Geen zelfvertrouwen

Hallo Anton.

Ik heb een beetje hetzelfde probleem gehad, maar ik ben er nu voor in therapie en krijg er zelfs medicijnen voor (seroxat) omdat het bij mij gewoon niet langer ging.
Ik had ook een immense muur om me heen gebouwd en was altijd bang dat mensen rare dingen over dachten, omdat ik net als jij, ook redelijk veel gepest ben.
Ik heb daardoor een soort sociale fobie ontwikkeld die mijn sociale leven ook niet veel goeds deed.
Misschien is het ook een idee voor jou.....

Beste Anton,

Ik denk dat je heel goed bezig bent.. Als kind had je een muur nodig om jezelf te kunnen beschermen, deze 'muur' gaf de kracht aan om te komen zover je nu gekomen bent. Alleen naarmate je ouder wordt loop je kans last te krijgen van je eigen overlevingsmechanismen (muur) Wat je je af kunt vragen is of het daadwerkelijk nog nodig is je zo enorm te pantseren voor de buitenwereld??? Dit overlevingsmechanisme zal altijd blijven bestaan en dat mag ook maar je kunt leren hem alleen te gebruiken als het daadwerkelijk nodig is. Misschien als het jezelf niet lukt is het maatschappelijkwerk of therapie de oplossing.
Succes voor de toekomst.

Ik herken mezelf in je, Anton.
Er waren inderdaad dagen dat het beter ging en dat je dacht= HEY! zie je nu wel, ik heb geen therapie nodig!
maar uiteindelijk blijkt dat je jezelf dan voor de gek gehouden hebt...

Veel suc6 wederom..

De erkenning van je muur is een begin tot afbraak...Als je werkelijk anders wilt zal dat gebeuren in je eigen tijd en op je eigen manier...Misschien heb je daar hulp bij nodig ...ik denk het wel.
Wees niet bang om die hulp te vragen en praat erover met mensen die jij vertrouwed en goed kent. Uiteindelijk zul je zelf die gedachteomslag moeten maken...succces

Ten eerste, heel erg goed, dat je dit plaatst, wie weet kunnen meer mensen zich met je 'identificeren' en je daardoor helpen. Ik heb zelf ook behoorlijk weinig zelfvertrouwen, maar ja, heb mijn eigen training, naar aanleiding van een faalangstreductietraining, 'bedacht'. Bij alles wat er gebeurt, verzin ik iets dat positief eraan is. Dus een positief gevolg vinden van alles wat er voor je ogen, met jezelf gebeurt, wat je overkomt. In het begin, erg moeilijk, maar naar mate je het langer doet, gaat het steeds beter. Je raakt echt 'getraind'.

Het is inderdaad erg lastig om door een muur heen te gaan, ze zijn zo veilig, het voelt zo vertrouwd, maar ja. Het kan wel vertrouwd aanvoelen, maar wat zijn de gevolgen, dat is het lastige. Dan is het toch kiezen. Ik heb er voor gekozen om voorlopig mijn muurtje nog even te laten staan, tot dat ik klaar ben met mijn VWO, dan kan ik daar aan gaan werken, ik heb hier eerst de volle aandacht bij nodig.

Als je het kan, probeer dan heel rustig aan eens mensen toe te laten in je leven, al is het alleen maar een oppervlakkig praatje maken. Uiteindelijk kan dat oppervlakkige praatje een serieuser praatje worden, met wie dan ook. Heel veel succes ermee enehm, je weet me te vinden, toch??

Liefs,
Iefje

Hoi Anton, ik weet niet in welke regio je woont, maar in de buurt van Rotterdam is er een hle actieve club, LUVA, dat staat voor "Leukste uitgaansclub van allemaal", die gemiddeld 40 activiteiten per maand organiseert, variërend van uit eten, snookeren, zwemmen, bowlen, stijldansen, biosbezoek, wandelen, stads- of museumbezoek tot indoorklimmen. Je komt gewoon alleen als je daar zelf zin in hebt, geen enkele verplichting tot regelmaat of matigheid. Als je gewoon iets doet dat je leuk vindt met een zeer gemeleerde groep mensen, waarbij je gewoon jezelf kan zijn, met of zonder muur, helpt dat misschien. Folders van deze stichting liggen bij de bieb. Als je in een andere regio woont, kijk dan ook eens bij de bibliotheek, misschien zit er bij jullie ook wel zo'n club.

Hey.
Ik wil graag hier over even reageren. Ik ben zelf ERG vroeger hoor.... verlegen geweest maar dat heb ik verleerd door tegen mezelf te zeggen... je moet OPKOMEN voor jezelf. Nou dat heb ik ook gedaan en nu ben ik zelf erg blij dat ik dat maar gedaan had, want als je verlegen blijft leer je minder mensen kennen en dat zou natuurlijk zonde zijn dus een tip KOM GEWOON OP VOOR JE ZELF en denk een klein beetje IK ben er ook nog...... ok dan nou mzzl.....

Voordat je hulp gaat zoeken, let wel op bij wie. Je krijgt tegenwoordig al heel snel de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Dit is superpopulair bij psychiaters en je schiet er zelf geen bal mee op.

je vindt mijn mailadres in het rijtje icoontjes en onder mijn profile anton...
dan kan ik je op de hoogte houden!

Greetz, Parasiet...

Anton....
nix aan de hand....
je bent een man en de meeste mannen hebben moeite met intimiteit en kwetsbaarheid en gevoelsshit ed.

Maar ja ...je zal inderdaad een keer die muur moeten laten zakken ben ik bang

Het lullige van een muur is dat het je niet alleen beschermt tegen de rest van de wereld maar ook jezelf voor jezelf verbergt.

Ik heb mijn muur met behulp van therapie afgebroken en echt het is heerlijk. Het blijkt dat je als je, jezelf kent je die hele verdomde muur niet nodig hebt. Als je weet wie je bent kun je namelijk ook je grenzen stellen en is het niet nodig om een muur op te trekken omdat je vaak voor die tijd al maatregelen hebt genomen.

Tuurlijk, er zullen altijd mensen zijn die je kwetsen, maar dat zul jij ook doen.....dat hoort bij het leven.
Het verschil is hoe je ermee omgaat. Laat je iemand je hele leven omver gooien door een rot opmerking? Of besluit je dat iemand die zo met je omgaat het helemaal niet waard is om met je om te gaan?

Op dit moment zit ik middenin het proces van het afbreken van de muur die ik om mijn hart heen heb gebouwd. Ik heb nooit echt mezelf durven laten zien aan anderen, onder andere mijn man waar ik al 7 jaar mee getrouwd ben. Zoals bij iedereen met hetzelfde probleem is de oorzaak onzekerheid. Ik heb voor mijn gevoel nooit de bevestiging gehad dat mijn mening het waard is om gehoord te worden. En als die bevestiging maar lang genoeg uitblijft dan laat je het voortaan wel om wat van jezelf (je mening/gevoelens) te laten zien. Heb een zelfverdediging opgebouwd van zelfspot (als ik zelf grappen maak over mijn uiterlijk/domheid/algemene ontwikkeling hoeft een ander dat niet meer te doen ben ik ze mooi voor). Het vervelende daarvan is dat je er op een gegeven moment zelf in gaat geloven waardoor het alleen maar erger wordt. Het schokkende voor mij was dat er een paar mensen waren (oa. mijn man) die daar recht doorheen keken. Die het niet accepteren dat je jezelf verbergt. En je dus dwingen jezelf te zijn. Aan de ene kant ben ik daar heel blij om omdat het contact met mensen om je heen er veel diepgaander en echter van wordt. Aan de andere kant gaat het me nog al eens te snel, dan ga ik voor mijn gevoel gigantisch op mijn bek. Vroeger zou ik dan weer wegvluchten, maar ik heb gemerkt dat als je eerlijk verteld dat je je heel kwetsbaar hebt opgesteld en dat je inderdaad bent gekwetst door die persoon dat dan meestal blijkt dat ze het zo niet bedoelt hebben.
Maar als je je wilt openstellen voor anderen is dat een traag en helaas pijnlijk proces. Het belangrijkste wat je kunt doen is eerlijk blijven tegenover anderen (blijven vertellen wat er op dat moment door je heen gaat en dat je je kwetsbaar voelt) maar ook tegenover jezelf (herkennen wanneer je zelfverdediging weer in werking wordt gesteld en waarom). En blijven praten met de mensen die belangrijk voor je zijn. In het begin is het eng om ze te vertrouwen maar dat wordt echt steeds makkelijker.

Hoi Anton, ik wilde eerst niet reageren, maar doe het nu dus toch, alhoewel het wel moeilijk is. Niet omdat ik me schaam, maar omdat het moeilijk onder woorden te brengen is.
Laat ik beginnen met iets over mezelf te vertellen: Ik ben op school ook heel veel gepest. En niet alleen op de lagere school. Bij mij is het de hele middebare school periode (6 jaar VWO) ook nog doorgegaan. Met als gevolg dat ik op mijn 18 een suïcidaal, mensenschuw, contactgestoord grijs muisje was zonder enig zelfvertrouwen. En met een muur om me heen die je met geen 10 buldozers omver kon krijgen. Ik was zelfs zo bang voor andere mensen dat ik het in mijn broek deed als ik alleen naar een winkel moest. Needless to say dat ik ook totaal geen sociaal leven had.
Klinkt erg, hè? En dat was het ook, maar als ik dit verhaal nu aan mensen in mijn omgeving vertel (die me toen niet kenden), gelooft niemand het. Om het te veranderen is erkenning inderdaad de belangrijkste stap. Ik besloot op mijn 18e dat ik zo niet verder wilde leven. Ik ben er over gaan nadenken en ben dingen gaan veranderen. Dingen zoals, hoe ik mensen benaderde, hoe ik een gesprek voerde, dingen die ik deed. Ik besefte namelijk dat door hoe ik mensen benaderde, ik bepaalde reacties veroorzaakte. Door bijvoorbeeld heel defensief of heel onzeker te zijn in je benadering, lok je bepaalde reacties uit (je gaat bijvoorbeeld al uit van een negatieve reactie en dan krijg je die ook). Het is moeilijk (en soms eng) om het te veranderen, maar als je merkt dat het 'lukt' ga je je automatisch zelfverzekerder voelen. Ook probeerde ik juist dingen te doen die ik 'eng' vond. Ergens naar toe gaan of uit mezelf een praatje beginnen of meedoen aan een radiospelletje. Het klinkt allemaal heel erg gewoon, maar voor mij was het toen al heel wat. Langzaam maar zeker ging het toen steeds beter met me. Ik heb hier wel een verkorte versie opgeschreven, want ik ben ook nog verhuisd naar een andere plaats, wat ik ook als deel van mijn zelfverzonnen 'therapie' beschouw. Maar dat is bij jou denk ik niet nodig .

Ik denk dat het ook altijd belangrijk is om te beseffen dat bijna niemand zo zelfverzekerd is als hij of zij lijkt. Veel mensen houden een schijn op om hun eigen onzekerheid te verbergen, maar daar ben ik ook pas later achter gekomen. En met dat besef ben je ook al een stuk verder. Als je je eigen onzekerheden, twijfels e.d. durft toe te geven (en dus kwetsbaar durft te zijn) ben je sterker dan degene die ze met alle macht probeert te verbergen. En het lucht ook enorm op, want je hebt niets te verbergen. En negatieve reacties krijg je bijna nooit. Als je ze krijgt, is het van mensen die bang zijn dat iemand hún onzekerheden opmerkt.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en ik hoop dat je er uit komt. En mocht je besluiten professionele hulp te zoeken, doe het dan ergens waar ze je niet 'ziek' proberen te praten.

Pesten sucks! Plagen is oke.

Ik herken de muur uit je verhaal Anton tijd om af te breken en dan heb ik t ook zeker over mijn muur.

* Machiel hoopt dat onze muren niet te stevig gemetselt zijn.

Ps. Dit was serieus bedoeld ik probeer alleen altijd de humor van dingen in te zien dus ook dit, suc6 en ik spreek je wel op de chat.

* Jaap ( of Dirk?) DENKT DAT HET ANTON AUS TIROL IS???????.

quote:

---

op 03-17-2000 om 03:52 PM schreef Jaap ( of Dirk?) het volgende:
Jaap ( of Dirk?)DENKT DAT HET ANTON AUS TIROL IS???????

---

ik denk dat deze opmerking hier niet zo gepast is

------------------
* VixenFromHell loves JungleMan.

[Dit bericht is gewijzigd door VixenFromHell (Datum 17 Maart 2000).]

Anton, ik geloof dat ook ik veel van jouw verhaal herken. Ik vind het moeilijk om in situaties met buitenstaanders me losjes op te stellen, een praatje aan te knopen, of de aandacht op me te vestigen. Daarentegen waren presentaties voor 50 mensen of een televisie interview bij RTL Live bijvoorbeeld geen probleem -- zonder zenuwen en vol zelfvertrouwen hield ik mijn praatje. Dat komt denkelijk omdat je dan al weet dat je aandacht krijgt en er ook verwacht wordt dat je gaat spreken en het mijn eergevoel te na is om me niet goed te verkopen.
Maar omdat er normaliter geen meisjes zomaar op me afstapten heb ik het hier altijd wel moeilijk mee gehad. 't is wel nu zo dat ik in winkels nu mijn recht wel durf te halen en als ik aangesproken word ook, maar in een groep met mensen die ik niet goed ken zal ik opvallen door zwijgzaamheid...

Ook ik herken veel in jouw probleem.
Ik ben ook veel op de lagere en middelbare school gepest (en dat is niet echt goed voor je zelfvertrouwen)dit kwam voornamelijk omdat ik een stuk betere resultaten boekte dan de rest(ik haalde gemiddeld een 8 a 9 zonder er veel voor te doen) toen ik wat ouder werd (18+) heb ik voor mezelf de beslissing genomen om wat aan mijn uitlerlijk te gaan doen (geen zelfvertrouwen leid tot verslonzing) en om minstens een keer per dag iets te doen wat je "eng" vind.

Ik heb zodoende mijn vrachtwagen en motor rijbewijs gehaald, heb leren parachutespringen, ben gaan studeren aan de TU (electonica -> mannenbolwerk) en heb zodoende mezelf in situatie geplaats die ik eerder met alle moeite probeerde te vermijden.

heeft me heel veel geholpen, ik ben best wel in situaties terecht gekomen waarbij ik dacht .....Help!! mens waar ben je aan begonnen..... maar ik heb er wel mijn angsten door overwonnen.

Hmm , eigenlijk ligt mijn verhaal ene beetje anders maar ik herken toch zoveel dingen in je verhaal. Ik ben zelf nooit ' echt echt ' gepest, tenminste die illusie heb ik zelf. Ik hoorde altijd bij de ' stoertjes' maar om daarbij te horen heb ik zelf moeten vechten en heb ik zelf ook momenten gehad dat ik niet meer naar school wilde. Daarnaast heb ik nog eens een mega-succesvolle familie. Een vader die directeur is , 2 zussen die beide ontzettend intelligent zijn etc. En ik ben de fuck-up zeg maar. 6 jaar over HAVO (teruggezakt van VWO) , waarvan het laatste jaar op particulier onderwijs. Daarna naar HBO waar ik al 3 jaar over mijn P doe. Het gaat allemaal kut eigenlijk, afgelopen 3 maanden heb ik een mega-dip. Ik ben gewoon ingestort en was over alles onzeker. Ben uiteindelijk naar een psyscholoog geweest en hij heeft me verteld dat ik eigenlijk me hele leven zon beetje een maskertje draag waaronder ik me verschuil, want ik ben die stoere jongen niet.

Ik merk ook dat ik me in 100' en gevallen gewoon anders gedraag dan ik eigenlijk zou willen. Mijn vader zegt me wel 6 keer per week dat ik nix ben zonder hem, ik kan nix en ben dom. Hij heeft alles in zijn eentje gered, maar ik ben het nu zat. Ik kan het verdomme zelf net zo goed al is het niet beter , zit er echt helemaal doorheen. Fok hem fok mijn familie en fok iedereen die vindt dat ik het niet goed doe.

Dit aan iedereen die vind dat ik nix kan:

Thanks for making me a fighter.

Beetje errug oud topic.
Anton is inmiddels alweer een heel end verder .

TroyK, als je wil kun je wel een nieuw topic hierover aanmaken.