O Sugar, dat is echt zo leuk! Er komt vast een moment waarop ik die opmerking waarschijnlijk terug wil nemen, maar momenteel lach ik me een breuk. Daar komt meneer aan heen en weer zwaaiend op zijn benen en maaiend met zijn armen. Dan weer gierend van het lachen en dan weer zingend.
Vooral als hij moe is gaat het hem vaak mis. Gister op een verjaardag was hij helemaal door het dolle heen, maar zo moe. Dus, omdat hij er zoveel applaus voor kreeg, hup weer staan, lopen, vallen, staan, lopen, vallen. Onvermoeibaar.
Hij is wel vreselijk ondeugend. Dat hij nieuwsgierig was en geen angst kent wisten we al, maar soms moet hij bepaalde dingen gewoon op de harde manier ervaren. Tijdens de vakantie hadden we een prachtig appartement. Maar met ongelijke delen, dus met een trapje in het midden. Doodsangsten heb ik uitgestaan die eerste dag. Meneer dacht werkelijk dat het een glijbaan was en liet zich op de buik vallen om er zo van af te 'glijden'. Gelukkig was ik op tijd en moest hem echt even toespreken. Als je het bij hem nl. alleen maar 'foei' zegt of iets dergelijks, lacht ie keihard in je gezicht uit. Vindt ie grappig.
Vervolgens was zijn loopautootje uitgepakt en sjeesde hij door de kamer. En ja hoor op die trap af. Diverse malen hem daar weggehaald, totdat het mannetje zoiets had van: "Dan probeert ie toch gewoon? Merkt hij het vanzelf."
Dus het mannetje onder aan de trap, ik achter Léon aan. En daar ging ie weer richting trap. Uitdagend lachen naar het mannetje en hopla met die auto van de trap af. Het mannetje ving hem direct op, maar het autootje viel door. Hij was zich helemaal een hoedje geschrokken. Sindsdien deed hij het niet meer. Maar o o o!
Ik denk dat Maria hetzelfde doet als Léon, eerst 'focussen' op het communiceren en daarna lopen. Schijnt veel voor te komen; de een loopt eerder en praat daarna en bij anderen weer precies andersom.
Hoe bevalt het haar zonder beugel?