TV Televisie
Kookprogramma's, Actualiteitenprogramma's, Spelprogramma's en Documentaires. Praat er gezellig over mee, live of achteraf!
Vandaag een voorstukje gezien van deze driedelige BBC-serie, gebaseerd op een boek van Sarah Waters. Aangezien ik al een boek van haar heb gelezen, Fingersmith, lijkt me deze serie zeker de moeite waard. Bovendien ben ik dol op kostuumdrama.
quote:De AVRO zendt vanaf 20 december het prachtige Britse kostuum-drama Tipping the Velvet uit. Hooggekwalificeerd, sexy en opwindend zijn de sleutelwoorden van deze driedelige serie. De serie is onder meer het resultaat uit een overeenkomst die de AVRO vorig jaar heeft gesloten op de internationale televisiebeurs de MIP met BBC Worldwide.
Deze mini-serie is een kleurrijke, hartstochtelijke en onderhoudende liefdesgeschiedenis over het leven van Nan Ashley. Naarmate Nan opgroeit ontdekt ze dat ze zich meer aangetrokken voelt tot vrouwen dan tot mannen.
Het verhaal speelt zich af tegen de glamoureuze wereld van het muziektheater in de negentiende eeuw. Daar ontmoet Nan haar eerste liefde: zangeres Kitty, wiens loopbaan gebaseerd is op haar imitatie als man.
Nadat deze liefdesverhouding tot een onvermijdelijk eind is gekomen, komt Nan in het straatleven terecht, waar ze uiteindelijk in handen valt van de amorele weduwe Diana Lethaby. Al spoedig wordt Nan de seksslavin van de verdorven Diana.
Met: Anna Chancellor (Four Weddings and a Funeral, Pride and Prejudice, Kavanaugh Q.C) en Jodhi May (Last of the Mohicans).
Dinsdag 20 december t/m donderdag 22 december om ca. 23.10 uur op Nederland 2
Schopje! Vanavond komt het eerste deel op Nederland 2 om 23:10.
Hier nog een lovende review:
REGIE: Geof Sax
MET: Rachael Stirling, Keely Hawes, Monica Dolan
[UK – 2002 – 2u53]
Suikerzoete sprookjesfilm om bij weg te dromen en na afloop zingend en dansend de zaal te verlaten.
In deze driedelige Britse miniserie kruipt de vrij onbekende Rachael Stirling in de huid van Nancy (Nan) Astley, een simpel meisje uit een kleine badplaats te Kent, waar de beste oesters ter wereld vandaan komen. Wanneer Nan de controversiële Kitty ontmoet, wordt ze op slag verliefd. Maar hoe is het om als vrouw verliefd te worden op een andere vrouw op het einde van de 19e eeuw? Op de koop toe verdient Kitty de kost als entertainer; ze zingt en ze danst, echter verkleed als man. Al snel wordt de droom om in London door te breken eveneens werkelijkheid en beginnen Nan en Kitty samen een nieuw leven. Samen voeren ze een succesvol cabaretnummer op, en terwijl hun romance woeste hoogten overschrijdt, kunnen ze hun geluk niet op. Tot op de dag dat Nan Kitty betrapt met een man…
‘Tipping the Velvet’ is ongetwijfeld een serie om U tegen te zeggen. Daar bestaan verschillende redenen voor. Niettegenstaande dit de 21e eeuw is, staan onze overzeese buren bekend als ‘stiff’ en ‘conservative’ – I wonder where that came from. ‘Tipping the Velvet’ snijdt niet alleen het holebi – thema aan, nee, het onderwerp wordt volledig uitgesmeerd én in een ver vergaan kostuumtijdperk geplaatst. Zelfs de lesbische seksscènes – met hulpstukken! - zijn expliciet. On – Brits of niet, ze hebben het toch maar gedaan, zonder zwarte blokjes of gewraakte censuuroorlogen.
De acteurs, en dan met name Stirling, verdienen meer dan een pluim. Het acteerwerk is meesterlijk, duidelijk van een BBC – kwaliteitslabel voorzien. Vooral de evolutie van Nan werd zeer mooi in beeld gebracht. Wanneer ze haar seksuele geaardheid ontdekt doet ze er alles aan om die geheim te houden, alhoewel haar uiterlijk net het tegengestelde uitschreeuwt. Naar het einde van de film toe vindt ze een soort van innerlijke rust, waardoor ze haar homoseksualiteit niet langer hoeft te verbergen, maar er tezelfdertijd minder mee te koop loopt. Ook technisch zit deze serie wel snor. De muziek is leuk en gevarieerd en de cameravoeringen leiden soms een eigen leven. Het gepingpong van de camera is vooral bijzonder origineel wanneer er reacties tussen beiden partijen moeten gefilmd worden.
Een punt van kritiek is misschien dat in ‘Tipping the Velvet’ iederéén wel queer lijkt. Hoe omstreden homoseksualiteit in de 19e eeuw ook mocht zijn, van een undergroundscene leek het alleszins niet veel weg te hebben. Maar laten we eerlijk zijn, ‘Tipping the Velvet’ heeft werkelijk alles in huis om een grote hit te worden, welke geaardheid u ook mag hebben.
E. De Smet
Hier nog een lovende review:
REGIE: Geof Sax
MET: Rachael Stirling, Keely Hawes, Monica Dolan
[UK – 2002 – 2u53]
Suikerzoete sprookjesfilm om bij weg te dromen en na afloop zingend en dansend de zaal te verlaten.
In deze driedelige Britse miniserie kruipt de vrij onbekende Rachael Stirling in de huid van Nancy (Nan) Astley, een simpel meisje uit een kleine badplaats te Kent, waar de beste oesters ter wereld vandaan komen. Wanneer Nan de controversiële Kitty ontmoet, wordt ze op slag verliefd. Maar hoe is het om als vrouw verliefd te worden op een andere vrouw op het einde van de 19e eeuw? Op de koop toe verdient Kitty de kost als entertainer; ze zingt en ze danst, echter verkleed als man. Al snel wordt de droom om in London door te breken eveneens werkelijkheid en beginnen Nan en Kitty samen een nieuw leven. Samen voeren ze een succesvol cabaretnummer op, en terwijl hun romance woeste hoogten overschrijdt, kunnen ze hun geluk niet op. Tot op de dag dat Nan Kitty betrapt met een man…
‘Tipping the Velvet’ is ongetwijfeld een serie om U tegen te zeggen. Daar bestaan verschillende redenen voor. Niettegenstaande dit de 21e eeuw is, staan onze overzeese buren bekend als ‘stiff’ en ‘conservative’ – I wonder where that came from. ‘Tipping the Velvet’ snijdt niet alleen het holebi – thema aan, nee, het onderwerp wordt volledig uitgesmeerd én in een ver vergaan kostuumtijdperk geplaatst. Zelfs de lesbische seksscènes – met hulpstukken! - zijn expliciet. On – Brits of niet, ze hebben het toch maar gedaan, zonder zwarte blokjes of gewraakte censuuroorlogen.
De acteurs, en dan met name Stirling, verdienen meer dan een pluim. Het acteerwerk is meesterlijk, duidelijk van een BBC – kwaliteitslabel voorzien. Vooral de evolutie van Nan werd zeer mooi in beeld gebracht. Wanneer ze haar seksuele geaardheid ontdekt doet ze er alles aan om die geheim te houden, alhoewel haar uiterlijk net het tegengestelde uitschreeuwt. Naar het einde van de film toe vindt ze een soort van innerlijke rust, waardoor ze haar homoseksualiteit niet langer hoeft te verbergen, maar er tezelfdertijd minder mee te koop loopt. Ook technisch zit deze serie wel snor. De muziek is leuk en gevarieerd en de cameravoeringen leiden soms een eigen leven. Het gepingpong van de camera is vooral bijzonder origineel wanneer er reacties tussen beiden partijen moeten gefilmd worden.
Een punt van kritiek is misschien dat in ‘Tipping the Velvet’ iederéén wel queer lijkt. Hoe omstreden homoseksualiteit in de 19e eeuw ook mocht zijn, van een undergroundscene leek het alleszins niet veel weg te hebben. Maar laten we eerlijk zijn, ‘Tipping the Velvet’ heeft werkelijk alles in huis om een grote hit te worden, welke geaardheid u ook mag hebben.
E. De Smet
He, dat boek las ik een half jaar geleden! Voor een niche roman ( ) was het wel leuk, maar ook niet geweldig.
Toch kijken natuurlijk!
) was het wel leuk, maar ook niet geweldig.Toch kijken natuurlijk!
Het was een superfilm, echt genoten. Erg sterk acteerwerk en een goed verhaal.
Be your best
vv DOVO, AFC AJAX, FC Groningen
This Year: Dublin - Belfast - Barcelona - Paris - Lowlands
vv DOVO, AFC AJAX, FC Groningen
This Year: Dublin - Belfast - Barcelona - Paris - Lowlands
Vanavond, 22:10 op Canvas, deel 1.
* 11:15, restate my assumptions: 1. Mathematics is the language of nature. 2. Everything around us can be represented and understood through numbers. 3. If you graph these numbers, patterns emerge. Therefore: There are patterns everywhere in nature.*
|
|
