Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)

Een "vioolkist vol vlees" is als titel cynisch, melo-dramatisch.

Minder poetisch van het poezie-meisje is toch haar gedrag:

"Ow, je wist het nog niet?", verbazing veinzend.

Ze wordt meer het spookmeisje.

ik opteer voor de minder prozaische benaming: "Kutmeisje". Ook nog eens multi-interpretabel

Ik zat aan dit topic te denken en bij mij kwam het idee op dat het misschien leuk zou zijn als we het verhaal eens vanuit een ander perspectief zien.

Ik neem voor de gelegenheid de rol van Daniel op me.

Vanavond komt ze weer. Daniel bekeek zichzelf goedkeurend in de spiegel. Ik kan nu al uit drie vrouwen kiezen. Nu is er dat meiske bij, Nadine. Ziet er leuk uit. Ze is intelligent, maar kom, daardoor hoef ik me niet van mijn stuk te laten brengen. Ze wil me. Ze probeert het nog te maskeren, maar ik zie hoe ze naar me kijkt. Nadine, een mooie naam. Daniel & Nadine hoe zou dat staan op de voordeur? Verdomme, Daniel, sprak hij zichzelf toe, wat verbeeld je je nu toch allemaal. Dat wijf mag verdomme blij zijn als ik haar een keer wil neuken.
Misschien speelt ze een belangrijkere rol dan ik wil. Laat ik voor mezelf geen verstoppertje spelen, doch alles op zijn tijd.

Een laatste goedkeurende blik in de spiegel, hij draaide zich weg en knipte daarna het licht uit.

De bel ging. Dat moest het wonderschone oppasmeisje zijn; het hoerig secreet! Koel blijven. 'Doet er nog iemand open?', schreeuwde hij naar beneden.

Nu niet meteen naar beneden. Zo belangrijk ben je niet, lekker neukwijf. Hij dacht terug aan hun zoenscene. Het was beslist spannend geweest, en ver over de grens van wat de omgang met een kindermeisje vereist. Bij die gedachte kon hij een grijns nauwelijks onderdrukken. Daniel kreeg een halve erectie, maar dirigeerde hem dat dit niet het moment was.

Hij stapte naar beneden. Daar staat ze in volle glorie. Wel-wel, je hebt je best weer gedaan, meiske. "Hallo," met een kort, koel knikje.

Verder kom ik niet. Het ging maar even om het idee.

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 10:12 schreef Nadine26 het volgende:

Zo ruimdenkend ben ik helaas niet. Die 'ene wip' is mij om precies te zijn één wip teveel. En ik krijg er ook allemaal nachtmerrie-achtige beelden bij. Jij kent het poëziemeisje niet, maar ik beloof je dat het diep slikken is om uitgerekend aan die Russische boerin je vriendje te verliezen. Ik kan het niet geloven. Ik wil het niet geloven. Ik geloof het dus niet. (Nou... een beetje, dan).

Gevalletje "if you can't stand the heat, get out of the kitchen" he . Het is iets te makkelijk om nu je vriendje even alle schuld in de schoenen te schuiven nu allebei de mannen opeens buiten bereik blijken. Ben je even vergeten hoe makkelijk hetzelfde tussen jou en Daniel had kunnen gebeuren als die laatste meer had doorgezet? En hoewel ik niet zoveel tekst van jouw hand over je vriendje gelezen heb lijkt het me logisch dat hij toch op z'n minst jouw scherpzinnigheid en intelligentie tot op zekere hoogte deelt, blijkbaar had hij door dat er iets niet in de haak was en waren zijn vermoedens behoorlijk juist. Het blijft een beetje rigoreus om dan bij een dikke Duitse pad in bed te gaan liggen natuurlijk , maar dat het slechts eenmaal gebeurd is en dat zij het blijkbaar onderling over de gevolgen voor jullie hebben gehad zegt volgens mij voldoende hoor, nl. enkel/vooral wraak van zijn kant...

(Btw, eens met de anderen, heerlijk om te lezen en je schrijft erg goed! )

PM is geraffineerd. Ze wist best dat Thijs het niet aan jou had verteld en wilde jou op deze manier buitenspel zetten en tegelijkertijd symphatie bij jou kweken door zich als een vriendin op te stellen

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 10:29 schreef Nadine26 het volgende:

P.s.: ik vind jouw vertolking van Daniël 'interessant', laat ik het zo maar zeggen - en misschien is het ook wel levensecht, want ik kan niet in een mannenhoofd kijken (helaas). Alleen blijf ik natuurlijk wel een meisje, ik bedoel: een béétje romantiek... een béétje gevoel... dat is wel het minste. Of is het heel naïef om zo te denken? (Ik bedoel: in het algemeen. Ik laat Daniël hier voor de zekerheid maar even buiten beschouwing, sinds hij heeft besloten mij niet meer te kennen).

Nou, dan heb ik Daniel ook niet goed neergezet. Er moest juist blijken hoe hij twijfelt. Als hij jou te leuk vindt, dan ben je het "rotwijf", omdat je dan dingen in de war gaat schoppen. Tja, en daar houdt Daniel gewoon niet van. Althans in mijn verslagje.

En deze Daniel doet afstandelijk, omdat natuurlijk niet mag blijken dat hij met jou bezig is.

Hoezo gevoelloze Daniel?

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 14:50 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Hmmm... dat klinkt al beter. Daar kan ik wel mee leven. Ik snap ook wel dat het uiteindelijk allemaal draait om sex, dat hij misschien denkt... en ik trouwens ook wel... misschien, nou ja, nu even niet, trouwens - maar ik bedoel: in jouw interpretatie draait het (in zijn hoofd) wel héél eendimensionaal & in een rechte lijn om dát, en alleen maar om dát.

Ach, laat mij lekker romantisch met waxinelichtjes in de weer gaan

Ik probeerde het beeld op te roepen: Teringwijf, waarom doe je me toch zoveel?! In zijn gedachte word je, als om het weg te stoppen, gereduceerd tot neuksnol.

Net als wat jij zou doen als je aan de verkeerde man denkt: je stelt 'm in een zwetende positie voor met de broek op zijn enkels en witte sportsokken.

Dat verzet is juist toch mooi, zodat jullie later bij elkaar kunnen komen. De rust in elkaars armen vinden - met waxinelichtjes, witte paarden, en Knuffelrock 69.

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 16:09 schreef Nadine26 het volgende:

Nee, dat ben ik niet vergeten. Maar dat is het hele dubbelzinnige punt met dit soort dingen: zodra het je zélf overkomt, is het allemaal héél anders en véél erger en duizend maal walgelijker en fouter en overdraaglijker.

Ik had eerlijk gezegd verwacht, gezien je scherpe observaties in dit verhaal tot dusver, dat je jezelf beter ingeschat zou hebben op dit gebied. You win some, you lose some, zo is het nou eenmaal als je dit soort dingen aangaat, hoe goed je jezelf ook in staat acht de controle te behouden. Je leert dingen bij, ook over jezelf. . Daarbij, dat is (imo) juist het leuke van dit soort dingen, al die spanning, emoties en intriges geven je op z'n minst de notie dat je "leeft!", niet? .

quote:

Ik vind het écht onverdraaglijk.
De hele gedachte aan die grote Russin/Duitse pad, en dan zonder kleren...

A la, maar het besef dat je geliefde van zoiets daadwerkelijk geil geworden is... (i.h.a. bedoeld, niet persoonlijk)

quote:

Dan doe ik anderen tenminste nog een pleziertje met de smeulende resten van wat ooit mijn leven was...

"Smeulende resten"? . Ach, zo erg is het toch allemaal niet, als je een beetje oprecht je best doet kan ik me niet voorstellen dat je vriendje niet toch eieren voor z'n geld kiest, gegeven dat jij dat nog wilt natuurlijk. En anders is het een mooie gelegenheid om op dit gebied eens overnieuw te beginnen, rust roest ten slotte en je hebt bovendien een mooi verhaal om je eerste korte roman mee te vullen zometeen .

Offtopic: Nadine, leuk dat je wat hebt achtergelaten in m'n fotoboek , jammer dat jouw fotoboek "gelocked" is zodat ik niet kan reageren. Heb je dat bewust gedaan?

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 16:09 schreef Nadine26 het volgende:


Dan doe ik anderen tenminste nog een pleziertje met de smeulende resten van wat ooit mijn leven was...

Schrijf nog eens iets voor ons dan. Ik verveel me dood.

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 10:06 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Wat te denken van de moeder van Rachel?
De slagersvrouw, zogezegd, met de spacebril - al weet ik niet of André zijn aanstaande schoonmoeder als klein jongetje al kende... Maar waarom niet? Het spreekt wel tot de verbeelding: hoe de kleine Dreetje achterin de Rotterdamse slagerij, zo'n beetje tussen de vrieskisten en de vleeshaken, op beestachtige wijze wordt misbruikt door de vrouw-met-de-spacebril.

Helemaal niet zo'n rare gedachte, op beestachtige wijze misbruikt door een vrouw met een bril. Ik kan daar wel inkomen.
Maar over het verhaal, even samenvattend, wie komt er nu nog in aanmerking voor verder onderzoek: Daniël of Th.? Eigenlijk hebben ze nu beiden afgedaan, op verschillende momenten en om uiteenlopende redenen. Th. wegens naakt gedoe met een wanstaltige pad, en D. omdat hij eigenlijk een arrogante en laffe zak is. Of zit er nog wat in? Ik bedoel, in die mannen. Welke doet er nu nog werkelijk toe?

Arme Thijs, virtueel gecastreerd door sommige dames na zijn vermeende misstap. Als soortgenoot van Thijs wil ik hem in een hypothetische context plaatsen, in de ijdele hoop dat de dames wat meer begrip kunnen opbrengen voor heren zoals Thijs.

Thijs heeft een deerniswekkende jeugd gekend, in emotionele zin. Een gedetailleerde beschrijving van zijn jeugd doet afbreuk aan het Dagboek, daarom slechts twee incidenten ter illustratie.

Op 15-jarige leeftijd heeft Thijs kennis gemaakt met 'la petite mort', weliswaar een synoniem voor 'le plaisir d'amour' maar toch wezenlijk verschillend. De nacht na de begrafenis van zijn vader is hij halfslapend verleid door de inwonende huishoudster, tevens een minnares van zijn vader, en volgens hardnekkige geruchten tevens een bastaarddochter van zijn grootvader van moederskant. Na afloop, terwijl hij verdwaasd naar het plafond staarde en zij de plooien van haar peignoir schikte, heeft hij te horen gekregen dat hiermee een laatste wens van zijn vader was vervuld. Haar woorden hebben ernstig afbreuk gedaan aan de goede herinneringen aan zijn vader, maar dankzij zijn therapie neigt hij nu te geloven in een wraakneming van de huishoudster.

Op 18-jarige leeftijd heeft Thijs het ouderlijk landgoed verruild voor vaders voormalige pied-à-terre om - naar familietraditie - rechten en geschiedenis te studeren. Bij het afscheid heeft zijn moeder hem gewaarschuwd voor de vrouw en haar verleidelijkheden. "En mocht jij zo'n juffer onverhoopt bezwangeren, dan ga jij geen enkele verplichting aan, dan ontferm ik mij wel over de baby." Aangezien Thijs zijn moeder zoiets niet kon aandoen, is deze boodschap afdoend anticonceptief gebleken.

Thijs heeft inmiddels Nadine ontmoet. In haar vindt hij een jubelende combinatie van schoonheid en eruditie. Zij is de perfecte vrouw ... nagenoeg, slechts het luisterend oor ontbreekt. "Gedane zaken nemen geen keer" is helaas een van haar favoriete dooddoeners, als hij begint over zijn fnuikende jeugdherinneringen. Vooral na een vrijpartij wordt hij - starend naar het plafond - overmeesterd door een diep gevoel van leegte, alsof de dood nabij is.

Maar Thijs wil ook kunnen genieten van een vrijpartij en is in therapie gegaan. In analogie met mensen met vliegangst, krijgt Thijs te horen dat hij vóór, tijdens en na een vrijpartij al zijn gevoelens moet uiten. Thijs' verweer dat zijn vriendin zoiets nooit zal dulden, wordt afgedaan met de constatering dat meer wegen naar Rome leiden. Als hint krijgt Thijs te horen dadelijk naar de wachtkamer te gaan en kennis te maken met de volgende patiënte. En zo is het Poëziemeisje in zijn leven gekomen. Ook het Poëziemeisje heeft een soortgelijk trauma en nu verkeren beide patiënten in een gezamenlijk genezingsproces. Mooi toch?

_{Disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.}

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2005 00:57 schreef Nadine26 het volgende:

Heb ik een fotoboek dan...?!
Nee joh, zo geavanceerd ben ik niet, ik leef nog in de prehistorische tijd van de kodakrolletjes & de plakboeken.

Jazeker, iedereen heeft er een, zelfs jij : klik (je kunt hem evt. aanpassen door bovenin op "Profiel wijzigen" te klikken), al zou dat natuurlijk ook nauwelijks op kunnen tegen het beeld dat zich n.a.v. dit topic en bovenstaande quote opdringt: een ouderwets romantische jonkvrouwe die in de late avond en in een doodstil huis, gekleed in prachtige avondjurk en beschenen door het flikkerende licht van dikke kaarsen, haar wederwaardigheden met een mooie vulpen neerschrijft op licht krakend perkamentachtig papier, af en toe een traan latend die een blauw poeltje van verse inkt op het papier achterlaat. ( ).

(hoe dan ook, dank voor je complimentje in mijn fotoboek en sorry voor het offtopic gaan).

quote:

Maar hier dan mijn lach:

.

Verder ben ik het eens met de heren hierboven, graag meer schrijfsels van jouw kant (zou dit nou hetzelfde soort voyeuristisch verlangen zijn als anderen ervaren bij real life soaps en big brother?).

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 15:52 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ja, dat zou mij eigenlijk niet eens verbazen. Wel héél doortrapt, verdomme. Ik dacht naderhand ook bij mezelf: 'Waarom moest zij me nou eigenlijk zo nodig persoonlijk spreken? Wat was de meerwaarde van mijn lijflijke aanwezigheid?'

Nou, eh... misschien kickt ze erop? Om mijn kaak te zien vallen? Om mijn ogen heel snel te zien knipperen?

KILL!!!

Uiteraard is de werkelijke onderliggende reden om je recht in je gezicht te kunnen uitlachen. Maar het is goed mogelijk dat zij zich daar niet eens echt van bewust is en dat ze het vanuit haar perspectief volledig kan rechtvaardigen t.o.v. zichzelf door aan te voeren dat "ze de dialoog met je is aangegaan, wat van haar uit ook een handreiking is want het is toch een confrontatie" en "zo'n zwaar onderwerp dien je persoonlijk te bespreken, over de telefoon is zo afstandelijk en kil". Poeziemeisjes die eruit zien als een dikke pad en kruidenthee drinken leven nogal eens in hun zelfgecreeerde comfortabele schaduwwereldje .

Zij heeft hoogstwaarschijnlijk het idee dat haar helemaal geen blaam treft: ze heeft Thijs "gered" uit jouw liefdeloze armen en heeft zich ook nog opengesteld voor een eerlijk gesprek met jou... En met een beetje mazzel probeert ze ook nog om Thijs mee te krijgen in dat idee. Heeft ze toen ze terugkwam even laten merken aan hem dat het "toch wel zwaar" voor haar was, maar dat hij haar dit waard is en dat jij zo egoistisch en koud reageerde, alleen maar op jezelf gericht en totaal niet bekommerd om Thijs, waar het haar toch wel allemaal om te doen is...

[ Bericht 5% gewijzigd door keesjeislief op 04-10-2005 04:37:21 ]

interessant verhaal

maareh.. daarbij.. 1 keer vreemd is 1 keer teveel..