één kind, geen tweede kind kunnen krijgen

Hallo.

Wij hebben één kind, een zoontje. Wegens omstandigheden (in ons geval kanker) kunnen wij geen kinderen meer krijgen.
Zijn er nog meer mensen die al één kind hebben die door wat voor omstandigheden dan ook geen kinderen meer kunnen krijgen, terwijl ze dat wel zouden willen?
Hoe gaan jullie hier mee om, wat zijn de reacties uit jullie omgeving?
Hebben jullie je erbij neergelegd of denken jullie over bv adoptie, draagmoederschap?

Alvast bedankt voor jullie reacties!

Ja, dat is het ook. We hebben het er ook best wel moeilijk mee. Ons zoontje is nu 4.1/2 jaar maar de wens voor een 2e blijft. Vooral bij mij, mijn man heeft er vrede mee.
Sommige mensen kunnen zich dat moeilijk voorstellen. Ze zeggen: je hebt toch 1 gezond kind, wat wil je nog meer? Natuurlijk zijn we dolgelukkig met onze zoon, maar toch...
Ik heb altijd 2 kinderen gewild en het is gewoon niet mijn keuze om het bij 1 kind te houden.
We hebben wel aan adoptie gedacht maar wegens "medische achtergronden" zal het voor ons niet meevallen, dus we hebben besloten om geen kindje te adopteren.

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 11:22 schreef Allantois het volgende:

[..]

Hoe denk je zelf over deze twee dingen?

Adoptie gaat dus niet door. Draagmoeder, moeilijk. Een vriendin van me bood het onverwacht aan. Ik heb namelijk nog wel eierstokken dus het zou in theorie echt een kind van mijn man en mij zijn. Helaas wordt dat in Nederland niet vergoed. Wél met de eicellen van de draagmoeder maar daar had ze toch teveel problemen mee. In België hadden we het kunnen laten doen, maar de kosten zijn echt enorm hoog, zo'n 3.500-4.000 Euro per keer En omdat mijn eicellen door de chemo kuren behoorlijk beschadigd zijn blijken mijn eicellen zo slecht van kwaliteit dat het zo goed als onmogelijk is. Dat was heel erg balen, dat snap je (en dan druk ik het nog voorzichtig uit!)

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 11:28 schreef WesHell het volgende:
Sterkte. Maar een ding snap ik niet. Kanker word er gezegd. Maar wie de Zoon ? Jij ? Of je man?

Ik, helaas. Negen dagen na de geboorte van mijn zoon kreeg ik te horen dat ik baarmoederhalskanker had. Tijdens de bevalling had de verloskundige 'iets' gevoeld en er werd weefsel afgenomen. Toen was er nog niks bekend, het kon vanalles zijn.
Toen we voor de uitslag terugkwamen zei de gynaecoloog gelijk: het is kanker, het is zeer snelgroeiend en kwaadaardig. Er is maar 1 oplossing: je hele baarmoeder moet eruit en wel zo snel mogelijk. We zijn nog voor een second opinion naar de Daniel den Hoedtkliniek in R'dam geweest maar ook daar hetzelfde oordeel.
Wij wisten dus al negen dagen na de geboorte van ons 1e kindje, dat ik kanker had en dat er nooit een 2e zou kunnen komen via de natuurlijke weg. Dat is heel, heel erg.
En dan nog de angst: kúnnen ze het überhaupt wel behandelen? Is het niet uitgezaaid? Gelukkig bleek het niet uitgezaaid te zijn, maar 8 weken na de geboorte van ons kindje (eerder opereren ze in theorie nooit behalve bij een blindedarmontsteking) werd mijn baarmoeder verwijderd.
We hebben het er heel, heel moeilijk mee gehad. Nu nog trouwens, maar de pijn slijt wel. Maar die wens, die wens voor een 2e kindje... Dat gaat nooit weg ben ik bang.

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 11:20 schreef Rijstebuiltje het volgende:
Geen ervaring met deze situaties..

Maar wil jullie veel sterkte wensen met de situatie!

Dankjewel, erg lief van je.

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 11:34 schreef E.T. het volgende:
Oef..
Sterkte iig!

Iedereen, hartstikke bedankt! Het gaat nu goed hoor. Maar het is een zware tijd geweest. In oktober 2002 bleek ik tóch een uitzaaiïng te hebben. Ik kon er niet aan geopereerd worden, dus het werd een chemo-kuur. Dan maar hopen dat die aanslaat...
Gelukkig sloeg hij goed aan! Ik ben er héél ziek van geworden, heb 4 maanden lang alleen maar overgegeven. Ben toen ook 15 kilo afgevallen terwijl ik helemaal niet te dik ben. Dat was heel, heel zwaar. Ik heb sinds de geboorte de verzorging van mijn zoontje heel vaak aan anderen over moeten laten. Na de baarmoederverwijdering in 2001 heb ik maandenlang thuiszorg gehad.
Tijdens en na de chemo heb ik ook thuiszorg gehad. Ik vond het heel moeilijk dat ik al die tijd niet zelf voor mijn zoontje kon zorgen. Weet je dat er nooit een 2e kan komen, kun je die ene die je dan wel hebt nog niet eens zelf verzorgen!
In februari dit jaar bleek ik een melanoom te hebben. Dat is een slechte vorm van huidkanker die ook uit kan zaaien. Ook dit keer had ik gelukkig geen uitzaaiïngen. Natuurlijk wél weer allerlei onderzoeken en een operatie.
Na de baarmoederverwijdering én na de chemo ben ik ook bestraald, de 1e keer 28 keer, de 2e keer 25 keer. Dus iedere dag daarnaartoe (kon zelf niet rijden, dus moest ook nog vervoer zorgen), laten bestralen en terug naar huis.

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 11:47 schreef Rewimo het volgende:
Tjee, wat een verhaal... Ik wil jullie in elk geval heel veel sterkte wensen.

Wij hebben ook 1 zoontje (5), in mijn hart zou ik best nog een kindje willen maar praktisch gezien is dat niet verstandig. Bovendien ben ik inmiddels 42 en vind ik de risico's te groot. Maar dat is een ander verhaal dan bij jullie, omdat het bij ons in principe nog wel zou kúnnen, en jullie hebben geen keuze meer.

Uiteindelijk zal het idee wel wennen, maar voor het zover is doet het je natuurlijk veel verdriet. Het is toch een hele grote wens waar je nu vanaf moet zien. Nogmaals veel sterkte en ik hoop voor je dat je weer gauw helemaal beter wordt!

Ik heb net eventjes naar de foto's gekeken. Wat heb je een knap zoontje zeg! Echt leuk!

Ja, ik kan me in jouw geval heel goed voorstellen dat je leeftijd mee gaat spelen. Het gaat vaak goed, maar toch. Moeilijk!

'Vroeger' had ik altijd het idee dat enigste kindjes zielig zijn, nu denk ik daar wel totaal anders over. Ze zijn ook niet allemaal verwend! Bij ons zijn vriendjes altijd welkom om te spelen, te eten, wat dan ook. Mijn man en ik hebben allebei een broer, dus we hebben geen ervaring met het enigste kindje zijn. Ik praat er nu met vriendinnen over, die ook geen broer/zus hebben en zij hebben dat nooit als een gemis gevoeld. Nu kun je natuurlijk niet missen wat je niet hebt!
Bovendien is Ferry heel open, heel spontaan naar andere mensen toe. Hij is natuurlijk verplicht om contact met andere kinderen te zoeken als hij wil spelen, dat is weer heel positief!
Hij is ook sinds zijn geboorte door jan-en-alleman verzorgd, dus hij is heel makkelijk naar vreemden toe.

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 12:40 schreef Rewimo het volgende:
Ik ben zelf ook enigskind. Heb inderdaad nooit een broer of zus gemist. Ik zag bij anderen hoe die soms vreselijk ruzie maakten en dan dacht ik bij mezelf af en toe: blij dat ik dat niet heb

Ik heb Christan van het begin af aan geleerd om te delen (vond ik heel belangrijk), hij is naar de crèche gegaan (kon ook niet anders) en heeft zo met heel veel kinderen gespeeld. Zowel op de crèche als op school werd en wordt hij betiteld als een heel sociaal kind, waar ik erg blij mee ben

Nee, zielig is het zeker niet. En ook Christan is vreselijk makkelijk, ik kan hem overal mee naartoe nemen.

Dat is denk ik ook een voordeel van 1 kind, je neemt hem gewoon makkelijk mee. Tenminste, als ik dat bij vriendinnen met meerdere kinderen af en toe zie. Pfff, wat een gesjouw. Zeker als je alleen ergens heen gaat en je hebt 2 kinderen bij. Dan heb je altijd ogen en handen tekort!
En inderdaad, het hoeft natuurlijk niet altijd goed te gaan met een broer/zus. Mijn broertje en ik hebben ook ontzettend veel ruzie gemaakt. Maar we kunnen elkaar ook niet missen. We hebben niet veel contact (ik ben een 'burgerlijk' iemand, hij woont in een of ander kraakpand), en als we elkaar zien hebben we elkaar niet veel te vertellen.
Vaak zijn enigst kinderen veel socialer ja. Dat is wel leuk om te zien. Ferry heeft dat gelukkig ook. We hebben een hond, en die ziet hij (bijna) als een zus. Als hij iets krijgt, krijgt de hond ook een stukje. Dat is wel leuk om te zien.

quote:

Op vrijdag 11 november 2005 12:45 schreef Gaoxing het volgende:
Jee Maddy, wat heb jij het voor je kiezen gehad, de afgelopen jaren.

Een heel goede vriendin van me heeft te maken met dezelfde situatie als jij. Haar zoontje is bijna vier, en zij is vervroegd in de overgang geraakt door de zware chemokuren die ze heeft gehad om borstkanker te bestrijden. Ze vindt het een van de ergste kanten van de ziekte: dat je zo vreselijk ziek ben en al die verschrikkelijke behandelingen moet doorstaan is heel wat. Maar dat de ziekte je leven maar blijft beinvloeden en je diepste wensen teniet doet is zo mogelijk nog veel erger.

Mijn vriendin vindt veel steun bij lotgenoten en is vaak te vinden op het forum van De Amazones, waar een [ url = http://forum.de-amazones.nl/viewtopic.php?t=235&postdays=0&postorder=asc&start=0 ] een apart topic [ /url ]hierover is. Het forum is specifiek voor jonge vrouwen met borstkanker, maar er komen ook anderen.

Ik wens jou en je gezinnetje heel veel sterkte, en hoop dat je voorlopig geen slecht nieuws meer krijgt.

Bedankt voor de tip! Via het ziekenhuis heb ik ook al de naam van de lotgenotengroep Olijf te horen gekregen, speciaal voor vrouwen met gynaecologische kanker. Ik was 27 toen het mij overkwam en baarmoederhalskanker is toch meer een ziekte voor 'oudere' vrouwen. Ik heb niet alleen moeite met het feit dat ik kanker heb gehad, maar ook met het feit dat ik niet zwanger meer kan raken. Ik voelde me dus niet erg aangesproken tot de stichting Olijf. Ik ben nu naar de Amazones gaan kijken en zij zijn idd meer gericht op de kinderwens.
Mijn zoontje wil er graag een "poppetje" bij zetten (kan ontoepasselijk zijn), hier komt hij dus:

Hoi Marlouke,

Helaas weet ik precies hoe vervelend het voor jou allemaal geweest is! Fijn dat er iemand reageert die in hetzelfde schuitje zit!

We hebben alle adoptie-formulieren aangevraagd en daarin wordt ook naar je gezondheid gevraagd. Omdat ik begin 2005 dat melanoom had, word ik pas over 5 jaar weer genezen verklaard. Heel vervelend, ja.
Ik snap persoonlijk niet, dat ze jou na 1 maand genezen verklaren. Daar staat toch altijd 5 jaar voor? Tenminste, bij mijn kwaadaardige vorm wel.

Hoi Allantois,

Ik vind het geen enkel probleem om een antwoord op je vraag te geven hoor!

Alleen heb ik die chemo-therapie niet gekregen na mijn melanoom, maar al eerder, eind 2002.
Het melanoom is begin 2005 ontdekt. In 2001 had ik baarmoederhalskanker, in 2002 bleek ik een uitzaaiing te hebben en die uitzaaiing is behandeld met een chemo-kuur.
Bij de baarmoederhalskanker en het melanoom heb ik (gelukkig) geen chemo gehad.

Hopelijk weet je zo voldoende. Ik weet zo niet, wat voor chemo het was, maar omdat het dus niet voor het melanoom was ga ik er van uit dat je verder niks hoeft te weten.