MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Dat nieuwe album is vorig jaar een beetje geruisloos langs me heen gegaan
Maar als ik die singles hoor dan ben ik wel weer tevreden. Het klinkt allemaal beter dan dat album uit 2005 wat ik nogal saai vond.
Black Gold en Soul Girl laten zowaar een nieuw geluid horen. Een beetje gejat van anderen uit deze tijd maar met de Stero Mc's invloeden toch weer erg leuk.
Maar als ik die singles hoor dan ben ik wel weer tevreden. Het klinkt allemaal beter dan dat album uit 2005 wat ik nogal saai vond.
Black Gold en Soul Girl laten zowaar een nieuw geluid horen. Een beetje gejat van anderen uit deze tijd maar met de Stero Mc's invloeden toch weer erg leuk.
Ze moeten maar weer eens naar Nederland komen voor een losse show.
Net als Cypress Hill, Fun Lovin' Criminals, KRS One, etc. etc., maar toch.
Net als Cypress Hill, Fun Lovin' Criminals, KRS One, etc. etc., maar toch.
Ik reageer na 705 dagen tóch. Ik ben op het moment mn huis aan het schoonmaken met Stereo MC's als achtergrondmuziek. Verdomme, wat is het toch geweldig 
.
.
Er komt een nieuwe cd aan, Emperor's Nightingale.
Eerste indruk: Mwoa. Geen hoogvlieger, niet bijzonder boeiend.
Eerste indruk: Mwoa. Geen hoogvlieger, niet bijzonder boeiend.
Het nieuwe albumn geluisterd en vind het toch best weer een sterke plaat
Review die ik op een andere site maakte
Review die ik op een andere site maakte
quote:http://www.clubcharts.nl/content.php?154-Stereo-MC-s
Een nieuw album van de Stereo MC's, de groep met zijn unieke mix van hiphop en dance. Sinds 1985 bestaan ze inmiddels en daarmee is het een van de vroegste danceacts die nog actief is. Rob Birch (50), Nick Hallam (51), Owen If (52) en Cath Coffey (46) beginnen dan ook een dagje ouder te worden. De groep is voornamelijk bekend om het album Connected uit 1992 met de gelijknamige hit. De groep had veel groter kunnen zijn wanneer ze niet daarna een hiatus hadden gehad die tot 2001 zou duren. Sindsdien brengen ze weer met regelmaat albums uit maar het momentum is een beetje verloren gegaan.
Een van de eerste tracks van het album is direct een topper. Het is de track Boy. Rob Birch zingt een zeer sterke ballad en wordt daarbij begeleid door de pianoklanken van Jamie Cullum. In de track ziteen mooie opbouw die steeds stevige wordt. Een prachtige song die eigenlijk wel een hitnotering verdient. Zo hebben we de Stereo MC's nog nooit gehoord. Het valt op dat Rob Birch zich steeds meer ontwikkelt als zanger. Nu was hij altijd al een redelijk rustige rapper. Maar raps zijn op Emperor's nightingale vaak ver te zoeken. Sowieso slaat de balans steeds verder uit richting dance. Een uitzondering is Bring it on. Een bewerking van een oude track van henzelf uit 1989.
In tracks als Manner, Sunny day en Phase me halen ze duidelijk inspiratie uit de 80's revival die de laatste jaren heeft plaatsgevonden. Dat klinkt wellicht wat afgezaagd. Maar de heren weten het zodanig een eigen touch te geven dat het verre van storend is. Integendeel. Tales is meer het geluid dat we van de MC's kennen. Maar dat met dik aangezette pianoriffs erin. Maar eigenlijk is dat een van de wenige momenten dat we de oude Stereo MC's nog horen, op het herkenbare stemgeluid van Birch na an.
De experimenten komen op het album het best uit de verf. Een nieuw hoogtepunt is het stevige desert song. Een soort langedurige dance symphonie met mooie melodieen en hier en daar in elektronica versmolten Oosterse invloeden. Ook Levitation is sterk. Een trage track met een zeer lawaaierig instrumentarium. Rob zingt er heftiger dan ooit in deze meeslepende track. Toch klinkt hij nooit agressief. Het coole maar vriendelijke imago blijft ook hier overeind.
The Emperor's nightingale is een zeer geslaagd album. Waar veel oudere groepen vaak een beetje blijven hangen in hun eigen formule, blijven de Stereo MC's nieuwe dingen uitproberen. Daarbij weten ze duidelijk herkenbaar te blijven. We kunnen een ding concluderen. De stereo MC's zijn oud maar duidelijk nog lang niet versleten.
De mijne is negatiever... http://www.festivalinfo.n(...)htingale/Stereo_Mcs/
quote:Met Emperors Nightingale heeft Stereo MC’s definitief afscheid genomen van hun typerende sound. Die sound werd optimaal gevangen in de nineties-klassieker Connected uit 1992 en sindsdien breekt men die sound stapje voor stapje af. Drie jaar geleden verscheen het dubbel-album Double Bubble, waarop de laatste restjes Stereo MC’s oude stijl te vinden waren. Op deze nieuweling horen we weliswaar nog flarden, maar de band rond zanger Rob Birch is toch echt getransformeerd tot een weinig opwindend jaren ’80-disco bandje.
Werkelijk elke charme van Connected is weg. De funk, de energie, de fantastische rapstijl van Rob Birch, de achtergrondkoortjes, de beats, het tempo, de dansbaarheid, er is weinig meer over van die unieke sound die de Stereo MC’s ooit zo bekend maakte. Het is die stem van Birch die ons doet herinneren aan die tijden van weleer. Het eerste nummer ‘Boy’ is een samenwerking met Jamie Cullum, waarin Birch terugkijkt hoe hij als jongen door hard te werken succes begon te krijgen. Muzikaal nog best een aardig nummer, waarbij de band weigert een lekkere climax toe te voegen. Met ‘Phase Me’ hebben we wel een hoogtepuntje te pakken en herkennen we de Stereo MC’s weer enigszins.
Maar toch, de verveling ligt veel meer op de loer dan alle voorgaande albums. Het kabbelt voort en windt eigenlijk nooit op. Nummers zoals ‘Levitation’, ‘Tales’, ‘Far Out Feeling’ en vooral ‘Sunny Day’ zijn helemaal niet slecht. De beats zijn gewoon sterk, de zang van Birch is als eigenlijk altijd lekker, maar er ontbreekt een opwindende factor. Een climax, die de nummers net wat meer schwung en aantrekkingskracht geven. Want met de genoemde nummers hebben we het sterkste materiaal wel genoemd. De overige nummers zijn werkelijk nauwelijks de moeite waard en zorgen dat Stereo MC’s met Emperors Nightingale voor het eerst een echte onvoldoende scoort. Het zorgt er echter ook voor dat Connected of het best-of album Live at the BBC weer eens uit de kast getrokken worden.
|
|
