Hieronder mijn recensie van de vandaag verschenen cd Fundamental.
Pet Shop Boys - Fundamental / Fundamentalism EMI/Parlophone 3628602
De één spreekt van een comeback, de ander weet gewoon dat de Pet Shop Boys als één van de zeer weinigen nooit weg zijn geweest en weer eens een nieuw album aan hun oeuvre hebben toegevoegd. Klinkt saai. En het zal Nederland wel weer grotendeels ontgaan. Waar gelijkwaardige of even oude artiesten als Depeche Mode en Madonna (met alle respect) alle aandacht krijgen, gaat de nieuwste Pet Shop Boys weer stilletjes voorbij. Zoals vanouds. Meer dan twintig Engelse Top 10-hits mogen niet baten, hun veel grotere populariteit in buurland Duitsland evenmin.
Het doet er eigenlijk ook niet toe. Wie zo onderhand nog niet overtuigd is van de kwaliteiten van de Pet Shop Boys, zal dat ook wel nooit meer raken. Hou in dat geval maar op met lezen, want de rest van de recensie is niet interessant voor je. De Pet Shop Boys bestaan al 20 jaar en dat is eigenlijk een grote handicap. Tot overmaat van ramp zijn ze in de tussentijd ook nog nooit langere tijd gestopt. Het levert de geijkte reacties op: het zou al jarenlang niets meer te betekenen hebben wat ze ten gehore brengen. Toegegeven: het gitaargeoriënteerde Release uit 2002 viel niet bij iedereen in de smaak. Al verschillen smaken.
Lovend
Toch zijn de recensies in de vakbladen nu opvallend unaniem over het nieuwste Pet Shop Boys: Fundamental is het beste Pet Shop Boys album sinds Very uit 1993. 'A return to form', vrij vertaald. En dat klopt zeker. Fundamental is typisch Pet Shop Boys, maar toch weer anders dan al die voorgaande albums. Fundamental staat als een huis en zwakke plekken zijn er eigenlijk niet te ontdekken. Fantastisch geproduceerd, een fraaie eenheid. De pers (zelfs het Nederlandse OOR dat vorige twee Pet Shop Boys-albums met de grond gelijkmaakte) is eensgezind lovend. Maar wat moet je daar als luisteraar mee?
Het is maar wat je van de Pet Shop Boys wilt tolereren. Kun je ermee leven dat Neil Tennant zich door een ballad worstelt die Aerosmith afwees? Moet het door hit-schrijfster Diane Warren gepende Numb echt klinken alsof Steven Tyler het zingt? Of kun je het nummer gewoon zien als een bombastische, orchestrale Pet Shop Boys-track? Lukt dat laatste je, dan waardeer je Numb. Het duo heeft er ondertussen zelf de grootste lol om en zag er juist een uitdaging in om van een Aerosmith-afdankertje een goede track te maken. Numb is het nummer waar het meest om te doen is. Want Neil en Chris horen hun songs zélf te schrijven, toch?
Productie
Dat doen ze uiteraard ook. Maar Numb, speciaal voor de greatest hits-collectie PopArt opgenomen met producer Trevor Horn, bleef dik twee jaar op de plank liggen. Nu ziet de track dan toch het levenslicht en Horn (bekend van onder meer Frankie Goes To Hollywood, Seal en T.A.T.U) produceerde gelijk ook de rest van het album. Dat pakt voortreffelijk uit. Nog nooit klonken de Pet Shop Boys zo goed. Fundamental is een album met een bodem, want de titel verwijst niet alleen naar het feit dat dit weer een typisch Pet Shop Boys-album is, het stelt ook het fundamentalisme en de bijbehorende angst aan de kaak. 'Sometimes the solution is worse than the problem' is dan ook het motto van het zwoele Twentieth Century.
Zo is er ook Integral: een protestsong tegen de verplichte ID-cards, maar ook de single I'm With Stupid waarin de band tussen Tony Blair en George W. Bush wel héél hecht wordt. Toch zijn dit niet de beste nummers van de cd. I'm With Stupid is weliswaar de eerste single en heeft de Pet Shop Boys alweer de 21e Top 10-hit in eigen land opgeleverd, het is beslist geen uitschieter op dit album. Integral doet helaas iets te veel denken aan 'These Are The Things' van Black Box Recorder. Ook God Willing, oorspronkelijk bedoeld als kort instrumentaal intro, maar later midden in de tracklisting terechtgekomen, heeft op die plek geen enkele functie.
New Order
Maar het zijn kleine minpuntjes, omdat de rest van het album voortreffelijk is. De spooky klinkende openingstrack Psychological had beter ergens anders kunnen staan, maar boeit wel. The Sodom And Gomorrah Show is een catchy, bombastische track met een hoge single-potentie. Toch is dat nummer nog niet als single aan de beurt. Dat geldt wel voor Minimal; inmiddels officieel gekozen als tweede single. Een terechte keuze, want het catchy refrein vol vocoders verlaat je hoofd niet meer. M.I.N.I.M.A.L. Minimal, klinkt het. New Order-fans gaan dit nummer zeker leuk vinden: it's got New Order written all over it... Zelfs enkele DJ's op BBC Radio 1 (de Engelse 3FM, waar de Pet Shop Boys al jaren niet meer worden gedraaid) zien Minimal wel zitten en hebben alvast steun beloofd. Veelzeggend. En terecht.
Verder is Fundamental vooral het album van de fraaie ballads. Naast het al eerder genoemde Numb zijn er bijvoorbeeld I Made My Excuses And Left (een muzikaal broertje van The Survivors) en het sfeervolle Luna Park. Intrigerend is vooral Casanova In Hell, waarin de mannelijke minnaar in bed niets meer klaarspeelt bij zijn meisje. Zullen we het beestje dan maar eerlijk bij de naam noemen? Erectieproblemen. De absolute topper op Fundamental is Indefinite Leave To Remain; de omschrijving die in Engeland wordt gebruikt voor een verblijfsvergunning. De Pet Shop Boys weten van dat thema een wonderschoon, kort maar krachtig liefdesliedje te maken. Zo mooi dat ze eigenlijk het lef moesten hebben om dit op single uit te brengen.
Fundamentalisme!
Dat geldt trouwens ook voor Fugitive; de eerste track van de bonus-cd Fundamentalism, waarop verder vooral remixes prijken. Alleen al vanwege het door Richard X voortreffelijk geproduceerde Fugitive is Fundamentalism een absolute must. Laat het reguliere album dus links liggen en koop de speciale editie. Fugitive, geschreven vanuit het perspectief van een terrorist op de laatste avond voor de aanslag, is nu al controversieel, maar het staat wel als een huis. Het schreeuwt single, single, single! Niet in de laatste plaats vanwege de frisse, overweldigende productie door Richard X.
Fundamentalism bevat verder uitstekende remixes van The Sodom And Gomorrah Show (Trentemøller) en Psychological (door Alter Ego, welke zelfs beter is dan de albumversie). Ook de Lobe remix van Minimal is niet onaardig. Terecht nam die remix op het laatste moment de plaats in van Tiga's brouwsel, dat allesbehalve luisterenswaardig is. En tot slot bevat ook Fundamentalism weer iets wat je maar net van de Pet Shop Boys moet willen toleren: de Dusty Springfield-hit In Private in een eurodance-uitvoering, met gastvocals van Elton John. Ach, als je in de stemming bent, klinkt dat best lekker. Fundamental(ism) past in elk geval bij elke stemming.
Voor wie het (niet) horen wil: de Pet Shop Boys zijn helemaal terug van (niet) weggeweest.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2006 21:43:38 ]