot degenen die niet gek zijn. Het bleek eigenlijk allemaal best mee te vallen met die gekte van mij, ik ben nooit de werkelijkheid uit het oog verloren, heb alleen me vaak verschrikkelijk gevoeld en daardoor wel eens rare dingen gezegd en gedaan. En tegelijk met de ontdekking dat ik misschien toch eens wat meer vertrouwen moest gaan hebben in mijn eigen mentale sterkte zeg maar, kwam het besef dat de mensen om me heen het zichzelf op allerlei uiteenlopende manieren ook behoorlijk moeilijk maken, zich ook verschrikkelijk kut kunnen voelen zonder reden, op rare manieren omgaan met frustraties, eenzaamheid, ga zo maar door.
Om een lang verhaal kort te maken: heb vertrouwen in jezelf Parasiet! Bedenk: iemand die echt gek is heeft dat zelf doorgaans niet door.
Jij bent in elk geval al zover dat je je problemen onderkent en in jezelf durft te kijken, dat is een punt dat veel andere mensen niet eens bereiken! Je hebt hulp gezocht, ook weer een stap in de goede richting. Ik weet zeker dat je er langzaam maar zeker achter zult komen dat je helemaal niet zo'n hopeloos geval bent als je nu misschien denkt, dat je het nu gewoon moeilijk hebt en daar gewoon uit gaat komen. Probeer het geluk en de gelukkige mensen wat minder op een voetstuk te plaatsen/te idealiseren, en jezelf wat minder de grond in te trappen. Dan zul je langzaam maar zeker gaan beseffen dat het ook voor jou allemaal helemaal niet zo onbereikbaar is als het nu lijkt, en voel je je hopelijk wat minder moedeloos.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Veel sterkte,
Beatrice
Kop op! Gewoon een keertje uitwaaien langs het water... Zie je misschien nog een haai... 
Ik heb ook een keer zo'n verhaal gemaakt, ik ga het hier niet posten, maar voor de gene die geinteresseerd zijn wil ik het wel mailen. Mail of ICQ me.
Iedereen heeft de neiging om zich zelf depri te denken. (onbewust). het horen, van positieve vverhalen zorgen er op dat moment voor dat je je ectra goed voelt,
je springt op uit de put, maarde val die je maakt is des te harden. de weg omhoog wordt ook steeds langer.
Maar degene die je (tijdelijk) uit de put tilt, klamp je met beide armen vast, maar toch glip je weg.
mmm ik weet het ook ff niet
Het gevoel wat je er bij hebt valt ook niet te omschrijven of uit te leggen.
De meeste mensen begrijpen je ook niet, omdat er op het eerste gezicht niets verkeerd is aan het leven dat je leidt en in 99% van de gevallen zullen 'anderen' tevreden zijn met zo'n leven...
Depresiviteit is dan ook een ziekte...
een fysieke ziekte
Dan nu de enige reactie voor Parasiet die naar mijn mening hier op zijn plaats is...
Sterkte
mijn moeder is niet zo'n boekenwurm als ik, dus moest ik het begrijpelijk maken.
ze begreep deze tekst heel goed en weet nu ongeveer hoe ik me af en toe voel.
http://members.xoom.com/Sannes_links/
Onder psychiatrie kom je een link tegen die verwijst naar een forum waar mensen met hetzelfde probleem als jij gedachten uitwisselen en gedichten schrijven (Diekstra.com).
Ik vond het, als leek op dit gebied, heel boeiend om te lezen wat deze mensen bezighoudt en wat ze dwars zit.
Misschien iets voor jou om eens te lezen en je wellicht aan te melden als lid ook. Gedeelde smart is immers halve smart.......
Bovendien zullen deze mensen je tig keer beter begrijpen dan wie dan ook hier op het Fok-forum. Immers, dat wat jij hebt is voor de meeste mensen hier een "ver van mijn bed show"
Ik hoop van harte dat je wat hebt aan deze informatie..
toch bedankt..:-)
quote:
op 04-08-2000 om 10:14 PM schreef De Parasiet het volgende:
Daarom heb ik het geprobeerd voor iedereen een duidelijk documentje te maken....
Ik quote uit een word-documentje;
De Put.
Het is alsof ik in een metersdiepe put ben gevallen en het lijkt alsof ik er niet meer uit kan klimmen.
Iemand heeft een deksel op de put gedaan en heeft daarmee al het licht in mijn leven ontnomen.
In de put zitten nog meer mensen, maar die begrijpen mij niet en maken me belachelijk.
Ze vinden me gek, raar en laten me het liefst met rust.
Af en toe mag ik naar boven, even ruiken aan de aardse wereld, aan plezier, aan liefde.
Maar al heel gauw komt er een man die me weer terugduwt in de put, verder dan ik klimmen kan en ik kan weer helemaal opnieuw beginnen met de reis naar het licht, de reis naar boven.
Soms komt er een meneer in de put, met een grote zwarte cape. Hij pakt mijn hand en vraagt of ik met hem meega.
Ik vind die meneer heel erg aardig en hij begrijpt me, maar elke keer als ik met hem meega, verdwaal ik en ben ik hem kwijt.
Hij zegt me dan dat het mijn tijd nog niet is, maar ik ben het bijna nooit met hem eens.
Daarna moet ik zelf de weg weer terugvinden naar dat licht, waar ik zo naar verlang. Er zijn ook mannetjes die me helpen bij het vinden van die weg. Er is wel een voorwaarde die de mannetjes me stellen; ik moet ze voor altijd bij me dragen, ik moet ze meenemen. Omdat ik graag de weg naar het licht weer wil vinden, neem ik de mannetjes mee. Ze leiden me terug naar het licht, maar ze zorgen er ook voor dat het moeilijker voor me word. Ze schudden zo hard dat ik ga trillen en omdat ik zo snel moet wandelen, val ik heel veel af. Ook eet ik heel weinig, want de mannetjes hebben mijn eten nodig om te overleven.
Als ik dan uiteindelijk weer bij de put ben, ben ik zo moe, dat ik eerst heel erg lang moet slapen. Als ik wakker word, zie ik door een schim het licht van de put en besef ik dat het nog heel lang duurt voor ik weer bij het licht ben.
Mariska.
Beste Mariska (mooie naam trouwens),
Ik ken dit gevoel maar al te goed, maar als ik down ben schrijf ik er gewoon een nummer of een gedicht over. Op de een of andere manier ga je het dan in een heel ander licht zien en relativeert het zichzelf een beetje. Je moet er een beetje afstand van kunnen nemen om alles in perspectief te kunnen gaan zien. Ga lekker stappen, koop wat leuks voor jezelf en zeg minstens een keer per dag tegen jezelf: "Ik ben een geweldige meid." Het helpt.
Come on and let your hair down! 
Nemesis.
maar er zijn momenten dat ik gewoon niet kan vluchten van mijn 'shit' en ermee moet leven en dat kan ik nu net niet.
Verder ben ik erg onzeker, dus als ik zou zeggen; "maris, je bent een geweldige meid" dan zou ik mezelf niet eens geloven...
ik ga vanavond trouwens uit in Amsterdam...
Take care.
[Dit bericht is gewijzigd door Manono (Datum 14 April 2000).]
But these cuts I have, Oh, they need love to help them heal
Elton John
Dat dat ziet er erg sneu uit 
Veel suc6 met de liefde, ik heb ook nog nooit een relatie gehad, en dat voelt zeer KUT!
|
|
