Hiermee bedoel ik dus dat men het moeilijk vind om contect met mensen te maken en dat contact te onderhouden op een normale manier.
Ik ben er gisteravond over na gaan denken toen ik met dus zus van mijn vriend(en waarschijnlijk mijn toekomstige vriendin, maar als je dat wilt weten vraag je er maar naar) aan het praten was, ze was errug spontaan, en vertelde mij veel over haar zelf, en ook dingen die ik niet aan de eerste de best persoon zou vertellen, maar het maakte mij een heel groot aantal dingen duidelijk, zij had dezelfde problemen als ik gahad, en heeft dingen gedaan die ik ook ongeveer zou gaan doen(zij is 3 jaar ouder).
Maar ik kreeg het idee dat je zo'n muur opbouwt door je emoties op te kroppen, en zie niet te kunnen tonen/uiten op een manier die je zelf zou willen, ik merk ook, nu het beter gaat, dat ik mijn emoties beter 'kwijt kan'
hoe denken anderen hierover?
Wanderer
Toch, ondanks het feit dat deze mensen mij zeer dierbaar zijn, lukt het mij bijna niet om aan een ander te laten blijken hoe ik mij voel. Hier loop jij dus ook tegen aan.
Dit komt niet zomaar van de een op de andere dag. Meestal ontwikkel je je op een dusdanige manier vanuit een langdurige situatie waarin je je sterk hebt moeten voordoen. In de loop der jaren maak je je deze houding eigen en is het iets waar je op kunt en mag vertrouwen. Het helpt je ook in mindere tijden. Anderen zien je als een sterk persoon en vragen je niet zo snel hoe het werkelijk met je gaat. Je sterk voor blijven doen, maar ondertussen ook je gevoelens verdringen/onderdrukken. Het zit er heus wel, maar je laat het niet toe om naar buiten te treden. Is op zich niets mis mee, tenzij het je afremt en het kontakt met anderen beinvloedt. Mijn advies aan jou is om in de eerste plaats terug te gaan naar de periode waarin je deze houding bent gaan ontwikkelen. Wat voor periode was dat, wat gebeurde er toen enzovoort... Wanneer je dat helder hebt, kijk je naar hoe het er nu voor staat. Wat is er allemaal veranderd en ook wat heb je toch met jouw houding kunnen bereiken, want het is GEEN slechte houding!
Je zult merken dat er veel is veranderd en dat de situatie van nu niet die van toen is. Daarmee wil ik zeggen dat je je anders mag opstellen, want je hoeft je niet altijd meer sterker voor te doen.
Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan. Wat nu aanbreekt, is een periode van ervaren.
Oefen eerst met naasten en kijk hoe zij op je reageren. Je zult merken dat ondanks het feit dat je je gevoelens toont, je nog steeds sterk genoeg bent om ze te controleren. Alleen je zult je beter voelen en anderen zullen je ook begrijpen. Feit blijft dat wanneer iemand je niet accepteert/begrijpt het dan ZIJN probleem is. Jij bent kwijt wat je kwijt wilde en dat staat voorop!
Ik hoop dat je met mijn verhaal iets kunt, laat nog wat van je horen.
Lica dat is wijs geschreven * Machiel geeft Lica een applausje.
gemeend
Ik heb niet echt moeite om contact te leggen met mensen.. Maar ik weet nog dat ik ooit op kamp ben gegaan bij Utwente... Gedurende de week leer je wel mensen kennen enzo, maar de eerste dag was een nachtmerrie...
Ik sliep in een hoekje, naast een andere jongen die ook niet echt makkelijk contact legde. Ik heb uiteindelijk wel een toffe week gehad hoor, maar het was niet makkelijk om vrienden te maken.
Bij mij kwam het ook door mijn automatisme om me snel ongewenst te voelen. Ik weet niet hoe dit komt, maar ik voel me nooit op mijn gemak als ik ergens zomaar bij ga zitten. Als mijn vrienden naar dorp gaan, ga ik nooit zomaar mee zonder te vragen.
Ik weet niet waardoor dit gevoel komt, maar het is er wel. Als ik bijv. in een cafe bekenden tegenkom, ga ik er zelden bijstaan. Ik houd me vaak afzijdig enzo. Alcohol (jaja ik weet het) maakt wel wat los bij me.
Zowiezo, ik kan niet dansen zonder alcohol (gewoon omdat ik dan de cohones niet op de juiste plek heb) en op een meisje afstappen is al helemaal uitgesloten...
Maargoed, daar hadden we het niet over...
Over dat opkroppen van gevoelens, I know how you feel. Ik gooi het maar weer eens op de scheiding van m'n ouders (source of all problems). Ik kropte me ook totaal op enzo, totdat het niet meer ging. Ik leerde dat opkroppen fout is en kwam er zo langzaamaan overheen.
Wanderer, ik heb al vaak met je geluld over ICQ, en ik vind je gewoon echt een relaxde gast... Ik weet niet wat voor problemen je hebt gehad, maar als je er ooit over wilt praten ofzo, ik sta voor je klaar hoor! Ik bedoel, we hebben vaak stoere praat (hehe 
) tegen elkaar, maar ik kan ook best serieus zijn (as you can see now)...
naja
GRTZ ArchAngel
Ten eerste bedankt voor je reply!
Toen ik je post las, dacht ik van verrek ja, en toch weer een gedelte nee, dat komt niet met mij overheen.
Dat stuk over een houding opnouwen en je sterk moeten voordoen, dat heb ik erg gehad, en daarvan zal altijd wel iets blijven hangen.
Maar er zijn, zeker het laatste jaar, mensen die ik altijd vertrouw, en bij wie ik me veilig voel, en waar ik ook mijn emoties kan uiten, ok zommige onderwerpen durf/wil ik gewoon niet naarvoren brengen, maar zij reageren niet vreemd als ik mij emoties toon, en andersom hetzefde. Ik krijg vaak te horen dat ik goed kan luisteren, en een nuchtere kijk op problemen heb, maar dat is voor mijn gevoel alleen bij problemen van anderen.
Anyways, ik ga later verder, want nu moet ik weg, ik zou graag een keer met je willen mailen, of 'icqen'.
Wanderer
Mijn thuis-situatie is ver van optimaal. Op een gegeven moment kreeg ik de behoefte om er met iemand over te praten
Ik kon het niet opbrengen om met een bekende te praten; ik was bang dat die mij niet goed zouden begrijpen.
Toen heb ik iemand via Internet ontmoet, waar ik goed mee kon praten. Uiteindelijk hele verhaal verteld en veel steun gekregen. Heeft me erg goed gedaan!
In gevallen dat je je schaamt om met bekenden te praten, is de beste gesprekspartner misschien wel een onbekende. Klinkt raar, maar uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het in sommige situaties het geval is.
Het mooie van Internet is, dat je (redelijk) anoniem bent. Je kunt zonder schuld- of schaamte-gevoelens met iemand praten.
Just my $0.02...
Bij mensen die ik niet toch de groep 'echte vrienden' reken, bijvoorbeeld (klasgenoten)vraag ik me vaak af: vinden ze het niet vervelend als ik bij hun kom staan. Uit ervaring weet ik hoe vervelend het is als mensen bij je komen staan waarvan je denkt: ga weg! Dan vind ik het gewoon moeilijk om met een gesprek mee te doen.
Misschien hebben jullie aan het volgende iets, misschien ook niet.
2 jaar geleden ging ik in de zomervakantie een week op zeilkamp. Ik kende daar absoluut niemand. Omdat ik niet van plan was om me 7 dagen alleen te gaan voelen ben ik daar met mijn grootste smile daar binnengestap en heb vrolijk gezegd; Hoi! Ik ben Annemiek! Welk bed is nog voor mij vrij?
Door zo vrolijk en open te zijn was het ijs gelijk gebroken iedereen vertelde hoe zij heette en het werd een gezellige week en ik heb er een goede vriendin aan overgehouden.
Wat jij zegt kan ik me goed in vinden, gisteravond was ik dus met die ene vriendin aan het praten, en zij was erg spontaan, open etc.
Je voeld je er meteen goed door :-)
Of is dat weer iets anders?
Anyways my 2 cents
Wanderer, graag gedaan hoor.
Ben nog niet zo lang op dit forum bekend, maar moet zeggen dat het mij toch wel heeft verrast. Er wordt vaak serieus op topics gereageerd en wanneer ik mijn verhaal terug lees, was ik die dag nogal in een serieuze bui. Moet kunnen, vind ik, alleen al om het feit dat er niet voor niets een topic wordt gezet.
Annemieke, je hebt gelijk. Hoe je je opstelt, bepaalt hoe anderen op je reageren.
|
|
