R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Klinkt allemaal heel logsich....Knut was je positieve 'trigger' die bepaalde negatieve gedachten om heeft weten te buigen, waarschijnlijk zonder dat hij het zelf door had.... Dat hij je niet veroordeelde dat is denk het beste wat hij bij jou heeft gedaan...begrip tonen en een manier weten te vinden om ermee om te gaan......quote:Op woensdag 31 augustus 2005 12:10 schreef Silmarwen het volgende:
Nou het heeft vooral geholpen dat Knut mij niet verooordeelde. Hij zei niet steeds "doe dat nou niet" Bovendien ging alles toen ineens lekker en had ik het gevoel de controle terug te hebben dus niet eten werd minder belangrijk eigenlijk. Ik werd weer positief en vrolijker. Heel gek
Het is nu denk goed voor jezelf om wat dingen op een rij te zetten hoe het nu gaat, mocht er eens iets negatiefs groots in je leven gebeuren (je weet het immers nooit...) dat je dan niet gelijk weer terugvalt, maar iets hebt om je aan vast te pakken.
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Nog niet echt meer nee. Af en toe laat ze wat informatie los. Zo duurt de intake in elk geval nog tot oktober, dus het duurt ook nog wel even voordat de behandeling begint. Ze denkt ook dat het in elk geval een vorm van opname gaat worden, aangezien haar gewicht te laag is. Je begrijpt: daar zou ik alleen maar blij mee zijn, want dat dat gewicht veel te laag is, dat wordt steeds beter zichtbaar en merkbaar (kou, blauwe plekken, de hele mikmak).
Het geeft haar wel weer een hele hoop stress, dat is te merken. Ze kan ook niet meer de dingen plannen die ze in gedachten had: een module volgen aan de universiteit om in elk geval nog ergens mee bezig te zijn, afspraken die ze heeft voor andere hobbies. Ze beseft dat de komende maanden in teken zullen komen te staan van behandeling, maar is anderzijds absoluut niet aan behandeling toe. Maar ze gaat wel, dus ik heb wel hoop.
Ze denkt ook dat het in elk geval een vorm van opname gaat worden, aangezien haar gewicht te laag is. Je begrijpt: daar zou ik alleen maar blij mee zijn, want dat dat gewicht veel te laag is, dat wordt steeds beter zichtbaar en merkbaar (kou, blauwe plekken, de hele mikmak).Het geeft haar wel weer een hele hoop stress, dat is te merken. Ze kan ook niet meer de dingen plannen die ze in gedachten had: een module volgen aan de universiteit om in elk geval nog ergens mee bezig te zijn, afspraken die ze heeft voor andere hobbies. Ze beseft dat de komende maanden in teken zullen komen te staan van behandeling, maar is anderzijds absoluut niet aan behandeling toe. Maar ze gaat wel, dus ik heb wel hoop.
Hou je vast: pas 4 maanden! De eerste anderhalve maand was misschien wel de leukste van mijn leven...!
Oké, dat is inderdaad heel erg kort....hoe snel ben je achter haar eetstoornis gekomen? en wat deed dat met je?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Na anderhalve maand dus Hoewel ik toen al wel een vermoeden had. Haar eetstoornis begon vorm te nemen net voordat het 'aan' ging.
Wat het met me deed? Blijdschap dat ze me in vertrouwen nam, want ik wist dat er iets scheef zat en het beestje had nu een naam. Maar ook bezorgdheid natuurlijk, want de toekomst van jezelf, die van je vriendin, en die van ons samen werd een stuk onzekerder.
Hoe was dat dan bij jullie als 'supertrio'?
Hoewel ik toen al wel een vermoeden had. Haar eetstoornis begon vorm te nemen net voordat het 'aan' ging. Wat het met me deed? Blijdschap dat ze me in vertrouwen nam, want ik wist dat er iets scheef zat en het beestje had nu een naam. Maar ook bezorgdheid natuurlijk, want de toekomst van jezelf, die van je vriendin, en die van ons samen werd een stuk onzekerder.
Hoe was dat dan bij jullie als 'supertrio'?
Ik zou me bij zoiets echt niet blij voelen, stel je voor de relatie valt wat tegen. Zou jij er een eind aan durven te maken?quote:Op donderdag 1 september 2005 10:50 schreef Ami80 het volgende:
Na anderhalve maand dus Hoewel ik toen al wel een vermoeden had. Haar eetstoornis begon vorm te nemen net voordat het 'aan' ging.
Wat het met me deed? Blijdschap dat ze me in vertrouwen nam, want ik wist dat er iets scheef zat en het beestje had nu een naam. Maar ook bezorgdheid natuurlijk, want de toekomst van jezelf, die van je vriendin, en die van ons samen werd een stuk onzekerder.
Hoe was dat dan bij jullie als 'supertrio'?
Ze heeft mij een tijdlang in vertrouwen genomen, kende haar niet super, meer via via, maar veel goed contact via MSN. Vriendin is spychologe, dus die nam ik gelijk mee uiteraard...via haar ook veel psychische kanten van de ziekte leren kennen. En de derde is dus goede vriend van vriendin, oa via hem ken ik die vriendin dus....
Om er optimaal voor haar te kunnen zijn, lijkt het me wel handig om meer te weten te komen over het verloop van haar ziektebeeld en de onderliggende oorzaken....maar zal ze je vast wel meer over vertellen hoop ik.....
Om er optimaal voor haar te kunnen zijn, lijkt het me wel handig om meer te weten te komen over het verloop van haar ziektebeeld en de onderliggende oorzaken....maar zal ze je vast wel meer over vertellen hoop ik.....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Daar denk je al aan op het monent dat je een relatie aangaat?quote:Op donderdag 1 september 2005 11:01 schreef PsychoDude_666 het volgende:
[..]
Ik zou me bij zoiets echt niet blij voelen, stel je voor de relatie valt wat tegen. Zou jij er een eind aan durven te maken?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Nee, dat zou ik niet durven, maar gelukkig is dat ook niet aan de orde. Weet je..., zolang er hoop is op herstel kan ik de hele wereld aan. Ik weet dat we bij elkaar passen. Maar je hebt gelijk als je vermoedt dat zoiets je relatie nogal op de kop zet: het is niet zo onbezorgd als het hoort te zijn, het is moeilijk een evenwichtige relatie op te bouwen. We hebben ook niet echt een basis gelegd of zo. Maar aan de andere kant zijn er weinig stellen die in zo'n korte tijd al zo'n diepe band met elkaar hebben.quote:Op donderdag 1 september 2005 11:01 schreef PsychoDude_666 het volgende:
Ik zou me bij zoiets echt niet blij voelen, stel je voor de relatie valt wat tegen. Zou jij er een eind aan durven te maken?
Het werkt inderdaad naar twee kanten.....ook onze virendschap met de vriendin is niet bepaald evenwichtig te noemen, maar aan de andere kant krijg je hetgeen je er in investeert wel helemaal terug!
Door er voor mensen te zijn (hoe veel energie dat ook kost) krijg ik vaak een energie boost!
Maar je zei dat intake traject nog tot oktober loopt?
Wat gaat er allemaal dan nog gebeuren?
Door er voor mensen te zijn (hoe veel energie dat ook kost) krijg ik vaak een energie boost!
Maar je zei dat intake traject nog tot oktober loopt?
Wat gaat er allemaal dan nog gebeuren?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Geen idee wat precies. Er komen nog gesprekken met de psycholoog om te kijken welke therapievorm het beste is en welke behandelmethoden er toegepast moeten worden (eetdagboekbespreking, medicatie, psycho-educatie, assertiviteitstraining, psychomotore therapie, etc.). En ik geloof dat er een bepaalde psych op vakantie is, hetgeen weer vertraging oplevert.
Aha, ik snap het nu.
Is je virendin open? Of juist heel gesloten?
(ik gok op het laatste...)
Is je virendin open? Of juist heel gesloten?
(ik gok op het laatste...)
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Wisselend, soms vertelt ze wat haar bezig houdt, soms trekt ze een muur op. Dat zul jij ook wel herkennen. Je moet er ook niet voortdúrend over hebben, dat is niet goed. Denk dat geslotenheid inderdaad wel de overhand heeft, maar ik denk dat ik als partner ook recht heb op bepaalde informatie, toch?
Als je informatie aan haar vraagt, lijkt het me belangrijk dat je benadrukt dat die info bedoeld is om haar beter te kunnen begrijpen, er optimaal voor haar te kunnen zijn én omdat je je dan minder hulpeloos voelt.
Tijdens de behandeling zal ze tot hoge hoogten gaan komen en door diepe dallen moeten kruipen....ze zal ook witte (aantrekkende) en zwarte (afstotende) periodes gaan kennen...en dat zal voor jou heel zwaar zijn denk ik!
Wellicht handig als ik je op msn toevoeg zodat we er ook eens buiten Fok! over kunnen praten als jij dat zou willen?
Tijdens de behandeling zal ze tot hoge hoogten gaan komen en door diepe dallen moeten kruipen....ze zal ook witte (aantrekkende) en zwarte (afstotende) periodes gaan kennen...en dat zal voor jou heel zwaar zijn denk ik!
Wellicht handig als ik je op msn toevoeg zodat we er ook eens buiten Fok! over kunnen praten als jij dat zou willen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Hoe gaat het met jou nu? Nog nieuwe ontwikkelingen?quote:Op vrijdag 26 augustus 2005 20:15 schreef NoXxa het volgende:
[..]
Hey ami,
Interesant verhaal wat je daar verteld. Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
quote:Op donderdag 1 september 2005 11:15 schreef CleeJee het volgende:
[..]
Daar denk je al aan op het monent dat je een relatie aangaat?
Na een paar maanden kan dat toch het geval zijn, ik bedoelde ook niet dat je om zo'n reden geen relatie met iemand zou moeten beginnen. Maar als je daar, na een een tijdje in de relatie, achter komt..
Goeie opmerkingen. Ik weet dat het zwaar gaat worden, maar het besef dat ze zo nu en dan minder behoefte aan me zal hebben is in elk geval wel een eye-opener. Kan ik me vast op voorbereiden. Weet je dat uit ervaring met die vriendin van je?quote:Op donderdag 1 september 2005 12:32 schreef CleeJee het volgende:
Als je informatie aan haar vraagt, lijkt het me belangrijk dat je benadrukt dat die info bedoeld is om haar beter te kunnen begrijpen, er optimaal voor haar te kunnen zijn én omdat je je dan minder hulpeloos voelt.
Tijdens de behandeling zal ze tot hoge hoogten gaan komen en door diepe dallen moeten kruipen....ze zal ook witte (aantrekkende) en zwarte (afstotende) periodes gaan kennen...en dat zal voor jou heel zwaar zijn denk ik!
p.s. Ik heb in mijn profiel mijn msn-adres gezet
Tuurlijk denk je wel eens van 'waar ben ik aan begonnen', temeer omdat ik in het begin niet wist waar de stoornis ons naar toe zou brengen. Maar ook als ik dat wel geweten had was ik ervoor gegaan. Aan 'houden van' doe je niksquote:Op donderdag 1 september 2005 12:53 schreef PsychoDude_666 het volgende:
Na een paar maanden kan dat toch het geval zijn, ik bedoelde ook niet dat je om zo'n reden geen relatie met iemand zou moeten beginnen. Maar als je daar, na een een tijdje in de relatie, achter komt..
Dan ben je er 100% voor die persoon!!! En gooi je al je liefde in de strijd om die persoon te helpen!quote:Op donderdag 1 september 2005 12:53 schreef PsychoDude_666 het volgende:
[..]
Na een paar maanden kan dat toch het geval zijn, ik bedoelde ook niet dat je om zo'n reden geen relatie met iemand zou moeten beginnen. Maar als je daar, na een een tijdje in de relatie, achter komt..
Als hij/zij er eenmaal uitkomt is je relatie beter dan ooit....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
genoteerd zal je vanavond wel even toevoegen.....
en dat zwart-witte weet ik uit ervaring ja.....vriendin van me zit er nu volledig in....
heeft jouw vriendin ook iets van een spreekwoordelijke muur om zich heen gebouwd?
zal je vanavond wel even toevoegen.....en dat zwart-witte weet ik uit ervaring ja.....vriendin van me zit er nu volledig in....
heeft jouw vriendin ook iets van een spreekwoordelijke muur om zich heen gebouwd?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Wat doet die vriendin van je nu? In wat voor therapie zit ze?
Spreekwoordelijke muur? Nou, het lijkt af en toe wel alsof die muur niet eens meer spreekwoordelijk is! Ja dus, en ik denk dat dat het allermoeilijkste is uit het hele proces. Zolang er gecommuniceerd wordt blijft het dragelijk, maar als het onderwerp vermeden wordt dan is dat echt zoo zwaar! En dat weet ze hoor, en ze probeert ook echt serieus om open te blijven, maar soms is dat gewoon heel moeilijk. Het is ook niet iets wat je zomaar even van je af zet hè!
Maar jij ervaart die muur ook?
Spreekwoordelijke muur? Nou, het lijkt af en toe wel alsof die muur niet eens meer spreekwoordelijk is! Ja dus, en ik denk dat dat het allermoeilijkste is uit het hele proces. Zolang er gecommuniceerd wordt blijft het dragelijk, maar als het onderwerp vermeden wordt dan is dat echt zoo zwaar! En dat weet ze hoor, en ze probeert ook echt serieus om open te blijven, maar soms is dat gewoon heel moeilijk. Het is ook niet iets wat je zomaar even van je af zet hè!
Maar jij ervaart die muur ook?
Ze zit in volledige therapie, oftewel van maandag t/m vrijdag.....
Ja, die muur is enorm hoog en enorm dik....het is altijd eng als ze merkt dat wij weer een stukje van de muur af weten te breken....
En de geslotenheid van je vriendin.....die kan ik me wel indenken, het is toch ook een psychische ziekte en vaak zal zij iets hebben van "ik zeg het maar niet, want als ik het al niet snap, hoe moet hij het dan snappen?" ... terwijl jij het dan vaak wel snapt en haar een eye opener kan geven....
enne, 80 is je geboortejaar?
Ja, die muur is enorm hoog en enorm dik....het is altijd eng als ze merkt dat wij weer een stukje van de muur af weten te breken....
En de geslotenheid van je vriendin.....die kan ik me wel indenken, het is toch ook een psychische ziekte en vaak zal zij iets hebben van "ik zeg het maar niet, want als ik het al niet snap, hoe moet hij het dan snappen?" ... terwijl jij het dan vaak wel snapt en haar een eye opener kan geven....
enne, 80 is je geboortejaar?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Wat bedoel je met 'eng als ze merkt dat wij weer een stukje van de muur af weten te breken'?
80 is niet mijn geboortejaar, dat zou een te groot leeftijdsverschil zijn. 1980 is wel mijn geboortejaar, of bedoelde je dat?
80 is niet mijn geboortejaar, dat zou een te groot leeftijdsverschil zijn. 1980 is wel mijn geboortejaar, of bedoelde je dat?
Ze vind het lastig om mensen toe te laten tot zichzelf.....wil niet graag belangrijk gevonden worden, heeft ze haar hele leven nog niet gehad....daarom ook die muur. En op het moment dat wij toch allemaal dichterbij komen (en dus stukje van de muur afbreken) is dat voor haar heel eng. Snappie?
Hoe kijk jij tegen je vriendin aan nu ze een stuk dunner is/wordt?
En, lastige vraag denk, denk jij dat jullie relatie stand zal houden? Nu al stevig genoeg is om het allemaal aan te kunnen?
Hoe kijk jij tegen je vriendin aan nu ze een stuk dunner is/wordt?
En, lastige vraag denk, denk jij dat jullie relatie stand zal houden? Nu al stevig genoeg is om het allemaal aan te kunnen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Hoe kijk ik tegen mijn vriendin aan nu ze een stuk dunner is... pffff... moeilijk. Bedoel je het fysieke? Nou ja, mooi is anders, ik hou wel van dun, maar dit is niet mooi meer natuurlijk. Maar weet je? Ik vind dat helemaal niet erg: dat ze hieruit komt is zo veel belangrijker dat of ik haar mooi vind of niet wel het laatste is waar ik aan denk! In het begin had ik het er lastiger mee dat de fysieke component een beetje ontbrak, maar nu niet meer. Dat komt wel weer als het beter gaat. First things first.
Maar mentaal gezien is het heel vervelend natuurlijk om haar zo dun te zien: ze ziet er fragiel uit, afgepeigerd ook. Een smal gezichtje van het weinige slapen, de lach die steeds minder uitbundig doorkomt. Dat doet je wel wat. Je denkt steeds 'hoe lang houdt dat lichaam dit nog vol?'.
De vraag of onze relatie stand zal houden is moeilijk: daar zijn twee mensen bij. Ik ga door roeien en ruiten voor dat meisje, maar begin ook te merken dat de hele kwestie ook bij zijn tol eist, zowel mentaal als fysiek. Maar ik blijf in elk geval bij haar, hoe moeilijk ook. En zij? Ze houdt veel van me, dat absoluut, maar factoren als de wisselende stemmingen, de gevoelsarmoede en de onevenwichtige relatie maken het moeilijk om haar gevoelsleven te peilen. Het zal in elk geval wel goed blijven gaan zolang ik haar kan blijven steunen op de manier waarop ik dat de afgelopen maanden kon. Dat dat nu moeilijker begint te worden baart zorgen, maar als de communicatie goed blijft gaat het helemaal goed komen. Daar heb ik alle hoop op en dat moet ook, want anders dan ga ik eronderdoor.
Maar mentaal gezien is het heel vervelend natuurlijk om haar zo dun te zien: ze ziet er fragiel uit, afgepeigerd ook. Een smal gezichtje van het weinige slapen, de lach die steeds minder uitbundig doorkomt. Dat doet je wel wat. Je denkt steeds 'hoe lang houdt dat lichaam dit nog vol?'.
De vraag of onze relatie stand zal houden is moeilijk: daar zijn twee mensen bij. Ik ga door roeien en ruiten voor dat meisje, maar begin ook te merken dat de hele kwestie ook bij zijn tol eist, zowel mentaal als fysiek. Maar ik blijf in elk geval bij haar, hoe moeilijk ook. En zij? Ze houdt veel van me, dat absoluut, maar factoren als de wisselende stemmingen, de gevoelsarmoede en de onevenwichtige relatie maken het moeilijk om haar gevoelsleven te peilen. Het zal in elk geval wel goed blijven gaan zolang ik haar kan blijven steunen op de manier waarop ik dat de afgelopen maanden kon. Dat dat nu moeilijker begint te worden baart zorgen, maar als de communicatie goed blijft gaat het helemaal goed komen. Daar heb ik alle hoop op en dat moet ook, want anders dan ga ik eronderdoor.
Ik snap je volledig....ook wij merken soms dat het wel erg zwaar is soms.....maar het gevoel en de hoop dat het goedkomt houden je altijd op de been!
Denk dat er voor jou klein beetje van je schouders af zal vallen als het een opname wordt....
Wat heb jij het liefst denk je?
Denk dat er voor jou klein beetje van je schouders af zal vallen als het een opname wordt....
Wat heb jij het liefst denk je?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Denk dat ik het het fijnste zou vinden als ze dagbehandeling krijgt, 4- of 5-daags. Opname lijkt me iets minder fijn, temeer omdat ze dan meer afgesloten wordt van haar sociale leven. Maar wat moet, dat moet, en als het opname wordt dan vind ik dat ook prima. Het minst fijn zou ik ambulante behandeling vinden, of een behandeling van 1 a 2 keer in de week. Dat gaat niet werken, daar is ze te ver voor heen.
Ik verwacht ook dag óf volledig als ik het allemaal zo hoor.....
Woont ze eignelijk thuis? op zichzelf? wonen jullie samen?
Woont ze eignelijk thuis? op zichzelf? wonen jullie samen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ze woont op zichzelf. Of liever gezegd: samen met een vriendin van haar, maar die is vaak weg. Lekker alleen dus en volgens mij is dat helemaal niet goed.
Sprak haar net, poe hee, wat gaat het slecht momenteel. Ik blijf ervan schrikken.
Sprak haar net, poe hee, wat gaat het slecht momenteel. Ik blijf ervan schrikken.
Nee, dat is zkeer niet goed...juist als ze alleen is kan ze doen wat ze wil, geen controle, en is er niemand als zij iemand nodig heeft....volledige opname lijkt mij dat ook het beste...
Hoezo gaat het slecht precies? Wat vertelde ze allemaal?
Hoezo gaat het slecht precies? Wat vertelde ze allemaal?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Niets, en dan weet ik genoeg.quote:Op donderdag 1 september 2005 16:01 schreef CleeJee het volgende:
Nee, dat is zkeer niet goed...juist als ze alleen is kan ze doen wat ze wil, geen controle, en is er niemand als zij iemand nodig heeft....volledige opname lijkt mij dat ook het beste...
Hoezo gaat het slecht precies? Wat vertelde ze allemaal?
Anderhalve week geleden kreeg ik het advies van een ervaringsdeskundige om de nadelen van de anorexia niet uit de weg te gaan, en sindsdien pas ik dat advies ook toe. Daarmee bedoel ik dat als er iets vervelends gebeurt als gevolg van haar anorexia, ik dat vervelende niet meer uit de weg ga. Om een voorbeeld te geven: als mijn vriendin bijvoorbeeld niets om aan te trekken had omdat alle kleding te groot wordt, of een bepaalde gebeurtenis niet aankon, dan bagatelliseerde ik dat probleem en zei ik dat dat helemaal niet erg is, dat er ergere dingen zijn op deze wereld, en gaf haar vervolgens een knuffel. Op advies van die ervaringsdeskundige ben ik daarmee gestopt en probeer ik mijn vriendin niet meer voor dit soort situaties te beschermen, zodat ze voelt hoeveel nadelen haar ondergewicht heeft, in de hoop dat ze steeds meer beseft dat ze hulp nodig heeft. Ik heb het gevoel nu dat ze dit helemaal niet fijn vindt, dat ik niet meer de veilige haven voor haar ben die ik altijd geweest ben, en dat ze daardoor ook minder open is geworden. Ik besef wel dat het beter is dat ze de nadelen van haar stoornis beseft, maar komt het onze relatie ook ten goede?
Neem nou het telefoongesprek van daarnet: ik probeer contact te maken (psychisch), maar krijg absoluut geen toegang. Hoe kan ik haar dan nog steunen? Ik weet niet of ik het wel trek om niet de veilige haven te zijn die me zo goed past...
Hmmm, dit is serious business inderdaad.....
Lijkt me niet zo handig om alles er hier op het net uit te gooien....denk dat ik vanavond wel op msn ben, praten we dan anders verder.....
Lijkt me niet zo handig om alles er hier op het net uit te gooien....denk dat ik vanavond wel op msn ben, praten we dan anders verder.....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Tja, het zijn bij mij ook pieken en dalen hoor. Soms gaat het goed, soms minder. Dit is even een dip, sorry! Voel je ook niet verplicht of zo hoor, dat is niet nodig. Ik heb wel mensen om me heen
iig thanks...
iig thanks...
Eetstoornis is zeker ernstig... Gelukkig is het bij mij nooit al te erg (geweest).
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Bij mij?
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook. Ik wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt hoor, maar ik denk dat elke eetstoornis erg is. En of het dragelijk is, dat hangt af van hoe je er zelf mee om kunt gaan.quote:Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek
Oh.. Dank jequote:Op donderdag 1 september 2005 16:58 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook.
Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Ik moet ami80 gelijk geven hier in. Je ziet er leuk uit idd.quote:Op donderdag 1 september 2005 16:58 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook. Ik wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt hoor, maar ik denk dat elke eetstoornis erg is. En of het dragelijk is, dat hangt af van hoe je er zelf mee om kunt gaan.
Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek
Maar ami ik herken het probleem. Je vriendin confronteren met de vervelende dingen. Terwijl je eigenlijk wil dat ze zich goed voelt. Ik heb dat nu al een paar keer mee gemaakt dat ik mijn mening heel duidelijk heb uitgesproken, en dan zie ik dat ze dat heel erg vind. Maar ik krijg wel het gevoel dat je ik dan meer bereik dan haar een knuffel te geven en te zeggen dat het allemaal wel goed komt.
Denk dat dat ook uiteindelijk meer relatie reddend is dan altijd maar de lieve vrede te spelen. Terwijl je allebei zo donders goed weet dat het niet terecht is.
Met mijn vriendin gaat het op het moment erg goed. ze heeft veel afleiding. En doet dingen waar ze haar energie in kan stoppen. Ze merkt dan meteen dat ze niet gefocused is op eten. En kan dan in een lunch pause ook rustig een bord soep eten zonder zich daar dan zorgen over te maken. Nog steeds zijn er dingen die onuitgesproken blijven. Maar ik heb het gevoel dat die niet lang op zich laten wachten.
@ Noxxa: je moet een goede balans vinden tussen er voor iemand zijn (en dus ff dingen slikken) en heel duidelijk aangeven wat er jevan vindt (eerlijk zijn dus...). Ze zal het het ene moment ook beter kunnen hebben dan het andere.....je moet veel op je gevoel doen.....
Goed te horen dat ze wat afleiding heeft!!!
Maar toch...het probleem blijft er...hopelijk komt er het één en ander onuitgesproken uit....
Goed te horen dat ze wat afleiding heeft!!!
Maar toch...het probleem blijft er...hopelijk komt er het één en ander onuitgesproken uit....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Het zijn bij jou dus meer vreetbuien die de kop op steken/staken en daarna uit schaamte alles er zo snel mogelijk weer uit willen gooien....quote:Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Bij mij?
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
Ook even in je fotohoekje gegluurd en je bent inderdaad gelukkig niet mega slank (= compliment!). Kan me wel indenken dat dat soms wel lastig kan zijn..... Die vreetkicks zijn niet goed, maar ik denk als je die én heel weinig hebt én steeds beter onder controle kunt krijgen, ben je op de goede weg!
En je eigen verhalen/dingen moet je nooit met anderen vergelijken, dan vergeet je jezelf heel snel....want durf te wedden dat jij je na je vreetbui exact even kut voelt als een anorexia-patient na een (groot) bord eten.....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Dat zei ik ook altijd. Maar hoor wat je zegt. Dat is wél erg. Jij vind jezelf misschien niet ernstig/belangrijk genoeg, maar zo'n leven dat gun je toch niemand? Waarom jezelf dan wel?quote:Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Bij mij?
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
Zo leven gun ik niemand anders nee. Maar mezelf wel omdat ik periodes heb dat ik mezelf zó haat, door allerlei dingen. Als ik andere mensen zie vind ik altijd dat ze beter en mooier etc. zijn dan ikzelf.quote:Op donderdag 1 september 2005 17:17 schreef Toeps het volgende:
[..]
Dat zei ik ook altijd. Maar hoor wat je zegt. Dat is wél erg. Jij vind jezelf misschien niet ernstig/belangrijk genoeg, maar zo'n leven dat gun je toch niemand? Waarom jezelf dan wel?
Misschien zijn die vreetbuien een soort zelfstraffing waar ik later weer spijt van krijg. Net zoals als krassen zeg maar.
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Therapie is dé oplossing. Want ik geloof niet dat jij zo'n naar persoon bent dat je dit verdient, en dat moet jij ook gaan geloven.quote:Op donderdag 1 september 2005 17:29 schreef Esto het volgende:
[..]
Zo leven gun ik niemand anders nee. Maar mezelf wel omdat ik periodes heb dat ik mezelf zó haat, door allerlei dingen. Als ik andere mensen zie vind ik altijd dat ze beter en mooier etc. zijn dan ikzelf.
Misschien zijn die vreetbuien een soort zelfstraffing waar ik later weer spijt van krijg. Net zoals als krassen zeg maar.
