Leuke vader bij wie ik oppas... deel 2

de tombola was een beetje amateuristisch en kinderachtig. bij deze loterij, die jaarlijks aan het begin van het schooljaar wordt georganiseerd door 'madame' en twee collega-moeders, kunnen de aanwezigen 'aardigheidjes' winnen in de vorm van taarten, flessen wijn & likeur, nagelsetjes, zeepjes, golfballen, zakjes potpourri en wat je nog meer aan overbodige rommel kunt verzinnen, maar het pičce de résistance van de prijzenregen bestond uit de leeggeplunderde garderobekasten van de drie organisatrices: degelijke kledingstukken van een onverwoestbare kwaliteit (veel pauw, donaldson, ralph lauren, donna karan en andere modelabels waarin je nog niet dood wilt worden gevonden), en grofweg vielen de kleren onder te verdelen in 3 categorieën: 1) volledig frigide, 2) seksloos en 3) klassiek.

de aanwezige vrouwen (type: geblondeerde tandartsassistente met 3 kinderen, een hond en een range rover) vonden de tombola 'toppie' en 'helemaal leuk', al hadden ze nog nooit gehoord van warchild, het goede doel waarvoor de opbrengst van de loterij bestemd was, laat staan dat ze wisten waar servië ligt ("servië...? is dat geen spotgoedkoop skiparadijsje?), maar dat mocht de pret niet drukken. zolang er maar genoeg rosé werd geschonken, en zolang de schalen met krabcakes en sushi's en tapas maar snel genoeg doorkwamen, bleven de dames euforisch gillen bij elke monsterlijke jurk of rok of winterjas die ze maar wonnen. de opbrengst van dit feestje: 4.000 euro.
de kindjes in servië mogen in hun handjes knijpen.
de jurk die ik won (een massief, zwart geval waarin ik eruit zag als een italiaanse weduwe) heb ik met iemand geruild voor een pluchen varkentje. dat heb ik aan het tweejarige dochtertje van 'madame' gegeven; ze was er dolgelukkig mee.

voor de aanwezige kinderen (zo'n 35 in aantal) was er vermaak in de vorm van een trampoline en een opblaaskasteel. daar heb ik verder weinig van meegekregen, aangezien ik het grootste deel van de middag krabcakes heb staan bakken. binnen, in de keuken. terwijl buiten de zon scheen en er rosé werd geschonken. ik werd er een beetje somber van. om eerlijk te zijn maakte alles me somber: de vrouwen (word ik later ook zo?!), de ongegeneerde hebzucht, de zogenaamde 'ruimhartigheid' ten aanzien van oorlogsslachtoffertjes die nog nooit van hun leven een opblaaskasteel of een trampoline hebben gezien... je zou om minder een hysterische woede-aanval krijgen.

gelukkig werd ik gered door de vrouw die ik vorige week al had ontmoet op het feestje; de franse vrouw met de pasgeboren baby die vandaag met mij had willen winkelen, maar godzijdank strooide de tombola roet in het eten.
deze vrouw - laten we haar guillemette noemen, zo heet ze namelijk - kwam op een bepaald moment bij mij in de keuken staan. ze informeerde zo'n beetje langs haar neus weg naar mijn leeftijd, studie, vriendje, ouders, hobby's, levensovertuigingen, seksleven en nog zo wat van die dingetjes, en net toen ik genoeg begon te krijgen van haar onbeschaamde vragen, nam het gesprek een verrassende wending. of ik op de hoogte was van de huwelijksperikelen van mijn werkgevers, wilde ze weten. eh... niet echt, zei ik. guillemette keek alsof ze me niet geloofde: "ze zijn... séparés, dat weet je toch?" ja, dat wist ik, aangezien ik het ene weekend bij háár werk, en het andere weekend bij hčm.
guillemette was intussen op een stoel neergeploft en schonk zichzelf nog eens een glas rosé in.
toen begon ze te vertellen. ik hoefde er niets voor te doen, het ging helemaal vanzelf. de scheiding was een 'bloederige toestand' geweest, zei ze. "zo bloederig, dat wil je niet weten." toevallig wilde ik dat wél weten, zo gedetailleerd mogelijk graag, dus ik trok mijn meelevendste gezicht en wachtte op meer onthullingen.
"heb jij wel eens liefdespijn gehad?" wilde ze weten.
ik knikte: "oh ja, zo vaak."
"onmogelijk," zei ze. "dat kan niet. liefdespijn is een eenmalige ervaring. na de eerste keer kun je nog wel doen alsof, toneelspelen, maar je voelt de pijn niet meer. niet écht. niet zo schrijnend en hartverscheurend als de eerste keer." na een korte pauze zei ze: "voor haar is dit de eerste keer, weet je. ze is wel eerder getrouwd geweest, met een fransman, maar dat huwelijk heeft ze zelf om zeep geholpen. het was een goed huwelijk. harmonieus, kalm. maar goede huwelijken - en ik spreek uit ervaring - worden na verloop van tijd wat sleets. kleine roestplekken, losse draadjes... ach, die oneffenheidjes geven een huwelijk karakter, daar moet je niet kinderachtig over doen. doorgaans doen wij fransen dat ook niet; wij gedragen ons als volwassenen, al hebben wij zo onze petits secrets. ze begon te fluisteren: "het draait allemaal om discretie. dat is het toverwoord: discretie. en op dát punt heeft zij grote fouten gemaakt, want zij was niet discreet. zij werd openlijk verliefd. op een hollander nota bene, een losbol met woeste plannen en onduidelijke artistieke ambities." guillemette zuchtte diep. "en wat gebeurt er, nog geen zeven jaar nadat ze alle schepen achter zich heeft verbrand om met die hollandse joueur te trouwen? ze krijgt een koekje van eigen deeg. hij valt voor een starlette. nou is dat nog één ding, maar het is iets heel anders dat hij haar voor die startlette verláát. het is een harde levensles, maar nu zij heeft geleerd wat liefdespijn is, nu zij weet hoe dat voelt, leert zij eindelijk ook om discreet te zijn. discreet en geduldig." ze nam een grote slok rosé. toen zei ze: "geloof me, die man draait wel bij. hij heeft haar nodig, al beseft hij dat nog niet. zijn huwelijksplannen met la starlette worden steeds op de lange baan geschoven. ze zouden in maart trouwen. het werd juni, juli, en nu schijnt het in oktober te gebeuren. ik zal je één ding zeggen: dat is geen liefde. dat is hartstocht, passie, of hoe je het wilt noemen. dat gaat voorbij. ik heb genoeg liefdeservaring om te weten dat hartstocht voorbij gaat."

na deze speech, die ongeveer een uur leek te duren en waar ik nogal van opkeek, vond ze het kennelijk tijd voor een persoonlijk advies. "jij gelooft in hartstocht," zei ze lachend. "dat zie ik aan je gezicht, aan je ogen. naďef, ongeschonden. hoe oud ben je? bijna zesentwintig, dat is tegenwoordig te jong om te trouwen. maar áls je ooit wilt trouwen, en alleen idioten en wanhopigen willen dat niet, dan heb ik een wijze raad voor je. doe ervaringen op. zie de liefde als een spel, experimenteer, geef je eraan over. maar wees niet zo naďef om in overrompelende hartstocht te geloven. alles in het leven valt te weerstaan; je kunt tegen alles vechten." ze kwam naast me aan het aanrecht staan en keek me doordringend aan. "het zit zo: sommige vrouwen zijn doodsbenauwd voor het woord 'hartstocht', ze zeggen er de meest onzinnige dingen over, zoals: "gevoelens kun je niet sturen," en: "oh, de passie die ik voel voor deze man, is sterker dan mezelf!" maar pas op! wees op je hoede voor dit soort vrouwen, want juist déze vrouwen tuinen erin! het zijn altijd de zwakke, angstige, weerloze wezens die verstrikt raken in de netten van de verkeerde man. altijd! ze geven álles van zichzelf, soms zelfs hun huwelijk, en waarom? om vernederd te worden. afgedankt als een gebruikte zakdoek. ik begrijp werkelijk niet waarom zoveel mensen in hartstocht geloven. hartstocht is gevaarlijk. bovendien heeft hartstocht vele gezichten. zoals een dief hartstochtelijk naar geld verlangt, zo verlangt een moordenaar hartstochtelijk naar wraak. en nu mag jíj, lieve nadine, mij vertellen wat precies het verschil is met een vrouw die al haar principes - eigenwaarde, eerlijkheid, trouw - verloochent omdat ze hartstochtelijk naar de verkeerde man verlangt."
ik bleef even stil.
"precies!" riep guillemette triomfantelijk. "er is geen verschil! daar kom je nog wel achter. dus als je slim bent, en je studeert vast niet noor niets aan de universiteit, dan tuin je niet in de fuik die 'hartstocht' heet, en die alleen maar tot verwoesting leidt. houd afstand. gebruik je hersens. en neem de tijd om de liefde te verkennen."

nou, dit is een lang verhaal geworden, maar eerlijk gezegd hebben de woorden van guillemette me wel een beetje aan het wankelen gebracht. ze leek me een aardige vrouw, en sowieso was ze de enige van alle aanwezige tandartsassistentes die het woord tot mij richtte, maar een beetje merkwaardig vond ik het wél. zou ze eenzaam zijn? ze wil nog steeds met me winkelen. ik ben bang dat ik er een veertigjarige beste vriendin bij heb...

nee... ik heb geen minnaar.

ik heb een duizelingwekkend slaapgebrek. geen oog dichtgedaan vannacht. vanochtend was ik alweer om half negen met de tweeling op de voetbalclub; ze hebben met 12-0 verloren dus dat was huilen geblazen, dikke tranen, smijten met voetbalschoenen enzovoort, nét nu ik rondloop met een tollend hoofd en knikkende knieën.

gisteravond was ik om acht uur bij hem. ik kwam rechtstreeks uit de sportschool en ik zag eruit alsof ik, nou ja, rechtstreeks uit de sportschool kwam - niet op mijn best, dus. hij keek me een beetje onderzoekend aan, en in mijn onzekerheid ben ik toen meteen naar boven gevlucht, waar ik de kinderen in bed heb gelegd & voorgelezen.

terwijl ik daarmee bezig was, realiseerde ik me opeens wat een puinhoop mijn leven is geworden. een rokende & smeulende puinhoop, om precies te zijn. het gedoe met mijn vriendje dat aan 'soul searching' doet (zo noemt hij het sinds een paar dagen); mijn kansloze verliefdheid op een ingewikkelde man met een nog veel ingewikkelder leven; en daarnaast speelt er op de achtergrond nog een familiedrama (binnen mijn eigen familie, dus) - en alles bij elkaar begin ik serieus aan professionele hulp te denken. (maar dat kan ook aan het slaapgebrek liggen). (misschien moet ik gewoon drie maanden op vakantie naar bali, dat helpt ongetwijfeld ook).

toen ik weer beneden kwam, stond hij op het punt om te vertrekken. hij vroeg wat ik in de sportschool had gedaan. ik zei: 'spinning.' dat interesseerde hem wel; hij vroeg hoe dat precies in zijn werk ging en toen ik het had uitgelegd, kondigde hij aan: 'volgende week ga ik een keer mee. ik moet aan mijn conditie werken.'

oh eh...

aangezien ik net middenin een kleine persoonlijkheidscrisis zat, zei ik: 'doe maar niet.' dat was een ongelooflijk stom antwoord, aangezien ik had kunnen weten wat hij daarop zou zeggen, namelijk: 'waarom niet, is er een probleem?'

nee hoor, ik sta alleen op het punt finaal in te storten - verder geen bijzonderheden. mijn god!

ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, dus ik zei: 'nee, maar ik denk dat we onze relatie zakelijk moeten houden.'
inderdaad: ongelooflijk stom.
alweer.
ik was lekker op dreef qua ongelooflijk stomme dingen zeggen.
en toen begon hij natuurlijk te lachen, haha, en het scheelde weinig of ik barstte in tranen uit, maar ik haalde diep adem en zei snel: 'sorry, ik ben een beetje zenuwachtig.' en toen: ' ik ga vijf keer per week spinnen, natuurlijk kun je een keer mee.'

toen vroeg hij: 'waar ben je eigenlijk bang voor?' en terwijl hij dat zei, kwam hij heel dicht bij me staan, en ik deed snel een stap opzij. net toen ik dacht dat ik flauw ging vallen, werd er aangebeld door de taxichauffeur. saved by the taxi..!!

toen hij om half twee weer thuiskwam, wilde hij me nog een glas wijn inschenken, maar ik heb bedankt en ben weggevlucht. ik geloof niet dat ik op dit wankele moment in mijn leven moet beginnen aan een levensgevaarlijk avontuur met deze held, want ondanks al mijn zenuwen en stress en paniek, blijft hij een held.

vanvond zie ik hem weer. (en haar?????)
ik heb zo meteen afgesproken met mijn zus, die me moed gaat inspreken. wijze raad, zusterlijk advies, enzovoort - daar heb ik nu even behoefte aan. mijn zus is een overgeorganiseerd 'zakenvrouw van het jaar'-type, dus ik weet nu al wat zij tegen me gaat zeggen, dat ik ben losgeslagen en gek geworden, dat ik eindelijk eens volwassen moet worden en meer van dat soort verstandige dingen die ik zelf ook wel kan bedenken, maar als zij het tegen me zegt, maakt het altijd meer indruk.

p.s. dank voor alle aardige complimenten...
en ja, het was een behoorlijk lang verhaal, excuses daarvoor, maar ik heb soms de neiging om een beetje door te slaan.
ik zal proberen mijn leven te beteren - in meerdere opzichten!