| J_TM | vrijdag 9 september 2005 @ 13:06 |
| Bron: Q Tekst: Paul Postle In 1991 scoorde Blur een top 10-hit met de toevalstreffer There's No Other Way maar twee jaar later stonden de zaken er heel anders voor; het tweede album 'Modern Life Is Rubbish' (opvolger van Leisure; J_TM) en de bijbehorende metamorfose tot kistjesdragende Mods maakten geen enkele indruk, de pers liep achter aartsrivaal Suede aan, en om het nog erger te maken waren ze na twee geflopte tournees door Amerika helemaal blut. Maar in plaats van zich bij de feiten neer te leggen besloot Blur om het nog een keer te proberen; het resultaat, 'Parklife', werd niet alleen hun redding maar ook een sleutelplaat in de opbloeiende Britpopscene terwijl het door acteur Phil Daniels vertolkte titelnummer de status van lijflied verkreeg. Toen in mei 1993 'Modern Life Is Rubbish' verscheen was het niet alleen de pers die Blur als has-beens afschilderde, ook bij platenlabel Food Records nam het vertrouwen af door de tegenvallende verkoopcijfers. Andy Ross (samen met ex-Teardrop Explodes-toetsenist Dave Balfe de drijvende kracht achter Food): "We stonden op het punt om onze handen van ze af te trekken omdat 'Modern Life Is Rubbish' volgens (distributeur) EMI geen daverend succes was". Maar ondertussen had Blur zichzelf een doel gesteld; tijdens de 'Modern Life Is Rubbish'-tournee (alias 'The Sugary Tea Tour') schreef de band nummers die op expliciete wijze een beeld schetsten van het leven in een Britse buitenwijk. (Damon) Albarn was een groot fan van auteur Martin Amis wiens London Fields (1989) de lezer meenam naar de grimmigste straten van West-Londen. "Dat boek heeft mijn kijk op het leven veranderd". En met Amis als inspiratiebron besloot Albarn een nummer te schrijven vanuit het standpunt van de 'suburban white-collar worker'. Bassist Alex James: "De eerste keer dat Damon Parklife voorspeelde was ik ervan overtuigd dat het een hit zou worden; het was een van de meest afgeronde dingen die ik ooit heb gehoord". Dave Balfe (de latere hij-figuur uit Country House) had echter een andere mening over dat nummer met de gesproken coupletten: "Ik vond het shit en hoorde er geen enkele hitpotentie in". Balfe had pech want in het voorjaar van 1993 werd het aan de live-set toegevoegd, en in Duitsland kregen bezoekers van een door 'Rocklife' vastgelegd concert zelfs een tweetalige versie voorgeschoteld ("Alle Leute, viele viele Leute"). Chris Manson: "Aan het eind van hun tournee speelden ze het in de Astoria (Londen) en het publiek ging uit z'n dak". Na afronding van de 'Sugary Tea Tour' in september 1993 ging Blur (nog altijd platzak) met producer Stephen Street de hoofstedelijke Maison Rouge-studio in om hun derde langspeler (werktitel 'Soft Porn & Spot') op te nemen. Parklife was een van de eerste nummers die erop stond en ook het enige waarop gitarist Graham Coxon laat horen dat hij van huis uit saxofonist is; voor het glasgerinkel tekent een bordensmijtende Dave Rowntree, maar het toveringredient heet Phil Daniels, bekend van de Mod-film 'Quadrophenia' (1979). Andy Ross: "Damon wist dat hij geen geloofwaardige indruk zou maken met een Cockney-accent en dus werd er naar een passender iemand gezocht". Zodoende kwamen Albarn en Coxon bij Daniels uit; in eerste instantie voor een ander nummer, The Debt Collector, maar omdat dat nog niet klaar was werd de acteur gevraagd om de coupletten van Parklife vol te praten. Zijn voorkomen was op z'n zacht gezegd nogal verbazingwekkend. Stephen Street: "We dachten dat hij nog steeds die coole Mod uit 'Quadrophenia' was, maar voor een rol als zwerver in de (West End) musical 'Carrousel' had hij lang haar en een baard laten staan". Maar dat weerhield Daniels, in de jaren zeventig zanger van de artrock-band Renoir, er niet van om naar behoren zijn ding te doen. "Voordat ik werd gevraagd (voor Parklife) had ik nog nooit van Blur gehoord, en nu kreeg ik eindelijk de kans om m'n popster-dromen te verwezenlijken. De eerste keer dat ik Parklife op het podium zong was in mei 1994; na afloop van 'Carrousel' reed ik naar de Shepherd's Bush Empire om Blur bij te staan. Het ene moment trok ik bekijks van de flikken en het volgende keek ik naar een enthousiaste menigte fans". 'Parklife' verscheen in mei 1994 en betekende de doorbraak van de band (zowel artistiek als commercieel); alleen al in Engeland gingen er meer dan een miljoen exemplaren over de toonbank. Voor velen is het typisch Engelse titelnummer het stempel van de Britpop-sound. Destijds zei Damon Albarn "Voor 'Parklife' leefden we in ons eigen wereldje en nu leeft de hele wereld erin", maar tegenwoordig wordt hij liever niet herinnerd aan die periode; zo zei hij in 2003 "Parklife was gewon een grap, een die in het vakje Humor thuishoort tussen CD's van Monthy Python". Meer over de hoogtijdagen van Blur in 'Uncut Presents The Britpop Years'. | |
| peaceman | vrijdag 9 september 2005 @ 13:09 |
| Dit riekt naar spam.... | |
| Frollo | vrijdag 9 september 2005 @ 13:16 |
quote:Nou, spam misschien niet, want we worden niet aangespoord om een website te bezoeken of een product aan te schaffen, maar een gecopy-paste stukje uit de Q maakt inderdaad geen sterke of uitnodigende OP. | |
| peaceman | vrijdag 9 september 2005 @ 13:26 |
quote:Daarom riekt het naar spam, vind ik... reclame om een blad te kopen... (???) tja... een startverhaaltje voor het gecopy-paste stukje had deze OP goed gedaan... | |
| methodmich | vrijdag 9 september 2005 @ 18:43 |
| Ik luister liever naar Parklife dan dat ik er over lees. | |
| Summoner | vrijdag 9 september 2005 @ 20:16 |
| Deze OP is gewoon te gaar. Probeer het nog eens zou ik zeggen, maar dan met enige eigen inbreng aub. |