Maandagmorgen. Na een mooi weekend bij mijn ouders thuis gehad te hebben, wordt het toch maar weer eens tijd om op te staan, mijn tas in te pakken en te vertrekken naar mijn studentenkamer. De alcohol nog hevig door mijn bloed stromend, lees ik De Volkskrant, maak mezelf een lekkere Ciabatta Italiana en een Senseootje en zet ik me achter de computer om de laatste klachten op FOK! te lezen.
Na het lezen van de verhalen over JunkieSietze gaat het echter borrelen in mijn o zo tere maagje. De shoarma van zondagochtend is er inderdaad nog steeds niet uitgekomen: noch door de mondopening, noch door de anus. De strontophoping in mijn lichaam zet zich voort naar een ander niveau en daalt zodoende af richting mijn kringspier. Er komt een ontzettende grote druk op die arme spiertjes te staan en ik besluit daarom maar om naar de WC te hollen. Eenmaal zittend op de schijtdoos is het verlossende moment gekomen: alle druk van de ketel en dan een beetje
panta rei (laat het maar stromen, zo zeiden vroeger de Grieken). De stukjes schapenvlees vlogen in no-time uit mijn poepgat, rechtstreeks het water in, op een enkele na, die als korstjes op mijn sappige billetjes terechtkwamen. Ik wist dat ik niet onder toiletpapier uit zou komen ditmaals. Met een slaperig maar voldaan hoofd probeerde ik de toiletpapierhouder te reiken, maar kwam tot de conclusie dat er geen toiletpapier aanwezig was. Noch was er iemand in huis: mijn ouders werken allebei en mijn broer zit ergens verderop te neuqen met mijn schoonzus.
Paniek sloeg toe. Er is geen toiletpapier. Terwijl ik wist dat de korstjes op mijn billen verwijderd moesten worden. Anders zou ik de hele dag rondlopen met jeuk aan mijn reet en dat staat zo slecht op de universiteit. Probleem was ook dat het overig toiletpapier in de garage lag, die zich toch wel 10 meter van de WC vandaan bevond. Er lag ook geen ander afveegmateriaal ter hande, op die foto van mijn oude oma na, maar om daar nu een "negert" van te maken, vond ik ook weer ietsjes overdreven. Dus maar lopen...Er zat niets anders op. Met de broek op half 7 verliet ik de badkamer, ging ik als een triangeljosti de trap af, kwam in de woonkamer en ging direct naar de garage...dat alles zonder dat er een korstje aan mijn boxershort mocht kleven. De acrobatische acties van Adriaan waren er niks bij: probeer maar eens te balanceren met je broek op je enkels, met je boxer op kniehoogte en wiebelende stukjes schapenvlees die zich willen losmaken van je lichaam. Bovendien kwam er het laatste beetje shoarma oprakelen en stonden mijn kringspieren alweer onder druk. Geen prettige situatie. Gelukkig is het allemaal goedgekomen, maar het had ook erger kunnen aflopen.
Vandaar deze klacht: wie vervangt verdomme de toiletrol niet als hij of zij ziet dat deze op is!
[ Bericht 0% gewijzigd door Dirktator op 12-09-2005 09:56:55 ]