Hoofddoekverbod Turkse universiteiten blijft

-edit: zinloze opmerking-

[ Bericht 84% gewijzigd door kLowJow op 10-11-2005 15:46:27 ]

-quote verwijderde reactie verwijderd-

wat een volwassen reactie

Ik weet niet zo goed wat ik hier van moet vinden ... dat je als ambtenaar of medewerker van een openbare instantie neutraal moet zijn, ben ik het helemaal mee eens.
Maar scholieren/studenten verbieden? Ik weet niet of het nodig is ... enerzijds vind ik het een goede zaak, zoals TS Paul Cliteur quote, aan de andere kant is het niet bepaald nodig...

[ Bericht 27% gewijzigd door kLowJow op 10-11-2005 15:46:46 ]

Jammer dat deze schending van de scheiding van Kerk en staat nog getolereerd wordt, maar gezien het verbod in Frankrijk, was dat te verwachten.

quote:

Op donderdag 10 november 2005 15:33 schreef Monidique het volgende:
Jammer dat deze schending van de scheiding van Kerk en staat nog getolereerd wordt, maar gezien het verbod in Frankrijk, was dat te verwachten.

Schending? Scheiding bedoel je, neem ik aan ... ieder land is vrij om dit systeem te kiezen. Ik vind het in ieder geval beter dan de andere optie.

de "rijke" en "moderne" turkse vrouwen dragen inderdaad geen hoofdoeken meer.

-edit: praat een gewoon normaal over mensen joh. Zo moeilijk lijkt dat me toch niet.-

[ Bericht 19% gewijzigd door kLowJow op 10-11-2005 16:02:14 ]

quote:

Op donderdag 10 november 2005 15:21 schreef Tarak het volgende:

[..]

Bron: http://www.nieuws.nl/28542

Ik ben blij dat Europees Hof voor de Rechten van de Mens (voor de duidelijkheid, dit Hof heeft niets met de EU te maken!) zo heeft beslist. Bij een anderssoortige beslissing was het Franse hoofddoekverbod ook in gevaar geweest. Wat belangrijker is, is dat het de staat handvaten biedt om religie en staat gescheiden te houden. Die handvaten zijn erg belangrijk in deze tijd van opkomende religieuze orthodoxie. Tevens deel ik de mening van Paul Cliteur: Hoe ethnisch diverser de samenleving is, des te neutraler dient een staat zich op te stellen.

Hmm.. scheiding kerk en staat in Turkije blijft altijd een beetje raar. Aan de ene kant heb je zoiets als de hoofddoekjes waarover iedereen totaal hysterisch kan worden (voor of tegen). Maar aan de andere kant hoor je nagenoeg nooit iets over het Directoraat voor Religieuze aangelegenheden, dat op een zeer nadrukkelijke manier één richting in de Soennitische Islam sterk voortrekt.

Het is overigens maar goed dat het Turkse leger zo veel invloed heeft. Mocht dat ooit veranderen, dan zal er vermoedelijk in no-time fanatiek tegen niet-moslims opgetreden worden, waarna het land vervalt naar een niveau van "vrijheden" zoals dat in Iran is.

quote:

Op donderdag 10 november 2005 15:21 schreef Tarak het volgende:

[..]

Bron: http://www.nieuws.nl/28542

Ik ben blij dat Europees Hof voor de Rechten van de Mens (voor de duidelijkheid, dit Hof heeft niets met de EU te maken!) zo heeft beslist. Bij een anderssoortige beslissing was het Franse hoofddoekverbod ook in gevaar geweest. Wat belangrijker is, is dat het de staat handvaten biedt om religie en staat gescheiden te houden. Die handvaten zijn erg belangrijk in deze tijd van opkomende religieuze orthodoxie. Tevens deel ik de mening van Paul Cliteur: Hoe ethnisch diverser de samenleving is, des te neutraler dient een staat zich op te stellen.

Dit is overigens een bijna geheel unanieme beslissing, link EHRM. Overigens: link naar de volledige uitspraak. Tekst van de press release:

608

10.11.2005



Press release issued by the Registrar



GRAND CHAMBER JUDGMENT
LEYLA ŞAHİN v. TURKEY



The European Court of Human Rights has today delivered at a public hearing its Grand Chamber judgment[1] in the case of Leyla Şahin v. Turkey (application no. 44774/98).



The Court held:

by sixteen votes to one, that there had been no violation of Article 9 (freedom of thought, conscience and religion) of the European Convention on Human Rights;
by sixteen votes to one, that there had been no violation of Article 2 of Protocol No. 1 (right to education);
unanimously, that there had been no violation of Article 8 (right to respect for private and family life);
unanimously, that there had been no violation of Article 10 (freedom of expression);
unanimously, that there had been no violation of Article 14 (prohibition of discrimination).


(The judgment is available in English and French.)



1. Principal facts



The applicant, Leyla Şahin, is a Turkish national who was born in 1973. She has lived in Vienna since 1999, when she left Istanbul to pursue her medical studies at the Faculty of Medicine at Vienna University. She comes from a traditional family of practising Muslims and considers it her religious duty to wear the Islamic headscarf.



At the material time she was a fifth-year student at the faculty of medicine of Istanbul University. On 23 February 1998 the Vice-Chancellor of the University issued a circular directing that students with beards and students wearing the Islamic headscarf would be refused admission to lectures, courses and tutorials.



In March 1998 the applicant was refused access to a written examination on one of the subjects she was studying because was wearing the Islamic headscarf. Subsequently the university authorities refused on the same grounds to enrol her on a course, or to admit her to various lectures and a written examination.



The faculty also issued her with a warning for contravening the university’s rules on dress and suspended her from the university for a semester for taking part in an unauthorised assembly that had gathered to protest against them. All the disciplinary penalties imposed on the applicant were revoked under an amnesty law.



2. Procedure and composition of the Court



The application was lodged with the European Commission on Human Rights on 21 July 1998 and transmitted to the Court on 1 November 1998. It was declared admissible on 2 July 2002. The Chamber held a hearing in public in Strasbourg on 19 November 2002.



In its judgment of 29 June 2004 the Chamber held that there had been no violation of Article 9 and that no separate question arose under Articles 8 and 10, Article 14 taken together with Article 9, and Article 2 of Protocol No. 1 to the Convention.



On 27 September 2004 the applicant asked for the case to be referred to the Grand Chamber, in accordance with Article 43[2] of the Convention. On 10 November 2004 a panel of the Grand Chamber accepted her request. The Grand Chamber held a hearing in public in Strasbourg on 18 May 2005.



Judgment was given by the Grand Chamber of 17 judges, composed as follows:



Luzius Wildhaber (Swiss), President,
Christos Rozakis (Greek),
Jean-Paul Costa (French),
Bo¨tjan M. Zupančič (Slovenian),
Riza Türmen (Turkish),
Françoise Tulkens (Belgian),
Corneliu Bîrsan (Romanian)
Karel Jungwiert (Czech),
Volodymyr Butkevych (Ukrainian),
Nina Vajić (Croatian),
Mindia Ugrekhelidze (Georgian),
Antonella Mularoni (San Marinese),
Javier Borrego Borrego (Spanish),
Elisabet Fura-Sandström (Swedish),
Alvina Gyulumyan (Armenian),
Egbert Myjer (Netherlands),
Sverre Erik Jebens (Norwegian), judges,

and also Lawrence Early, Deputy Grand Chamber Registrar.




3. Summary of the judgment[3]


Complaints



The applicant complained under Article 9 that she had been prohibited from wearing the Islamic headscarf at university, of an unjustified interference with her right to education, within the meaning of Article 2 of Protocol No. 1 and of a violation of Article 14, taken together with Article 9, arguing that the prohibition on wearing the Islamic headscarf obliged students to choose between education and religion and discriminated between believers and non-believers. Lastly, she relied on Articles 8 and 10.



Decision of the Court



Article 9



Like the Chamber, the Grand Chamber proceeded on the assumption that the circular in issue, which placed restrictions of place and manner on the right to wear the Islamic headscarf in universities, constituted an interference with the applicant’s right to manifest her religion.



As to whether the interference had been “prescribed by law”, the Court noted that the circular had been issued by the Vice-Chancellor within the statutory framework set out in section 13 of Law no. 2547 and in accordance with the regulatory provisions that had been adopted earlier. According to the applicant, the circular was not compatible with transitional section 17 of that law, which did not proscribe the headscarf but instead provided that students were free to dress as they wished provided that their choice did not contravene the law.



The Court reiterated that, under its case-law, “law” was the provision in force as the competent courts had interpreted it. In that connection, it noted that the Constitutional Court had ruled that freedom of dress in institutions of higher education was not absolute. The Constitutional Court had held that authorising students to “cover the neck and hair with a veil or headscarf for reasons of religious conviction” in the universities was contrary to the Constitution. That decision of the Constitutional Court, which was both binding and accessible, as it had been published in the Official Gazette of 31 July 1991, supplemented the letter of transitional section 17 and followed the Constitutional Court’s previous case-law. In addition, the Supreme Administrative Court had by then consistently held for a number of years that wearing the Islamic headscarf at university was not compatible with the fundamental principles of the Republic. Furthermore, regulations on wearing the Islamic headscarf had existed at Istanbul University since 1994 at the latest, well before the applicant enrolled there.



In these circumstances, the Court found that there was a legal basis for the interference in Turkish law and that it would have been clear to the applicant, from the moment she entered the university, that there were restrictions on wearing the Islamic headscarf and, from the date the circular was issued in 1998, that she was liable to be refused access to lectures and examinations if she continued to wear the headscarf.



The Court considered that the impugned interference primarily pursued the legitimate aims of protecting the rights and freedoms of others and of protecting public order.



As to whether the interference was necessary, the Court noted that it was based in particular on the principles of secularism and equality. According to the case-law of the Constitutional Court, secularism, as the guarantor of democratic values, was the meeting point of liberty and equality. The principle prevented the State from manifesting a preference for a particular religion or belief; it thereby guided the State in its role of impartial arbiter, and necessarily entailed freedom of religion and conscience. It also served to protect the individual not only against arbitrary interference by the State but from external pressure from extremist movements. The Constitutional Court added that freedom to manifest one’s religion could be restricted in order to defend those values and principles.



Like the Chamber, the Grand Chamber considered that notion of secularism to be consistent with the values underpinning the Convention. Upholding that principle could be considered necessary to protect the democratic system in Turkey.



The Court also noted the emphasis placed in the Turkish constitutional system on the protection of the rights of women. Gender equality – recognised by the European Court as one of the key principles underlying the Convention and a goal to be achieved by member States of the Council of Europe – had also been found by the Turkish Constitutional Court to be a principle implicit in the values underlying the Constitution.



In addition, like the Constitutional Court, the Court considered that, when examining the question of the Islamic headscarf in the Turkish context, there had to be borne in mind the impact which wearing such a symbol, which was presented or perceived as a compulsory religious duty, may have on those who chose not to wear it. As had already been noted, the issues at stake included the protection of the “rights and freedoms of others” and the “maintenance of public order” in a country in which the majority of the population, while professing a strong attachment to the rights of women and a secular way of life, adhered to the Islamic faith. Imposing limitations on the freedom to wear the headscarf could, therefore, be regarded as meeting a pressing social need by seeking to achieve those two legitimate aims, especially since that religious symbol had taken on political significance in Turkey in recent years.



The Court did not lose sight of the fact that there were extremist political movements in Turkey which sought to impose on society as a whole their religious symbols and conception of a society founded on religious precepts.



Against that background, it was the principle of secularism which was the paramount consideration underlying the ban on the wearing of religious symbols in universities. In such a context, where the values of pluralism, respect for the rights of others and, in particular, equality before the law of men and women were being taught and applied in practice, it was understandable that the relevant authorities should consider it contrary to such values to allow religious attire, including, as in the case before the Court, the Islamic headscarf, to be worn on university premises.



As regards the conduct of the university authorities, the Court noted that it was common ground that practising Muslim students in Turkish universities were free, within the limits imposed by educational organisational constraints, to manifest their religion in accordance with habitual forms of Muslim observance. In addition, a resolution that had been adopted by Istanbul University on 9 July 1998 showed that various other forms of religious attire were also forbidden on the university premises.



When the issue of whether students should be allowed to wear the Islamic headscarf had surfaced at Istanbul University in 1994 in relation to the medical courses, the university authorities had reminded them of the relevant rules. Further, throughout the decision-making process that had culminated in the resolution of 9 July 1998 the university authorities had sought to adapt to the evolving situation in a way that would not bar access to the university to students wearing the Islamic headscarf, through continued dialogue with those concerned, while at the same time ensuring that order was maintained on the premises.



As to how compliance with the internal rules of the educational institutions should have been secured, it was not for the Court to substitute its view for that of the university authorities. Besides, having found that the regulations pursued a legitimate aim, it was not open to the Court to apply the criterion of proportionality in a way that would make the notion of an institution’s “internal rules” devoid of purpose. Article 9 did not always guarantee the right to behave in a manner governed by a religious belief and did not confer on people who did so the right to disregard rules that had proved to be justified.



In those circumstances, and having regard to the Contracting States’ margin of appreciation, the Court found that the interference in issue was justified in principle and proportionate to the aims pursued, and could therefore be considered to have been “necessary in a democratic society”. It therefore found no violation of Article 9.



Article 2 of Protocol No. 1



Contrary to the decision of the Chamber on this complaint, the Grand Chamber was of the view that, having regard to the special circumstances of the case, the fundamental importance of the right to education and the position of the parties, the complaint under Article 2 of Protocol No. 1 could be considered as separate from the complaint under Article 9 and therefore warranted separate examination.



On the question of the applicability of Article 2 of Protocol No. 1, the Court reiterated that it was of crucial importance that the Convention was interpreted and applied in a manner which rendered its rights practical and effective, not theoretical and illusory. Moreover, the Convention was a living instrument which had to be interpreted in the light of present-day conditions. While the first sentence of Article 2 essentially established access to primary and secondary education, there was no watertight division separating higher education from other forms of education. In a number of recently adopted instruments, the Council of Europe had stressed the key role and importance of higher education in the promotion of human rights and fundamental freedoms and the strengthening of democracy. Consequently, it would be hard to imagine that institutions of higher education existing at a given time did not come within the scope of the first sentence of Article 2 of Protocol No 1. Although that Article did not impose a duty on the Contracting States to set up such institutions, any State that did so was under an obligation to afford an effective right of access to them. In a democratic society, the right to education, which was indispensable to the furtherance of human rights, played such a fundamental role that a restrictive interpretation of the first sentence of Article 2 of Protocol No. 1 would not be consistent with the aim or purpose of that provision.

Consequently, the Court considered that any institutions of higher education existing at a given time came within the scope of the first sentence of Article 2 of Protocol No. 1, since the right of access to such institutions was an inherent part of the right set out in that provision.



In the case before it, by analogy with its reasoning on the question of the existence of interference under Article 9, the Court accepted that the regulations on the basis of which the applicant had been refused access to various lectures and examinations for wearing the Islamic headscarf constituted a restriction on her right to education, notwithstanding the fact that she had had access to the university and been able to read the subject of her choice in accordance with the results she had achieved in the university entrance examination. As with Article 9, the restriction was foreseeable and pursued legitimate aims and the means used were proportionate.



The measures in question manifestly did not hinder the students in performing the duties imposed by the habitual forms of religious observance. Secondly, the decision-making process for applying the internal regulations satisfied, so far as was possible, the requirement to weigh up the various interests at stake. The university authorities judiciously sought a means whereby they could avoid having to turn away students wearing the headscarf and at the same time honour their obligation to protect the rights of others and the interests of the education system. Lastly, the process also appeared to have been accompanied by safeguards – the rule requiring conformity with statute and judicial review – that were apt to protect the students’ interests.



Further, the applicant could reasonably have foreseen that she ran the risk of being refused access to lectures and examinations if, as subsequently happened, she continued to wear the Islamic headscarf after 23 February 1998.



In these circumstances, the ban on wearing the Islamic headscarf had not impaired the very essence of the applicant’s right to education and, in the light of the Court’s findings with respect to the other Articles relied on by the applicant. Neither did it conflict with other rights enshrined in the Convention or its Protocols. The Court therefore found that there had been no violation of Article 2 of Protocol No. 1.



Articles 8, 10 and 14



The Court did not find any violation of Articles 8 or 10, the arguments advanced by the applicant being a mere reformulation of her complaint under Article 9 and Article 2 of Protocol No. 1, in respect of which the Court had concluded that there had been no violation.



As regards the complaint under Article 14, the Court noted that the applicant had not provided detailed particulars in her pleadings before the Grand Chamber. Furthermore, as had already been noted, the regulations on the Islamic headscarf were not directed against the applicant’s religious affiliation, but pursued, among other things, the legitimate aim of protecting order and the rights and freedoms of others and were manifestly intended to preserve the secular nature of educational institutions.



Consequently the Court held that there had been no violation of Articles 8, 10 or 14.



Judges Rozakis and Vajić expressed a joint concurring opinion and Judge Tulkens expressed a dissenting opinion. These opinions are annexed to the judgment.

Door deze uitspraak hebben de meisjes in onderstaande link ook geen poot om op te staan:

Vrouw met hoofddoekje mag niet bestellen

Ook wordt het voor scholen in Nederland nu makkelijker om hoofddoekjes gelijk te stellen aan bijvoorbeeld petjes en ze dus niet toe te staan.

tvp

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 07:31 schreef StefanP het volgende:
Het is overigens maar goed dat het Turkse leger zo veel invloed heeft. Mocht dat ooit veranderen, dan zal er vermoedelijk in no-time fanatiek tegen niet-moslims opgetreden worden, waarna het land vervalt naar een niveau van "vrijheden" zoals dat in Iran is.

Absolute nonsens. In Turkije zou bij een poging het Iraanse voorbeeld te volgen een burgeroorlog uitbreken. Er wordt wel bij herhaling gezegd dat 98% van de Turken moslim is, maar dat soort cijfers laat altijd buiten beschouwing dat ongever 1 op de 3 Turkse moslims Aleviet is. En die moeten niks weten van een theocratisch bewind. Daarnaast is ook nog een flink deel van de mensen die officiëel te boek staat als moslim gewoon niet gelovig. Wie vorige maand (ramadan) in een willekeurige grote stad kwam moet zijn ogevallen dat je er ook tijdens de vastenuren gewoon terecht kon in restaurants en cafe's en dat het soms zelfs lastig was om een tafeltje te vinden midden op de dag.

quote:

Op donderdag 10 november 2005 15:35 schreef Snatched het volgende:

[..]

Schending? Scheiding bedoel je, neem ik aan ... ieder land is vrij om dit systeem te kiezen. Ik vind het in ieder geval beter dan de andere optie.

Nee, schending.

een land bepaalt dat zelf wel, in dat geval kun je imo niet van schending spreken

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 16:28 schreef Monidique het volgende:

[..]

Nee, schending.

Er is helemaal niets 'jammer' aan, omdat in dit geval de staatsinmenging misschien een paar hystericaatjes die per se hun hoofddoek op willen houden in hun 'geloofsvrijheid' beperkt, maar wat veel belangrijker is, is dat het die vrouwen die geen hoofddoek willen dragen beschermt tegen de druk van hun omgeving.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 16:59 schreef Prego het volgende:
een land bepaalt dat zelf wel, in dat geval kun je imo niet van schending spreken

Het principe en de implementatie door een land hoeven niet persé overeen te komen. Je kunt de manier waarop een land de scheiding tussen kerk en staat implementeert natuurlijk best als schending van het principe zien.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 17:01 schreef HiZ het volgende:

[..]

'geloofsvrijheid' beperkt

En dat is dus jammer en zou een reden moeten zijn voor het weigeren van Turkije's lidmaatschap bij de EU, ware het niet dat Frankrijk ook al op zulke extremistische wijze tekeer is gegaan.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 17:04 schreef Monidique het volgende:

[..]

En dat is dus jammer en zou een reden moeten zijn voor het weigeren van Turkije's lidmaatschap bij de EU, ware het niet dat Frankrijk ook al op zulke extremistische wijze tekeer is gegaan.

De Turkse realiteit was, en dat is de reden waarom dit verbod uberhaupt bestaat, dat het voor vrouwen VERPLICHT was om een sluier te dragen. Dat is een fundamenteel andere situatie dan die in Frankrijk bestond bij de invoering van het hoofddoekjesverbod. Die twee zijn volledig niet te vergelijken.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 17:06 schreef HiZ het volgende:

[..]

De Turkse realiteit was, en dat is de reden waarom dit verbod uberhaupt bestaat, dat het voor vrouwen VERPLICHT was om een sluier te dragen. Dat is een fundamenteel andere situatie dan die in Frankrijk bestond bij de invoering van het hoofddoekjesverbod. Die twee zijn volledig niet te vergelijken.

Een sociale verplichting vervangen door een institutionele verplichting, naar mijn mening een stap terug.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 17:03 schreef kLowJow het volgende:

[..]

Het principe en de implementatie door een land hoeven niet persé overeen te komen. Je kunt de manier waarop een land de scheiding tussen kerk en staat implementeert natuurlijk best als schending van het principe zien.

Dat kan, maar in het geval van Turkije was de uitgangspositie niet een seculiere staat maar een theocratische staat waarin het Sultanaat en Kalifaat in één persoon samenkwamen. Het was voor Turkije noodzakelijk om een structuur te scheppen waarin de onderschikking van de 'kerk' niet alleen formeel werd vastgelegd, maar ook feitelijk tot uiting zou komen. Zonder 'chinese muren' was Turkije er nooit in geslaagd om de vrijheid van zijn burgers in de dagelijkse praktijk te verbeteren.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 17:09 schreef Monidique het volgende:

[..]

Een sociale verplichting vervangen door een institutionele verplichting, naar mijn mening een stap terug.

En dat kunnen alleen mensen zeggen die niks weten over de oorsprong van de Turkse Republiek. Er was geen 'sociale' verplichting, er was een wettelijke plicht met een goddelijke sanctie.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 16:25 schreef HiZ het volgende:

[..]

Absolute nonsens. In Turkije zou bij een poging het Iraanse voorbeeld te volgen een burgeroorlog uitbreken. Er wordt wel bij herhaling gezegd dat 98% van de Turken moslim is, maar dat soort cijfers laat altijd buiten beschouwing dat ongever 1 op de 3 Turkse moslims Aleviet is. En die moeten niks weten van een theocratisch bewind. Daarnaast is ook nog een flink deel van de mensen die officiëel te boek staat als moslim gewoon niet gelovig. Wie vorige maand (ramadan) in een willekeurige grote stad kwam moet zijn ogevallen dat je er ook tijdens de vastenuren gewoon terecht kon in restaurants en cafe's en dat het soms zelfs lastig was om een tafeltje te vinden midden op de dag.

Ik zag een keer een TV uitzending over de Alevieten in Turkije; was als liberaal zijnde zeer verbaasd en (enigzins) onder de indruk. De Alevieten zijn niet zozeer gebonden aan allerlei regels en wetten en in het Alevitisme staat de mens centraal. Het blijkt een zeer pragmatische, liberale en humanistische leer binnen de Islam te zijn, in tegenstelling tot de vele andere stromingen hierin. Zo dragen de vrouwen bijvoorbeeld ook geen hoofdoek en hoeven de Alevieten ook niet naar Mekka!

Wikipedia: 'Elk mens accepteren zoals hij/zij is, zonder onderscheid te maken in sekse, kleur, afkomst, geloof enz.' Dit principe wordt elke Aleviet van kindsaf aan geleerd

Zeer mee eens!
Een idee voor een meer liberale islam?

[ Bericht 0% gewijzigd door Demophon op 12-11-2005 17:25:51 ]

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 17:10 schreef HiZ het volgende:

[..]

En dat kunnen alleen mensen zeggen die niks weten over de oorsprong van de Turkse Republiek.

Dat is totaal niet relevant. Ik zie vanuit mijn liberale waarden en normen dat hier een duidelijk principe wordt genegeerd, namelijk het principe van scheiding van Kerk en staat. Hoewel je dat zou kunnen tegenspreken, waardoor het nog minstens discriminatie blijft. Een land waarin religieuze uitingen worden verboden, slechts om het religieuze, is een land waarvan de principes, uit liberaal oogpunt, veroordeeld dienen te worden. Ongeacht de geschiedenis.

quote:

Op zaterdag 12 november 2005 17:01 schreef HiZ het volgende:

[..]

Er is helemaal niets 'jammer' aan, omdat in dit geval de staatsinmenging misschien een paar hystericaatjes die per se hun hoofddoek op willen houden in hun 'geloofsvrijheid' beperkt, maar wat veel belangrijker is, is dat het die vrouwen die geen hoofddoek willen dragen beschermt tegen de druk van hun omgeving.

Maw vrouwen die wel een hoofddoek willen dragen zijn ondergeschikt aan degenen die dat eigenlijk niet willen? Draai je het dan eigenlijk niet gewoon om?

De fout wordt gemaakt door te denken dat de hoofddoek enkel een symbool van de islam is. Het is (afhankelijk van de interpretatie) iets dat je verplicht bent te dragen als moslim zijnde.

Veel moslims zien dit dan ook als een poging islamitische vrouwen "dom" te houden. Zij zullen eerder voor hun geloof kiezen dan voor een studie, het geloof is immers het allerbelangrijkste in hun leven (en dood).