[Centraal] Mountainbike Deel 5 -- Unchained

Avoriaz, Frankrijk, dinsdag 14 februari 2006, 17:00. Het is Valentijnsdag en ik ben samen met mijn vriendin op wintersport vakantie, dus wat gaan we doen? Juist: snowbiken!

Zondag hadden we het mannetje al zien staan bij z'n huisje met bikes en toen konden we gratis even proberen hoe het was om op sneeuw te fietsen, gewoon beetje rond z'n hokje rijden. Alleen hadden we onze snowboardschoenen aan, en dat is niet makkelijk fietsen. Maar er bleek verbazingwekkend veel grip te zijn. We hoefden niet te reserveren, als we om 5 uur 's middags zouden komen, konden we gewoon mee.

Dinsdag eerder gestopt met boarden, terug naar het hotel, beetje omkleden en weer terug naar boven. We waren om 5 uur de enigen bij Ecole de VTT Rustine, dus we konden op ons gemakje fietsen en helmen uitzoeken. De banden op de fietsen waren redelijk standaard: Tioga Factory DH 2.1 of 2.3 en Continental Vertical Explorer 2.3. Geen spijkerbanden ofzo dus, wel redelijk weinig lucht erin. En schijfremmen natuurlijk. Er zou om 17:15 nog een groep mensen komen, maar die kwamen niet opdagen, dus vertrokken we om 17:30 met z'n 4en: m'n vriendin en ik en 2 gidsen.



_{Beetje inrijden op een vlak stuk}

We hadden al een beetje kunnen oefenen enzo rond het hokje, maar dat was redelijk vlak. Toen we vertrokken moesten we direct een stuk piste af, dat was wel slikken, zonder enige vorm van uitleg ofzo . De gids reed nl. een stukje omlaag op een sneeuwscooter met aanhanger waarop hij de fietsen later weer terug kon brengen.

Wat al snel bleek was dat je NIET in de diepe sneeuw moet komen. Dat lijkt lekker zacht en veel grip te geven, maar dat is niet zo. De hardere sneeuw in het midden van de piste geeft meer dan genoeg grip, je moet alleen geen ijzige stukken proberen te nemen. Gelukkig zonder al te veel brokken aangekomen bij het begin van de echte piste. Eerst een stuk niet al te stijl omlaag over harde sneeuw, dat ging best, alleen zoekt de fiets wel erg veel, dus vooral met je gewicht sturen en je knieën ver uit elkaar houden voor balans. En toen kwam het echte werk: de piste dook omlaag de diepte in. We kenden de route al van het biken in de zomer en snowboarden, maar met een fiets op de sneeuw kijk je er toch weer anders tegen aan. Waar je in de zomer gewoon lekker recht omlaag gaat, moest je nu zig-zaggend heen-en-weer. Gelukkig kregen we wat uitleg over de techniek. Eigenlijk niks nieuws en dingen je al weet, maar toch even goed om te horen voor het zelfvertrouwen en dat je er goed op let. De eerste keer dat je je voorwiel recht omlaag richt in de bocht is toch wel even slikken.



_{De gids kon goed biken, maar op je voorwiel over ijs heen rijden gaat meestal niet goed (zie achtergrond)}

Na een paar wat stroef verlopen bochten kregen we de smaak te pakken en ging het tempo wat omhoog. Sommige niet al te lange steile stukken werd er gewoon recht omlaag gereden. Als de piste echt te steil werd, werd er gebruik gemaakt van omliggende bospaden, hier kon de snelheid meestal flink opgevoerd worden. Een paar keer moest er een piste dwars over gestoken worden, dan was het goed opletten op ijzige plekken, anders kwam je te laag uit. 50 minuten later kwamen we bij de parkeerplaats en daar kregen we een broodnodige waarschuwing: de meeste harde crashes gebeuren op het stuk over de weg naar de télépherique (kabelbaan) en niet op de piste. Er rijden daar auto's en vaak begint water op de weg 's avonds te bevriezen waardoor het plotseling erg glad kan zijn en mensen denken "ah lekker asfalt, even scheuren". Moe, gelukkig niet al te beurs en blauw, maar zeker voldaan konden we onze fietsen in de télépherique parkeren. Volgende keer weer!


PS: foto's zijn niet geweldig, het was al donker en geen zin/tijd om er veel aandacht aan te besteden - het biken ging voor!