[CENTRAAL] (Aanstaande) docenten - deel VII

Wat is het hier toch plots stil geworden. Dan post ik maar weer eens wat hoor .

Afgelopen donderdag heb ik aan een bovenbouwklas les mogen geven (in Geschiedenis). Het ging over Israel en Palestina, omdat ik daar ook mijn Profielwerkstuk over doe. Mijn leraar leek het wel leuk als ik dan ook even een gastles ging geven aan een van zijn klassen. Alhoewel hij het twee dagen vantevoren zei en ik daardoor maar héél weinig voorbereid had, ging het best goed! Het was echt een ervaring om eens voor een bovenbouwklas te staan ipv 8e groepers en brugklassen. Ze stelden intelligente vragen en ik wist ook echt niet overal een antwoord op, maar volgens mij begrepen ze allemaal wat ik zei. Als je in 50 minuten het conflict tussen Israel en Palestina moet uitleggen, vind ik dat al héél wat! .

Leuk, zo'n bevestiging dat je toch echt docent wilt (en kan) worden .

_{Wat is huiswerk opgeven trouwens leuk .}

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 19:28 schreef BlaatschaaP het volgende:
Ze stelden intelligente vragen en ik wist ook echt niet overal een antwoord op, maar volgens mij begrepen ze allemaal wat ik zei.

Maar begreep jij wat zij allemaal zeiden?

quote:

_{Wat is huiswerk opgeven trouwens leuk .}

Nee, dat vind ik nou niet. Ik vergeet het vaak, te vaak. Ook omdat ikzelf niet aan huiswerk deed, op de middelbare school. Moest er niks van hebben.
Maar ja, het is wel een handige manier om je lessen in de hand te houden.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 19:32 schreef Lupa_Solitaria het volgende:
Ik ga stoppen met mijn LiO-stage. Ik vind het lesgeven niet leuk. Ik ga een vervangende stage zoeken en dan zoek ik gewoon een heerlijk rustig baantje waar ik om negen uur heen ga en om vier uur weer vertrek en thuis niets aan hoef te doen.

Just not my piece of cake, hoewel ik dat wel heel lang gedacht heb. Maar ik ga er met tegenzin heen. Niet omdat ik die kids niet leuk vind, maar omdat ik het lesgeven vreselijk vind.

en jij was degene die zo'n ultra-professionele weblog bijhield, waardoor ik (na 4 jaar lesgeven nog steeds een ongeorganiseerde stuntelaar) dacht: jemig moet je eens zien hoe ZIJ het doet. Daar kan IK nog wat van leren.

Het kan verkeren.

Niettegenstaande, elke goede beslissing is een radicale.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 19:42 schreef Lupa_Solitaria het volgende:
Maar ik wil niet voor een klas met kinderen staan. Ik ben de hele dag bezig om politie-agentje te spelen. Nee bedankt.

Ja, dat is de praktijk en die doet mij ook vaak de moed in de schoenen zakken. Ik loop overigens met hetzelfde idee rond, aangezien ik een loodzware avondstudie 'erbij' doe en zodra mijn schoolwerk die studie voor de voeten gaat lopen, gooi ik het roer om. Negentotvijf-werk dus.

Ik sprak laatst een collega die net is begonnen en die krijgt ongeveer iedere les de volle lading. Aan de ene kant drijft dat haar tot wanhoop maar ze wil (geloof ik) wel doorzetten. We praatten een beetje over hoe zwaar, moeilijk & lastig het is om les te geven, en behalve wat tips & aanmoedigingen, kon ik eigenlijk niet meer zeggen dan: wat jij nu meemaakt, heeft iedereen meegemaakt, het eerste jaar is gewoon klote en hopelijk grijp je volgend jaar september de kans om het ietsjes beter te doen.

Toen ik dat had gezegd, dacht ik: zoiets is toch eigenlijk vreselijk om te horen?

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 19:55 schreef Ringo het volgende:
Ik sprak laatst een collega die net is begonnen en die krijgt ongeveer iedere les de volle lading. Aan de ene kant drijft dat haar tot wanhoop maar ze wil (geloof ik) wel doorzetten. Wat jij nu meemaakt, heeft iedereen meegemaakt, het eerste jaar is gewoon klote

Juist. Het eerste jaar moet je er alles aan doen om het hoofd boven water te houden. Belangrijk is dan dat je goede begeleiding krijgt. Veel scholen hebben nu interne begeleiding, en die is hoognodig. Ik denk trouwens dat je wel wat langer dan 1 jaar nodig hebt om je zaakjes op orde te krijgen.

"Politieagentje spelen" is volgens mij niet meer nodig als je eenmaal je positie op school gevonden hebt. De leerlingen moeten aan je wennen, ze gaan je uitproberen, maar als je eenmaal je grenzen hebt afgebakend en ze kennen je wat beter, wordt dat "politieagentje spelen" echt wel minder. Zeker als het om VMBO-klassen gaat, en ik blijf dit herhalen, ligt het er helemaal aan hoe je je opstelt naar de klas toe. Maak jij je lessen interessant, en interesseer je je een beetje voor de leerlingen, dan zal het best allemaal meevallen.

Ik heb eigenlijk nooit zulke problemen gehad, vond het eerste jaar helemaal niet klote. Ik wil niet opscheppen daarover, want ik heb ook best lastige klassen gehad en het ging heus niet altijd goed, en er valt nu nog steeds een boel te verbeteren Maar dat iederéén het eerste jaar zo lastig vindt, klopt dus niet helemaal.

Nou heb ik om me heen wel meer beginnende collega's die het goed afgaat, dus misschien hebben wij dan ook wel geluk met deze school - wat betreft lieve leerlingen dan, de begeleiding van nieuwe docenten kan stukken beter.

Maargoed, dit als positieve tegenhanger dan, voordat we alle meelezende studenten-die-de-lerarenopleiding-overwegen wegjagen

Ik vind het politieagentje spelen ook het minst leuke aan het werk. Het is zeker zo dat het (veel) minder wordt als je eenmaal een paar jaar op dezelfde school staat. Je kent dan al veel leerlingen en zij kennen jou, en je weet wat je aan elkaar hebt, zij weten vanzelf al wat ze allemaal wel en niet kunnen flikken en jij weet welke manieren van werken bij welke klas/leerling wel en niet goed uitpakken en in de smaak vallen.

Maar toch blijft er altijd een bepaalde mate van 'de politieagent uithangen', zo moet op mijn school elke docent een kwartiertje per week pauzesurveillance doen op het onderbouwgebouw. Dat vindt niet elke collega even leuk (understatement). Het wordt veel "per ongeluk vergeten", en ik doe het altijd wel braaf, maar terwijl ik dan daar een of andere dertienjarige die ik nooit in de klas heb gehad en totaal niet ken vertel dat ie zijn boterham niet op de grond mag gooien gonst het in mijn hoofd: "jezus christus, hier heb ik niet voor gestudeerd en hier heb ik nooit voor gekozen"


Ach ja, elke baan heeft zijn voor- en zijn nadelen. Ik vind het ook honderd keer leuker om met een bovenbouwklas een superinteressante tekst te lezen dan om met het personeel een door het management opgelegde peperdure studiedag te hebben. En ik zie liever mijn tweede klas met de meest creatieve vondsten komen bij het presenteren van een mythe, dan dat ik overambitieuze ouders te woord moet staan die het prestige van een kind op het gymnasium hebben belangrijker lijken te vinden dan het levensgeluk van dat kind.

Ik vind het overwegend een erg leuke en afwisselende baan, daar gaat het om. Maar je zult me nooit horen zeggen dat alle aspecten geweldig leuk zijn.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 20:11 schreef imago het volgende:
Ik heb eigenlijk nooit zulke problemen gehad, vond het eerste jaar helemaal niet klote. Ik wil niet opscheppen daarover, want ik heb ook best lastige klassen gehad en het ging heus niet altijd goed, en er valt nu nog steeds een boel te verbeteren Maar dat iederéén het eerste jaar zo lastig vindt, klopt dus niet helemaal.

Voor mij geldt hetzelfde. Het is/was heus niet altijd gemakkelijk, en ik ben ook nog steeds lerende, maar het voelt niet als ellendig. Tegenover de moeilijkere momenten staan genoeg momenten die inspirerend, leuk, grappig, ontroerend, motiverend waren.

Op mijn nieuwe school heb ik net de fase van uitproberen etc. gehad met twee klassen, Havo 4 en een Atheneum 4 klas, en dat is best pittig. Maar nu die periode een beetje voorbij is, en ik mijn gezag wel heb 'bewezen', merk ik ook dat het steeds leuker wordt, en als het leuk is, dan is het ook echt leuk. . Verder blijven het natuurlijk pubers, en die zijn alles behalve dankbaar, daar zijn het ook pubers voor (op een paar keurig opgevoede uiterst beleefde exemplaren na).

Maar ik zie mezelf dit ook niet tien jaar doen hoor.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 20:06 schreef Baba-O-Riley het volgende:
Juist. Het eerste jaar moet je er alles aan doen om het hoofd boven water te houden. Belangrijk is dan dat je goede begeleiding krijgt. Veel scholen hebben nu interne begeleiding, en die is hoognodig.

De begeleiding die ik kreeg in 't begin was, structureel gezien, 0 komma 0. Dat lag deels aan de school zelf (groot en grotendeels gedemotiveerd docententeam, middenin een ingrijpende verhuizing/reorganisatie, nieuwe schoolleiding die van toeten noch blazen wist, tel daarbij op een binnenstadse VMBO-leerlingenpopulatie) maar het lag ook aan mijzelf; ik ben namelijk iemand die graag het diepe induikt en dan ook de indruk wekt het alleen af te kunnen.
"Gaat het goed met jou?"
"Ja gaat eigenlijk wel prima zo. Tis wel lastig maar het lukt." (lees: nee ze breken bij mij de tent af maar ik MOET en ZAL mijn weg hier vinden en waag het niet om me lastig te vallen want voor hulp ben ik te trots)
Daarom is een intensieve begeleiding ook broodnodig, idd. Zit ze op de huid, die nieuwe docenten; ze moeten bewust zijn van het feit dat iedere beginneling kapitale fouten maakt en dat het alleen maar HELPT om open te zijn over je eigen problemen in de klas.

Maar goed, ik heb dus de afgelopen jaren flink lopen modderworstelen; pas nu, op een nieuwe school, met nieuwe collega's durf ik ECHT eerlijk te zijn over wat me bezighoudt, wat er in de klas gebeurt, en dan niet alleen tijdens de mopperminuutjes in de koffiepauze maar ook in gesprekken met coördinatoren, dus zeg maar de meer formele setting.
En ik merk dat het helpt. Men geeft je graag back-up maar je moet wel aangeven dat je die back-up kan gebruiken.

quote:

Ik denk trouwens dat je wel wat langer dan 1 jaar nodig hebt om je zaakjes op orde te krijgen.

Daar ben ik van overtuigd. Zeker op de wat 'lastigere' scholen.

quote:

"Politieagentje spelen" is volgens mij niet meer nodig als je eenmaal je positie op school gevonden hebt. De leerlingen moeten aan je wennen, ze gaan je uitproberen, maar als je eenmaal je grenzen hebt afgebakend en ze kennen je wat beter, wordt dat "politieagentje spelen" echt wel minder. Zeker als het om VMBO-klassen gaat, en ik blijf dit herhalen, ligt het er helemaal aan hoe je je opstelt naar de klas toe. Maak jij je lessen interessant, en interesseer je je een beetje voor de leerlingen, dan zal het best allemaal meevallen.

Het moeilijkste blijft, vind ik, om je eigen grenzen te bepalen (wat pik ik wel? wat niet meer? tot op welke hoogte mag ik meegaan in een 'grapje'? wanneer voel ik me in de zeik genomen?) EN om leerlingen duidelijk te maken dat mijn grenzen zijn overschreden.
Duidelijk en consequent zijn, het is zo'n afgesleten cliché maar ook een waarheid als een koe & ik vind het vaak erg moeilijk.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 20:19 schreef thaleia het volgende:
Maar toch blijft er altijd een bepaalde mate van 'de politieagent uithangen', zo moet op mijn school elke docent een kwartiertje per week pauzesurveillance doen op het onderbouwgebouw. Dat vindt niet elke collega even leuk (understatement). Het wordt veel "per ongeluk vergeten", en ik doe het altijd wel braaf

Haha, ik ben zo iemand die het inderdaad regelmatig 'vergeet'. Errug hé.

De kinderen willen gewoon duidelijkheid van jou en weten waar ze aan toe zijn. Je hoeft geen boeman te zijn, je kunt met de grootste glimlach op je gezicht iemand straf geven. Het rare is dat je een kind er vaak ook mee helpt. Dit klinkt allemaal erg als 'the nanny', maar zo ben ik het wel gaan relativeren. Ik had in eerste instantie dezelfde gevoelens als jij.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 20:49 schreef Lupa_Solitaria het volgende:
Consequent zijn is iets wat ik inderdaad lastig vind. Ik ben niet 'streng' genoeg en wil dat ook helemaal niet zijn. Ik heb helemaal geen zin om straffen uit te delen. Ik wil gewoon op een normale manier met die kids omgaan. Maar dat kan blijkbaar niet zonder eerst een poosje de boeman uit te hangen...

Begrijp helemaal wat je bedoelt, maar ik denk iedere docent met mij. (behalve de fossiele bureaublaffers die de Angstsfeer tot leeromgeving hebben gebombardeerd) Niemand vindt het leuk om grapjes in de kiem te smoren, een boos gezicht op te zetten, met strafwerk te dreigen, iemand aan het werk te zetten na vieren 's middags. Dat IS ook niet leuk; het voelt oud, muf, te volwassen, ik-weet-het-beter, luister-naar-mij-piepeltjemetjegrotebek.
Maar als je het niet doet, heb je pas echt heisa. Een klas die jou niet meer niet serieus neemt, en dat een heel jaar lang, da's een regelrechte HEL, 4 x 50 minuten per week (x 6, x 40).
Beter dus dat je ff je tanden laat zien.

(dit is natuurlijk geen poging om jou je beslissing te doen herzien, maar je reactie is tamelijk karakteristiek voor iemand die het allermoeilijkste begin net achter de rug heeft)

Duidelijk. Dan heb je een goede reden om van baan te veranderen, lijkt me.

Weet je al wat je gaat doen, en vooral: per wanneer?

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:11 schreef Lupa_Solitaria het volgende:
Het liefst wil ik 'iets' in de uitgeverswereld doen, iets met teksten. Redigeren, corrigeren, vertalen, opmaken, schrijven... Daar ben ik heel goed in en dat vind ik leuk. Maar ik heb geen hoge eisen. Ik pak gewoon wat me voor de voeten komt en van daaruit verder.

Hm, klinkt leuk maar voor iemand die Nederlands studeert ook niet ongebruikelijk. Denk er aan dat het in die wereld vechten is om een baan; dus zelfs als jíj het niet bent die hoge eisen stelt, dan toch wel degenen die jou aan kunnen nemen.

(Ik ben zelf bezig om me om te scholen tot grafisch ontwerper, vijf jaar kunstacademie deeltijd, en in die sector ligt het werk ook niet voor het oprapen. Alsof dat me tegenhoudt... )

Succes!