Leuk. Beginnen we opnieuw.Na wat praten met vrienden, online en offline, postings lezen enzo, kwam ik op het idee voor dit topic want ik breek mijn arme hoofdje er al wel tijden over.
Er komt een tijd bij de meeste mensen dat je genoeg hebt van 'the dating game'. Sommige mensen deden het al weinig, sommigen beginnen er een beetje moe van te worden.
Van 15 tot zeg 21 jaar (varieert per persoon en per geslacht) hebben mensen net de liefde, relaties, sex ontdekt en experimenteren ze er lustig op los, als uiterlijk, zelfvertrouwen en geluk dit toestaan, natuurlijk. Je weet nog niet wat de ander wil, je weet nog niet wat jezelf wil, maar je hebt een boel lol, en soms ook verdriet tijdens het uitvinden. Het is de botte bijl methode van research.. vallen en opstaan, maar op die leeftijd ben je gewoon in staat dat soort klappen te verwerken.
Nu is iedereen die dit nu leest en die tot deze groep mensen behoort een van de weinige uitzonderingen 
maar in het algemeen kan je toch best zeggen dat er een element gemeenschappelijk is hier, namelijk dat het doel van deze relaties de korte termijn is. Sterker nog, de hele gedachte aan samenwonen, kinderen, trouwen, oud worden in de toekomst' speelt helemaal niet mee.
Even tussendoor is het zeker wel mogelijk dat je iemand ontmoet in deze periode waar je een echte band mee blijkt te hebben of krijgen, maar dit is volgens mij vaker geluk dan wijsheid.
Wat speelt is 'vind ik haar nu leuk' - later: 'vind ik haar nog steeds leuk, of niet' maar niet 'wat later'?
Een leuke quote uit Ally mcBeal was: 'Mannen liegen om de vrouw in bed te krijgen, vrouwen liegen om de man te trouwen'. Ik weet niet inhoeverre dit voor vrouwen klopt, en vanaf welke leeftijd, maar in het algemeen, zeker in het begin is dit gewoon waar voor mannen. Als je ouder wordt begin je beter te weten wat je wil, en beter te weten wat de vrouw wil, en pas je daar je praatje ook op aan, maar tot een bepaalde (geestelijke?) leeftijd is dat alles dat er is: Een strategie, een verhaal dat je vertelt om mensen geintresseerd te krijgen, dat misschien eigenlijk helemaal niet aansluit op wat je zelf zoekt.
In mijn ervaring ga ik door een relatie heen in stadia.. 'chronologisch':
1 - Is ze leuk?
2 - Is ze zo leuk dat ik een 'diepere' relatie met haar wil? ('vriendschap')
3 - Is dit 'boezemvriendin materiaal'? (kvind boezemvriendin wat eng klinken maar je begrijpt wat ik bedoel)
4 - Wil ik meer met haar?
Maar ik besef mij dat er is bijgekomen:
4b - En denk ik dat ik haar later ook nog leuk zal vinden, zullen werkschemas (tijden, locatie, carrieredoelen, uren per dag) op elkaar aansluiten, kan ik er later ook nog me praten, mijn problemen met haar delen en samen oud worden?
Veel mensen gaan 'head first' een relatie in. Worden smoorverliefd, schuiven alles voor elkaar opzij, en gaan de verbinding in. Problemen komen later wel eens aan de orde, maar 'Love conquers all' - toch?
Ik kan me zeker iets bij deze aanpak voorstellen, maar ik ben wel van mening dat je de statistiek tegen je hebt. Waarom denk je dat mensen zo vaak uit elkaar gaan of scheiden als ze getrouwd zijn?
Begrijp me niet verkeerd, ik ga heus niet naar carriereplannen vragen op dag 1 dat ik iemand ken, maar mocht ik beginnen door te krijgen dat deze persoon echt wat voor mij zou kunnen zijn, dan zullen die vragen wel bovenkomen, alleen achter mijn hart aanrennen lijkt geen goed idee meer. Ik ga mijn energie niet meer steken in een 'one night stand', bijvoorbeeld.
Veel psychologisch onderzoek is hier al wel naar gedaan, en ik denk dat er wel redelijke overeenstemming is over dat hoe eng het ook klinkt, relaties en ook liefde zijn terug te leiden op een boel 'business afspraken' die zeker aanwezig zijn naast gewoon het verliefde gevoel. Het gaat over geven en nemen, en overal zal een behoorlijke mate van balans in moeten zijn, of je wordt ongelukkig.
En daar komen we pas bij mijn eigenljike onderwerp: Hoe vind je uit dat iemand echt bij je past, en hoe pas je je levens op elkaar aan?
Als ik iemand (m/v) goed ken betekent dat voor mij bijvoorbeeld dat ik erg goed met die persoon kan praten over 'diepere' dingen, dat wil zeggen niet alleen het weer, maar ook dingen als zingeving/religie, de dood, relaties, problemen enzovoort. Alleen ben ik best vaak bang dat ik gewoon een keer uitgepraat ben met iemand. Komt er een punt dat je elkaar niks nieuws meer te melden hebt? Dat je van elkaar wel redelijk weet waar de ander staat op die punten, en dan alleen nog maar wat kunt herhalen, hetzelfde iets anders brengen, kleine accentjes veranderen?
In Pulp Fiction hadden ze het al over 'comfortable silences' - en ik vraag me af in hoeverre dit werkt met iemand? Kun je tevreden zijn in een liefdesrelatie waar je hoofdzakelijk over nieuwtjes praat, dingen uit de krant, dingen die met vrienden gebeuren, maar weinig meer over hoe je je zelf ergens over voelt, omdat je dat wel weet van elkaar?
Ik zie echt als schrikbeeld van relaties dat je van echte verliefdheid terugzakt in een soort 'broer en zus zitten samen op de bank over het hondje van de buren te praten'
Hetzelfde gaat ten dele op voor de sex, raak je lichamelijk uitgekeken op iemand na 10 jaar?
In ieder geval komt bij mij, als ik oudere mensen waar ik deze gewenning zie, steeds de vraag op of de hele relatie eigenlijk een foute inschatting was, of dat het zo met de meeste mensen zal gaan? Of, en dat weet ik dus niet, misschien WIL je al die heisa van 'passie', 'gesprekken tot 5 uur smorgens' enz enz enz wel gewoon niet meer?
En weer een ander element van een langere relatie is carriere en werk. Je moet elkaar nog wel zien! En daar komen de problemen.
De maatschappij is namelijk ook niet echt geschikt voor relaties en carriere. Hoe doe je het als allebei de partners willen werken, maar ook een relatie willen, ook een kind goed opvoeden (oftewel er veel tijd aan besteden).
Moderne bedrijven eisen van de werknemer met 'plannen' dat je lange tijden werkt, of heel lange uren maakt. Als je dan thuiskomt zou het leuk zijn als je partner daar staat voor je.. Maar als die ook werkt? Wat dan? En dan een kind? Wie van de twee moet de job opgeven? Of beiden? Of beiden een beetje met het risico dat je carriere, je klim op de ladder daardoor bijna tot stilstand komt?
Thuis zitten en voor het huishouden zorgen wordt voor de man en voor de vrouw (iig in mijn kringen) steeds minder interessant, maar je kunt het niet verwaarlozen!
En sja, je kunt natuurlijk ook niet altijd maar blijven wachten op de dame in de toren, op de prins op het witte paard.
Hoe doen jullie het? Waar let je op bij een partner, zitten jullie 'koud rationeel' af te wegen
of probeer je et en zie je later wel? En hoe werkt het van dag tot dag?
Ik ben er nog lang niet uit (maar ik ben wel van plan het rustig uit te vinden)
Roept u maar! 
quote:
op 01-20-2000 om 03:09 PM schreef puntloos het volgende:
Komt er een punt dat je elkaar niks nieuws meer te melden hebt? Dat je van elkaar wel redelijk weet waar de ander staat op die punten, en dan alleen nog maar wat kunt herhalen, hetzelfde iets anders brengen, kleine accentjes veranderen?
Volgens mij is er altijd wel iets te melden je hebt beiden een heel leven achter de rug. Bovendien is het gesprek over de hond van de buren soms ook er enerverend
Zolang het niet alleen maar over nieuwtjes gaat.
quote:
En weer een ander element van een langere relatie is carriere en werk. Je moet elkaar nog wel zien! En daar komen de problemen.
Sorry maar ik werk om te leven en leef niet om te werken. Als ik naar huis wil moet op een vroeg tijdstip moet mijn baas dat maar accepteren. (ik ben freelancer dus denk er misschien erg makkelijk over)
quote:
Hoe doen jullie het? Waar let je op bij een partner, zitten jullie 'koud rationeel' af te wegen
rationeel afwegen is een afwijking van mensen met technische bereoepen en komt niet in alle lagen van de bevolking voor.
quote:
Ik ben er nog lang niet uit (maar ik ben wel van plan het rustig uit te vinden)
Dat lijkt mij ook de beste manier. Wat ik wel merk is dat je meer vrienden (maatjes) word dan een klef stel. Een brok humor helpt altijd ook in moeilijke periodes.
ik heb geroepen zoals u vroeg.
Ik ben ervan overtuigd dat als je die ene ontmoet die je zoveel waard is zowel hartstochtelijk als emotioneel en rationeel, dan zullen die keuzes en offers makkelijker worden en los je het samen op....Als je bij voorbaat al druk maakt over de mogelijke complicaties maak je het jezelf wel erg lastig, live your life en volg je hart wat vaker 
Als dat gevoel komt van "dit is wat ik met mijn leven wil" ga dan niet verder met analyseren, maar geef er gewoon aan toe, want dan zit het ook goed.
'k heb niet zoveel tijd om hier uitgebreid op in te gaan maar ik wil je toch even laten weten dat ik het niet zo'n gekke vraag vind van je hoor. zelfs een zeer interessante vraag.
het is eens stuk makkelijker een relatie te beginnen dan er één (goed) te onderhouden. maar zoals voorgaande reacties ook wel aangaven, er is natuurlijk niet maar één voorschrift ofzo.
de paar voorbeelden van gelukkige langdurige relaties die ik ken zijn
niet zomaar aan elkaar gelijk te stellen. het betreft toch altijd weer andere mensen en die hebben verschillende gevoelens. maar wat wel voor die 'voorbeelden' geldt is dat het mensen zijn die heel eerlijk tegen elkaar zijn, en wel duidelijk een keuze voor die ander gemaakt hebben, maar niet alleen maar op elkaar gericht (dus ze hebben genoeg ruimte binnen de relatie om zichzelf te zijn en te ontwikkelen).
heb er toevallig vorig jaar een of ander boekje bij de slegte over gekocht (lange liefdes oid heette dat) waarin allemaal stellen geportretteerd waren die al meer dan 10 jaar bij elkaar waren en hoe zij 't leuk hielden. ik vond het nogal schokkend dat in de meeste gevallen één van de twee toch af en toe vreemd ging en dat ze daar dan een soort afspraak over gemaakt hadden (bijv. 'goed, als je 't maar vertelt' of juist 'goed, als je 't maar niet vertelt' of 'goed, als 't maar niet in ons bed is' etc.
niet echt 't romantische beeld dat de meeste mensen voor ogen hebben, zo op 't eerste gezicht dus.
anyway ik moet nu weg maar wie weet kom ik er nog eens op terug.
groetjes,
bixis
Ik geef toe dat ik niet weet wat ik wil, maar ik ga ook mijn eigen relaties helemaal niet doodredeneren hoor, dat doe ik wel met 'het algemene' geval.
(Hoewel ik er wel bij blijf dat je een boel pijn kunt voorkomen door op een bepaald moment in je relatie even een adempauze te nemen, een stapje achteruit te zetten, en je gehele relatie eens objectiever en niet door de roze bril te bekijken)
alle bezwaren die je in je stuk aanhaalt gaan volgens mij alleen dan op als je alleen maar bij elkaar blijft uit gewenning of uit angst om alleen te zijn.Of mischien wel omdat je bang bent om vrienden kwijt te raken die vinden dat ze partij moeten kiezen.
Of voor de kinderen voor mijn part.
Kinderen hebben we niet dus daar kan ik geen mening over geven of het al dan niet beter is om bij elkaar te blijven 'als de koek op is'.
Voor het overige geldt wat mij betreft dat ik nooit of te nimmer in een relatie zal blijven als ik het gevoel heb dat het over is. En geloof me.Dat voel je gewoon.
Mijn huidige relatie duurt nu ruim zeven jaar,en dat is de langste relatie die ik ooit met een vrouw heb gehad (om over mannen maar niet te spreken),maar als het moment komt dat ik niets meer voor haar zou voelen of dat ik merk dat ze op mij eigenlijk wel zo ongeveer uitgekeken is, dan ben ik weg!Ik ben wel vaker lange tijd alleen geweest en ook is het wel voorgekomen dat ik met niks anders dan een kat en wat spullen opnieuw ben begonnen. That's life! Prettig is anders maar toch...
Het lijkt me werkelijk verschrikkelijk om om een van bovenstaande redenen je leven te vergallen.En maar doorgaat met iets wat er niet meer is.Want dat is uiteindelijk wat je doet volgens mij.
Daarom, begin niet aan een vaste relatie tot je jezelf een beetje kent. En ook met jezelf kunt leven. Als je dat voor elkaar hebt wordt een relatie vanzelf veel plezieriger en loop je nooit in de val zoals zo veel mensen die (zo komen sommigen tenminste op mij over) alleen maar bij elkaar zijn om elkaar het bloed onder de nagels vandaan te halen.
En wat werk en relatie betreft,tja...moeilijk ,wij draaien allebei wisseldienst en het komt nogal 'ns voor dat dit een paar weken niet synchroon loopt. Hé,waarom denk je anders dat ik midden in de nacht op een keybord zit te hengsten, you moron!.
En hoe kom je er achter het past? Het had bij mijn vrouw en ik ook een one-night stand kunnen zijn, maar we vonden het te leuk bij elkaar om het bij een keer te laten. En zo zie je elkaar meer en praat je meer met elkaar en weet je steeds beter of je op dezelfde golflengte zit. Zelf vind ik dat ik er het best achter komt als je ruzie met elkaar hebt: hoe voel je je tijdens die ruzie. Zelf hou ik op een bepaalde manier wel van ruzie (ik vind het in ieder geval niet echt naar), omdat het op een bepaalde manier leven in de brouwerij brengt. Ik wist voor mij in ieder geval dat het goed zat tussen mijn vrouw en mij na een ruzie: tijdens de ruzie hield ik even veel van haar als gewoon (had het wel in relaties meegmaakt dat ik me echt tidens een ruzie afvroeg "wat moet ik eigenlijk met dat mens"), het conflict konden we -met emoties en al- uitpraten omdat we uiteindelijk altijd wel echt naar elkaar luisteren -hoewel daar soms wel even een half uurtje 'rust' aan vooraf moet gaan om de gemoederen te laten zakken- we praten het wel uit en zijn bereid elkaar te begrijpen. Dus voor mij zit het voor een deel zit het geheim dat je weet dat het goed zit als de ruzies goed zijn.
Hoe het qua uitgepraat zijn na 10 jaar een relatie weet ik dus nog niet, maar ik denk dat het wel meevalt. Ik vind mijn vrouw op een bepaalde manier steeds aantrekkelijker worden, en voel ik me minstens zo verliefd als 'in het begin'. Je moet natuurlijk er wel wat voor doen om spannend voor elkaar te blijven - en van elkaar op een bepaalde manier van elkaar eisen dat je elkaar niet 'for granted' neemt. Maar goed, als je HET GEVOEL hebt, dan gaat dat voor een deel van zelf en voor een deel doe je daar dan ook graag moeite voor.
Liverpool - JFT 96 - Never forgotten
Heel vaak zie ik in mijn omgeving dat als iemand een vaste partner krijgt, hij/zij zicht meteen anders gaat gedragen. Mensen die elk weekend uitgebreid gaan stappen, en daar mee stoppen, mensen die heel vrij zijn op sex gebied, en plots heel erg monogaam worden, vakanties die plots totaal veranderen, vrienden die veel minder bezocht worden, en verwateren...
Allemaal leuk en aardig, maar ik vind juist dat je je niet moet aanpassen als je een relatie krijgt. Je gaat dan dingen die je altijd heel graag deed en heel normaal vond niet meer doen omdat je een relatie hebt. Dat gaat prima zolang je smoorverliefd bent. Maar zodra dat wat minder wordt en het meer plaats gaat maken voor liefde, merk je langzamerhand toch dat je eigenlijk een rolletje aan het spelen bent en niet jezelf gebleven bent in een relatie.
Een heel opvallend voorbeeld hiervan is dat je stelletjes heel vaak hoort zeggen van "wij" vinden dit of dat.
Wat nou "wij" ...
Hoe je het ook went of keert, je blijft ten alle tijden een individu, en wordt nooit een "wij".
Uiteraard houdt je wel rekening met elkaar, en zal je je gedrag iets aanpassen, al was het alleen maar omdat je plots 2 vriendenkringen hebt, en 2 families, maar gedrag aanpassen en gedrag veranderen, zijn totaal verschillende dingen.
Maar al te vaak heb ik in mijn omgeving gezien dat mensen bij ons de deur platliepen, totdat ze een relatie kregen, en je ze nooit meer zag. En let maar eens op in je eigen omgeving, die relaties houden zelden of nooit stand.
Pas nog heel dichtbij gezien, voordat ze samen waren, liep hij alle kroegen plat, een echt feestbeest. Toen ze elkaar leerden kenne, gingen ze samen ook nog wel weg, maar sinds ze getrouwd waren, gingen ze gewoon nooit meer ergens heen. Zeker toen er kids bij kwamen (na 10 maanden getrouwd te zijn) was 2 keer weggaan per jaar al een hele opgave.....
Op hun huwelijksfeest wist ik al dat het niet lang goed zou blijven gaan, en helaas voor de kids heb ik gelijk gekregen.
Ik zie als hoofd reden van die scheiding dus echt het totaal aanpassen omdat je een relatie hebt.
Kortom, wil een relatie standhouden, dan moet je echt jezelf blijven als je die relatie instapt en niet alles opzij zetten voor je relatie en ruimte eisen voor jezelf binnen je relatie.
En als daar bijvoorbeeld kroegentochten bij horen, of doorzak-feesten met je vrienden en je partner houdt daar totaal niet van, dan zal hij/zij je toch die ruimte moeten geven, of jij aan je partner. En of hij/zij dan ook meegaat met die feesten, misschien wel, misschien niet. Maar maak niet de fout om er maar vanaf te zien omdat je partner er niet van houdt.
Misschien zweef ik nog in de meisjesdroom, maar ik heb het al samen met mijn vriend over de toekomst gehad, we hebben het ook al over trouwen gehad, waarschijnlijk ben ik hopeloos romantisch, ik was bestwel serieus maar hoe hij er tegenover stond weet ik niet echt precies. Natuurlijk hebben we het over later, zo van: als we later in die villa wonen, met onze stapel kinderen enzovoorts...Maar dat is als grapje denk ik.
Wat ik wel zo ongelofelijk schattig vind, als ik twee oudjes tegen kom, echt oud, en die lopen dan hand in hand, dat vind ik zo schattig. Dan denk ik altijd zo wil ik later ook zijn, en als het kan met MArko.
Ik ga mijn uiterste best doen om dit zo lang mogelijk te laten duren, nu kan ik nog zeggen, het wordt steeds leuker en ik ben dus nog lang niet uitgekeken op hem.
Een iets dat ik vaak zie terugkomen is dat op het moment dat je echt verbonden met iemand bent (trouwen, of op andere manier) dat je levens om elkaar gaan draaien.. Zelfde vrienden, zelfde plekjes, plus je partner wordt je belangrijkste steunpunt.
Het kan dan gewoon zo zijn dat je eigenlijk niks meer in elkaar ziet op romantisch niveau, maar dat de stress (en dat is het!) en het gedoe van uit elkaar gaan een enorme drempel is om de knoop (en de band) door te hakken.
Nieuwe vrienden vinden, oude vrienden terugvinden, een nieuw leven in te richten zonder die persoon elke dag te zien is niet eenvoudig, zeker als je het al zo gewend bent.
Maar aan de andere kant, moet je dan uit oogpunt van 'gemakzucht' en 'easy way out' dan maar bij elkaar blijven?
Ik hoorde iemand zeggen dat wanneer de partner minder interesse had of voor hem de lol eraf was de koffers worden gepakt. Als je het niet erg vind om aan het einde alleen over te blijven is dit een goede oplossing. je kunt dan weer opnieuw de volle verliefdheid gaan ervaren. Persoonlijk vind ik dat, wanneer je van elkaar houd, je samen verder kunt. Mits je allebei wilt. Een relatie moet onderhouden worden, anders werkt het niet meer. Dit is het advies van mijn ouders (bijna 40 jaar getrouwd en mijn opa en oma 68 jaar getrouwd): belangrijk is:
respect voor elkaar, problemen goed uitpraten, eerlijk zijn, je partner steunen en aandacht aan elkaar besteden, etc.
Je ziet, een langdurige relatie houdt niet vanzelf stand.
Tuurlijk, wanneer er echt geen liefde meer is, geen houden van, dan moet je ermee stoppen, maar geef niet te snel op!
En wat betreft de beslissing: zeker weet je het nooit. Of je van dezelfde muziek houdt of dezelfde hobby hebt is niet belangrijk. Wat wel belangrijk is is of je levensvisie en je toekomstbeeld een beetje overeenstemd.
Het is vervelend als je partner kinderen wil en jij niet (wij willen ze niet), als jij in de stad wilt wonen en jij op het platteland, als jij een work-a-holic bent en zij graag veel samen is.
Maar begin is toch een gevoel van....dit is hem/haar!
Daar wil ik wel op reageren. Maar of het iets toevoegt aan wat hierboven allemaal staat betwijfel ik. Ik wil voor mezelf zeggen: graag.
quote:
op 01-23-2000 om 05:44 PM schreef sunshine het volgende:
Met wat Thorka zegt ben ik het helemaal eens. Ik wil er nog aan toevoegen dat "liefde" een werkwoord is. Ook bij ons!
ik liefde
jij liefdet
hij liefdet
Zij liefden
Zij hebben geliefd?
"Een langdurige relatie , hoe doe je dat ?"
Een kaarsje aansteken en een schietgebedje doen.....
, 
, 
van elkaar , veel 
met elkaar , met elkaar en 
van elkaar.Tja veel praten he..doet de relatie goed, zorgen dat je elkaar leert vertrouwen, dat je je op je gemakt voelt bij de ander, jezelf kunnen zijn bij elkaar,
Dat je leert houden van de ander want door de vlinders zie je de negatieve kanten niet.
en als je je es ergert...denk er nog es goed over na voordat je er wat van zegt..en bedenk dat het altijd erger kan.
Oja en schaam je niet voor de ander..de ander is/wordt een stuk van jouw en jij van hun...
Een toren bouwen is niet zo moelijk als je een stevige ondergrond hebt.
Toen ik vandaag mijn lieftallige echtgenoot vergezelde tijdens een lange autorit, boorden wij heel toevallig het zelfde onderwerp aan.
Het viel Serge op dat stelletjes om ons heen niets anders lijken te doen dan SCHEIDEN. Na anderhalf jaar huwelijk houdt één van beiden het voor gezien en gaat ieder afzonderlijk weer zijn/haar weg.
Gisteren kregen we te horen dat vrienden van Serge er de brui aan gaven. Op zulke momenten vraag je bij jezelf af, of jouw relatie het wél zal overleven en waarom. Wat zijn de ingredienten voor een goede relatie?
Terugkijkend op mijn leven, moet ik zeggen dat ik vaak voor de verkeerde redenen, de verkeerde man koos. Vaak kom je daar, te laat en diep gekwetst achter. Door schade en schande word je wijs, zegt men en volgens mij zit daar wel een kern van waarheid in.
Van iedere "misstap" in je leven, leer je. Als je het geleerde in de praktijk brengt, zal je steeds minder vaak je hoofd tegen dezelfde steen stoten en steeds beter weten wat JIJ wilt in een relatie.
Liefde is een mix van gevoel en verstand, die in balans moet zijn. Je moet niet alleen voelen, dat je relatie goed zit, maar het ook weten.
Liefde is voor mij niet 365 dagen in het jaar een vlindertuin in mijn buik. Dat betekent ook niet dat de vlinders in mijn buik zijn uitgestorven, integendeel.
De basis voor een goede relatie is volgens mij in eerste instantie, vriendschap. Het is zo ontzettend belangrijk dat je partner meer is dan alleen een minnaar, maar ook iemand waar je mee kunt lachen, huilen, urenlang praten, discussieren, ruzieen en bovenal iemand die naar je luistert en je begrijpt.
Een tweede belangrijk basis-ingredient is volgens mij dat je elkaar aanvult of aanvoelt. Je hoeft niet per definitie dezelfde interessen te hebben, soms zijn raakvlakken al voldoende. Tegenpolen bestaan in mijn ogen niet; ookal lijken de partners oppervlakkig totaal niet op elkaar, zijn er altijd diepere innerlijke gemeenschappelijkheden, die je binden.
Niet onbelangrijk ben jijzelf in het verhaal van de liefde. Zelfvertrouwen, zelfrespect, zelfkennis en jezelf durven zijn in een relatie is fundamenteel. Je kunt pas echt van een ander houden, als je van jezelf houd. Te vaak wordt getracht een negatief zelfbeeld te compenseren met de liefde van de ander, maar dat werkt op de lange duur niet.
Ook je teveel naar de wensen van de ander schikken (zodat het evenwicht in de relatie wordt verstoord) is een gevaar. Compromissen sluiten is prima en ook noodzakelijk, maar geef jezelf nooit weg! Ja-knikkers in een relatie delven meestal het onderspit.
Gelijkwaardigheid tussen beide partners is ontzettend belangrijk.
Tenslotte, het vierde basis-ingredient. Respect en waardering voor de ander. Laat de ander in zijn/haar waarde en vraag hetzelfde terug.
Voegt men deze vier ingredienten samen, ontstaat er al een prima liefdes-soepje. Wat ontbreekt is een smaakmaker; zonder dit blijft het nog een behoorlijk flauw, maar evengoed lekker soepje.
Als smaakmaker is sex bijna onmisbaar. Sex moet nooit, maar mag ook niet zomaar ontbreken. Sex moet er zijn in de mate waarin beide partners zich kunnen vinden. Sex is de Maggi in de soep, maar goed, niet iedereen houdt van Maggi.
Mijn recept voor een goede relatie is niet zaligmakend en zal ook niet iedereen even goed smaken, maar voor mij is het een koningsmaal!
Als iemand nog een ingredientje kan aanraden, houd ik mij aanbevolen.
Kook ze!!
Moest er even over nadenken en ben tot de volgende conclusie gekomen:
Houd het bij jezelf, denk nooit voor een ander.
Houd in de gaten dat zowel jij als de ander individuen zijn en dat je elkaars bezit niet bent, maw, heb respect voor elkaar.
Houd je gevoel voor humor in tact.
Wees niet onnodig trots en koppig, blijf niet over ouwe verhalen doorzeuren. Als je nog iets van die ander wil mbt een oud verhaal, vraag er dan gewoon om.
Laat je niet manipuleren en manipuleer niet.
Durf kwetsbaar te zijn.
Heb geduld.
Weet: het hoeft niet elke dag feest te zijn, en als het er op aankomt is het precies hetzelfde an de andere kant van het hek (het gras aan de overkant).
Neem de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk maar laat je partner ook niet teveel op je leunen.
Doe dingen samen en doe dingen apart.
Als je verschillende ideeen/plannen over/voor de toekomst hebt, werkt de relatie op de lange termijn niet ook al heb je nog zulke lekkere sex.
Laat elkaar vrij, en als je elkaar niet meer kunt vertrouwen kap er dan ASAP mee.
Maak het sowieso zsm uit als je weet dat het niks wordt.
Als het niks wordt, trek het je niet teveel persoonlijk aan, dan pas je gewoon niet bij elkaar.
Mochten er ooit klappen vallen (wat ik niemand toewens: wees in geen geval een hulpeloos slachtoffer en sla terug.
En, nou ja, het belangrijkste: vergeet niet elkaar heel erg lief te hebben zal ik maar zeggen.
Nou dat waren mijn "adviezen". Hoop dat je er iets aan hebt...
[Dit bericht is gewijzigd door Manono (Datum 25 Januari 2000).]
Samenvattend, is eerlijkheid echt het belangrijkste wat er is en alles, maar dan ook alles bespreekbaar maken binnen je relatie. Als je geheimen voor elkaar hebt, omdat er dingen zijn die je niet durft te besrpeken met je partner, is er dus echt iets mis in je relatie
[Dit bericht is gewijzigd door Sakura (Datum 27 Januari 2000).]
Wij waren inderdaad in het stadium van comfortabele stiltes gekomen.
Alleen... vond zij ze blijkbaar niet zo confortabel....
Op jonge leeftijd heeft een mens nog veel (onbereikbare) idealen. je kan je pas comfortabel voelen als je OF je doelstellingen hebt bereikt OF je er bij neer gelegd heb dat je ze nooit zal halen.
Op dat moment ga je meer waarderen wat je wel hebt, namelijk een liefhebbende partner
Wanneer de comfortabele stiltes vallen op het moment dat een van beide nog steeds het gevoel hebt dat er meer te halen moet zijn in het leven gaat het fout...
Zoals in mijn geval....
Ik 29, zij 26...10 en een half jaar...Ik ondertussen tevreden met wat ik had, zij helaas nog niet.
Ze is dus gaan twijfelen aan haar gevoel voor mij, en inderdaad het werd meer broer&zus als een gepassioneerde man&vrouw relatie....
en daar vond ze zich (terecht misschien) nog te jong voor.
Ik heb nog steeds hoop dat het ooit weer goed komt, maar ik moet wel zo realistisch zijn dat het niet binnen een half jaar gebeurt...
Ze gaat nu eerst haar vleugels uitslaan...
en ik moet haar laten gaan....
Ik kan jullie niet vertellen hoe zeer m'n wereld is ingestort, en ik hoop dat er maar weinig mensen zijn die deze pijn moeten doorstaan....
tien en een half jaar....
1/3 van mijn leven
bijna de helft van haar leven...
|
|
