In beslagname gestolen scooter

Nee. Als je kunt aantonen te goeder trouw te zijn geweest plus dat je geen gevoel had van 'dat klopt niet' (een splinternieuwe mountainbike voor ¤ 50,00 bijvoorbeeld), ben je niet strafbaar.

Als Tom het ding te goeder trouw heeft gekocht *en* de verkoper kan identificeren (zie BW 3:86 en 3:87), heeft de koper m.i. geen poot om op te staan.

En als de brommer langer dan 3 jaar geleden gestolen was, dan kan 'ie door de oorspronkelijke eigenaar niet eens teruggevorderd worden.

Dr bestaat een speciale site waar je kan kijken of een brommer gestolen is, die tom (en net zoals die andere koper)had dat moeten doen.
is je dan wel je eigen risico als je dat niet doet, die dingen worden nou eenmaal snel gejat

De politie heeft alle recht om dat ding in beslag te nemen. Ik neem aan dat de persoon van wie de brommer gestolen is hem graag terug wil hebben.
Maar aangezien die persoon ter goedertrouw heeft gehandeld zal de politie hoogstwaarschijnlijk geen strafvervolging instellen tegen beide voor het kopen/verkopen van gestolen waar. Of dat nu in goedertrouw of niet is gebeurt het is altijd strafbaar. Gewoon om te voorkomen dat er bewezen moet worden dat iemand niet ter goedertrouw heeft gehandeld..

Als Tom en die nieuwe eigenaar aannemelijk kunnen maken ten goeder trouw te zijn geweest lijkt mij er niets aan de hand. Al zet ik mijn vraagtekens bij de koopprijs van Tom (¤ 400,=), die is dusdanig laag dat je kan verwachtten dat er iets mis is.

Heeft Tom nog foto's van de originele staat van dat ding toen hij hem kocht? Dan kan hij diue aankoopprijs misschien wel aannemelijk maken. En kan Tom de verkoper (van toen) aanwijzen, of zijn adres doorgeven?

Vraag me ook af of de verzekeringsmaatschappij geen controle doet op het chassisnummer.

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 15:29 schreef sanger het volgende:

Vraag me ook af of de verzekeringsmaatschappij geen controle doet op het chassisnummer.

uit persoonlijke ervaringen; nee

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 15:29 schreef sanger het volgende:
Als Tom en die nieuwe eigenaar aannemelijk kunnen maken ten goeder trouw te zijn geweest lijkt mij er niets aan de hand. Al zet ik mijn vraagtekens bij de koopprijs van Tom (¤ 400,=), die is dusdanig laag dat je kan verwachtten dat er iets mis is.

Dat is volgens mij de 'goeder trouw' die een rol speelt bij de vraag of Tom en de volgende koper zich schuldig hebben gemaakt aan (een vorm van) heling. Hier speelt echter in hoofdzaak een verbintenisrechtelijke kwestie die in zoverre bijzonder is dat partijen in beginsel vrij zijn een prijs te bepalen.

Zoals al gezegd, nu de scooter gestolen blijkt, is Tom geen eigenaar geworden. Ook niet op grond van de derdenbescherming van 3:86 BW nu de scooter gestolen is, door Tom niet bij een winkelier is gekocht en de revindicatietermijn voor de eigenaar nog niet verstreken is. Tom heeft dus als beschikkingsonbevoegde verkoper de scooter aan zijn koper overgedragen, waardoor ook die koper in beginsel geen eigenaar geworden is. Ook deze koper heeft m.i. geen beroep op 3:86 en wel om dezelfde redenen.

Vraag is of de koper aanspraken heeft op Tom. Die zou hij m.i. hebben indien Tom op enige wijze wanprestatie heeft geleverd. Daarvoor is van belang na te gaan welke verplichtingen Tom uit hoofde van de koopovereenkomst heeft gehad. Tom is in ieder geval verplicht tot levering en volgens mij heeft Tom aan die verplichting voldaan door de koper het bezit van de scooter te verschaffen. Tom heeft op zichzelf niet de verplichting tot het verschaffen van (onaantastbare) eigendom, doch die eigendomsoverdracht is het resultaat van het vervullen van de vereisten van overdracht, als vermeld in 3:84. Een van die vereisten is de levering door bezitsverschaffing en dat vereiste is, zoals gezegd, door Tom vervuld. Als ik het goed zie is er dus geen sprake van enige wanprestatie aan de zijde van Tom en heeft de koper geen enkele aanspraak op teruggave van de koopprijs.

Dat is wellicht nogal zuur voor de koper, maar de derdenbescherming van 3:86 BW is een doorbreking van de fundamentele regel dat een eigenaar niet meer kan overdragen dan hij heeft. Immers, op grond van 3:86 BW verkrijgt een koper de eigendom, terwijl hij van een niet-eigenaar heeft verkregen, zodat dan een niet-eigenaar wel eigendom (de eigendom van een ander) heeft overgedragen. Dat is een zware uitzondering, maar omwille van het economisch (handels)verkeer noodzakelijk geacht. De uitzondering gaat niet zover dat gestolen zaken evenzo eenvoudig van eigenaar kunnen wisselen. Een dergelijk verregaande bescherming heeft de wetgever de derde te goeder trouw die verkrijgt van een beschikkingsonbevoegde verkoper, niet willen geven.

Consequentie is dat de derdeverkrijger niet beschermd wordt tegen mogelijke gebreken in de eigendomsoverdracht en aldus geen enkele goederenrechtelijke verhouding tot de gekocht zaak krijgt, hetgeen betekent dat hij vatbaar blijft voor de revindicatie van de ('echte') eigenaar. Dat is zijn economisch risico, als tegenwicht voor de verregaande bescherming die hij zou genieten indien de zaak weliswaar door een onbevoegde was geleverd, maar niet was gestolen.

Iemand zal het risico moeten dragen dat onherroepelijk speelt indien de zaak gestolen is, zijn intrede heeft gemaakt in het handelsverkeer door (een of meerdere keren) subject van koopovereenkomst te zijn, terwijl de 'echte' eigenaar naar de zaak op zoek is met de bedoeling te revindiceren. De revindicatie richt zich per definitie op degene die de zaak zonder recht onder zich heeft, en dat is dus de koper die de zaak het laatst 'onder zich' heeft, of hij nou de eerste, tweede of vijfde koper is geweest. Zolang de termijn van drie jaar maar niet verstreken is. Ik zie geen reden om dat risico te verplaatsen naar kopers eerder in de 'keten', zeker niet voorzover zij op grond van 3:86 of 3:84 hebben verkregen.

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 19:31 schreef Argento het volgende:
<knip>lang verhaal</knip>

Ben 't niet helemaal met je eens: Tom was niet beschikkingsonbevoegd, want 3:86 legt geen beperking op aan de geldigheid van de verkrijging te goeder trouw, maar creëert een revindicatierecht dat wat goederenrechtelijke trekjes vertoont, omdat het recht de zaak volgt.

Maar dit is vooral een juridische discussie.

Het antwoord op de eerste belangrijke vraag, of de strafrechtelijke gevolgen blijft hetzelfde; het antwoord op de verbintenisrechtelijke gevolgen (moet Tom schade vergoeden) moet je volgens mij gaan zoeken in dwaling ?

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 21:44 schreef _-rally-_ het volgende:

[..]

Ben 't niet helemaal met je eens: Tom was niet beschikkingsonbevoegd, want 3:86 legt geen beperking op aan de geldigheid van de verkrijging te goeder trouw, maar creëert een revindicatierecht dat wat goederenrechtelijke trekjes vertoont, omdat het recht de zaak volgt.

3:86 biedt bescherming tegen de verkrijging van een beschikkingsonbevoegde vervreemder, maar biedt die bescherming niet als de betrokken zaak gestolen is. In dat geval heeft de oorspronkelijk eigenaar 3 jaar de tijd te revindiceren. Na het verstrijken van die termijn, wordt de verkrijger alsnog, met terugwerkende kracht tot aan het moment van levering, eigenaar. Gedurende die drie jaar heeft 3:86 echter geen werking en beschermt de derdeverkrijger dus niet.

De bescherming wordt weer wel geboden indien de betrokken zaak bij een regulier handelende winkelier is gekocht. In dat geval is de eigendomsoverdracht een feit en kan de oorspronkelijk eigenaar niet meer revindiceren. Hij is dan immers geen eigenaar meer.

Bovendien, als Tom niet beschikkingsonbevoegd was, dan heeft zijn opvolgende koper onder 3:84 de onaantastbare eigendom verkregen. Echter ook de verkrijging op grond van 3:86 is evenzo onaantastbaar. De eigendom die verkregen wordt op grond van 3:86 is immers niet van een andere status dan de eigendom die verkregen wordt op grond van 3:84. 3:86 repareert slechts het gebrek in de beschikkingsonbevoegdheid van de vervreemder, waarna de eigendomsoverdracht alsnog een feit is.

Het is ook niet 3:86 dat het revindicatierecht creert. 3:86 is uitsluitend een bepaling van derdenbescherming. Het revindicatierecht van de oorspronkelijk eigenaar vloeit voort uit 5:2. Van 3:86 kan wellicht hooguit gezegd worden dat deze een bijzondere verjaringstermijn voor de revindicatiebevoegdheid in het leven roept en deze van twintig jaar verkort tot drie jaar.

Dat het revindicatierecht zaaksgevolg heeft, volgt ook logischerwijs uit de aard van het recht, nu het niet kan bestaan zonder eigendomsrecht en aldus het goederenrechtelijk karakter van dat recht heeft. Revindicatie is een zuivere eigenaarsbevoegdheid (waarvan je je mag afvragen of die bevoegdheid nu werkelijk een wettelijke grondslag behoeft of niet al voortvloeit uit de ruime strekking van het eigendomsrecht) en komt dus ook uitsluitend de eigenaar toe. Geen 5:1? Dan ook geen 5:2.

Hoe dan ook, als Tom werkelijk beschikkingsbevoegd zou zijn, impliceert dat zijn onaantastbare eigendom. Beschikkingsbevoegdheid behoort (behoudens de rechten van pand- of hypotheekhouder) immers evenzeer bij de eigenaar (of rechthebbende van een beperkt recht). Bovendien zou het betekenen dat zijn koper op grond van 3:84 de eigendom overgedragen heeft gekregen. Of dat aan een strafrechtelijke inbeslagname in de weg staat vraag ik mij af, maar de revindicatiebevoegdheid van de oorspronkelijk eigenaar, is daarmee non-existent. Die bevoegdheid vervalt immers onherroepelijk zodra een derde de eigendom verkrijgt, zij het op 3:84, zij het op 3:86.