Problematische beginperiode nieuwe relatie?

Sinds een weekje of drie heb ik een nieuw vriendinnetje (zij 18, ik 22). Ze heeft eerst een paar weekjes achter me aan gelopen, terwijl ik de boot enigszins afhield (slecht bereikbaar et cetera). De eerste avond dat ze bleef slapen (derde keer dat ik haar zag, tweede keer dat we hadden gezoend, drie weekjes nadat we elkaar ontmoet hadden) zei ze dat ze verliefd aan het worden was.

Ik heb toen uitgelegd dat ik dat soort dingen niet snel zei omdat ik eerder behoorlijk gekwetst ben (voorgeschiedenis: heftige relatie van in totaal 2 jaar, die 3 keer door de ander werd beëindigd). Daarna dat ik het niet zei, maar het wel voelde. Haar voorgeschiedenis is dan weer dat ze een vriendje heeft gehad met contactstoornis, in de zin van dat als zij zich kwetsbaar opstelde dat hij reageerde als een botte beer bijvoorbeeld door gewoon weg te lopen, dat soort dingen.

Twee dates later zei ze dat ze van me hield. Daar verwachtte ze waarschijnlijk een 'ik ook van jou' op, maar zo ver ben ik gewoon nog niet. Ik kon merken dat dat haar dwars zat, ook de volgende morgen kwam ze er nog op terug.

Afspraakje daarop was gezellig maar toen we in bed lagen zei ze o.a. dat ze zich niet open kon stellen of helemaal eerlijk kon zijn. Daarnaast ook dat ze me echt leuk vond maar dat haar verstand zei 'niet doen!' (as in: zich weer openstellen neem ik aan). Omdat ik ook echt wel gevoelens voor haar heb en al eerder een behoorlijke knauw heb opgelopen n.a.v. een relatie zei ik toen enigszins gepikeerd dat als ze niet wist wat ze ermee wou dat ze daar dan maar over na moest denken, omdat ik er anders geeneens moeite in wou steken.

Nadat ze 's middags naar huis was kreeg ik nog een lief smsje (in de trant van: bedankt voor alle lieve dingen die je doet/zegt en dat het zo fijn is om bij je te zijn). Ik heb haar terug gesmst dat ik nog aan het na-genieten was van ons avondje en haar lieve smsje en dat ik haar steeds een beetje leuker vind. Niets terug gehoord. Volgende nacht gesmst dat ik steeds aan haar dacht. Niets terug gehoord. Avond erop haar gebeld, bleek het erg slecht te gaan met haar opa, minuutje of tien over gebeld. Ook nog gezegd dat mijn opmerking van een paar dagen eerder me dwars zat (m.b.t. er geen moeite in willen steken). Zei ze dat als ze er boos over was geweest dat ze het wel had gezegd en dat het niet zo erg was, dat dat het misschien wel was geweest als ze zich niet voor me afsloot. Next day gesmst om te vragen hoe ze eronder (ivm met haar opa dus) was, dat ik haar wou vasthouden en zeggen dat alles goed komt, wanneer ze naar haar opa kon e.d. Niets terug gehoord. Zouden donderdag of anders zaterdag afspreken. Nog niets over gehoord.

Snappen jullie het?

[ Bericht 0% gewijzigd door Dimethicone op 28-09-2005 13:46:54 ]

quote:

Op woensdag 28 september 2005 13:46 schreef VaLkyRie het volgende:
Lastig ja...

Ik vind dat ze veel te snel ik houd van je heeft gezegd. Zeker omdat je al had aangegeven dat je daar nog niet zo open in bent.
Maar ik kan me ook voorstellen dat zij na haar relatie met zo'n lomperik op zoek is naar liefde die bevredigt. Waar ze uit haalt wat ze er in stopt. En dan kan een koele reactie van jou haar natuurlijk erg onzeker maken.

En nu het ook nog zo slecht met haar opa wil ze je misschien even niet in haar leven omdat ze wel even genoeg sores aan haar hoofd heeft. Ik denk dat ze even alleen wil zijn.
Neemt niet weg dat ze dat wel even aan je kan vertellen. Dan weet jij ook hoe of wat...

Wat ik dus vooral lastig vind is dat ik totaal niet weet waar ze nu van mijn kant op hoopt. Wou haar vanavond even bellen om te vragen of ze bij haar opa in het ziekenhuis is geweest en hoe het ging (because I care and to let her know I do). Aan de andere kant heb ik dus ook zoiets van misschien zit ze daar helemaal niet op te wachten, ook omdat ze niet reageert op (m'n twee) smsjes?

quote:

Op woensdag 28 september 2005 14:04 schreef zhe-devilll het volgende:
Goddomme ga eens genieten van elkaar ipv die domme verstopspelletjes te spelen met je zelf en anderen!
Dus omdat TS gekwetst is kan hij zich niet meer openstellen? En dus creeer je nu een jonge dame die dat straks ook niet meer durft? En zo veroorzaak je een hoop ellende ipv te denken dat niet iedereen hetzelfde is.

Daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Ik speel geen verstopspelletje, ik ben gewoon na drie/vier afspraakjes nog niet op een punt dat ik zou zeggen dat ik van de ander houd. Eerste date elkaar leuk vinden, tweede keer verliefd, derde keer houden van? Dat is ook zonder gekwetst te zijn te snel voor me.

Ik had haar net aan de telefoon, zegt ze dat ze zich naast de situatie met haar opa, tentamen en studie ook piekert over mij. Vragen waar ze dan over piekerde (of het m.b.t. iets vanuit mij of iets vanuit haar was; vanuit haar) leverde weinig op. Ze zei wel dat ze toen ze hoorde van haar opa niet de behoefte had mij te bellen. Op zich vind ik dat ook niet zo verbazend (zoals ik zei, hebben nu een keertje of vier afgesproken samen), maarja dan weer wel als ik bedenk dat ze vorige week zei dat ze van me hield?

Overigens had haar beste vriendinnetje gezegd dat ik perfect voor haar was... over drie jaar (NB: ze begint nu net met studeren). Als ze dat vervolgens tegen mij zegt moet ze daar ook wel enigszins achter staan?

Zondag komt ze (toch wel) langs, zie het alleen niet meer zitten om m'n spontane plan (we zouden 'ergens' heen gaan om iets leuks te doen, ik was van plan gewoon in de auto te stappen met haar en door te rijden naar Parijs to spend the night) uit te voeren..

Afgelopen zondag heeft ze het (telefonisch) uit gemaakt. Ik was toen net een beetje aan het rondtouren met m'n vorige ex-vriendinnetje die me redelijk heeft opgevangen. Begin van de week vond ik het wel gewoon kut maar geen enorm drama (as in zielig in een hoekje huilen ofzo). Ze vroeg gister op MSN hoe het met me ging e.d.. Ik had toen ze het uitmaakte al gezegd dat ik het waarschijnlijk niet zag zitten om haar nog te blijven zien als 'vrienden' (waren we van te voren ook niet), vooral omdat ze niet duidelijk kon maken waarom ze het uitmaakte. Ze zou me nog een brief schrijven ( ), maar dat zie ik niet meer echt gebeuren. Anyway.. Aan het eind van het MSN gesprek elkaar a nice life toegewenst and that was it.

Totdat ik even wat biertjes met m'n vrienden had gedronken en die zeiden dat je eerder spijt krijgt van dingen die je hebt nagelaten dan je hebt gedaan. Niet helemaal waar maar toen geloofde ik het nog. Ik dacht dus ik bel haar op en zeg dat als ik haar nooit meer ga zien, ik haar in ieder geval gisteravond nog wou zien. Maar ze nam niet op. Dus dacht ik, weet je wat, ik ga alvast die kant op en dan probeer ik het nog een keer. Zo gezegd zo gedaan. Maar ze nam niet op. Dus ging ik maar naar de lokale bar waar ik dacht dat ze zou zijn. Maar ze was er niet. Haar vriendinnen trouwens wel (hoi, wat doe jij hier?). Na een biertje daar te hebben gedronken nog een keer proberen te bellen, maar natuurlijk nam ze niet op. Toen terug naar huis gelopen (bussen reden inmiddels niet meer) en halverwege belde ze.. Dat ze nu ging slapen (en ik dus niet meer moest omdraaien) en dat we 'nog wel een keertje' iets af zouden spreken. En dat ze het een beetje een rare actie vond. Kansloos zou ik het achteraf zelf beschrijven.

Dus.. Vanmorgen m'n stage geskipped en tot twee uur 's middags in bed gelegen, me lekker kansloos voelend!

Vanavond even redelijk luchtig opbellen met wat tekst en commentaar (had wat gedronken, wou je nog een keer zien, gaat -qua gezondheid- erg slecht met m'n moeder, met mij gaat het verder goed, ben ook al weer op een date geweest, et cetera) of heb ik wel weer genoeg gedaan for now?