Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 12:25 schreef De-oneven-2 het volgende:
Er wordt hier pas getrouwd wanneer ik uitgenodigd ben.

Jij mag ceremoniemeester zijn. Wel graag een jacquet dragen; wij stellen prijs op een beetje standing.

Maar voordat er getrouwd wordt, en geceremonimeersterd, noteer ik hier nog even het integrale telefoongesprek dat ik vanochtend om 10:12 uur had met Thijs, die nog steeds op het rustieke landgoed van zijn moeder verblijft:

Hij: Hoe is het met je?
Ik: "Goed. Jij?"
Hij: "Ja, prima. Ga je nog naar Sevilla?"
Ik: "Ja, we vertrekken donderdag."
Hij: "Leuk, Sevilla.
Ik: "Ja, het is..."
Hij: "Dus je gaat je suf laten neuken door die vent."
Ik: "Doe normaal, ik pas op de kinderen."
Hij: "Alle tijd om je suf te neuken, dus."
Ik: "Jezus, wat heb jij?"
Hij: "Samen in een hotel, je mag vast bij hem op de kamer."
Ik: "Schattig..."
Hij: "Wat?"
Ik: "Die jaloezie van jou."
Hij: "Nadine, doe niet alsof je gek bent. Bedenk even in welke positie jij je manoeuvreert als je met hem meegaat. Het kindermeisje dat in haar rode bikini aan de rand van het zwembad ligt. En hij is een man alleen. Heb je het beeld?"
Ik: "Ja, maar..."
Hij: "Je mag mee op seksvakantie. Gefeliciteerd."
Toen verbrak hij de verbinding.

Op dinsdag 25 oktober 2005 04:15 schreef dvr het volgende:

quote:

w.b. die keukenperikelen: Zouden mensen dat doen als ze een keuken kopen - kijken of het aanrecht wel geschikt is voor een vluggertje? Niet te hoog, niet te smal, niet te dicht bij de inductieplaat? 'Mien, niemand kijkt, ga gauw even zitten'.

Als ze geluk hebben. Maar hebben ze pech, dan blijft het bij projectie: dromen van dat vluggertje naast de inductieplaat, en dáárom een veel te dure keuken met diverse spoelbakken & draaideuren kopen, en dan thuis weer gewoon als een pudding in elkaar zakken op die gloednieuwe keukenstoelen.

quote:

Onderwijl heb ik overigens een nieuw bed nodig. Tot de kwaliteiten die dat nieuwe bed zeker moet bezitten hoort o.a. 'niet piepen/kraken/uit elkaar vallen tijdens de Daad'.
Waar ik mee zit is de vraag hoe ik dat in hemelsnaam op discrete wijze in de showroom kan testen.

Géén lattenbodem. Nóóit een lattenbodem. Wat jij nodig hebt, is een... tja, ik ken de showroomterm niet, maar het is een héél dik ondermatras (uit één stuk, welteverstaan - geen randen/snijnaden in het midden) met daarop een tweede (gewoon) matras. Ideaal. Je hoeft het niet meer te testen - dat heb ik al voor je gedaan

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 19:56 schreef vosss het volgende:

Trouwen is imo zo een beetje het meest overrated wat het geeft zegmaar

Trouwen, misschien. En therapie. Ken je dat, therapie..?

Ik ben vandaag voor het eerst naar therapie geweest! Of zeg je: 'Ik zit op therapie'? (Zoals: 'Ik zit op hockey.')
Hoe dan ook. Ik moet het allemaal nog even verwerken & rustig tot me laten doordringen, want het is wel een klap op de maag, zo'n therapiesessie. Dit alles vóór een fatsoenlijk ontbijt (geen goed idee), en ná het telefoongesprek met Thijs (ook niet).

Het is een man geworden, mijn therapeut. Ik had een sterke voorkeur voor een vrouw, zoals de meeste meisjes zich ook liever laten onderzoeken door een vrouwelijke gynaecoloog, als er dan tóch een speculum of een eendenbek aan te pas moet komen, maar de vrouwelijke therapeut die ik belde, had geen tijd.
En deze man staat zeer goed aangeschreven, heb ik uit betrouwbare bron vernomen. Zijn naam is mijnheer W., hij heeft een sikje, en bruine ogen die bijna nooit knipperen. Hij opende de deur zelf. Dat was een tegenvaller - ik had visioenen van een wachtkamer, en van een discrete huishoudster die mij een kopje thee zou brengen. Mijnheer W. woont aan de gracht, tweehoog, in een betrekkelijk somber appartementje. Een vrijgezellenappartementje, ware het niet dat zijn spreekkamer vol hangt met kindertekeningen en kinderschilderijtjes en kinderfoto's, en later hoorde ik de kinderschare van mijnheer W. ook in de aangrenzende kamer spelen. En schreeuwen.
Het is herfstvakantie, laten we dat niet vergeten.
Toch kwam het niet eens door die kindergeluiden dat mijnheer W. op mij overkwam als een hobbyist. Waar het wél door kwam, valt moeilijk te zeggen. Iets in zijn houding. De komst van zijn nieuwe patiënte, dat ben ik dus, leek hem nogal uit het lood te slaan. Tijdens de sessie bekroop mij een paar keer het gevoel dat hij geen inspiratie had. Bij hobbyisten zie je dat vaker: op sommige dagen is het één en al vuurwerk wat ze leveren, maar op mindere dagen - en voor mijnheer W. was dit zo'n dag - loopt de machine plotseling piepend en knarsend vast. Een soort baaldag, zou je kunnen zeggen. Hij had beter in bed kunnen blijven liggen, dat zag je aan zijn gezicht. De krijsende kinderen op de achtergrond (waar was mevrouw W. eigenlijk?) maakten zijn leven van hobbyistisch therapeut er zeker niet aangenamer op.

Maar ik was er nu. We gingen zitten, hij achter een strak opgeruimd bureau en ik tegenover hem in een leunstoel. "Zo, Nadine..," opende hij de therapeutische sessie. "Mag ik Nadine zeggen?"
Ik knikte.
"Daar zitten we dan," zei hij. "Zeg het maar."
Het was een interessante openingszin. Ik had verwacht dat híj iets zou zeggen - iets therapeutisch of invoelends, bij voorkeur, maar met een anekdote over zijn kinderen was ik ook tevreden geweest.
Ik had van tevoren geen plan getrokken; eerlijk gezegd was ik ervan uitgegaan dat de therapeut mij aan de hand zou nemen tijdens de reis door mijn zielenleven, daar betaalde ik hem voor, en daar was hij ook voor opgeleid. Nu kwam het op mij aan. Het beste, besloot ik, was om maar meteen met de deur in huis te vallen.

"Mijn vriendje heeft mij aangeraden om in therapie te gaan," begon ik.
Mijnheer W. was meteen op zijn qui vive: "Je vriendje? En welk gevoel heb je er zélf over? Ben je het met hem eens?"
Ik kuchte nerveus. "In zekere zin wel."
"Leg eens uit. Wat bedoel je met: in zekere zin?"

Het was duidelijk welke kant dit gesprek uitging. Mijnheer W. had het gevoel dat ik tegen mijn zin bij hem in therapie zat, en dat kwam goed uit, aangezien hij er zelf óók geen zin in had. Niet vandaag, tenminste.
"Je gelooft er niet echt in?" probeerde hij.
"Jawel," zei ik, en ik knikte een paar keer vastberaden. "Ik wil het zelf."
"Omdat je vriendje het zegt." Hij tuurde me aan met die starre ogen van hem. "Dat is geen gezond uitgangspunt."
"Ik wil het zelf ook," herhaalde ik.
Zo ging dat nog een tijdje door. Uiteindelijk won ik de eerste ronde. Mijnheer W. accepteerde mij als patiënt, hoewel niet erg van harte, en ging toen over op stap twee: wat was het doel van de therapie?

Ik vroeg: "Wat denkt u van een kortdurende therapie?"
Mijnheer W. was meteen enthousiast. "Maar denk nou niet dat je door een kortdurende therapie niet zult veranderen," drukte hij me op het hart. "Dat is een misverstand. De meeste mensen, ook degenen die bij mij op consult komen, zijn doodsbenauwd voor verandering. Ze zeggen: 'Mijnheer W., help mij van mijn pijn af, maar verander mij alstublieft niet.' Dat kan helaas niet, dat bestaat niet. Therapie brengt verandering teweeg, daar moet je geen angst voor hebben, dat moet je aanvaarden. Uiteindelijk zul je die verandering omarmen. Het is de enige manier om van je pijn af te komen."
Ik knikte.
Hoewel nog niet was vastgesteld welke 'pijn' ik had, vertrouwde ik op de expertise van mijnheer W.

Daarna kwamen we vluchtig te spreken over mijn achtergrondgeschiedenis: de scheiding van mijn ouders, de ziekte van mijn moeder, dat soort zaken. Mijnheer W. knikte telkens geroutineerd, terwijl hij aantekeningen maakte in een kladblok. Misschien hoorde hij dit verhaal al voor de veertigste keer, of voor de achthonderdveertigste keer - dat viel niet van zijn gezicht af te lezen. Zijn enige commentaar was: "Juist, ik begrijp het," en: "Juist, Nadine."

Ten slotte mocht ik nog een vraag stellen. Laten we zeggen: een open vraag. Omdat ik nogal in mijn maag zat met het telefoongesprek van die ochtend, zei ik: "Mijn vriendje is boos op me."
"Thijs," zei mijnheer W., die goed had opgelet, "is boos op je."
"Ja."
"Waarom is hij boos?"
"Ik ga een paar dagen naar Spanje met de man voor wie ik als kindermeisje werk. Thijs zegt dat ik op seksvakantie ga."
"Seksvakantie," zei hij peinzend, terwijl hij door zijn sikje wreef. "Heb je seksuele betrekkingen met deze man?"
"Nee."
"Het is een normale werkverhouding?"
"Ja, heel normaal." Ik schraapte mijn keel. "Nou ja, we hebben wel eens gezoend. Een paar keer. Maar dat is nu voorbij."
"Gezoend," zei mijnheer W. "Dat vind je geen seksuele betrekking?"
"Niet echt." Ik begon te lachen. "Jawel, toch wel."
"Kijk, nu doe je een stap vooruit. Je geeft toe dat zoenen met je baas een seksuele betrekking is, een erotisch geladen handeling. Daardoor kun je Thijs beter begrijpen. Hij zal allicht niet gelukkig zijn met die zoenpartijen."
"Dat weet hij niet, hoor."
"Ach, zo." Mijnheer W. keek me geringschattend aan. "Daar moeten we het volgende week dan maar eens over hebben. Zelfde tijd?"
Ik knikte.
We verlieten de spreekkamer. In de gang kon mijnheer W. me nog net opvangen toen ik struikelde over een eend op wieltjes.


[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 26-10-2005 01:46:46 ]

Op dinsdag 25 oktober 2005 23:52 schreef dvr het volgende:

quote:

Een fascinerend telefoongesprek. Denk je dat Thijs een kwaad geweten heeft?

Je zou het bijna gaan denken...

quote:

Ga je hem nog wat geruststelling bieden? Je kunt hem waarschijnlijk sussen met het niet-aanvalsverdrag dat je al met D. gesloten had, maar de achtergrond daarvan zal Th. minder geruststellen. Nou ja, dat hangt er misschien vanaf hoe je het brengt. En dat D. je feitelijk alleen uit bittere noodzaak meeneemt is ook reden voor enig vertrouwen.

Ja, ik zal hem wel geruststellen, maar nu nog even niet. Ik haat het als mensen de hoorn erop gooien, of, zoals in dit geval, midden in een gesprek op het rode knopje drukken.

quote:

Waar vertoeft PM ondertussen - heb je daar je mannetjes voor, om dat in de gaten te houden?

Mijn enige 'mannetje' is mijn zus. Zij heeft geen idee waar het dichtende orakel is gebleven. Misschien ligt ze thuis in haar kussen te bijten (liefdesverdriet). Een andere mogelijkheid is dat ze met een paar ellebooglange tuinhandschoenen in de rozenstruiken van de moeder van Thijs staat te graaien ((lijkt me heel sterk, maar ik sluit niets uit). Of misschien zit ze bij de huisarts, omdat er inmiddels overmatige klontvorming van de borstprothese is opgetreden.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 23:53 schreef R_ON het volgende:
Thijs heeft je goed door, Nadine. Dat dan weer wel.

Of iig Daniel.

Ron, jij bent typisch een man. (Net als Cioran). Niet dat daar iets mis mee is, helemaal niet zelfs, maar ik vind het wel frappant & grappig & onthullend om te zien hoe anders meisjes erover denken.

(Xennia & Vivi geven mij nog het voordeel van de twijfel. Toch...?)
(En hé, laten we wel wezen: dat verdien ik ook!)

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 23:58 schreef Vivi het volgende:
Ach god..die Thijs...hij is toch wel leuk

Dat bedoel ik dus.

Ja, hij is ook leuk.

Op woensdag 26 oktober 2005 10:25 schreef Oblivion het volgende:

quote:

De etterbak!
Oh, je gaat 'm nog terug bellen ook?

Zou jij dat niet doen?
Wat zou jij dan wel doen? (Rode bikini aantrekken & achteloos aan de rand van het aquamarijnblauwe zwembad gaan liggen...?) (Daar zat ik persoonlijk aan te denken...)

quote:

Op woensdag 26 oktober 2005 00:10 schreef cioran63 het volgende:
[afbeelding]

(Ik vind dat je de hele kwestie goed opneemt, ondanks ons voorgenomen huwelijk).

quote:

Op woensdag 26 oktober 2005 10:38 schreef Oblivion het volgende:
Ik zou inderdaad gewoon mijn werk gaan doen.

Je hebt gelijk. Een professionele houding is wel het minste.

Op woensdag 26 oktober 2005 10:34 schreef RaisinGirl het volgende:

quote:

Je bent tegenstrijdig, inconsequent, onlogisch etc.

Mijn ideaal is om mijn karakter om te bouwen tot een strak afgewerkte, gestroomlijnde & glanzende inbouwkeuken (merk: Siematic). Ik ben er nog niet, maar gelukkig zit ik nu op therapie. Ik beschouw mezelf tijdelijk als een werk in uitvoering (of een keuken in aanbouw).

quote:

Die therapeut zal smullen. Pas maar op, straks val je nog op hem (en hij op jou).

Ik val eigenlijk niet zo op mannen met sikjes...
Hij is ook een beetje aan de degelijke kant voor mij: ruitjesoverhemd, pullover, en over zijn twee glazen ogen heb ik het dan nog niet eens gehad.
Hij zat mij gedurende de hele sessie aan te kijken alsof hij water zag branden - ook dáár zie ik dus nog geen huwelijksklokken luiden. Maar dat was ook het idee: een nette therapeut, zakelijk & afstandelijk, alstublieft.

quote:

Ik heb ook eens een kortdurende therapie gehad wegens wat dingetjes binnen mijn familie die mij parten bleven spelen, en die man ging steeds vertellen dat hij zoveel moeite had met monogamie en dat hij daar vaak ruzie over had met zijn vrouw. Tijdens míjn therapie.

Ook een hobbyist, schat ik. (Een zogenaamde zondagstherapeut).
En... vertel eens... heeft hij een voorzichtige poging in jouw richting ondernomen?

quote:

... besefte ik dat ik beter mijn eigen therapeut kan zijn.

Dat gevoel heb ik nou ook steeds. Zo'n therapeut laat zich vet betalen voor het stellen van een eindeloze reeks retorische vragen: "Wat vind je er nou eigenlijk zélf van?" (Antwoord: klote, joh. Daarom zit ik hier).
_{Volgens mij is de therapie op dit forum stukken beter.}