LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Is er een andere manier?quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:10 schreef Nadine26 het volgende:
Lekker vliegen. (Zonder vangnet).
[..]
Je bent een mooi mens. Ook al vind ik dat een jeuk-uitdrukking
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Thijs zou zeggen: 'Een mooi mensenmens.'quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:17 schreef Vivi het volgende:
Je bent een mooi mens. Ook al vind ik dat een jeuk-uitdrukking
En wat zou D. zeggen?quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:26 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Thijs zou zeggen: 'Een mooi mensenmens.'
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Nadine zou kunnen zeggen: 'Dank je, Vivi...'quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:26 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Thijs zou zeggen: 'Een mooi mensenmens.'
Slikken kreng, die complimentjes!
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ik weet wat D. zegt.quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:30 schreef Vivi het volgende:
En wat zou D. zeggen?
Hij zegt: "Jij bent mijn lievelingsmeisje."
Ik antwoordde: "Ja, na dat ándere lievelingsmeisje van je. Tweede plaats. Niet goed genoeg."
Toen zei hij: "Het is over tussen Kim en mij."
"Oh?" vroeg ik, en ik herinnerde me de gele vlek op zijn bank. "Sinds wanneer?"
"We hebben het er nog niet over gehad," zei hij toen. "Maar het is duidelijk. Het werkt niet, het wordt niks. We zijn uitgepraat."
"Dat vindt zij ook?" vroeg ik.
"Zij vindt niet zo veel. Zij heeft geen mening. Zij laat de beslissingen liever aan mij over."
"Ja, maar déze beslissing waarschijnlijk niet."
"Dan heeft ze pech," zei hij. En toen: "Ik ben namelijk verliefd op een ander meisje."
Ik zei niks.
"En jij?" vroeg hij.
"Ik niet."
Stilte. "O. Trek je kleren dan maar weer aan." En daarna: "Meen je dat?"
"Ja. Ik ben niet verliefd op een ander meisje."
"Flauw," zei hij. "Heb jij dat vriendje eigenlijk nog?"
"Soort van."
"Maak het uit, dump die jongen. Je bent nu van mij."
"Dat heb je snel geregeld."
"Ik neem je mee op reis, Nadine. We gaan samen toeren, jij en ik."
"Leuk. Wanneer?"
"Ligt eraan. Wanneer heb je tijd?"
"Nu even niet. Over een week... misschien."
Hij zei: "Niet neuzelen. Het is 'ja' of 'nee'. Als het 'nee' is, vertrek ik morgen."
"Ja," zei ik. "Ik ga mee."
Erg he, maar ik ben een sucker voor dat soort daadkrachtige mannelijke Unga-Bunga tekstenquote:
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik ook!quote:Op vrijdag 11 november 2005 12:37 schreef Vivi het volgende:
Erg he, maar ik ben een sucker voor dat soort daadkrachtige mannelijke Unga-Bunga teksten
Nu alleen die gele vlek nog uitwissen.
Beetje Biotex in een teiltje, heet water erbij...quote:Op vrijdag 11 november 2005 12:45 schreef Vivi het volgende:
Die verdwijnt vanzelf in een witte stofwolk
Overigens betwijfel ik ten zeerste of zij inderdaad zo gemakkelijk het veld gaat ruimen. Ik bemoei me er verder niet mee. Ik mag voor het eerst in mijn leven zeggen dat ik genoeg heb aan mijn eigen problemen.
quote:Op vrijdag 11 november 2005 14:39 schreef Herald het volgende:
Een vlot meisje, van een jaar of 26 loopt parmantig langs de schappen. Ze heeft een aupairachtig beroep, ze zorgt dus voor de koters van een of andere rijkaard. Ik zie al helemaal voor me hoe ze een soort Fran Fine is uit The Nanny, altijd op jacht naar haar werkgever. Dat is zo cliché vind ik, een verliefd worden op de heer des huizes. Net zoals jonge meisjes die verliefd worden op de leider van hun zeilkamp. Net als dat kikkermeisje dat dierenarts wilde worden, immer verliefd op die stoere leidinggevende jongens.
De nanny loopt naar me toe, en vraagt naar twee grote bakken Häagen Dazs ijs. Tja overduidelijk dat ze hopeloos verliefd is. Waarschijnlijk hebben ze al een amoureuze tête-à tête achter de rug, en negeert hij haar nu. Misschien lag ze al naakt naast hem op bed terwijl hij zijn driedelig pak nog aanhad, wie weet.
Nou...?!quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:06 schreef Martel het volgende:
Ik verschijn toch maar mooi ten tonele als een 'vlot' meisje! Nog nét geen 'pittig ding', ook een uitdrukking waar ik erg van houd, maar ik vind 'vlot' al fantastisch. Ik teken ervoor.
(En Daniël is opeens werkzaam in de discussiebranche... Daar krijg ik wel een beetje wilde fantasieën van, eerlijk gezegd...)
Daar krijg ik wel een beetje wilde fantasieën van, eerlijk gezegd...)
Kittig is ook leuk. Of daghit, volkomen verdwenen.
"De telefoon rinkelde !
"Ga je mee naar de Club ?"
"Is ie open?"
"Ja! de bordjes staan op de trams!"
"Fijnsmans ! Hoe laat kom je me halen?"
"Om half twee !"
"Puik ! Gedáág !"
KIokslag half twee staat ze voor m'n huisdeur, rinkelt de bel onbarmhartig, stormt er iets de trap op, hoor ik de daghit hysterisch gieren, stapt naar binnen.... Peggy in broek !!
Ze ziet er uit om te gappen ! Ze heeft een beige sweater aan met breeden rand van bruin, hel-rood en groen. Uit de hals-opening koekeloert een wit overhemd met hoogen boord en heerendas in beige en rood. Een kittig mutsje van beige met zelfden rand als sweater troont op haar geestige jongensbol. Om den hals is een scarf van beige wol geslagen en o schrik ! haar rij-broek is van beige !
"Ben je zoo van je huis komen loopen ?" hijg ik amechtig."
http://www.zeelandboek.nl/OZ/OZ28/teksten/OZ2802.htm
"De telefoon rinkelde !
"Ga je mee naar de Club ?"
"Is ie open?"
"Ja! de bordjes staan op de trams!"
"Fijnsmans ! Hoe laat kom je me halen?"
"Om half twee !"
"Puik ! Gedáág !"
KIokslag half twee staat ze voor m'n huisdeur, rinkelt de bel onbarmhartig, stormt er iets de trap op, hoor ik de daghit hysterisch gieren, stapt naar binnen.... Peggy in broek !!
Ze ziet er uit om te gappen ! Ze heeft een beige sweater aan met breeden rand van bruin, hel-rood en groen. Uit de hals-opening koekeloert een wit overhemd met hoogen boord en heerendas in beige en rood. Een kittig mutsje van beige met zelfden rand als sweater troont op haar geestige jongensbol. Om den hals is een scarf van beige wol geslagen en o schrik ! haar rij-broek is van beige !
"Ben je zoo van je huis komen loopen ?" hijg ik amechtig."
http://www.zeelandboek.nl/OZ/OZ28/teksten/OZ2802.htm
DE DINGEN DIE WE NOG ZEIDEN...
"Heb je nog geheimen?" vroeg mijn moeder.
Het was half elf. Om twaalf uur zou de huisarts komen. Anderhalf uur voor haar dood stelde ze die vraag: "Heb je nog geheimen?"
Ik zei: "Nee."
Het was half elf. Ik heb heel veel geheimen.
Ik ben een geheimzinnig iemand, of misschien moet ik duidelijker zijn en zeggen dat ik stiekem ben, of achterbaks, of onoprecht. Ik houd veel achter. 'Weet je wat het is met jou?' zeggen mensen vaak. 'Ik kan geen hoogte van je krijgen.' God, nee. Stel je voor. Hóógte krijgen van iemand - is dat dan zo belangrijk?
Ik kan ontzettend aardig zijn; mensen vinden mij vaak beleefd en voorkomend en vriendelijk, maar dat ben ik natuurlijk helemaal niet, ik denk de verschrikkelijkste dingen over mensen.
Geheimen?
Welke geheimen had ik kunnen noemen?
Ik heb mensen bedrogen. Vriendinnen - ik heb hun vriendjes afgepikt, stiekem, toen ze even de andere kant opkeken. Ik heb erover gelogen. Vriendjes heb ik ook bedrogen, en gebruikt, en afgedankt. Gestolen, spullen uit winkels in mijn tas gestopt, gejat: heb ik ook gedaan. Drugs gebruikt: ja. Mensen vernederd: ook.
Die dingen wist mijn moeder wel. Zo'n beetje, bedoel ik. Wij waren geen 'hartsvriendinnen', dat vind ik altijd zo'n onzin - moeders en dochters die hartsvriendinnen zijn, dat is je reinste flauwekul, en bovendien hoogst ongezond. Maar in grote lijnen had mijn moeder een aardig beeld van mijn 'geheime leven', al zijn er ook een aantal zaken die ik haar nooit heb verteld - maar die vertel ik aan niemand.
Nu ze dood is, heb ik geen spijt.
Ze wilde nog iets tegen me zeggen.
Ze zei: "Waarom ben jij zo mooi?"
Ik zat op de rand van haar bed. Ik keek haar lachend aan, een beetje vragend.
"Ben je er blij mee?" vroeg ze toen, heel serieus. "Ben je blij dat je zo mooi bent?"
"Ja," zei ik. "Ja, ik ben blij."
"Ja, dat moet toch..." Ze zocht naar woorden. "Hoe kan dat, hè? Hoe gáát dat?" en ze streelde mijn wang. "Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Toen kwam Francesca de kamer binnen en vielen we stil. Het was ons laatste gesprek.
"Heb je nog geheimen?" vroeg mijn moeder.
Het was half elf. Om twaalf uur zou de huisarts komen. Anderhalf uur voor haar dood stelde ze die vraag: "Heb je nog geheimen?"
Ik zei: "Nee."
Het was half elf. Ik heb heel veel geheimen.
Ik ben een geheimzinnig iemand, of misschien moet ik duidelijker zijn en zeggen dat ik stiekem ben, of achterbaks, of onoprecht. Ik houd veel achter. 'Weet je wat het is met jou?' zeggen mensen vaak. 'Ik kan geen hoogte van je krijgen.' God, nee. Stel je voor. Hóógte krijgen van iemand - is dat dan zo belangrijk?
Ik kan ontzettend aardig zijn; mensen vinden mij vaak beleefd en voorkomend en vriendelijk, maar dat ben ik natuurlijk helemaal niet, ik denk de verschrikkelijkste dingen over mensen.
Geheimen?
Welke geheimen had ik kunnen noemen?
Ik heb mensen bedrogen. Vriendinnen - ik heb hun vriendjes afgepikt, stiekem, toen ze even de andere kant opkeken. Ik heb erover gelogen. Vriendjes heb ik ook bedrogen, en gebruikt, en afgedankt. Gestolen, spullen uit winkels in mijn tas gestopt, gejat: heb ik ook gedaan. Drugs gebruikt: ja. Mensen vernederd: ook.
Die dingen wist mijn moeder wel. Zo'n beetje, bedoel ik. Wij waren geen 'hartsvriendinnen', dat vind ik altijd zo'n onzin - moeders en dochters die hartsvriendinnen zijn, dat is je reinste flauwekul, en bovendien hoogst ongezond. Maar in grote lijnen had mijn moeder een aardig beeld van mijn 'geheime leven', al zijn er ook een aantal zaken die ik haar nooit heb verteld - maar die vertel ik aan niemand.
Nu ze dood is, heb ik geen spijt.
Ze wilde nog iets tegen me zeggen.
Ze zei: "Waarom ben jij zo mooi?"
Ik zat op de rand van haar bed. Ik keek haar lachend aan, een beetje vragend.
"Ben je er blij mee?" vroeg ze toen, heel serieus. "Ben je blij dat je zo mooi bent?"
"Ja," zei ik. "Ja, ik ben blij."
"Ja, dat moet toch..." Ze zocht naar woorden. "Hoe kan dat, hè? Hoe gáát dat?" en ze streelde mijn wang. "Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Toen kwam Francesca de kamer binnen en vielen we stil. Het was ons laatste gesprek.
"Foto!" (never mind)
Kun je troosten? En getroost worden? Durf je ooit iemand echt te vertrouwen? Voel je je ooit echt geborgen in iemands omhelzing? Niet om te beantwoorden maar ter overpeinzing, want er wordt hier weer veel herkend..
Afijn daar zal je hoofd nu allemaal niet naar staan..
Gaat het verder goed? Valt de klap mee of moet alles nog tot je doordringen?
Wel mooi dat je moeder zich zo over je schoonheid verwonderde. Dat zal haar ook wel met trots en bewondering vervuld hebben.
Ter vermaak voor het slapengaan (als je niet al lang onder zeil bent) nog een simpel nonsensrijmpje, ik vermoed van Kees Stip:
Twee haasjes zaten heel parmant
te knagen in het knollenland
De een vroeg:"Zou het jouw verdrieten
als ik een jagersman zou schieten?"
-’Wat dacht je?’ riep de ander uit.
‘Geen fluitefluitefluitefluit.
Zzzz..
Ja! In relaties. Als je niet jezelf laat zien, zul je bij je partner allerlei verwachtingen oproepen die je uiteindelijk niet zult waarmaken. Geen probleem voor een oppervlakkige relatie die om vertier draait, maar funest als je ooit een echte band zou willen aangaan, want dan wreekt het zich na een poos. Mooi onderwerp voor Meneer W., als je hem nog aandurft: "waarom durf je jezelf niet te laten kennen?".quote:Hóógte krijgen van iemand - is dat dan zo belangrijk?
Kun je troosten? En getroost worden? Durf je ooit iemand echt te vertrouwen? Voel je je ooit echt geborgen in iemands omhelzing? Niet om te beantwoorden maar ter overpeinzing, want er wordt hier weer veel herkend..
Afijn daar zal je hoofd nu allemaal niet naar staan..
Gaat het verder goed? Valt de klap mee of moet alles nog tot je doordringen?
Wel mooi dat je moeder zich zo over je schoonheid verwonderde. Dat zal haar ook wel met trots en bewondering vervuld hebben.
Ter vermaak voor het slapengaan (als je niet al lang onder zeil bent) nog een simpel nonsensrijmpje, ik vermoed van Kees Stip:
Twee haasjes zaten heel parmant
te knagen in het knollenland
De een vroeg:"Zou het jouw verdrieten
als ik een jagersman zou schieten?"
-’Wat dacht je?’ riep de ander uit.
‘Geen fluitefluitefluitefluit.
Zzzz..
Natuurlijk wist jouw moeder van jouw stiekeme / achterbakse / onoprechte mentaliteit. Daarom stelde zij die vraag.quote:Op zondag 13 november 2005 02:48 schreef Nadine26 het volgende:
DE DINGEN DIE WE NOG ZEIDEN...
"Heb je nog geheimen?" vroeg mijn moeder.
Het was half elf. Om twaalf uur zou de huisarts komen. Anderhalf uur voor haar dood stelde ze die vraag: "Heb je nog geheimen?"
Ik zei: "Nee."
Het was half elf. Ik heb heel veel geheimen.
Ik ben een geheimzinnig iemand, of misschien moet ik duidelijker zijn en zeggen dat ik stiekem ben, of achterbaks, of onoprecht. Ik houd veel achter.
Jouw ontkenning kwam voor haar niet als een verrassing. Integendeel, jouw ontkenning gaf haar andermaal een bevestiging van jouw mentaliteit.
Haar vraag was & is haar ultieme aansporing tot 'ontmaskering' van jezelf.
"Waarom ben jij zo mooi?" ... toch wel een triviale vraag. Mooiheid is niets meer of minder dan een geslaagde combinatie van de genen van de ouders, een gift van moeder natuur. Zou jouw moeder bedoeld hebben: "Ben jij jezelf bewust van jouw mooiheid?" ?quote:Op zondag 13 november 2005 02:48 schreef Nadine26 het volgende:
DE DINGEN DIE WE NOG ZEIDEN...
Ze zei: "Waarom ben jij zo mooi?"
Ik zat op de rand van haar bed. Ik keek haar lachend aan, een beetje vragend.
"Ben je er blij mee?" vroeg ze toen, heel serieus. "Ben je blij dat je zo mooi bent?"
"Ja," zei ik. "Ja, ik ben blij."
"Ja, dat moet toch..." Ze zocht naar woorden. "Hoe kan dat, hè? Hoe gáát dat?" en ze streelde mijn wang. "Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Zou jouw moeder gevraagd willen hebben: "Ja, dat moet toch ... een handicap zijn?".
Het doet mij denken aan een voorval binnen mijn familie (behept met veel vrouwelijke schoonheden).
Een oom en tante hadden hun gouden huwelijk aangegrepen om een familiereünie te houden. Tijdens de receptie verscheen hun kleindochter, vergezeld van vier opgetogen vriendjes. Geämuseerd bezag ik dit gezelschap van onschuldige adolescenten. Naast mij stond een andere tante. Die was minder te spreken over dit spektakel. "Heeft zij niets beter te doen dan te pronken met haar vriendjes? ... Maar het ergste van alles, zij is zich bewust van haar mooiheid."
Deze tante (en wellicht ook Nadine's moeder) beschouwde 'bewust geworden mooiheid' blijkbaar als een handicap voor iemands maatschappelijke ontwikkeling.
[
Thijs kent mijn geheimen. Ik ken zijn geheimen ook. Het zij niet eens geheimen; het zijn gewoon van die dingen die iedereen wel eens doet, en die je kunt bestempelen als achterbaks of leugenachtig of onoprecht, of wat dan ook. Niets om trots op te zijn misschien - maar ook weer niet het eind van de wereld. Die dingen gebeuren. Het is mij ook overkomen, tenslotte. Ik ben ook wel eens bedrogen of voorgelogen of tussen mijn schouderbladen gestoken met een vleesmes. Dan helpt het wel om te beseffen dat niets menselijks mij vreemd is.
Thijs krijgt wel hoogte van mij. Het gaat meer om mensen die ik oppervlakkig ken; die willen graag - en dat geldt echt niet alleen voor mij - méér waar voor hun geld. Of ik mezelf binnenstebuiten wil keren, of wil gaan huilen, of een dansje op de tafel wil doen. 'Je gezicht laten zien', dat doe je alleen in het uiterste geval, dus ja: in een relatie. Al die anderen (of in elk geval het merendeel) zoekt het maar lekker zelf uit. Zo geïnteresseerd zijn ze niet, hoor. Ik ook niet, trouwens - dus dat treft.quote:Op zondag 13 november 2005 04:40 schreef dvr het volgende:
Ja! In relaties. Als je niet jezelf laat zien, zul je bij je partner allerlei verwachtingen oproepen die je uiteindelijk niet zult waarmaken. Geen probleem voor een oppervlakkige relatie die om vertier draait, maar funest als je ooit een echte band zou willen aangaan, want dan wreekt het zich na een poos. Mooi onderwerp voor Meneer W., als je hem nog aandurft: "waarom durf je jezelf niet te laten kennen?".
Thijs kent mijn geheimen. Ik ken zijn geheimen ook. Het zij niet eens geheimen; het zijn gewoon van die dingen die iedereen wel eens doet, en die je kunt bestempelen als achterbaks of leugenachtig of onoprecht, of wat dan ook. Niets om trots op te zijn misschien - maar ook weer niet het eind van de wereld. Die dingen gebeuren. Het is mij ook overkomen, tenslotte. Ik ben ook wel eens bedrogen of voorgelogen of tussen mijn schouderbladen gestoken met een vleesmes. Dan helpt het wel om te beseffen dat niets menselijks mij vreemd is.
Dat onderwerp was altijd taboe. Alle oppervlakkigheden waren taboe - mijn moeder was iemand die het woord 'intellectueel' serieus in de mond nam, au-au, zij was bijzonder te spreken over mensen die te boek stonden als 'intellectuelen', daaruit blijkt wel... eh... iets van een minderwaardigheidscomplex, maar goed, dat is mijn mening - en daarom was het wel heel lief en ontroerend dat ze mij uitgerekend dát wilde zeggen.quote:Wel mooi dat je moeder zich zo over je schoonheid verwonderde. Dat zal haar ook wel met trots en bewondering vervuld hebben.
quote:Twee haasjes zaten heel parmant
te knagen in het knollenland
De een vroeg:"Zou het jouw verdrieten
als ik een jagersman zou schieten?"
-’Wat dacht je?’ riep de ander uit.
‘Geen fluitefluitefluitefluit.
Zzzz..
Ze heeft diezelfde vraag ook aan mijn broer & zus gesteld. Alleen mijn broer heeft antwoord gegeven - ik weet niet wat hij heeft gezegd.quote:Op zondag 13 november 2005 14:05 schreef Gajus het volgende:
Natuurlijk wist jouw moeder van jouw stiekeme / achterbakse / onoprechte mentaliteit. Daarom stelde zij die vraag.
Nee, dat geloof ik niet.quote:Jouw ontkenning kwam voor haar niet als een verrassing. Integendeel, jouw ontkenning gaf haar andermaal een bevestiging van jouw mentaliteit.
Haar vraag was & is haar ultieme aansporing tot 'ontmaskering' van jezelf.
In alle eerlijkheid: zou ik stiekemer/onoprechter/achterbakser zijn dan jij? (Of dan wie ook?)
Ik heb haar later - vlak voordat ze doodging - trouwens nog wel één geheim verteld, maar dat zeg ik hier ook niet! Ha!
Om met jouw vraag te beginnen. Ja, ook ik ben wel eens stiekem, onoprecht of achterbaks. Echter, wie van ons tweeën de ander overtreft, ... God only knows.quote:Op zondag 13 november 2005 15:50 schreef Nadine26 het volgende:
Ze heeft diezelfde vraag ook aan mijn broer & zus gesteld. Alleen mijn broer heeft antwoord gegeven - ik weet niet wat hij heeft gezegd.
...
In alle eerlijkheid: zou ik stiekemer/onoprechter/achterbakser zijn dan jij? (Of dan wie ook?)
...
Opvallend dat het mannelijk resp. vrouwelijk deel van het kroost spreekt resp. zwijgt. Ook ik zou de vraag beantwoord hebben. Ja, natuurlijk heb ik geheimen ... maar die vertel ik niet want dan zijn het geen geheimen meer.
"Wat is de mens? Een monument van zwakheden, een prooi van het moment, een speling van het lot; de rest is slijm en gal. "
- Aristoteles
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ter bevestiging van jouw ondertitel "Fok! Misantroop".quote:Op zondag 13 november 2005 16:24 schreef Vivi het volgende:
"Wat is de mens? Een monument van zwakheden, een prooi van het moment, een speling van het lot; de rest is slijm en gal. " ... Aristoteles
wordt jouw stemming wellicht beïnvloed door dit jaargetijde? draai ook eens Le Quattro Stagioni van Antonio Vivaldi!
*zucht* Vivaldi luister ik de laatste tijd veel, wat zitten daar een paar mooie stukken tussen, beperk je vooral niet tot het huidige seizoen
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
"Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan ... wat lijk ik op m'n moeder ..."quote:Op zondag 13 november 2005 02:48 schreef Nadine26 het volgende:
"Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Was je moeder ook een beauty (in haar jongere jaren)?
quote:Op zondag 13 november 2005 15:25 schreef Gajus het volgende:
"Waarom ben jij zo mooi?" ... toch wel een triviale vraag. Mooiheid is niets meer of minder dan een geslaagde combinatie van de genen van de ouders, een gift van moeder natuur. Zou jouw moeder bedoeld hebben: "Ben jij jezelf bewust van jouw mooiheid?" ?
Nee!
Het speelt geen rol. Vroeger, toen ik 16 was: ja. Maar nu: nee.
Nee! Mijn moeder kent mij goed genoeg - oh jee: kende... - om te weten dat mijn uiterlijk geen handicap voor me is. Ik heb daar wel een iets diepgravender theorie over, die erop neerkomt dat uiterlijk alleen een handicap is wanneer je jezelf die handicap toestaat. En als je zo stom bent om in die kuil te trappen, dan is dat ook een vorm van ijdelheid & eigengeilerij & zelfvertedering. Nou is dat allemaal nog één ding, maar iets heel anders - en veel ergers - is dat je dan bovendien het slachtoffer uithangt. (Zielig, hè? Oh, oh... het zit me niet mee... ze nemen me niet serieus... ze denken dat ik dom ben... etc.)quote:Zou jouw moeder gevraagd willen hebben: "Ja, dat moet toch ... een handicap zijn?".
Dat is dubbel fout, dat is het allerstomste.
Valse bescheidenheid is erger. Gecomplexeerdheid is erger. Interessantdoenerij is erger. (Lelijkheid, ook dát is erger).quote:"Heeft zij niets beter te doen dan te pronken met haar vriendjes? ... Maar het ergste van alles, zij is zich bewust van haar mooiheid."
Oh, bijna alles is erger dan iemand die zich bewust is van zijn/haar eigen schoonheid.
Maakt ook niet uit. Zolang je er zelf maar mee kunt leven.quote:Op zondag 13 november 2005 16:20 schreef Gajus het volgende:
Ja, ook ik ben wel eens stiekem, onoprecht of achterbaks. Echter, wie van ons tweeën de ander overtreft, ... God only knows.
Ik moet denken aan een boek... even denken... Model Behaviour van Jay McInerney. De hoofdpersoon is een societyjournalist voor een of ander beroemdhedentijdschrift (Vanity Fair of zo) en hij maakt al jaren interviews met beroemdheden. Hij beschrijft vervolgens hoe die interviews verlopen: altijd volgens hetzelfde - dodelijk saaie - stramien, want de beroemdheden geven allemaal exact dezelfde antwoorden op zijn vragen.
(Ik moet parafraseren, want ik kan het boek niet vinden):
Hoe blijft u zo slank?
Oh, ik heb een snelwerkend metabolisme. Ik rook en drink niet, ik doe veel aan yoga en ik eet een gezond en uitgebalanceerd dieet. En vanzelfsprekend drink ik vijf liter bronwater per dag, maar dat is logisch.
Hoe beviel de samenwerking met acteur X tijdens de opnamen van uw laatste film?
Fantastisch! Hij is een vakman, een natuurtalent, het was een eer om met hem te mogen spelen. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zóveel geleerd heb van een tegenspeler. We kunnen het ook geweldig goed met elkaar vinden. Hij is zó'n schat; een vriend voor het leven.
Deze gedesillusioneerde journalist besluit dus dat hij zijn tijd zit te verdoen met het steeds opnieuw uitschrijven van al die standaard-antwoorden, en dat hij net zo goed een aantal macro's in zijn pc kan opslaan, met daarin de prefab-antwoorden die hij met één druk op de knop tevoorschijn kan toveren. Scheelt veel tikwerk.
Dat ik aan dit boek moet denken, komt hierdoor (ik verzin het zelf, maar je kunt er elk willekeurig tijdschrift op naslaan):
Waaraan heeft u de grootste hekel?
Oneerlijkheid. Oh, ik ben werkelijk allergisch voor oneerlijkheid, ik krijg er verschrikkelijke uitslag van op allerlei plaatsen, ook op de intiemere plaatsen, als u begrijpt wat ik bedoel. Onéérlijkheid! Ik ga bijna kotsen als ik het woord uitspreek. Oh god... ik... ah, ah... excuseer... ik trek me even terug in de damestoiletten... ben zo terug.
(Even later).
Het spijt me, maar onéérlijkheid... u weet niet wat u me aandoet door dit onderwerp aan te snijden. Pijn! Ik heb overal stekende pijn! Mijn eksteroog speelt weer op, ook dat nog, want oneerlijkheid vind ik zóiets misselijks, ik begrijp gewoon niet waarom mensen elkaar zulke dingen áándoen, ik bedoel dus dingen als liegen & bedriegen, en het ergste is nog wel dat er héél veel oneerlijke mensen rondlopen op deze wereld. Ja, daar kijkt u van op! Maar ik niet! Ik ben verschrikkelijk gekwetst in mijn leven. Maar ik ben er sterker uitgekomen, ik wéét nu wie ik ben, ik heb nu zoiets van: ik ben gewoon ik. Ik ben erdoor gegroeid, als mens. Het is een soort spirituele groei die ik heb doorgemaakt, een proces van pijn en vernedering en heel veel hysterische huilbuien, maar één ding is zeker: ik ben nóóit oneerlijk. Ik haat het! Ik haat oneerlijkheid, ik haat het, ik haat het! Heeft u een kalmeringstabletje voor me?
