Maar ja, ik ben er dus achter dat ik heel weinig zelfvertrouwen heb. Of niet genoeg van mezelf hou. Terwijl ik daar misschien helemaal geen reden voor heb. Ik hoor de laatste tijd van een van mijn vrienden steeds vaker dat ik een goed persoon ben. Zij (ja zij) kent me intussen door en door. Ze bedankt me regelmatig voor dingen die ik zeg of doe, maar dat gaat meestal helemaal langs me heen. Ik voel niet dat ik iemand ben die dankbaarheid verdient. Misschien zijn mijn ouders daar de schuld van, van hun heb ik ooit nooit veel gehad. Ik ben vroeger op de basisschool veel gepest, maar daar heb ik later op de middelbare school geen last van gehad. Waarschijnlijk stond die muur er toen al. Later ging het wel beter, maar momenteel is het weer waardeloos.
Dus ja, ik heb nogal een probleem. De vraag is nu: is er wat aan te doen? Ik zal ongetwijfeld een aantal goede eigenschappen hebben, alleen zie ik die zelf niet. Het enige dat ik van mezelf weet is dat ik intelligent ben en dat ik goed kan luisteren. Maar daar kom je er niet mee in deze wereld. Contact met anderen is veel belangrijker, en daar ben ik gewoon heel slecht in. Wie kan me raad geven?
Ik heb een beetje hetzelfde probleem gehad, maar ik ben er nu voor in therapie en krijg er zelfs medicijnen voor (seroxat) omdat het bij mij gewoon niet langer ging.
Ik had ook een immense muur om me heen gebouwd en was altijd bang dat mensen rare dingen over dachten, omdat ik net als jij, ook redelijk veel gepest ben.
Ik heb daardoor een soort sociale fobie ontwikkeld die mijn sociale leven ook niet veel goeds deed.
Misschien is het ook een idee voor jou.....
Ik denk dat je heel goed bezig bent.. Als kind had je een muur nodig om jezelf te kunnen beschermen, deze 'muur' gaf de kracht aan om te komen zover je nu gekomen bent. Alleen naarmate je ouder wordt loop je kans last te krijgen van je eigen overlevingsmechanismen (muur) Wat je je af kunt vragen is of het daadwerkelijk nog nodig is je zo enorm te pantseren voor de buitenwereld??? Dit overlevingsmechanisme zal altijd blijven bestaan en dat mag ook maar je kunt leren hem alleen te gebruiken als het daadwerkelijk nodig is. Misschien als het jezelf niet lukt is het maatschappelijkwerk of therapie de oplossing.
Succes voor de toekomst.
Er waren inderdaad dagen dat het beter ging en dat je dacht= HEY! zie je nu wel, ik heb geen therapie nodig!
maar uiteindelijk blijkt dat je jezelf dan voor de gek gehouden hebt...
Veel suc6 wederom..
Wees niet bang om die hulp te vragen en praat erover met mensen die jij vertrouwed en goed kent. Uiteindelijk zul je zelf die gedachteomslag moeten maken...succces
Het is inderdaad erg lastig om door een muur heen te gaan, ze zijn zo veilig, het voelt zo vertrouwd, maar ja. Het kan wel vertrouwd aanvoelen, maar wat zijn de gevolgen, dat is het lastige. Dan is het toch kiezen. Ik heb er voor gekozen om voorlopig mijn muurtje nog even te laten staan, tot dat ik klaar ben met mijn VWO, dan kan ik daar aan gaan werken, ik heb hier eerst de volle aandacht bij nodig.
Als je het kan, probeer dan heel rustig aan eens mensen toe te laten in je leven, al is het alleen maar een oppervlakkig praatje maken. Uiteindelijk kan dat oppervlakkige praatje een serieuser praatje worden, met wie dan ook. Heel veel succes ermee enehm, je weet me te vinden, toch??
Liefs,
Iefje
Ik wil graag hier over even reageren. Ik ben zelf ERG vroeger hoor.... verlegen geweest
maar dat heb ik verleerd door tegen mezelf te zeggen... je moet OPKOMEN voor jezelf. Nou dat heb ik ook gedaan en nu ben ik zelf erg blij dat ik dat maar gedaan had, want als je verlegen blijft leer je minder mensen kennen en dat zou natuurlijk zonde zijn dus een tip KOM GEWOON OP VOOR JE ZELF en denk een klein beetje IK ben er ook nog...... ok dan nou mzzl.....dan kan ik je op de hoogte houden!
Greetz, Parasiet...
nix aan de hand....
je bent een man en de meeste mannen hebben moeite met intimiteit en kwetsbaarheid en gevoelsshit ed.
Maar ja ...je zal inderdaad een keer die muur moeten laten zakken ben ik bang
Ik heb mijn muur met behulp van therapie afgebroken en echt het is heerlijk. Het blijkt dat je als je, jezelf kent je die hele verdomde muur niet nodig hebt. Als je weet wie je bent kun je namelijk ook je grenzen stellen en is het niet nodig om een muur op te trekken omdat je vaak voor die tijd al maatregelen hebt genomen.
Tuurlijk, er zullen altijd mensen zijn die je kwetsen, maar dat zul jij ook doen.....dat hoort bij het leven.
Het verschil is hoe je ermee omgaat. Laat je iemand je hele leven omver gooien door een rot opmerking? Of besluit je dat iemand die zo met je omgaat het helemaal niet waard is om met je om te gaan?
Maar als je je wilt openstellen voor anderen is dat een traag en helaas pijnlijk proces. Het belangrijkste wat je kunt doen is eerlijk blijven tegenover anderen (blijven vertellen wat er op dat moment door je heen gaat en dat je je kwetsbaar voelt) maar ook tegenover jezelf (herkennen wanneer je zelfverdediging weer in werking wordt gesteld en waarom). En blijven praten met de mensen die belangrijk voor je zijn. In het begin is het eng om ze te vertrouwen maar dat wordt echt steeds makkelijker.
Laat ik beginnen met iets over mezelf te vertellen: Ik ben op school ook heel veel gepest. En niet alleen op de lagere school. Bij mij is het de hele middebare school periode (6 jaar VWO) ook nog doorgegaan. Met als gevolg dat ik op mijn 18 een suïcidaal, mensenschuw, contactgestoord grijs muisje was zonder enig zelfvertrouwen. En met een muur om me heen die je met geen 10 buldozers omver kon krijgen. Ik was zelfs zo bang voor andere mensen dat ik het in mijn broek deed als ik alleen naar een winkel moest. Needless to say dat ik ook totaal geen sociaal leven had.
Klinkt erg, hè? En dat was het ook, maar als ik dit verhaal nu aan mensen in mijn omgeving vertel (die me toen niet kenden), gelooft niemand het. Om het te veranderen is erkenning inderdaad de belangrijkste stap. Ik besloot op mijn 18e dat ik zo niet verder wilde leven. Ik ben er over gaan nadenken en ben dingen gaan veranderen. Dingen zoals, hoe ik mensen benaderde, hoe ik een gesprek voerde, dingen die ik deed. Ik besefte namelijk dat door hoe ik mensen benaderde, ik bepaalde reacties veroorzaakte. Door bijvoorbeeld heel defensief of heel onzeker te zijn in je benadering, lok je bepaalde reacties uit (je gaat bijvoorbeeld al uit van een negatieve reactie en dan krijg je die ook). Het is moeilijk (en soms eng) om het te veranderen, maar als je merkt dat het 'lukt' ga je je automatisch zelfverzekerder voelen. Ook probeerde ik juist dingen te doen die ik 'eng' vond. Ergens naar toe gaan of uit mezelf een praatje beginnen of meedoen aan een radiospelletje. Het klinkt allemaal heel erg gewoon, maar voor mij was het toen al heel wat. Langzaam maar zeker ging het toen steeds beter met me. Ik heb hier wel een verkorte versie opgeschreven, want ik ben ook nog verhuisd naar een andere plaats, wat ik ook als deel van mijn zelfverzonnen 'therapie' beschouw. Maar dat is bij jou denk ik niet nodig
.Ik denk dat het ook altijd belangrijk is om te beseffen dat bijna niemand zo zelfverzekerd is als hij of zij lijkt. Veel mensen houden een schijn op om hun eigen onzekerheid te verbergen, maar daar ben ik ook pas later achter gekomen. En met dat besef ben je ook al een stuk verder. Als je je eigen onzekerheden, twijfels e.d. durft toe te geven (en dus kwetsbaar durft te zijn) ben je sterker dan degene die ze met alle macht probeert te verbergen. En het lucht ook enorm op, want je hebt niets te verbergen. En negatieve reacties krijg je bijna nooit. Als je ze krijgt, is het van mensen die bang zijn dat iemand hún onzekerheden opmerkt.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en ik hoop dat je er uit komt. En mocht je besluiten professionele hulp te zoeken, doe het dan ergens waar ze je niet 'ziek' proberen te praten.
Maar goed, op zich is mijn probleem niet echt dat ik bang ben om contacten te hebben, ik vind het alleen erg moeilijk om ermee te beginnen. En ook dan hangt het heel erg van de situatie af. Ik heb bijvoorbeeld in een winkel gewerkt toen ik nog studeerde, en dat vond ik heerlijk, alle klanten aanspreken en helpen enzo. Ook de probleemgevallen, die over geld terug begonnen te zeuren enzo. Ik heb ook absoluut geen problemen met presentaties geven voor (grote) groepen. Daar kreeg ik laatst nog een aantal complimenten voor op mijn werk. Dat doet me dan ook wel weer goed. Zoals ik al zei, vaak gaat het helemaal zo slecht niet met me denk ik. Maar ja, er zijn ook genoeg dingen die niet goed gaan, en dat wil ik graag anders zien. Ik ben erg onzeker in die situaties, en dan klap ik vaak dicht, dan sta ik er gewoon bij. Ik ben momenteel ook voorzichtig bezig met hulp zoeken, ik heb al een zet in de goede richting gehad. Als het echt verbeterd is hou ik jullie wel op de hoogte. En nogmaals bedankt voor iedereen die heeft willen reageren.
Ik herken de muur uit je verhaal Anton tijd om af te breken en dan heb ik t ook zeker over mijn muur.
* Machiel hoopt dat onze muren niet te stevig gemetselt zijn.
Ps. Dit was serieus bedoeld ik probeer alleen altijd de humor van dingen in te zien dus ook dit, suc6 en ik spreek je wel op de chat.
quote:
op 03-17-2000 om 03:52 PM schreef Jaap ( of Dirk?) het volgende:
Jaap ( of Dirk?)DENKT DAT HET ANTON AUS TIROL IS???????
ik denk dat deze opmerking hier niet zo gepast is
------------------
* VixenFromHell loves JungleMan.
[Dit bericht is gewijzigd door VixenFromHell (Datum 17 Maart 2000).]
quote:
op 03-17-2000 om 04:49 PM schreef VixenFromHell het volgende:
ik denk dat deze opmerking hier niet zo gepast is
Ik weet wel zeker van niet.
Maar omdat er normaliter geen meisjes zomaar op me afstapten heb ik het hier altijd wel moeilijk mee gehad. 't is wel nu zo dat ik in winkels nu mijn recht wel durf te halen en als ik aangesproken word ook, maar in een groep met mensen die ik niet goed ken zal ik opvallen door zwijgzaamheid...
Ik ben ook veel op de lagere en middelbare school gepest (en dat is niet echt goed voor je zelfvertrouwen)dit kwam voornamelijk omdat ik een stuk betere resultaten boekte dan de rest(ik haalde gemiddeld een 8 a 9 zonder er veel voor te doen) toen ik wat ouder werd (18+) heb ik voor mezelf de beslissing genomen om wat aan mijn uitlerlijk te gaan doen (geen zelfvertrouwen leid tot verslonzing) en om minstens een keer per dag iets te doen wat je "eng" vind.
Ik heb zodoende mijn vrachtwagen en motor rijbewijs gehaald, heb leren parachutespringen, ben gaan studeren aan de TU (electonica -> mannenbolwerk) en heb zodoende mezelf in situatie geplaats die ik eerder met alle moeite probeerde te vermijden.
heeft me heel veel geholpen, ik ben best wel in situaties terecht gekomen waarbij ik dacht .....Help!! mens waar ben je aan begonnen..... maar ik heb er wel mijn angsten door overwonnen.
Ik merk ook dat ik me in 100' en gevallen gewoon anders gedraag dan ik eigenlijk zou willen. Mijn vader zegt me wel 6 keer per week dat ik nix ben zonder hem, ik kan nix en ben dom. Hij heeft alles in zijn eentje gered, maar ik ben het nu zat. Ik kan het verdomme zelf net zo goed al is het niet beter , zit er echt helemaal doorheen. Fok hem fok mijn familie en fok iedereen die vindt dat ik het niet goed doe.
Dit aan iedereen die vind dat ik nix kan:
Thanks for making me a fighter.
Anton is inmiddels alweer een heel end verder
.TroyK, als je wil kun je wel een nieuw topic hierover aanmaken.