LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Heerlijk hoe de media-hype rond Thomas Wieringa is mislukt.
Jan Siebelink-Knielen op een bed violen.
Schrijver Jan Siebelink wilde nog een keer het verhaal vertellen van zijn jeugd. Dat werd getekend door het zwarte calvinisme waartoe zijn vader zich bekeerde. ,,Het zou mij niet verbazen als ik straks voor de Rechter moet verschijnen. Vind je dat raar?''
Eerst een ritje door het landschap van zijn nieuwe roman -het was zijn eigen idee. De auteur komt aanrijden in een zwarte convertible die vraagt om fraaier weer dan deze kletterende regen. ,,Stap in'', zegt hij. Dáár is de rivier die zijn vader als jonge jongen overstak, hier de kwekerij waar hij het visioen kreeg, en kijk, het pad waarlangs de mannen in het zwart binnendrongen.
Het zal kenners van het werk van Jan Siebelink (1938) vertrouwd in de oren klinken. Nog eenmaal keert hij in zijn nieuwe roman 'Knielen op een bed violen' terug naar zijn jeugd als kwekerszoon in Velp. De schrijver kan het niet helpen, zegt hij. ,,Het speelt bij mij allemaal nog méé. Zo'n beeld van die colporteurs met een koffer vol boeken op de kwekerij, ik zal het tot mijn dood bij me dragen. Mijn twee broers zijn druk met baan en vriendin. En ik zit maar steeds dat verhaal te vertellen. Dat is denk ik mijn taak in de wereld. Die móet weten dat zo'n man heeft bestaan.''
De zachtmoedige vader in 'Knielen op een bed violen' -eerst middenmoot hervormd- ontvangt een goddelijk visioen, waarna hij zich bekeert tot het zware, zwarte calvinisme van de paauweanen. Zeer tegen de zin van de moeder dringen de mannenbroeders steeds dieper hun leven binnen. De vader bezoekt huisdiensten in schuren, zijn geld gaat op aan vrome lectuur, de glasverzekering zegt hij op, juist voor een storm de kwekerij vernielt. En al wat in het nu gebeurt verzinkt voor hem in het niet hij het najagen van het eeuwig heil.
De roman is geschreven in een sobere, filmische stijl, zonder krullen en precieusheid. ,,Dat heb ik geleerd'', zegt de schrijver wiens oudere werk behoorlijk barok was. ,,Ik wilde dat elk woord doel treft. Het gaat niet eens bewust, het onderwerp vraagt erom. Je kunt een stijl niet bedenken. Je schrijft zoals je nu bent. Schrijven is een vorm van genade. Het moet intuïtief gaan. Het is niet helemaal mensenwerk.''
Siebelink wil met deze roman 'het ongrijpbare weergeven'. ,,Ik wilde erachter komen waarom de vader heeft gedaan wat hij deed. Waarom zette hij alles in de waagschaal? Het huwelijk was zo harmonieus. Waarom moest die man zo'n visioen krijgen? Hij verwaarloosde de kwekerij. Ging zich wreed gedragen. Alles had voor hem te maken met de eeuwigheid. Dát begrijpen was het avontuur.''
Of het is gelukt? ,,Nee!'', zegt hij opgewekt. ,,Gelukkig niet. Al mijn zinnen zijn omcirkelende bewegingen om daar bij te komen. Ik heb het gevoel dat ik het dicht nader, maar het wijkt steeds weer terug. Uiteindelijk heb ik níets van het mysterie opgelost. De vader is dood en wij blijven achter met het raadsel.'' Ernstig: ,,We mógen het natuurlijk ook niet weten. Dan zouden we weten hoe God werkt.''
Jan Siebelink-Knielen op een bed violen.
Schrijver Jan Siebelink wilde nog een keer het verhaal vertellen van zijn jeugd. Dat werd getekend door het zwarte calvinisme waartoe zijn vader zich bekeerde. ,,Het zou mij niet verbazen als ik straks voor de Rechter moet verschijnen. Vind je dat raar?''
Eerst een ritje door het landschap van zijn nieuwe roman -het was zijn eigen idee. De auteur komt aanrijden in een zwarte convertible die vraagt om fraaier weer dan deze kletterende regen. ,,Stap in'', zegt hij. Dáár is de rivier die zijn vader als jonge jongen overstak, hier de kwekerij waar hij het visioen kreeg, en kijk, het pad waarlangs de mannen in het zwart binnendrongen.
Het zal kenners van het werk van Jan Siebelink (1938) vertrouwd in de oren klinken. Nog eenmaal keert hij in zijn nieuwe roman 'Knielen op een bed violen' terug naar zijn jeugd als kwekerszoon in Velp. De schrijver kan het niet helpen, zegt hij. ,,Het speelt bij mij allemaal nog méé. Zo'n beeld van die colporteurs met een koffer vol boeken op de kwekerij, ik zal het tot mijn dood bij me dragen. Mijn twee broers zijn druk met baan en vriendin. En ik zit maar steeds dat verhaal te vertellen. Dat is denk ik mijn taak in de wereld. Die móet weten dat zo'n man heeft bestaan.''
De zachtmoedige vader in 'Knielen op een bed violen' -eerst middenmoot hervormd- ontvangt een goddelijk visioen, waarna hij zich bekeert tot het zware, zwarte calvinisme van de paauweanen. Zeer tegen de zin van de moeder dringen de mannenbroeders steeds dieper hun leven binnen. De vader bezoekt huisdiensten in schuren, zijn geld gaat op aan vrome lectuur, de glasverzekering zegt hij op, juist voor een storm de kwekerij vernielt. En al wat in het nu gebeurt verzinkt voor hem in het niet hij het najagen van het eeuwig heil.
De roman is geschreven in een sobere, filmische stijl, zonder krullen en precieusheid. ,,Dat heb ik geleerd'', zegt de schrijver wiens oudere werk behoorlijk barok was. ,,Ik wilde dat elk woord doel treft. Het gaat niet eens bewust, het onderwerp vraagt erom. Je kunt een stijl niet bedenken. Je schrijft zoals je nu bent. Schrijven is een vorm van genade. Het moet intuïtief gaan. Het is niet helemaal mensenwerk.''
Siebelink wil met deze roman 'het ongrijpbare weergeven'. ,,Ik wilde erachter komen waarom de vader heeft gedaan wat hij deed. Waarom zette hij alles in de waagschaal? Het huwelijk was zo harmonieus. Waarom moest die man zo'n visioen krijgen? Hij verwaarloosde de kwekerij. Ging zich wreed gedragen. Alles had voor hem te maken met de eeuwigheid. Dát begrijpen was het avontuur.''
Of het is gelukt? ,,Nee!'', zegt hij opgewekt. ,,Gelukkig niet. Al mijn zinnen zijn omcirkelende bewegingen om daar bij te komen. Ik heb het gevoel dat ik het dicht nader, maar het wijkt steeds weer terug. Uiteindelijk heb ik níets van het mysterie opgelost. De vader is dood en wij blijven achter met het raadsel.'' Ernstig: ,,We mógen het natuurlijk ook niet weten. Dan zouden we weten hoe God werkt.''
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Prachtig boek, zeer terechte winnaar in mijn ogen.
En stiekem ook wel lekker dat GeenStijl het fout had
En stiekem ook wel lekker dat GeenStijl het fout had
Prachtig dat Siebelink heeft gewonnen maar volgens mij heeft de TS geen van beide boeken gelezen.
Wieringa was ook een terechte, en misschien wel nog meer, winnaar geweest. Qua stijl, opbouw en originaliteit is zijn boek echt stukken beter dat dan van Siebelink. Maar Wieringa's tijd komt nog wel.
Siebelink heeft al veel geschreven - altijd degelijk maar nooit opvallend en dit boek is pas echt zijn doorbraak. Het is vooral zo goed omdat hij niet net als 't Hart negatief op het christelijke milieu ingaat. Maar het boek is qua stijl en opbouw nogal slepend soms.
In ieder geval terecht dat Grunberg niet heeft gewonnen. Wat een baggerboek.
De andere drie boeken heb ik niet gelezen.
Wieringa was ook een terechte, en misschien wel nog meer, winnaar geweest. Qua stijl, opbouw en originaliteit is zijn boek echt stukken beter dat dan van Siebelink. Maar Wieringa's tijd komt nog wel.
Siebelink heeft al veel geschreven - altijd degelijk maar nooit opvallend en dit boek is pas echt zijn doorbraak. Het is vooral zo goed omdat hij niet net als 't Hart negatief op het christelijke milieu ingaat. Maar het boek is qua stijl en opbouw nogal slepend soms.
In ieder geval terecht dat Grunberg niet heeft gewonnen. Wat een baggerboek.
De andere drie boeken heb ik niet gelezen.
|
|
