van lachen naar huilen

Ik heb het wel eens bij iemand gezien.
Dat meisje moest eerst vreselijk lachen en voor ik het goed en wel in de gaten had zat ze te huilen.
Maar hoe het komt weet ik ook niet.

quote:

Op donderdag 29 september 2005 23:55 schreef Viking84 het volgende:
Weer zo'n eigenaardig trekje van mij, volgens mijn beste vriend: als ik heel hard moet lachen, moet ik direct daarna huilen. Het is net alsof het lachen het tranenkanaal vrijmaakt voor huilen. En ik voel me ook echt droevig, geheel zonder aanleiding (geen directe aanleiding althans) Erg vreemd. Hebben meer mensen dit?

ik ken dit alleen bij mensen die een beroerte hebben meegemaakt...

die kunnen zonder aanleiding gaan huilen of lachen

dwanghuilen noemen ze dat, een pseudobulbair syndroom..

het komt bij hersenstambeschadigingen voor..

ik ken wel bij normale mensen dat ze lachen en dat er tranen bij vrijkomen, zonder dat ze echt huilen...

Ik heb er geen last van...

Maarja, ze zeggen weleens dat lachen en huilen dicht bij elkaar liggen, ondanks dat het extreme emoties zijn.
Misschien ben jij de belichaming van deze paradox?

lachen en huilen liggen nou eenmaal dicht bij elkaar, vraag me niet hoe dit komt

mm, heel af en toe heb ik dat ook wel eens. Maar ik heb geen beroerte gehad hoor.

Ik heb zelf hooguit dat als ik lach dat het er uitziet en klinkt alsof ik huil.. Maar droevige gevoelens heb ik daar doorgaans niet bij..

Ja ik ken het, heb het ook heel af en toe. Dan ben je eerst keihard aan het lachen en dan komen de waterlanders, en ineens slaat het om in echt huilen. Geen idee waar het vandaan komt...
Overigens 'huil' ik al snel van het lachen. Ik hoef maar een klein beetje te lachen of de tranen stromen al over mijn gezicht

uhmzl .. tranen van het lachen?

.je bent gewoon een watje

quote:

Op donderdag 29 september 2005 23:55 schreef Viking84 het volgende:
Weer zo'n eigenaardig trekje van mij, volgens mijn beste vriend: als ik heel hard moet lachen, moet ik direct daarna huilen. Het is net alsof het lachen het tranenkanaal vrijmaakt voor huilen. En ik voel me ook echt droevig, geheel zonder aanleiding (geen directe aanleiding althans) Erg vreemd. Hebben meer mensen dit?

manisch depressief...

traumatje uit je jeugd nog niet verwerkt?

Het zijn waarschijnlijk associaties die je ergens mee legt wanneer je bemerkt dat je huilt van het lachen.. Weet je welke associaties dat zijn, en waar je aan denkt/welke gevoelens er door je heen gaat op het moment dat het van lachen naar huilen gaat? Waar je dan aan denkt is iets wat je nog moet zien te verwerken.

Als ik erg moe ben heb ik zelf wel dat ik spontaan een huilbui kan krijgen, maar direct vanuit lachen komt me dan weer niet bekend voor..

Een berichtje van de online psych:
Als je hard lacht, laat je de remmen op je gevoel een beetje vieren. En dan is er dus ook ruimte voor andere (onverwerkte) gevoelens om naar boven te komen.

Grote kans dat je huilt omdat je een gemis ervaart. Je voelt je dan zo lekker bij dat lachen en dat gevoel raakt aan een gemis van zo'n gevoel.

.

^^ .

Kinderen kunnen dat ook heel makkelijk. Ze janken alles bij elkaar, maar op het moment dat je er een fles drinken in stopt toveren ze een grote smile op hun gezicht.

(Wat dacht je daarvan - als een dartelend lammetje.)

quote:

Op vrijdag 30 september 2005 22:59 schreef Viking84 het volgende:

[..]

dat is een interessante theorie
Ik heb het er een paar jaar geleden ook wel eens met een vriend over gehad, en toen verwezen we altijd naar 'All Apologies' van Nirvana: "I wish I was like you, easily amused". Dan besefte je heel even hoe zinloos het was waarom je zo moest lachen, zo oppervlakkig dat het treurig werd.

Je zou dat echter ook van het tegendeel kunnen zeggen. Wat is er zo zinvol aan niet lachen?

quote:

Dus wellicht speelde dat mee heel interessant hoor, alicey ik weet alweer waarom jij ook alweer één van m'n favo Fok!kers bent

quote:

Op vrijdag 30 september 2005 16:00 schreef kenz het volgende:
Een berichtje van de online psych:
Als je hard lacht, laat je de remmen op je gevoel een beetje vieren. En dan is er dus ook ruimte voor andere (onverwerkte) gevoelens om naar boven te komen.

Grote kans dat je huilt omdat je een gemis ervaart. Je voelt je dan zo lekker bij dat lachen en dat gevoel raakt aan een gemis van zo'n gevoel.

Volgens mij is dit het mechanisme idd, deze kick ik nog maar even onder de aandacht.

Ja ik dacht ook hetzelfde als wat kenz en razztwizzle ook al zeiden, dat je bij het lachen je laat gaan en dat daardoor andere hevige emoties ook gelijk omhoog komen.

Ik had zelf extreme overgangen van lachkicks naar huilbuien en weer terug toen ik nog depressief was. Het was niet standaard zo dat ik ging huilen na het lachen, maar soms was iets zo droevig dat ik er de lol opeens van inzag, en soms ook moest ik om iets lachen en werd daardoor 'geconfronteerd' met iets vervelends, een sterk contrast. Dat je lacht om iets en gelijk moet denken aan iets vervelends, dat je je bijv. schuldig voelt omdat je lol hebt terwijl er iets ergs gebeurd is die dag, of in het algemeen, dat je je beseft hoe weinig je hebt om om te lachen. En soms waren bij mij de lachkicks zo extreem dat ik er compleet uitgeput van raakte en me dan dus heel slecht voelde.

Ik zou gewoon eens goed analyseren wat er precies gebeurt in je gedachten/gevoelens als het weer gebeurt. Er moet toch een 'verandering' plaatsvinden ergens.

quote:

Op donderdag 29 september 2005 23:55 schreef Viking84 het volgende:
Weer zo'n eigenaardig trekje van mij, volgens mijn beste vriend: als ik heel hard moet lachen, moet ik direct daarna huilen. Het is net alsof het lachen het tranenkanaal vrijmaakt voor huilen. En ik voel me ook echt droevig, geheel zonder aanleiding (geen directe aanleiding althans) Erg vreemd. Hebben meer mensen dit?

Heel erg herkenbaar!!!! Als ik zo'n bui heb dan duurt dat ook meestal wel even.
Maar ik ga van lachen naar huilen,weer lachen en huilen en zo verder...
Vreselijk als dat weer eens gebeurt,kan er ook geen verklaring voor geven.

quote:

Op vrijdag 30 september 2005 15:53 schreef Razztwizzle het volgende:
Wel eens gehad, alleen in periodes dat er op de achtergrond iets speelde waar ik heel erg gestresst van raakte. Dat je heel erg moet lachen, daardoor komen er tranen en dan ineens komt dat nare gevoel weer boven en moet je huilen.

Maar meestal ging dat na een tijdje weer over

quote:

Op donderdag 29 september 2005 23:55 schreef Viking84 het volgende:
Weer zo'n eigenaardig trekje van mij, volgens mijn beste vriend..

Misschien zegt dit meer over je beste vriend dan over jouw emotionele status op dat moment